Παραδοχή Νο1: Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο.
Παραδοχή μου Νο2: Οι ήχοι και στην προκειμένη η μουσική μπορούν να επιβιώσουν μέσα μας για περισσότερο χρόνο ακόμη κι όταν οι εικόνες θολώνουν. Ή διαστρεβλώνονται. Ακόμα και όταν οι αναμνήσεις κάπου ανάμεσα στα αυλάκια του νου εξανεμίζονται.
Αναλογίσου πόσες στιγμές της ζωής σου παίζουν ακόμη στο κεφάλι σου υποβοηθούμενες από τη μουσική υπόκρουση, από τη συνοδεία μιας φωνής. Ικανά να πυροδοτήσουν νοερή μεταφορά στο παρελθόν και ανάδυση εικόνων και αισθήσεων από τα έγκατα της μνήμης.
Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, ας θυμηθούμε μουσικές που έντυσαν ελληνικές ταινίες και έχουν αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ακόμα κι αν το φιλμ δεν «έλεγε πολλά» και σκηνοθέτες, ηθοποιοί και σενάριο ξεχάστηκαν με το πέρασμα του αδυσώπητου χρόνου.
Αλλά και μουσικές που αγαπήθηκαν μαζί με τις ταινίες στις οποίες ακούστηκαν, έκαναν σκηνές να μείνουν αξέχαστες, σαν χαλί πάτησε πάνω τους το δράμα, το γέλιο, ο ρομαντισμός κι έβαλαν κι αυτές το λιθαράκι τους στην αν όχι διαχρονικότητά της ταινίας, τουλάχιστον στη διατήρηση μιας ανάμνησης της τις τελευταίες δυο δεκαετίες και οψόμεθα.
Εν αρχή ην το δράμα που έδωσε ταινίες όχι τόσο κακές και soundtrack αξιόλογα και αξιομνημόνευτα.
Έτσι, το 2000 ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σκηνοθετεί το “Αυτή η νύχτα μένει”, ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει το ομώνυμο τραγούδι, η Αθηνά Μαξίμου ως εκκολαπτόμενη λαϊκή αοιδός το ερμηνεύει στην ταινία και η Δήμητρα Παπίου το καρφώνει για πάντα στην καρδιά μας.
Την ίδια χρονιά ο Ρένος Χαραλαμπίδης σκηνοθετεί τα “Φτηνά τσιγάρα” και ο ταλαντούχος Παναγιώτης Καλαντζόπουλος επιλέγει την αισθαντική φωνή της Έλλης Πασπαλά για το “Summertime in Prague” και το “Λευκό μου γιασεμί”.
Έπειτα το 2001, σε κλίμα καύσωνα και οικογενειακών δραμάτων εκτυλίσσεται ο” 15αύγουστος” του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και η Γλυκερία στο ομώνυμο μιλά για υπαρξιακά αδιέξοδα που γεννάει η ζωή στο αστικό περιβάλλον, επικαλούμενη τη Μεγαλόχαρη.
Το 2002 ο Νίκος Νικολαΐδης ολοκληρώνει τη λούμπεν τριλογία του με το “Ο χαμένος τα παίρνει όλα” με τον Γιάννη Αγγελάκα σε ρόλο πρωταγωνιστή και υπευθύνου για τη μουσική επένδυση. “Μη γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα, το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά, ο χαμένος τα παίρνει όλα” τραγουδά το ομώνυμο που γίνεται σχεδόν ύμνος.
Την ίδια χρονιά ο Κραουνάκης ντύνει μουσικά το «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» του Νίκου Παναγιωτόπουλου και συνεργάζεται ξανά με τη Δήμητρα Παπίου και με προς μεγάλη μας έκπληξη με το Γιώργο Μαζωνάκη που τραγουδά το “Ξημερώνει πάλι”.
