Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ξύπνησα ή κοιμάμαι ακόμη; Μα τι μέρα είναι; Τι ώρα; Τι όνειρο κι αυτό. Τόσο ζωντανό. Όλα ήταν τόσο αλλιώτικα, ο κόσμος τόσο διαφορετικός. Δεν άκουσα το ξυπνητήρι, έχω τόσα να κάνω σήμερα και δεν προλαβαίνω. Ο κόσμος έτρεχε στους δρόμους να αγοράσει φαγητά, πράγματα. Όλα συνέβαιναν τόσο γρήγορα. Υπήρχε μία απειλή. Ένας εχθρός, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς ήταν. Ήταν κάπως, αόρατος. Όλοι φορούσαν μάσκες και ήταν ανέκφραστοι. Ίδια βλέμματα παντού. Κανείς δεν μπορούσε να αγγίξει κανέναν. Απαγορευόταν. Έπρεπε να είσαι μόνος. Έπρεπε να είσαι μόνος για να σωθείς. Να σωθείς από το άγνωστο. Μα τι όνειρο! Πρέπει να πιώ έναν καφέ για να συνέλθω. Για κάθε τι που αγγίζαμε, χρειαζόταν να χρησιμοποιούμε αντισηπτικά μετά, ακόμη και γάντια. Η οποιαδήποτε άμεση επαφή ήταν επικίνδυνη. Παντού υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν να τηρούμε αποστάσεις. Αποστάσεις από το θέατρο, τη μουσική, τον έρωτα, τους ανθρώπους που θέλουμε κοντά μας. Τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά και απαγορευόταν η κυκλοφορία από νωρίς. Δεν θυμάμαι όμως με τίποτα, ποιος ήταν ο λόγος για όλα αυτά. Θυμάμαι κάποια στιγμή να κοιτάζω από το παράθυρο μου τον άδειο δρόμο και πως το σπίτι μας ήταν η μόνη διέξοδος στην οποία όλοι μπορούσαμε να στραφούμε, κι εκεί, είχαμε την ελευθερία, χωρίς κανέναν περιορισμό, να απολαύσουμε ότι θέλουμε. Μέσα στα σπίτια μας, μπορούσαμε να έχουμε ίντερνετ, μουσική, βιβλία, ταινίες, επικοινωνία, όχι όμως έξω από αυτά. Εδώ και ώρα δεν έχει περάσει κανείς απ’ το δρόμο. Το όνειρο φλερτάρει με την πραγματικότητα σήμερα. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Ίσως να πρέπει να μιλήσω στο τηλέφωνο με κάποιον, να το μοιραστώ μαζί του. Προς το παρόν, ας φτιάξω έναν ζεστό καφέ ακούγοντας μουσική. Ίσως ακόμη να κοιμάμαι, σχεδόν άρχισα να το συνηθίζω. Άλλωστε, η κανονικότητα δεν έχει τόση φαντασία και μετά από κάθε δύσκολη νύχτα ο κόσμος, πάντα, ξημερώνει…
Μια στιγμή στην ευθεία του χρόνου που όλα μοιάζουν να έχουν παγώσει, μαζί με αυτά και το άγγιγμα, η επαφή, το χαμόγελο, το φλερτ, η τρυφερότητα, η ζεστασιά, ο ερωτισμός, η κάθε μορφή επικοινωνίας πέρα από τις λέξεις που μπορεί να μας γεμίσει θαλπωρή και ασφάλεια πέρα από κάθε μάσκα και αντισηπτικό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Στις μοναχικές βόλτες με τον σκύλο μου, στις κρύες νύχτες του χειμώνα, με τις δροσερές σταγόνες πάνω στα φύλλα των δέντρων, κάπου εκεί θα σε συναντήσω και πάλι, στην κανονικότητα.
