Όσοι μένουμε μέσα αυτές τις ημέρες, έχουμε βρεθεί στο ζενίθ της αναζήτησης του εαυτού μας. Τόσο πολύ, ώστε πλέον τον ακούμε να μας μιλά, παρόλο που δεν του απευθύνουμε το λόγο πρώτοι. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Έχουμε ακόμη αρκετό καιρό μπροστά μας. Μπορεί, βέβαια η καραντίνα να ήρθε για να μείνει, όμως εμείς την υποδεχόμαστε με συντροφιά τη μουσική μας. Έτσι, ίσως περάσει ευκολότερα το διάστημα αυτό. Και είναι πολλοί που θα συμφωνήσουν με αυτή την παρατήρηση. Γιατί φανταστείτε για τον τάδε ή τον δείνα λόγο να απαγορευόταν η μουσική… Δεν θα ήταν ο χειρότερος εγκλωβισμός; Θα ήταν η χειρότερη μορφή εγκλεισμού μετά τη φυλακή.
Εν ολίγοις, εδώ θα αφήσω κάποια κομμάτια που προσωπικά ακούω τις μέρες τούτες. Δεν πρόκειται για punk anthems ή επαναστατικά τραγούδια της εξορίας. Πρόκειται απλά για μουσική, είτε από ταινίες και παιχνίδια, είτε από καλλιτέχνες λογής – λογής που με ταξιδεύουν. Άλλα από αυτά σε οδηγούν σε ενδοσκόπηση και προβληματισμούς…
Ξόρκισε την καραντίνα, λοιπόν, με όποιον τρόπο μπορείς. Πρόσω ολοταχώς.
Solomon Vandy
Μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχουν γυριστεί είναι το Blood Diamond. Δεν ξέρω πραγματικά πόσες φορές έχω δει την ταινία αυτή. Επίσης, δεν έχω ιδέα πόσες φορές έχω ακούσει το συγκεκριμένο κομμάτι. Είναι ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει.
Ξόρκισε την καραντίνα φέρνοντας στο νου σου την αχανή ήπειρο. Επικαλείσαι με το νου την Αφρική, τους αμμότοπους και τα πυκνά της δάση. Συναντάς τα μοναδικά της ζώα, το πανέμορφο τοπίο της και τον καυτό, αφρικάνικο ήλιο.
Σκέφτεσαι ακόμα και τη δυστυχία που γνωρίζει η πλειοψηφία των κατοίκων της. Ο νους σου τρέχει σε κάθε παιδί που έχει φύγει από τη ζωή λόγω έλλειψης νερού, τροφής και φαρμάκου. Ορίστε ξαφνικά, η καραντίνα στέκεται αφορμή για να σκεφτούμε ότι πολλοί άνθρωποι υπέφεραν πριν από το νέο αυτό Ιό που μας ταλαιπωρεί. Εμείς απεναντίας στερούμαστε ελευθερίες, αργά και σταθερά. Τέτοιους προβληματισμούς γεννούν τα κομμάτια και εξορκίζουν την καραντίνα
Χαμένος Δρόμος
Εδώ έχουμε το Project La Bruja Muerta, μια δουλειά του Μιχάλη Μυτακίδη και του Άκη Θεοτοκάτου, η οποία περιελήφθη σε τρεις δίσκους. Το παραπάνω κομμάτι αναμιγνύει τις αρετές του Low Bap με ένα απόσπασμα από το Μεγάλο Δικτάτορα, μια από τις πιο σημαντικές ταινίες που έχουν υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι μονόλογος του Charlie Chaplin με ανατριχιάζει κάθε φορά, πόσο μάλλον ντυμένος μουσικά. Είναι σαν να τον ακούω για πρώτη φορά, σαν να μου μιλά στην καρδιά για πρώτη φορά. Κι όταν καρφώνει τα μάτια του το κοινό, αυτό μένει ακίνητος. Εκεί, τον κοιτάζει και προσπαθεί να κατανοήσεις όσα συμβαίνουν γύρω.
Άκουσέ το και συ και μέσα στο κεφάλι σου θα παίζουν τα λόγια του σε μια αέναη λούπα μπας και σε βοηθήσουν να αποδράσεις.
