Κεφάλαιο 15: Ο αδερφός του πατέρα μου

Μετά την αγωγή που υπέβαλε η Ουρανία εναντίον του συζύγου της για άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας κατ’ επανάληψη, ακολούθησε η σύλληψη και η ομολογία του Λεωνίδα.
Η εισαγγελέας του πρωτοδικείου της Έδεσσας όρισε αμέσως την ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης.

Ο Λεωνίδας είχε αποφύγει τη φυλάκιση, όμως η σχετική αίτηση που κατέθεσε ο δικηγόρος της Ουρανίας οδήγησε στο να διαταχθεί η επιβολή ασφαλιστικών μέτρων, που απαγόρευαν στον σύζυγό της να την προσεγγίζει σε απόσταση μικρότερη των εκατό μέτρων.
Η επανάσταση της Ουρανίας είχε ξεκινήσει δυναμικά κι εκείνη έδειχνε πως ήταν αποφασισμένη να την ολοκληρώσει.

Στο μεταξύ, συζήτησαν με τον δικηγόρο που της είχα συστήσει, για όλες της λεπτομέρειες της έκδοσης του διαζυγίου της, που θα ακολουθούσε αμέσως μετά τη δίκη.
Πριν την αποχαιρετήσουμε, συμφώνησα μαζί της να με συναντήσει στο γραφείο μου την επόμενη Κυριακή.

Advertisements
Ad 14

 

«”Τον μισώ κι εκείνον κι εσένα που δεν τον χώρισες!”
Αυτά δεν ήταν τα τελευταία λόγια που σου είπε πριν φύγει;
Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να σε μισήσει;
Γιατί σε εγκατέλειψε ξαφνικά και τι απέγινε η διάθεσή του να σε προστατέψει;

Δεν χρειάζεται να τιμωρείς άλλο τον εαυτό σου, με το να στερείς την παρουσία του Λάμπη από την ίδια σου τη ζωή.
Όποια κι αν είναι η αιτία της φυγής του, οποιοδήποτε πρόβλημα κι αν είχε προκύψει στη σχέση σας, είμαι βέβαιος πως μπορεί και πρέπει να διορθωθεί.
Για το δικό σου καλό, αλλά και για το δικό του.
Επειδή είναι βέβαιο, πως υποφέρει κι εκείνος μακριά σου!»

Ανασηκώθηκε στην πολυθρόνα της και με κοίταξε με μάτια γεμάτα λαχτάρα και προσμονή.

«Έτσι λες; Τότε γιατί δεν με παίρνει ένα τηλέφωνο;
Γιατί υποφέρει και με άφησε κι εμένα να τυραννιέμαι;»

«Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι είναι πολύ πιθανό να κάνει κι εκείνος τις ίδιες σκέψεις με σένα;»

Δεν ξέρω αν η σιωπή της οφείλονταν στο ότι σκεφτόταν για πρώτη φορά εκείνη την πιθανότητα, ή στο ότι την είχε μεν σκεφτεί, αλλά για κάποιον λόγο που μόνο η ίδια γνώριζε, δεν αποφάσισε ποτέ να επικοινωνήσει μαζί του.

»Η ζωή σου στο εξής, δεν θα είναι ίδια.
Τόλμησες να βάλεις ένα φρένο σε μια πορεία που σε οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη απομόνωση, Ουρανία!
Όμως, η επανάστασή σου δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί αν δεν προσκαλέσεις τον Λάμπη, για να πάρει τη θέση που δικαιούται στη ζωή σου.
Αυτό θα το καταφέρεις μόνο όταν σταθείς μπροστά του και του φανερώσεις όλα όσα αισθάνεσαι για εκείνον.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που αποφάσισε να ζήσει μακριά σου.
Ίσως με κάθε χρόνο που έφευγε, να λιγόστευε και η πίστη του γιου σου στην ύπαρξη αυτών των συναισθημάτων».

«Η επανάστασή μου ξεκίνησε όταν κατήγγειλα τον Λεωνίδα, θα συνεχιστεί την ημέρα της καταδίκης του και θα ολοκληρωθεί με την έκδοση του διαζυγίου.
Μα νομίζω πως, ακόμη κι αν προσκαλέσω τον Λάμπη στη ζωή μου, δεν πρόκειται να ανταποκριθεί.
Είμαι βέβαιη πως θα αρνηθεί να αναμειχθεί σ’ αυτή μου την προσπάθεια».