Κι έπειτα το 2004 το εξαιρετικό «Το λιβάδι που δακρύζει», πρώτο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλο την οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να ολοκληρώσει. Με τη μουσική της επένδυση να συνθέτει η ταλαντούχα Ελένη Καραϊνδρου, κάτι που κάνει μαγικά και σε πολλές άλλες του ταινίες.
Μα το γέλιο και η “ελαφρότητα” πούλησε περισσότερο. Λίγο το σκηνικό των ελληνικών νησιών, η διακωμώδηση της ελληνικής πραγματικότητας και του μεσογειακού μας ταμπεραμέντου σε συνδυασμό με έρωτες, απιστίες κι ευτράπελα έκοψαν εισιτήρια και γέννησαν τραγούδια που τραγουδήσαμε και χορέψαμε!
Το 2001 ο Νίκος Ζαπατίνας βάζει τον Πέτρο Φιλιππίδη να τρέχει στα ελληνικά νησιά με τα χρήματα του “Έφάπαξ” στην τσέπη. Κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναθέτει στον Γιάννη Κότσιρα το “Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή, αγέννητη η ζωή μ’ ακολουθούσε.”
Το 2001 στο Μπραζιλέρο της ποδοσφαιρικής διαπλοκής του Σωτήρη Γκορίτσα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου γράφει τη μουσική. Μαζί του τραγουδούν η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ανδριάννα Μπάμπαλη και ο Σταύρος Λογαρίδης. Το “Θάλασσα μου σκοτεινή” συγκαταλέγεται επίσης και στο σάουντρακ της εφηβείας μου.
Το 2006 ο Κώστας Κάπακας σκηνοθετεί ονειρικά μια αναδρομή στην παιδική ηλικία των σημερινών εξηντάρηδων. Στο φόντο η Χούντα, η με αργά βήματα εξέλιξη της τεχνολογίας και το ξύπνημα της αγορίστικης εφηβείας. Το κερασάκι στην τούρτα ο μουσικός μανδύας του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη να ερμηνεύει το κεφάτο ομώνυμο σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου φυσικά!
Το 2007 ο καλοκαιρινός τύπος Νίκος Ζαπατίνας μας μεταφέρει στη Σίφνο. Σκηνοθετεί το γεμάτο ευτράπελα και ειδύλλιο “Φιλί της ζωής” και η Έλενα Παπαρίζου το κάνει χιτάκι.
Το 2009 η Κριστίν Κρόκος μας τοποθετεί σ’ ένα κρητικό, καλοκαιρινό γάμο που τον στεφανώνουν ουκ ολίγα τραγελαφικά απρόοπτα. Οι Locomondo σε reggae-folk ρυθμούς τραγουδούν το ομώνυμο “Γαμήλιο πάρτι”.
Την ίδια χρονιά ξαναγυρνάμε στη Σίφνο όπου ο Χρήστος Δήμας και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών δροσίζουν με άφθονο γέλιο το καλοκαίρι μας. Εκεί, ο Αντώνης Ρέμος σιγοντάρει με το χαρωπό “Φτάνει που ξέρω”.
Τέλος, σε αυτήν την όμορφη, δημιουργική χρονιά που άνθιζε η οικονομική κρίση, άλλη μια ταινία έβγαινε στις αίθουσες. Με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να γράφει μουσική και τον τρομερό Γιώργο Μαργαρίτη να τραγουδά για αγάπη μέχρι τελικής πτώσης, το “Πεθαίνω για σένα” ντύνει την ομώνυμη ταινία του Νίκου Καραπαναγιώτη με αντίστοιχη διακωμωδημένη θεματική.
To be continued…
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Το Vinyl is Back “γράφει” σε βινύλιο τους Locomondo!
- Αξέχαστα soundtrack ταινιών που έγραψαν ιστορία!
- Πιο soundtrack… δεν γίνεται!
- Radical Sounds Vol 2 : Η μουσική κληρονομιά του Bob Marley είναι τα παιδιά του
- 10 soundtrack ταινιών που αγαπήσαμε!
