Από rock, funky, indie μέχρι pop, country και hip-hop, τα εξώφυλλα αυτά άφησαν ιστορία στον χώρο της τέχνης και της μουσικής.
Οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι κάποια εξώφυλλα δίσκων τα είχαμε –έχουμε- όλοι στον τοίχο μας κολλημένα γιατί ή λατρεύαμε τον καλλιτέχνη, ή γιατί λατρεύαμε την εικόνα, ή και τα δυο! To billboard, λοιπόν, έβαλε μια τάξη στο χάος της τέχνης των εξωφύλλων και εδώ βρίσκονται τα καλύτερα 20 όλων των εποχών.
Στην 20η θέση έχουμε το album των Duran Duran, ‘Rio’ (1982). Στον καλλιτέχνη Patrick Nagel ανατέθηκε από τον τότε διευθυντή Duran Duran, Paul Berrow, να δημιουργήσει το εξώφυλλο για το ‘Rio’. Ο μπασίστας του γκρουπ, John Taylor, εγραψε στην αυτοβιογραφία του “In the Pleasure Groove: Love, Death, and Duran Duran” ότι όταν παρέλαβαν τον τεράστιο καμβά με το εξώφυλλο σκέφτηκε «να τη, να η γυναίκα που χόρευε στην άμμο» (κάνοντας αναφορά στους στίχους του τραγουδιού Rio)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Στην 19η θέση είναι το εξώφυλλο των Joy Division, ‘Unknown Pleasures’ (1979). H απόφαση του σχεδιαστή Peter Saville να φτιάξει τα γνωστά ραδιοκύματα με τον Martin Hannett, κάνει αυτό το album ένα goth classic.
Στην 18η θέση υπάρχει το εξώφυλλο των Judas Priest, ‘British Steel’ (1980). Ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ,το British Steel των Judas Priest – που απεικονίζει ένα χέρι που αναδύεται κρατώντας ένα ξυράφι – είναι επίσης ένα από τα πιο συναρπαστικά. Πώς γίνεται το χέρι να κρατά το μαχαίρι χωρίς να αιμορραγεί; Μήπως αυτό το κάλυμμα είναι ακριβώς πριν την αιμορραγία; Όπως και να χει, αυτό το εξώφυλλο επικράτησε, και επικρατεί ακόμα, στον της μουσικής.
Θέση 17, The Roots, ‘Things Fall Apart’ (1999). Ως καλλιτεχνικός διευθυντής ο Kenny Gravallis είπε: «Η έννοια της «οπτικής αποτυχίας της κοινωνίας» στο album που ονομάζεται ‘Things Fall Apart’ (τα πράγματα καταρρέουν), μόλις έβγαλε νόημα. Ένα από τα πέντε πρώτα εξώφυλλα, είναι μια φωτογραφία από την περίοδο που μάχονταν υπερ των Πολιτικών Δικαιωμάτων όπου δύο Αφροαμερικανοί έφηβοι τρέχουν από την αστυνομία στο Bedford – Stuyvesant. Μια ισχυρή εικόνα της ανισότητας το οποίο το γκρούπ προσπαθεί να αντιμετωπίσει μέσω της μουσικής τους.
Στην θέση 16 βρίσκεται ο Santana, ‘Abraxas’ (1970). Παρμένο από το έργο του Matti Klarwein, το εξώφυλλο του album είναι μια θαυμάσια σουρεαλιστική και ψυχεδελική ομορφιά. Εμπνευσμένο από τη βιβλική ιστορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αυτή η ζωγραφική μας δίνει ένα γυμνό, μαύρο σώμα Παναγίας και έναν κόκκινο άγγελο. Μία από τις ιέρειες στο πίσω κάλυμμα εμφανίζεται επίσης στο οπισθόφυλλο του Bitches Brew.
Στην θέση 15 βρίσκουμε The Clash, ‘London Calling’ (1979). Το ‘London Calling’ του Λονδίνου πληρώνει ταυτόχρονα φόρο τιμής στον Elvis Presley, ενώ επίσης την ανατίναξη της δικιάς του έκδοσης του rock n ‘roll . Τα ροζ και πράσινα γράμματα στον τίτλο, μιμούνται ομότιτλο εξώφυλλο Presley (1956), αλλά ο βασιλιάς μάλλον ποτέ δεν έσπασε ένα μπάσο στη σκηνή.