«Ο λόγος που το πιστεύεις αυτό είναι επειδή θεωρείς πως με τη λέξη επανάσταση εννοούμε αιματηρές συμπλοκές με νικητές και ηττημένους.
Ίσως πάλι να έχεις την εντύπωση πως η λέξη αυτή αντιπροσωπεύει τις μάχες  που δίδονται στην ύπαιθρο, στους δρόμους, αλλά και στις αίθουσες των δικαστηρίων».

«Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις Ορέστη.
Τι άλλο θα μπορούσαν να είναι όλα όσα ανέφερες, αν όχι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας επανάστασης;»

«Ο ορισμός της ίδιας της λέξης, είναι ξαναστέκομαι! (Επ-ανά-στάση)
Επομένως πρόκειται για μια ενέργεια που συμβαίνει μέσα σου και στοχεύει στο να αλλάξει πρωτίστως τον εαυτό σου!
Η επανάστασή σου, συνέβη πρώτα εδώ και μετά εδώ!»

Της είπα, δείχνοντας με το δάχτυλο μου πρώτα στο μέτωπο κι αμέσως μετά στο στέρνο.

»Η  μοναδική νικήτρια που θα αναδείξει αυτή η επανάσταση Ουρανία, είσαι εσύ!
Αυτό που πρόκειται να κερδίσεις είναι ο εαυτός σου!
Στάθηκες ξανά όρθια, όπως οφείλει να κάνει κάθε άνθρωπος μετά από μια πτώση.
Στη συνέχεια πρέπει να επ-ανά-σταθείς και μπροστά στο παιδί σου, ως μία σωστή μητέρα!»

Τα πρώτα δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια της κι αυτό ήταν ένα καλό σημάδι, που έδειχνε πως ήταν έτοιμη να δώσει τις απαντήσεις που περίμενα.

«Τι πρέπει να κάνω για να ξανά γίνω η μάνα του παιδιού μου;»

«Γιατί έφυγε Ουρανία;
Το πρώτο πράγμα που οφείλεις να κάνεις, είναι το να δώσεις μια  απάντηση στην ερώτηση αυτή».

 

«Πριν δηλώσει ότι μας μισούσε και τους δυο, θυμάμαι πως είχε εκφράσει μια απορία του.
-Γιατί τον παντρεύτηκες;
Ήταν η πρώτη φορά που με ρωτούσε κάτι τέτοιο και πήρα την απόφαση να του πω την αλήθεια.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 14: Χαλασμένη Μηχανή

-Αγαπημένε μου˙ υπήρξε μια εποχή, όπου ο Λεωνίδας κι εγώ ήμασταν αρκετά ερωτευμένοι!
Πόσο λυπάμαι που δεν τον γνώρισες έτσι όπως ήταν τότε…
Θα έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, την προσπάθεια που έκανε για να κερδίσει την καρδιά μου, αλλάζοντας ό,τι σκληρό κι απρόσιτο υπήρχε επάνω του.

Ένας άγριος κι άξεστος ινδιάνος, που μεταμορφώθηκε στον πιο ευγενικό πρίγκιπα!
Αυτό έβλεπαν τα δικά μου μάτια˙ εκείνα της καρδιάς!
Τα μάτια που συνηθίζουν να σε ξεγελούν και να σε παρασέρνουν στα πιο δύσβατα μονοπάτια της ζωής.
Δυστυχώς, τέτοιου είδους αλλαγές, συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.

Και η δική μου η ζωή, δεν μοιάζει με παραμύθι.
Η δική μου ζωή γιε μου, είναι ένας μακρύς ανήφορος, στρωμένος με κοφτερές πέτρες κι αγκάθια.
Τώρα θα μου πεις˙ τι απέγινε ο έρωτας;

Πάντα σκεφτόμουν τον έρωτα όπως τον παρουσιάζει η μυθολογία.
Να εμφανίζεται από το πουθενά και να ρίχνει τα βέλη του, χαρίζοντας στους ανθρώπους τα ομορφότερα συναισθήματα, αλλά και τα μεγαλύτερα βάσανα.
Με τη διαφορά πως στη δική μου σκέψη, εκείνα τα βέλη δεν ήταν φτιαγμένα από κάποιο είδος ξύλου, αλλά από το πιο διάφανο κρύσταλλο!

