Μουσική | #Mechanical

#Mechanical_Animals

Τι θα έκανες αν σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα πάνω στην γη; Ή αν ήσουν ένας αστροναύτης που είχε χαθεί στο διάστημα; Σε αυτά και σε πολλά άλλα μακάβρια, καταθλιπτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα, απαντάει ο Marilyn Manson, στο ιστορικό πλέον άλμπουμ του, Mechanical Animals.

Τα μηχανικά ζώα του κύριου Manson, κυκλοφορήσαν το 1998 και ήταν το δεύτερο μέρος της μουσικής τριλογίας του, η οποία περιλάμβανε το Antichrist Superstar και το Holy Wood (In Shadow of the Valley of Death). Το άλμπουμ, όπως και τα υπόλοιπα δυο της τριλογίας, είναι ένα concept album, με στοιχεία rock όπερας. Ο Marilyn Manson στον δίσκο, παίζει δυο ρόλους.

Ο ένας είναι αυτός του Omēga, ενός εξωγήινου ροκ σταρ που είναι εθισμένος στις ουσίες και όντας έκπτωτος στην γη, γίνεται μέλος ενός συγκροτήματος που ονομάζεται Mechanical Animals. Ο άλλος ρόλος είναι αυτός του Alpha, ο οποίος είναι βασισμένος πάνω στον ίδιο τον Manson και ουσιαστικά είναι ένας χαρακτήρας που μόλις έχει αρχίσει να ξανά νιώθει συναισθήματα και δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί. Παράλληλα, βλέπει πως ο κόσμος στις σύγχρονες κοινωνίες δεν νιώθει τίποτα και τους χαρακτηρίζει ως μηχανικά ζώα.

Χρησιμοποιώντας μια εμφανής παρομοίωση, με τους χαρακτήρες του άλμπουμ να λέγονται Άλφα και Ωμέγα, αλλά και δανειζόμενος πολλά στοιχεία από δουλείες του David Bowie, ο Manson στα τέλη της δεκαετίας του 90’, δημιούργησε ίσως και το καλύτερο του άλμπουμ. Παίρνοντας μια απότομη στροφή, αλλάζει εντελώς στυλ και από το βαρύ metal που ήταν τα δυο πρώτα άλμπουμ του, αρχίζει να πειραματίζεται με glam rock ήχους, που θυμίζουν έντονα την δεκαετία του 70’.

Πολλά συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικά στοιχεία, παντρεύονται δεξιοτεχνικά με τις ακόμα βαριές κιθάρες και έχουν ως αποτέλεσμα έναν από τους πιο ώριμους ήχους του τραγουδοποιού. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά, που ο κόσμος έμαθε πως ο Manson έχει και μια ευαίσθητη πλευρά. Ακούγοντας κομμάτια όπως το The Speed of Pain, που είναι σχεδόν ολοκληρωτικά acoustic, με ambient κατάθλιψη στο background και τον Manson να βγάζει τα εσώψυχα του, να μας λέει πως θέλει πως θέλει να τρέξει πιο γρήγορα από την ταχύτητα του πόνου, καταλαβαίνεις πως ίσως και να τον είχες παρεξηγήσει.

Ή στο σπαραξικάρδιο Coma White, όπου σου κάνει λιανά μπορεί να σε κάνει να συγκινηθείς με την μουσική του. «But all the drugs in this world, won’t save her from herself» διαπιστώνει στο ρεφρέν του Coma White και νιώθεις την καταθλιπτική αλήθεια του κομματιού να σε αγγίζει.

Αν αρχίσω να παραθέτω στίχους δεν θα τελειώσω ούτε αύριο, καθώς στιχουργικά ο δίσκος αποτελείτε εξ ολοκλήρου από διαμάντια. Από το ποιητικό The Last Day on Earth, που λέει στο έτερον του ήμισυ πως θα είναι μαζί καθώς ο πλανήτης θα καταστρέφεται, μέχρι το ανατριχιαστικό Dissociative, όπου απελπισμένος μας λέει στο ρεφρέν πως δεν θέλει να είναι ένας αστροναύτης, όπου πλέει γεμάτος φόβο στο διάστημα, βλέπουμε την ανθρώπινη πλευρά του καλλιτέχνη, που είναι γεμάτη φόβους, ανησυχίες, έρωτα και λίγη κατάθλιψη.

Ακόμα ένα κομμάτι γεμάτο ανησυχίες και φιλοσοφία, είναι και το πετυχημένο single, The Dope Show. Το κομμάτι δανείζεται αισθητικά φουλ από τον David Bowie και ουσιαστικά μιλά για την ματαιοδοξία και το κενό του να κυνηγάς το όμορφο, με χαρακτηριστικούς στίχους όπως «We Love in Vain, Narcissistic and so Shallow» και «All the pretty, pretty ones, will leave you low and blow your mind».

Αυτό που κάνει τον δίσκο διαχρονικό, είναι πως είναι ταυτόχρονα πολύ σύνθετος και απρόσμενα ευαίσθητος. Προσπαθεί να χωρέσει πολλά μαζί, όπως νέα μουσική κατεύθυνση, φιλοσοφικές αναζητήσεις, προσωπικές εμπειρίες και όλα αυτά σε μια αφήγηση με συνοχή και το πετυχαίνει. Αν τον ακούσεις από την αρχή ως το τέλος, θα δεις πως είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία.

Θα σε κάνει να γελάσεις με το επιδεικτικά έξυπνο I Don’t Like the Drugs But the Drugs Like Me, θα σε κάνει να θυμώσεις με την κατάντια της ανθρωπότητας στο ομώνυμο τραγούδι και θα σε κάνει να συγκινηθείς και να προβληματιστείς με όλα τα υπόλοιπα. Και όλα αυτά μέσα από έναν πιο γνώριμο και friendly στον ακροατή ήχο, σε σχέση με αυτό που είχε συνηθίσει από τον Manson.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως 18 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, παραμένει ένας δίσκος επίκαιρος στην θεματολογία του και φρέσκος στον ήχο του. Για αυτό δώσε του μια ευκαιρία αυτό το σαββατοκύριακο, δεν θα σε απογοητεύσει.

Favorite Tracks

Mechanical Animals

Dissociative

Coma White

Great Big White World

Least Favorite Tracks

Posthuman

New Model, No. 15

Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:

Εβδομαδιαία ενημέρωση απο το maxmag στο email σου

Η ενημέρωση σου, για όλα τα θέματα, επί παντός επιστητού, είναι προτεραιότητα για μας στο MAXMAG. Αυτός είναι κ ο λόγος, για τον οποίο κάθε εβδομάδα οι συντάκτες μας θα επιλέγουν τα 15 σημαντικότερα άρθρα, από όλες τις στήλες του περιοδικού και θα φροντίζουμε να τα λαμβάνεις απευθείας στο email σου. Όλες οι σημαντικές ειδήσεις θα σε περιμένουν να τις ανοίξεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι μια εγγραφή στο Newsletter μας. Τι περιμένεις λοιπόν;

Follow @maxmaggr

Λίγα λόγια για τον συντάκτη

Παναγιώτης Σενούντας

Δυο σχολές και τέσσερα χρόνια μετά, κατάλαβα πως το γράψιμο είναι αυτό που με γεμίζει περισσότερο από όλα. Έτσι, κάπου ανάμεσα σε ένα PlayStation, μερικά manga, εκατοντάδες δίσκους και ένα φορητό σινεμά, τελείωσα το πρώτο μου βιβλίο και είμαι εδώ για γράψω για σένα για όλα τα παραπάνω. Είσαι μέσα;