Κάθε ιστορία έχει ένα τέλος. Αργά ή γρήγορα, αυτό έρχεται. Και φέρνει μαζί του μηνύματα, διδάγματα, διηγήσεις, εμπειρίες, δάκρυα, πόνο, χαμόγελα, έρωτες και πάθη. Το παρόν, δεν είμαι σίγουρη τί από όλα φέρνει ή αν τα φέρνει όλα μαζί. Μάλλον το τέλος στην ιστορία της Αφροδίτης δεν μας θυμίζει μόνο όλα τα προαναφερόμενα, αλλά και πολλά από εκείνα που βιώνουμε στην πραγματικότητά μας ή την πραγματικότητα του διπλανού μας. Από εκείνα που ζούμε, που ακούμε ή εκείνα που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Έναν αδελφό με κινητικές δυσκολίες, μία συζυγική προδοσία, ένας βιασμός που προκαλείται από τον ίδιο σου τον πατέρα, η πορνεία χάριν της επιβίωσης, προβλήματα υγείας εφ όρου ζωής και άλλα. Πολλά. Που ίσως δεν έτυχαν σε εμάς σήμερα, αλλά δυστυχώς έτυχαν σε κάποιον. Και ο σκοπός αυτής της ιστορίας, ήταν να μπει έστω και για μερικά δεύτερα ο κάθε ένας από εμάς που διαβάζει τις γραμμές αυτές, στη θέση κάποιου άλλου. Και όχι οποιουδήποτε άλλου, αλλά εκείνου που κάτι έχει να πει. Κάποιου που κάτι έχει να αφηγηθεί, κάπως μπορεί να σε βοηθήσει, με κάποιο τρόπο, μόνο καλό να μπορεί να σου κάνει. Γιατί μόνο όταν ζεις μπορείς να έχεις λόγο. Από απόσταση, κανείς δεν έμαθε. Τα λόγια μόνο, δεν είπαν ολόκληρη την αλήθεια.
Το ίδιο έγινε και με την Αφροδίτη. Μόνο που εκείνη έπαθε αρκετές φορές, για να μάθει όχι πως να μην κάνει το ίδιο λάθος, αλλά ότι καμιά φορά το λάθος έρχεται σε σένα. Και εκείνη κλήθηκε πολλές στιγμές να το διαχειριστεί σωστά. Γιατί από λάθη, δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Την θυμόταν εκείνα πολύ νωρίτερα. Τώρα πια στα 79, τόσα χρόνια και τόσες περιπέτειες μετά, το μόνο που μπορεί να θυμηθεί είναι εμπειρίες και ανθρώπινες ιστορίες. Μέσα σε όλα πόνο και θυμό, αλλά ξέρει καλά ότι τα δώρα που της έφερε η ζωή, αξίζουν πολύ περισσότερο να την απασχολούν. Είναι βλέπετε πολλά. Έξι στο σύνολο και την επισκέπτονται απαραιτήτως δύο φορές την εβδομάδα. Μία το μεσημέρι της Κυριακής, για να φάνε μαζί, να τραγουδήσουν και να ευχηθούν καλή εβδομάδα και μία φορά το απόγευμα της Παρασκευής. Σχεδόν αμέσως μετά το σχολείο, για να πούνε τα νέα της εβδομάδας, πόσα μπράβο τους είπαν οι δάσκαλοι και ποιο νέο τραγούδι έμαθαν. Και η Αφροδίτη λάτρευε τις επισκέψεις αυτές. Τις περίμενε αγωνιωδώς, για να της δώσουν ζωή, να την απομακρύνουν για λίγο από το κρεβάτι νοσηλείας του οίκου ευγηρίας. Πάνε χρόνια τώρα που παιδευόταν με την αιμοκάθαρση. Οι γιατροί της είπαν ότι από θαύμα ζει ακόμη. Σαράντα χρόνια ζωής με ένα νεφρό και εκείνο ασθενικό. Πάντα μέσα της πίστευε πως ο θεός δεν την έπαιρνε κοντά του, επειδή της όφειλε να γνωρίσει τα εγγόνια της. Επειδή όφειλε σε εκείνα, την ζωή που στέρησε από την ίδια.
Ο Αλέξανδρος, είχε αποφασίσει ότι θα έμενε μαζί της όπου και να πήγαινε. Αν και ο ίδιος ήταν υγιέστατος, παρά το 79 του χρόνια, ήξερε πως ο χωρισμός του με την Αφροδίτη θα ήταν εκείνο που θα τον αρρώσταινε. Έτσι και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί της στον οίκο. Να την φροντίζει, να τη στηρίζει, να της θυμίζει ακόμη όλα εκείνα που την έκαναν χαρούμενη, άρα και εκείνον. Κάποτε ενώθηκαν στην ζωή, τώρα μόνο ο θάνατος θα τους χώριζε.
Η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει. Η Αφροδίτη δεν αισθάνεται ότι φοβάται τον θάνατο, ούτε δειλιάζει για την ημέρα που ίσως δεν ξυπνήσει. Υπενθυμίζει στον εαυτό της να ζει την κάθε μέρα της, σαν να ΄ναι η τελευταία. Να χαμογελά, να ευχαριστεί και να μην κρατά μέσα της τον πόνο. Κάποτε προδόθηκε, λατρεύτηκε και άλλοτε ένιωσε ανήμπορη. Όλες αυτές τις στιγμές της όμως, τις βίωνε με ολόκληρο το είναι της. Να αναλάβει τις ευθύνες της. Να κλάψει που πληγώθηκε. Να λυτρωθεί που αγαπήθηκε. Πάντα αποφασισμένη να το ζήσει μέχρι τέλους. Γιατί όλες αυτές οι στιγμές, είναι στην ζωή. Και αν δεν είσαι εκεί για να ορίσεις τον δρόμο σου, τότε κάποιος άλλος θα το κάνει για εσένα. Και είναι κρίμα. Γιατί τότε κάποιος άλλος, θα ζει την δική σου την ζωή.
Advertising
Advertising