Κοιτάζοντας κανείς μέσα από το κρυστάλλινο βέλος του έρωτα, αντικρίζει μια αυθεντική εικόνα του παραδείσου!
Μόνο που ο παράδεισος Λάμπη μου, είναι τόσο εύθραυστος, όσο και το κρυστάλλινο βέλος που σου τρυπάει την καρδιά.
Αρκεί μια απρόσεχτη κίνηση, ένα μικρό λάθος, που θα κάνει το βέλος να ραγίσει…
Κι αμέσως η εικόνα του παραδείσου, από καθαρή μετατρέπεται σε θαμπή.
Τις περισσότερες φορές, μετά το πρώτο ράγισμα, αναπόφευκτα ακολουθεί και το επόμενο.
Αυτό που αντικρίζεις μέσα από το ραγισμένο βέλος, δεν μπορεί στο εξής να είναι ο παράδεισος, αφού έχει μετατραπεί σε ένα παζλ που μοιάζει με λαβύρινθο από παραμορφωμένα είδωλα.
Το επόμενο χτύπημα, μοιραία θρυμματίζει το βέλος και το μετατρέπει σε κομμάτια γυαλιού που ματώνουν τη σάρκα, αφήνοντας πάνω της πληγές που πολύ δύσκολα επουλώνονται!

»Το ταξίδι του Λεωνίδα στη Γερμανία, ήταν για εκείνον σαν μια περιπέτεια στην άγρια δύση.
Πριν καλά συνηθίσει την καινούρια του ζωή στην πόλη της Αριδαίας, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Μόναχο!
Ξένος σε μια άγνωστη για εκείνον χώρα, δίχως να γνωρίζει τη γλώσσα, τις συνήθειες και τα χαλαρά ήθη μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, αναγκάστηκε να ξυπνήσει τον άγριο ινδιάνο που έκρυβε μέσα του, προκειμένου να επιβιώσει.

Κι επιβίωσε!
Μόνο που οι έντονοι ρυθμοί της πόλης, με τις εύκολες γυναίκες, το άφθονο πιοτό, και τη μοναξιά που τον κατέτρωγε στην αρχή, κατάφεραν να σκοτώσουν μια για πάντα τον πρίγκιπα του παραμυθιού˙ μαζί του και τον έρωτά μας.

Μπορεί να είχε κερδίσει κάποια χρήματα στην ξενιτιά, μα έχασε την οικογένειά του, όπως αποδείχτηκε αμέσως μετά την επιστροφή του.
Τα ραγίσματα ήταν πολλά και το βέλος δεν άντεξε.
Έγινε χίλια κομμάτια, που άφησαν πάνω μου χίλιες πληγές!

-Χίλιες πληγές πάνω στο δικό σου κορμί και χίλιες στο δικό μου!
Και σε ρωτώ: Γιατί δεν τον χώρισες;
Να γλιτώναμε και οι δυο από αυτές τις πληγές.

-Για το δικό σου καλό το έκανα αγόρι μου!
Για να μη μεγαλώνεις ορφανός!
Ήξερα πόσο πολύ τον χρειαζόσουν και ότι περίμενες να γυρίσει με λαχτάρα!
Μα, όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν αυτός που σου άξιζε.
Αν τον χώριζα τότε˙ αμέσως μόλις γύρισε…
Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα και για τους δυο μας.
Περίμενα ότι με τον καιρό θα άλλαζε!

Το είχα δει να γίνεται μια φορά και πίστευα πως θα συνέβαινε ξανά.
Όμως γελάστηκα. Τα χρόνια περνούσαν και η κατάσταση χειροτέρευε!
Θέλω να ξέρεις πως δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησα να τον χωρίσω.
Μα, όταν του μιλούσα για χωρισμό, γίνονταν βίαιος μαζί μου κι αυτό ήταν κάτι που καταλάβαινα πως πονούσε εσένα περισσότερο.