Στην θέση 14, Nas, ‘Illmatic’ (1994). Η εικόνα του επτάχρονου Νας προεξέχοντας πάνω από μια φωτογραφία των στεγαστικών προγραμμάτων Queensbridge έχει χαρακτεί στη μνήμη πολλών. «Τα προγράμματα αυτά συνήθιζαν να είναι ο κόσμος μου» είπε στο MTV, «μέχρι που μορφώθηκα και είδα ότι υπάρχουν κι άλλα πέρα από αυτά»
Την θέση 13 καταλαμβάνουν οι Blink-182, ‘Enema of the State’ (1999). Για αυτό το εξώφυλλο ζήτησαν από την ηθοποιό ροζ ταινιών, Janine Lindemulder, να δώσει μια υποβλητική ματιά στο album, και έτσι η εικόνα αυτή χαράχθηκε στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων, και έγινε ένας «θρύλος».
Στην ακριβώς επόμενη θέση, θέση 12, βρίσκονται οι Hole, ‘Live Through This’ (1994). Το πιο εμβληματικό εξώφυλλο grunge μετά το Nevermind των Nirvana απεικονίζει το αναφιλητό της βασίλισσας της ομορφιάς με την μάσκαρα να τρέχει κάτω στο πρόσωπό της. Η απόγνωση στο πρόσωπο της γυναίκας, αποκαλύπτει την τραγική αυτο -αμφιβολία που τροφοδοτείται από τη βιομηχανία ομορφιάς, αλλά δεν έχει δημιουργηθεί για να δείχνει εντελώς γελοία – είμαστε ακόμα αναγκασμένοι να την βλέπουμε ως έναν άνθρωπο αντί για μια παρωδία του αρχέτυπου . Αυτό είναι το σπάνιο σατιρικό εξώφυλλο του άλμπουμ που ακόμα καταφέρνει να έχει κατανόηση.
Στην θέση 11, The Beatles, ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (1967). Από πού να ξεκινήσω με αυτό το εξώφυλλο; Η εικόνα δείχνει τους Beatles να στέκονται μπροστά από δεκάδες διασημότητες , συμπεριλαμβανομένων Marilyn Monroe , ο Bob Dylan , Μάρλον Μπράντο και Sonny Liston , καθώς και από τα κέρινα ομοιώματα του εαυτού τους. Ενώ οι ακροατές προσπαθούμε να διακρίνουμε το μυστικό νόημα του cover, μπορούμε επίσης να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε και τα 60+ πρόσωπα που υπάρχουν διασκορπισμένα.
Και στα μισά, στην θέση 10, βρίσκεται ο βασιλιάς Elvis Presley, ‘Elvis Presley’ (1956). Ο Elvis ήξερε τον θανατηφόρο συνδυασμό του έντονου ροζ και πρασίνου. Οπτικά εισήγαγε το rock n ‘roll σε μια ανυποψίαστη Αμερική, ακόμη και πριν η βελόνα να χτύπησει το βινύλιο.
Στην θέση 9, Public Enemy, ‘Fear of a Black Planet’ (1990). Το έργο τέχνης για το ‘Fear of a Black Planet’ επινοήθηκε από τον Chuck D, ο οποίος φαντάστηκε τον τιμητικό μαύρο πλανήτη να επισκιάζει τη Γη. Κατάλληλα, δεδομένης της διαπλανητικής έννοιας, το συγκρότημα προσέλαβε τον εικονογράφο της NASA Β.Ε. Johnson να συντάξει το τελικό σχέδιο.
Στην θέση 8, η μοναδική Cyndi Lauper, ‘She’s So Unusual’ (1983). Η Cyndi μας ενημέρωσε ότι ‘Girls just want to have fun’ στο κλασικό ντεμπούτο της το 1983 , και μια ματιά στο εξώφυλλο του έπεισε τον οποιοδήποτε. Φωτογραφήθηκε από την Annie Leibovitz μπροστά σε ένα εγκαταλελειμμένο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Coney Island, οπου η Lauper επιτυγχάνει εσκεμμένα την παράξενη πόζα, φορώντας ένα φόρεμα χορού από δεύτερο χέρι, δίχτυα ψαρέματος και ένα συνονθύλευμα από κοσμήματα. Περισσότερο από κάθε εξώφυλλο, από μια γυναικεία pop βασίλισσα, αυτό παραμένει το τελικός σύνθημα για να μείνει για παντα στις μνήμες μας.