Ό,τι καίγεται
Ξόρκισε την καραντίνα χρησιμοποιώντας Γυμνά Καλώδια. Είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες κι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Δε θα ήταν δυνατόν να λείπουν τα Καλώδια από ένα αφιέρωμα στην καραντίνα και τη μουσική της.
Εδώ ακούμε κάτι πολύ βασικό, λογικό, αισιόδοξο: Ότι καίγεται, γίνεται στάχτη. Την μετάφραση αυτού την αφήνω στην κρίση του καθενός. Τουλάχιστον, έχουμε ακόμη ελευθερία σκέψης. Εδώ ακούμε για ζωή, για δύναμη και θέληση. Ακούμε την ορμή, την κιθάρα και τα τύμπανα. Ακούμε για εμάς, που έχουμε ξεχάσει να μας φροντίζουμε. Βάζουμε, έστω και με αφορμή τον ιό, ως προτεραιότητα εμάς ή την ασφάλεια μας; Εγώ δεν ξέρω, είμαι σε καραντίνα.
The Inexorable Advance Of Mr. Delaney
Αποτελεί μία από τις πιο άρτιες σειρές που έχω δει ποτέ. Στο Taboo συναντάμε έναν απίστευτο Tom Hardy να πρωταγωνιστεί σε ένα εξαίσιο δράμα εποχής. Ξόρκισε την καραντίνα ακούγοντας αυτό το ιδιαίτερο soundtrack. Εντάξει, αυτή η λέξη πλέον έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Όμως, θα επιμείνω, αυτό το κομμάτι είναι ιδιαίτερο.
Είναι παρόν στα πάντα. Ακούγεται όταν κάτι σε στοιχειώνει, χωρίς να σου φανερώνεται. Παίζει στο μυαλό σου όταν είσαι αγχωμένος, όταν είσαι λυπημένος ή και όταν έχεις σχηματισμένο το μεγαλύτερο σου χαμόγελο στα χείλη. Ακούγεται όταν προσμένεις κάτι να αλλάξει. Ακούγεται όταν περιμένεις κάποιον. Άλλοτε κλείνεις τα μάτια σου σκέφτεσαι ένα φως μέσα στο σκοτάδι σου. Και άλλοτε νιώθεις μια απειλή μέσα στη γαλήνη σου. Όποτε βγαίνεις έσω, να κάνεις μια αναγκαία, ημερήσια βόλτα. Όποτε μπαίνεις σε μια εθελούσια καραντίνα.
Water Line
Φτάνουμε και στο τελευταίο κομμάτι. Ήταν το soundtrack στο Pride And Glory, μια πολύ καλή ταινία, με αξιόλογους ηθοποιούς και πολύ ενδιαφέρουσα έκβαση στην ιστορία της.
Εδώ ακούμε ένα κομμάτι δύο λεπτών, δεν είναι παραπάνω. Κι όμως, καταφέρνει να περιγράψει την οποιαδήποτε κατάσταση έχεις στο μυαλό σου. Καταφέρνει να μεταφράσει με μουσική το οτιδήποτε ζεις τη στιγμή που το ακούς. Ο στίχος “The waterline is rising, and all we do is stand there” χτυπά ξανά και ξανά μέσα μας. Ιδίως τώρα, ιδίως αυτές τις στιγμές που όλοι μας ζούμε κάπως διαφορετικά από ότι έχουμε συνηθίσει.
Ακούστε το κομμάτι, σκεφτείτε το κομμάτι. Κι έπειτα μαζί με εμένα, επιστρέψτε από τη νοητή μας απόδραση στην καραντίνα.
Ξόρκισε την καραντίνα με όποιο τραγούδι σε εμπνέει
Αυτά τα κομμάτια μου κράτησαν και μου κρατάνε παρέα αυτήν την περίοδο. Βιώνουμε όλοι μας την ιστορία του μέλλοντος, μέρος της είναι και η καραντίνα. Θα περάσει. Το τί ακριβώς θα ξημερώσει, μένει να το δούμε αργότερα. Προς το παρόν, συνεχίζουμε κι εξορκίζουμε ιούς κι επιδημίες με τη βοήθεια της μουσικής.