-Κι αν το δικό σας βέλος έσπασε όπως λες…
Εγώ σε τι έφταιξα;
Μπορείς να μου πεις;
Ίσως να μισούσε όλες τις γυναίκες, να σε ζήλευε παράφορα, μέχρι που μίσησε κι εσένα…
Όμως, εγώ τι του έφταιξα;
Ακόμη κι ένας άγριος ινδιάνος, δεν οφείλει να αγαπάει τα παιδιά του;»

Σκεφτόμουν πως η απάντηση της Ουρανίας, στο γιατί δεν τον χώρισε, έπεισε τελικά τον γιο της, για τη δικαιολογημένη συμπεριφορά της ως μάνα και ως σύζυγος.
Αυτό φαίνεται από τα τελευταία λόγια του, όπως μου τα μετέφερε η ίδια.

Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη απάντηση δεν έπεισε εμένα σε καμία περίπτωση.
Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την πραγματική αιτία της φυγής του Λάμπη.
Δεν είχα καμιά αμφιβολία εκείνη τη στιγμή, στο ότι η γυναίκα που κάθονταν για μήνες αναπαυτικά, στην πολυθρόνα του γραφείου μου, επέμενε πεισματικά να μου κρύβει ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας.

«Ωραία ως εδώ Ουρανία…
Ομολογώ πως υπήρξες ξεκάθαρη κι απόλυτα ειλικρινής  με τον γιο σου.
Του φανέρωσες όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που ένιωθες από την αρχή και δεν του άφησες καμία αμφιβολία για τις προθέσεις σου.
Προθέσεις που στηρίχθηκαν στην αξεπέραστη αγάπη μιας μάνας για το παιδί της.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 11ο : « Ένα κόμμα, πριν την τελεία.»

Ο Λάμπης έφυγε τελικά!
Πέρασαν οχτώ χρόνια από τότε, κι όμως˙ συνέχιζες να μένεις μαζί με τον Λεωνίδα βασανίζοντας τον εαυτό σου, με μοναδική πρόθεση να τιμωρείς εκείνον, όπως μου αποκάλυψες.

»Η ερώτηση: Γιατί έφυγε ο Λάμπης; Συνεχίζει να μένει αναπάντητη.
Και είμαι βέβαιος Ουρανία, πως η απάντησή της συνδέεται άμεσα με μια νέα ερώτηση.
Γιατί συνέχισες να ζεις με έναν άνθρωπο που δεν ένιωθες τίποτα για εκείνον; Επιμένεις  μάλιστα να τον τιμωρείς, χωρίς να λογαριάζεις πως με τη συμπεριφορά αυτή, το μόνο που καταφέρνεις είναι να βασανίζεις άδικα τον εαυτό σου».

Η Ουρανία χαμήλωσε τα μάτια αποφεύγοντας το βλέμμα μου, τη στιγμή που περίμενα να λάβω κάποια απάντηση.
Στη συνέχεια σηκώθηκε από την πολυθρόνα της με αργές κινήσεις και κατευθύνθηκε προς το μεγάλο παράθυρο του γραφείου, εκείνο που έβλεπε στη δυτική πλευρά του Χορτιάτη.

Παρέμεινε σιωπηλή για μερικά λεπτά, που εμένα μου φάνηκαν σαν ώρες.
Αποφάσισα να μην πω κάτι που πιθανόν θα της αποσπούσε την προσοχή.
Ήμουν βέβαιος πως είχε φτάσει η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης.

«Ήταν το πρώτο ράγισμα, εκείνο που δεν κατάφερα ποτέ να του συγχωρήσω!
Το πρώτο ράγισμα, που έμελλε να γίνει η αιτία να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα.
Πριν το βέλος του έρωτα γίνει κομμάτια, δημιούργησε μια τεράστια ρωγμή στην καρδιά μου κι έναν πόνο διαρκή κι αβάσταχτο».

«Τι ήταν εκείνο που προκάλεσε αυτή τη ρωγμή Ουρανία;»

Ξαφνικά κι εντελώς απρόσμενα, γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε επίμονα.
Στη συνέχεια επέστρεψε στην πολυθρόνα της κι έκατσε απέναντί μου χωρίς να τραβήξει καθόλου τα μάτια της από τα δικά μου.
Το βλέμμα της έβγαζε σπίθες κι έδειχνε περισσότερο αποφασισμένη από ποτέ.

