Για λίγα πράγματα είμαι τυχερή στην ζωή μου. Ανάμεσα σ’ ένα σωρό επιτεύγματα και εμπειρίες, είναι ένα εκείνο που ξεχωρίζει περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ποιο είναι αυτό;
Είναι που έχω φίλους μουσικούς…
Είναι τρομερό, το πόση ενέργεια μπορεί να αντλήσει κανείς, άλλα και να δώσει μέσω της μουσικής. Ανταλλάσσουμε, όχι μόνο μελωδίες και ρυθμούς, όχι μόνο στίχους βγαλμένους από την ζωή και τα μαθήματά της – ανταλλάσσουμε κομμάτια ψυχής. Κάθε κομμάτι που παίζουμε, αντιπροσωπεύει μία κατάσταση, ένα συναίσθημα που νιώθουμε ή νιώσαμε κάποια στιγμή στην ζωή μας και που καταφέρνουμε μέσω της μουσικής να μεταφέρουμε στον κόσμο γύρω μας. Είναι ένα δείγμα εξωτερίκευσης της συσσωρευμένης ενέργειας που ξεχειλίζει λίγο λίγο, από τα χέρια και τις φωνές μας στ’ αυτιά σου.
Ενθουσιάζομαι με το πως μπορεί ένας κιθαρίστας, να λυγίσει τις άμυνές σου, ένας ντράμερ να σε κάνει να χορέψεις, ένας τραγουδιστής να προκαλέσει δάκρυα στα μάτια σου, κι όλοι μαζί να αγγίξουν σημεία του εαυτού σου, που πολλές φορές και εσύ ο ίδιος, δεν είχες ακόμη ανακαλύψει. Κι όλα αυτά δίχως να χρειάζεται να έχεις τον τίτλο του επαγγελματία, δίχως να είσαι χρόνια σπουδαγμένος, πολλές φορές δίχως να είσαι καν ο «μουσικός» που οι άλλοι ορίζουν ως έννοια. Όλα αυτά προκύπτουν απλώς και όταν, έχεις κάτι να πεις. Προκύπτουν όταν η μουσική που δημιουργείς, μιλάει μέσα από εσένα. Είσαι και συ ένας μουσικός κάπου μέσα σου. Όλοι είμαστε, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Ζούμε σε μία εποχή που τα χειροπιαστά, υλικά πράγματα κατακλύζουν την καθημερινότητά μας και που τα πνευματικά, εκείνα που είναι αδύνατο να «δεις», σπανίζουν. Έναν κόσμο που σπεύδει να σκοτώσει και καταπιέζει μέρα με την μέρα την δημιουργικότητα των ανθρώπων. Έναν κόσμο που παρ’ όλα αυτά η μουσική έκφραση, ακόμη και «υποβαθμισμένη» αρνείται να παραιτηθεί. Κάτι που παρατηρώ σε όλες τις τέχνες άλλωστε. Η δημιουργικότητα είναι έκφραση, ανάγκη θα λέγαμε του ανθρώπου, από την αρχή του χρόνου, είναι η αρετή και η δύναμη που δεν θα πεθάνει ποτέ.
Πού θα τα συναντήσεις όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα όμως; Πώς θα γίνεις και εσύ φίλος με έναν μουσικό; Είναι πολύ απλό…
Αρκεί να βγεις στους δρόμους της πόλης, με τ’ αυτιά ανοιχτά και κατά προτίμηση το πακέτο με τα τσιγάρα σου γεμάτο. Ακούγοντας τους μουσικούς του δρόμου, που θα σου τραγουδήσουν χαρίζοντας απλόχερα τα συναισθήματά τους, «γυμνοί» καλλιτέχνες, θα νιώσεις την ανατριχίλα στην σπονδυλική σου στήλη, τις τρίχες σου να σηκώνονται, που λέμε. Θα δεις τα μάτια τους κλειστά, αλλά την ψυχή ανοιχτή. Ρίξε ένα χαμόγελο, πες ένα «γεια», η καλημέρα σου μπορεί να οδηγήσει σε μια όμορφη κουβέντα, μια γελοία ιστορία και αν είσαι τυχερός, όπως νιώθω και γω, σε μια υπέροχη φιλία.
Και δεν σταματάμε εδώ.
Θα τα συναντήσεις ακόμα και σε εκείνο το βρόμικο, γεμάτο υγρασία “studio”, που έχουν οι «περίεργοι» μαλλιάδες της γειτονιάς. Στον χώρο εκείνο που πέραν της ακαταστασίας και της αποπνικτικής, συνήθως ατμόσφαιρας, σφύζει από χαμόγελα και «ιστορίες για αγρίους», από τυπάδες που μοιάζουν σκληροί δολοφόνοι, μα έχουν τις πιο γλυκιές καρδιές. Τα γνωστά ρεμάλια, που η μέρα τους ξεκινά μετά τις 6 το απόγευμα.
Θα τους βρεις παντού και πάντοτε, αρκεί να έχεις μυαλό, καρδιά και αυτιά ανοιχτά.
Αρκεί μόνο να ακούσεις… ( yes I used the reference, #sorrynotsorry)
Until next time…
Αφιερωμένο σε όλη την μουσική μου παρέα!