Στην θέση 7, φυσικά οι Nirvana, ‘Nevermind’ (1991). Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα άλμπουμ όλων των εποχών διαθέτει ένα γυμνό μωρό κάτω από το νερό, να προσπαθεί να φτάσει ένα δολάριο. Είναι μια θλιβερή δήλωση σχετικά με τις αξίες της κοινωνίας μας περνάει στην νεολαία μας.
Στην 6η θέση οι Pink Floyd, ‘Dark Side of the Moon’ (1973). Αυτή η απλή τέχνη λέει τόσα πολλα. Το φως περνάει από ένα πρίσμα και βγαίνει σαν ένα ουράνιο τόξο, γραφτό να μεταφέρει φωτισμό στο στάδιο της μπάντας και τους στίχους του άλμπουμ. Και, όπως αποδεικνύεται από τον αριθμό των t -shirts που φέρει αυτή την εικόνα σήμερα, το πρίσμα έχει γίνει συνώνυμο με τους ίδιους τους Pink Floyd.
Στην 5 θέση βρίσκουμε τους θρυλικούς Led Zeppelin, ‘Led Zeppelin’ (1969). Κάπως, η εικόνα μιας καύσης αερόπλοιου που ξεσπάσει σε φλόγες λίγες στιγμές πριν πέσει στο έδαφος και πάρει μαζί δεκάδες ζωές, είναι η τέλεια οπτική εισαγωγή στο ντεμπούτο αριστούργημα των Led Zeppelin. Είτε θέλετε να το δούμε ως μια ένδειξη της εκρηκτικής μουσικής μέσα στο album, ή μια άκαρδη τακτική σοκ αξιοποιώντας μια τραγωδία στην πραγματική ζωή, αυτό το μαύρο και άσπρο απόδοση της καταστροφής Hinderburg, έχει γίνει από τις πιο ανεξίτηλες εικόνες στο hard rock.
Στην 4η θέση, The Notorious B.I.G., ‘Ready to Die’ (1994). Η αθωότητα ενός μωρού στο εξώφυλλο του κλασικού ντεμπούτου του, διαψεύδει το περιεχόμενο που περιέχεται στο εσωτερικό του. Αλλά αυτό ήταν το νόημα: το άλμπουμ εντοπιζεί τη ζωή του από την αρχή σε ένα πένθιμο τέλος, χρησιμοποιώντας την αθωότητα ενός παιδιού για να δείξει πώς ένας σκληρός κόσμος αφήνει τα αποτυπώματα του στα μυαλά των μικρών.
Στην 3η θέση, η μοναδική Patti Smith, ‘Horses’ (1975). Είναι ένα οπτικό αριστούργημα. Φωτογραφήθηκε από τον στενό της φίλο και συνεργάτη, τον καλλιτέχνη Robert Mapplethorpe. Η φωτογραφία της Σμιθ θεωρήθηκε από την κριτικό Camille Paglia ως μία από τις μεγαλύτερες φωτογραφίες που ελήφθησαν ποτέ με μια γυναίκα. Με την Σμιθ που έχει το βλέμμα της σαν Sinatra style, όλα τα στοιχεία συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα από τα μεγαλύτερα εξώφυλλα άλμπουμ ( και φωτογραφίες ροκ ) που υπάρχουν.
Στην 2η θέση ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι από The Beatles (πάλι), ‘Abbey Road’ (1969). Έχει κάποιο άλλο εξώφυλλο του άλμπουμ σε αυτή τη λίστα σταματήσει την κυκλοφορία; Είναι μια απόδειξη για την μόνιμη εντύπωση αυτού του δρόμου, έχοντας εκατοντάδες οπαδούς να δημιουργούν ξανά κάθε μέρα την φωτογραφία έξω από τα Abbey Road Studios. Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός: Είναι το πρώτο Beatles cover που δεν έχουν το όνομα ή τον τίτλο του άλμπουμ.
Και στην θέση Νο 1, ποιο άλλο εξώφυλλό, από The Velvet Underground and Nico, ‘The Velvet Underground & Nico’ (1967). Αυτή η εικόνα του Andy Warhol, η μπανάνα με ‘peel slowly and see’ (ξεφλούδισε αργά και θα δεις) οδηγίες είναι ένα μεγάλο εξώφυλλο από μόνο της, αλλά η αρχική έκδοση περιλαμβάνει στην πραγματικότητα ένα αυτοκόλλητο αποκαλύπτοντας μια μπανάνα από κάτω . Ένας τέλειος συνδυασμός της τέχνης, της μουσικής και του χιούμορ.