«Θυμάσαι που σου είχα μιλήσει για εκείνη τη μέρα του Μάη;
Τότε που γνώρισα τον έρωτα στην Ψυχή και στο κορμί μου;
Εκείνο το Ανοιξιάτικο απόγευμα, που αφέθηκα στα χάδια του Λεωνίδα χωρίς να προβάλλω καμία αντίσταση!
Ήταν μια αίσθηση μοναδική!

Οι δυο μας είχαμε γίνει ένα κορμί, μια Ψυχή!
Στροβιλιζόμασταν σε ένα ανώτερο επίπεδο και δονούμασταν στο πιο ηδονικό˙ στο πιο ολοκληρωμένο συναίσθημα που νιώσαμε ποτέ!
Αν μέσα από το κρυστάλλινο βέλος του έρωτα αντικρίσαμε τον παράδεισο, τη στιγμή που ολοκληρωνόταν η ερωτική μας επαφή, διασχίσαμε τις πύλες του!
Νιώσαμε για λίγο πως ήμασταν Θεοί!

Ότι είχαμε τη δύναμη να πραγματοποιήσουμε τα πάντα και να βρισκόμαστε παντού, την ίδια στιγμή.
Έτσι νιώσαμε!
Για λίγο όμως…
Για πολύ λίγο.
Μετά ακολούθησε η πτώση!
Πες μου Ορέστη…
Πως είναι δυνατόν τη μια στιγμή να νιώθεις πως είσαι Θεός˙
κι αμέσως μετά να το βάζεις στα πόδια σαν τρομαγμένο σκυλί;»

Οι τελευταίες λέξεις της αντήχησαν στο δωμάτιο.
Μου ακούστηκαν σαν φτερούγισμα από εγκλωβισμένο σπουργίτι, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει διέξοδο.

«Σε εγκατέλειψε τη στιγμή που εμφανίστηκε ο θείος σου.
Έτσι δεν είναι;
Αυτό ήταν που δεν κατάφερες ποτέ να του συγχωρήσεις;»

«Με εγκατέλειψε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ μαζί!
Αν είχε μείνει τότε δίπλα μου… Αν μου βαστούσε το χέρι…
Θα είχαμε τη δύναμη να υπερασπιστούμε τον έρωτά μας!
Δεν θα λιώναμε στη ντροπή, δεν θα μας μαράζωνε ο φόβος…
Ούτε θα είχαν συμβεί κι όλα τα άλλα».

«Καταλαβαίνω τον πόνο σου Ουρανία, όμως πες μου˙ δεν προσπάθησες ποτέ να τον δικαιολογήσεις;
Φοβήθηκε!
Ήταν το αφεντικό του και ήσουν η ανιψιά του!
Ο θείος σου τον εμπιστεύτηκε κι εκείνος˙ μπορεί να ένιωσε πως τον πρόδωσε.
Ίσως να πάλευε με τις δικές του ενοχές… Με τη δική του ντροπή».

«Τι έκανε λέει; Τον πρόδωσε;
Εργάτης στη δούλεψη του θείου μου ήταν μόνο.
Δεν υπήρχε από τη μεριά του καμία δέσμευση πως δεν θα ερωτευόταν στο διάστημα που θα δούλευε για εκείνον.
Πως θα μπορούσε να δεσμευτεί για κάτι τέτοιο άλλωστε;
Μόνο σε μένα είχε δεσμευτεί!

Με υποσχέσεις για παντοτινή αγάπη!
Και λίγα λεπτά αργότερα με εγκατέλειψε!
Εμένα πρόδωσε Ορέστη! Μόνον εμένα!
Αν προσπάθησα να τον δικαιολογήσω;
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την προδοσία.
Καμία δικαιολογία… Παρά μόνο, θεία τιμωρία!»

«Η αλήθεια είναι πως φεύγοντας τιμωρήθηκε σκληρά».

«Σκληρά; Έχεις δίκιο.
Σου είπα πριν, πως νιώσαμε για λίγο σαν Θεοί.
Κάνατε το Θεό να ντραπεί με τα καμώματά σας!
Έτσι μας είπανε και μας τιμωρήσανε!»

