Η δικτατορία του ελληνάδικου

Ύστερα από αρκετές αποκαρδιωτικές εξόδους σε μέρη που σύχναζα ως παιδίσκη, είδα με λύπη ότι τα πάλαι πότε συμπαθητικά μαγαζιά με τη -mainstream μεν, ευχάριστη δε- ροκ μουσική έχουν δώσει τη θέση τους σε μπαρ που παίζουν αποκλειστικά ελληνική μουσική, τη νέα μάστιγα όπως συνηθίζω να λέω. Έτσι αποφάσισα να εκτονώσω αυτή την απογοήτευσή μου γράφοντας ένα άρθρο με τους λόγους που αντιπαθώ την ελληνική μουσική που παίζει σε αυτά τα κλαπς, πως τα λέτε εσείς οι νεολαίοι. Δεν έχω σκοπό να προσβάλω κανέναν ακροατή της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, καθώς είμαι της άποψης ότι η μουσική είναι προσωπικό γούστο και τρόπος έκφρασης και είμαστε ευτυχώς ελεύθεροι να ακούμε ότι μας αρέσει (είμαστε ;). Κάποιοι μπορεί να ταυτιστείτε, κάποιοι πάλι όχι.

Πάμε λοιπόν στον πρώτο λόγο που με κάνει να απεχθάνομαι αυτού του είδους τη μουσική. Το επίπεδο της γλώσσας που χρησιμοποιούν. Προσωπικά παρατηρώ ότι το λεξιλόγιο σε όλα τα λαϊκά και pop ελληνικά τραγούδια είναι πιο φτωχό και από τη Βενεζουέλα επί Μαδούρο.  Και μπορεί να είμαι φύσει υπερβολική αλλά είμαι σίγουρη ότι αν ξεπεράσετε λίγο τον εγωισμό σας φίλοι μου, θα συμφωνήσετε μαζί μου.  Προφανώς δεν προτείνω να ανασύρουμε την Αττική Σύνταξη, ούτε να το γυρίσουμε στο  «Κέλομαί σε Γογγύλα, πέφανθι λάβοϊσά μα», αλλά δεν θα χαθεί και ο κόσμος αν εμπλουτιστεί το λεξιλόγιο των τραγουδιών αυτών, έστω και λίγο. Για να προλάβω όποιον κουνήσει το δάχτυλο και πει «αυτά τα τραγούδια ακούει ο απλός κοσμάκης, δεν ξέρουν όλοι γράμματα, αυτά είναι διακρίσεις», θα πω πολύ απλά ότι η μουσική αποτελεί ένα από τα πιο αποτελεσματικά διαδραστικά μέσα μάθησης και το λήγω εδώ το ζήτημα.

Μιας που αναφέραμε τη γλώσσα, ας δούμε λίγο και τη θεματολογία των ασμάτων. Χωρίς να έχω εντρυφήσει κιόλας στο είδος, αλλά εξαναγκαζόμενη ανά περιόδους να υπομένω το μικρό μου «βασανιστήριο», κατάλαβα το προφανές, ότι τα ελληνικά είναι κατ’ εξοχήν «καψουροτράγουδα».  Τραγούδια για ερωτευμένους, χωρισμού και ότι μπορεί να σκαρφιστεί ένας μόνιμα (πώς γίνεται αυτό;) ερωτοχτυπημένος Φοίβος. Παιδάκια μου γλυκά, ο έρωτας είναι ωραίο πράγμα, άμα σε χτυπήσει κατακέφαλα όλα τα άλλα χάνουν τη σημασία τους. Με το φτωχό μου μυαλουδάκι σκέφτομαι όμως, μήπως ο έρωτας δεν είναι το κέντρο των ζωών μας; Μήπως το εκατομμυριοστό ελληνικό τραγούδι που γράφεται αντί για καψούρα να μιλάει για κάτι άλλο;  Ίσως για κάποιο κοινωνικό πρόβλημα ή κάποια άλλη πτυχή της καθημερινότητας, έτσι για αλλαγή. Πολύ ωραία τα εύπεπτα τραγουδάκια και χρειάζονται και αυτά για να διασκεδάσει κανείς, αλλά το έχουμε ρίξει στη «διασκέδαση» και ξεχάσαμε την «ψυχαγωγία».

Και φτάνω στο τελευταίο λόγο που μου προκαλεί αποστροφή, ο οποίο είναι η παντελής έλλειψη ποικιλίας στη μελωδία. Όσες φορές έχω παρευρεθεί σε ελληνάδικο –ναι έχω πάει και για αυτό μιλάω εκ πείρας, μη βαράτε- νομίζω ότι ακούω το ίδιο τραγούδι στο repeat. Ειλικρινά θεωρώ πλέον οι δισκογραφικές δεν προσπαθούν ΚΑΝ να διαφοροποιηθούν έστω και λίγο. Πιστεύουν ακράδαντα ότι έχουν βρει τη μυστική φόρμουλα, τη Χρυσή Τομή, αυτή την κερδοφόρα ακολουθία από νότες που υπνωτίζει τα πλήθη (λαέ, ξύπνα)και τη χρησιμοποιούν σε κάθε τραγούδι, με μικρές παραλλαγές. Μέχρι και οι τραγουδιστές τραγουδούν με τον ίδιο τρόπο, απίστευτο; Φοβάμαι ότι μια μέρα θα ακούσει ο κόσμος έναν διαφορετικό ρυθμό και θα πάθει πολιτισμικό σοκ, θα καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία και η αναρχία θα βασιλέψει σε ολόκληρη τη Γη. Εγώ όμως σας λέω, βρε don’t be afraid, η ποικιλία κάνει καλό.

Φίλοι και φίλες μου, το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για να προσβάλει κανέναν. Αποκλειστικός σκοπός ήταν η δημιουργία προβληματισμών γύρω από αυτό το είδος μουσικής που κυριαρχεί αυτή την εποχή. Δεν μιλάω σαν πρόσωπο εντελώς ξένο σε αυτά τα ερεθίσματα, αντίθετα αφήνομαι ελεύθερη να ακούω οποιαδήποτε μουσική φτάσει στα αυτιά μου και έπειτα σχηματίζω άποψη, η οποία διαμορφώνεται και αλλάζει με τον καιρό. I’ll be back με παρόμοιο άρθρο, το υπόσχομαι.