«Σας τιμωρήσανε;»

«Τι φαντάστηκες; Πως ο θείος μου κυνήγησε τον Λεωνίδα, ενώ εγώ είχα ξεμπερδέψει με ένα: “Φτου σου παλιοβρώμα ρεζίλι μας έκανες”;
»Η αλήθεια είναι πως αυτό νόμιζα κι εγώ.
Το μόνο που με ανησυχούσε εκείνη τη στιγμή, ήταν το πως θα αντιμετώπιζα τη μάνα μου, όταν το μάθαινε.

Ήμουν ακόμη καθισμένη πάνω στα άνθη του χαμομηλιού, όταν προσπάθησα να φορέσω την μπλούζα μου.
Για λίγα δευτερόλεπτα ο κόσμος γύρω μου είχε εξαφανιστεί.
Η μόνη αίσθηση που είχε απομείνει από την επίσκεψη μας στους κήπους της Εδέμ, ήταν η μυρωδιά του Λεωνίδα πάνω στο βαμβακερό ύφασμα.
Βγάζοντας το κεφάλι μου από τη λαιμόκοψη της μπλούζας, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, είχε επιστρέψει κι εκείνος!»

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 8 Α.ΤΑ.Κ.Κ* *Αγνώστης ΤΑαυτότητας Κοσμικές Κρέπες

«Και τι σου είπε;»

«Τα ίδια με πριν! “Φτου σου παλιοβρώμα! Ρεζίλι μας έκανες!”
Τη δεύτερη φορά όμως, δεν αρκέστηκε μόνο στο φτύσιμο και τις βρισιές.
Άρπαξε το ένα μανίκι της μπλούζας, εκείνο που δεν είχα προλάβει να φορέσω, και με μια βίαιη κίνηση το τράβηξε και μου έβγαλε ξανά την μπλούζα!

Ένιωσα πως το κεφάλι μου θα ξεκολλούσε από τη θέση του και ούρλιαξα από τον πόνο κι από την τρομάρα που πήρα.
Ήμουν ζαλισμένη και δεν μπορούσα να καταλάβω τη συμπεριφορά του.
Στη συνέχεια έσκυψε από πάνω μου, με άρπαξε από το σαγόνι με μια απότομη κίνηση κι έστρεψε το πρόσωπό μου προς το μέρος του, επειδή απέφευγα να τον κοιτάξω.

-Έλα δω βρε πουλάκι μου! είπε χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του. Δεν είπαμε πως θα μου τα λες όλα; Ό,τι κι αν σε προβληματίζει;

»Άρχισα να νιώθω κάπως καλύτερα με την ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του και προσπάθησα για μια φορά ακόμη να φορέσω την μπλούζα μου.
Ένιωθα πολύ άβολα να στέκομαι μπροστά του φορώντας μόνο τον στηθόδεσμο.
Εκείνος άπλωσε το χέρι του και με άγγιξε στο στήθος!
Το κορμί μου πάγωσε!

Τα χέρια μου κινήθηκαν αντανακλαστικά.
Προσπάθησα να απωθήσω το χέρι του ενώ κατέβασα βιαστικά την μπλούζα μου πάνω στο στέρνο, χωρίς να έχω βάλει τα μανίκια.
Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε.
Δεν ήταν πλέον επικριτικός, αλλά χαμογελούσε με ένα σατανικό τρόπο, που δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου.

Ο θείος Γιώτης!
Ήταν αδύνατον εκείνη τη στιγμή να το διαχειριστώ!
Ο αδερφός του πατέρα μου!
Ο άνθρωπος που λίγο καιρό πριν, είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μου και με έκανε να τον σέβομαι  περισσότερο κι από την ίδια μου τη μάνα…
Που μου έδινε δύναμη και σιγουριά και πίστευα πως θα ήταν στο εξής δίπλα μου, για να στηρίζει κάθε μου προσπάθεια.

Ο ίδιος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή, είχε μια έκφραση στο πρόσωπό του, που  φανέρωνε πως διασκέδαζε με την αγωνία μου.
Με κοίταζε για πρώτη φορά με ένα ακατανόητο λάγνο βλέμμα, λες και τον ερέθιζε ο φόβος μου.
Βρισκόμουν εγκλωβισμένη μέσα στην αγκαλιά του, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω…
Στην ίδια αγκαλιά που άλλοτε με έκανε να αισθάνομαι σιγουριά κι ασφάλεια.
Δεν τον σταμάτησε ούτε το τρομαγμένο μου πρόσωπο, ούτε τα δάκρια που πλημμύρισαν τα μάτια μου.

Έβαλε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου και με χάιδεψε ανάμεσα στους μηρούς.
Έχωσα τα χέρια ανάμεσα στα πόδια μου και τα έκλεισα με δύναμη προσπαθώντας να εμποδίσω το δικό του να προχωρήσει περισσότερο».

Ακολούθησε μια μικρή παύση στο παραλήρημα της Ουρανίας.
Τα τελευταία λεπτά απέφευγε να με κοιτάξει.
Ήμουν αποφασισμένος να μην τη διακόψω μέχρι να ολοκληρώσει τη συγκλονιστική της μαρτυρία.

«Με το άλλο του χέρι άρπαξε το σουτιέν μου και το κατέβασε με δύναμη προς τα κάτω, ελευθερώνοντας το στήθος μου.
Κινήθηκα αντανακλαστικά απομακρύνοντας τα χέρια μου από την προηγούμενη θέση τους, με σκοπό να καλύψω το γυμνό μου στήθος.
Τότε βρήκε την ευκαιρία να βάλει το χέρι του πιο βαθιά και να αρπάξει το εσώρουχό μου.
Οι κινήσεις του έμοιαζαν με έμπειρου αρπακτικού, τη στιγμή που παίζει με το ανυπεράσπιστο θύμα του, λίγο πριν το κατασπαράξει.

-Ένιωσες φαγούρα στα σκέλια σου και πήγες να πηδηχτείς μ’ αυτόν τον βρωμιάρη;
Δεν είπαμε πως θα σου βρω εγώ ένα παλικάρι που να σου αξίζει;
Αλλά μέχρι τότε, θα έρχεσαι σε μένα για να σβήνεις τον πόθο σου!

Προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να ελευθερωθώ!
Έκλαιγα και τον παρακαλούσα να σταματήσει!
Μα εκείνος δεν άκουγε.
Το μάτι του γυάλιζε κι ανάσαινε βαριά.

Τράβηξε με δύναμη το εσώρουχό μου ξεσκίζοντάς το.
Άνοιξε τα πόδια μου βίαια κι έπεσε από πάνω μου.
Ήταν αδύνατο να αντισταθώ στη δύναμη και στην κτηνώδη μανία του.
Έγειρα το κεφάλι μου στο πλάι κι έκλεισα τα μάτια περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο.

-Έτσι μπράβο! Άμα χαλαρώσεις θα σ’ αρέσει!

»Δεν μπορούσα να καταλάβω που οφείλονταν η μεταμόρφωση του.
Με τιμωρούσε για ότι είχα κάνει, ή απλά έβγαζε τη μάσκα του, αποκαλύπτοντας το σατανικό του πρόσωπο;
Ένας άντρας με οδήγησε στον παράδεισο…
Ένας άντρας φυλάκισε για πάντα τη ζωή μου στην κόλαση!
Την ίδια μέρα!
Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς από τη μία κατάσταση στην άλλη μέσα σε λίγα μόνο λεπτά!
Αυτό είναι που λένε: “Εδώ η κόλαση κι ο παράδεισος εδώ”».

 

 

 

 

 

 

 

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1973. Ασχολούμαι με το εμπόριο, με τη λογοτεχνία ως συγγραφέας και με το θέατρο ως ηθοποιός στην θεατρική ομάδα "MHXANH" Παρακολούθησα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Έχω συμμετάσχει με διηγήματά σε δύο έντυπες συλλογικές εκδόσεις του λογοτεχνικού ιστότοπου: "το βιβλίο net". Ασχολήθηκα με το σενάριο γράφοντας το: "Στις φλέβες της σκέψης" για ταινία μεγάλου μήκους... Και το: "Αγάπη πέρα από τα Χριστούγεννα" μεγάλου μήκους animation. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Πηγή" το μυθιστόρημά μου: "Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ"

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

The Turkish Detective: Εγκλήματα με άρωμα… Κωνσταντινούπολης

Εγκλήματα στην ΠόληΗ σειρά The Turkish Detective είναι από εκείνες
Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Έρωτας και ψυχοθεραπεία – έννοιες ασύμβατεςΗ Κόλαση του Δάντη μοιάζει