ΔημοσκοΠΕΣ και σχέση από απόσταση: Αποτίμηση δημοσκόπησης
Σήμερα, όπως και κάθε εβδομάδα, ολοκληρώνεται το καθιερωμένο περιθώριο που δίνεται για την ανταπόκρισή σας στα ερωτήματα που θέτουμε. Το ζήτημα αυτή τη φορά αφορούσε στις σχέσεις από απόσταση και στο αν και κατά πόσο αποδίδουν καρπούς, ενώ η συμμετοχή σας κρίθηκε αξιοσημείωτη! Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: Αν και το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγνωστών δήλωσε ότι δε διαθέτει κάποια εμπειρία σχετικά με το συγκεκριμένο είδος σχέσης, παρουσιάζεται συνάμα μερικώς αισιόδοξο σχετικά με την έκβασή της. Θέτει, ωστόσο, απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό τη θέληση, την κατανόηση και το σεβασμό από πλευράς και των δύο. Σε αυτό το σημείο, χρειάζεται να προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση των απαντήσεών σας, προκειμένου ν’ αναχθούμε σε σαφή κι ασφαλή συμπεράσματα.
Πρότερη εμπειρία
Για το 75% των αναγνωστών η σχέση από απόσταση δεν αποτελεί ανάμνηση. Κι εδώ έγκειται ο προβληματισμός μας: Γιατί, ενώ δεν καταδικάζεται ούτε λοιδορείται, η εν λόγω κατηγορία σχέσεων αποφεύγεται συστηματικά από το άτομο; Τί είναι αυτό που το απωθεί από τη σύναψη μιας τέτοιας σχέσης; Μήπως ο εγωισμός κι η ανασφάλεια είναι η κινητήριος δύναμη αυτής της τάσης; Μήπως ο άνθρωπος αναζητά εξαρχής το ταίρι που θα του προσφέρει όλα όσα χρειάζεται, όποτε το έχει ανάγκη, αποκλείοντας την πιθανότητα να χάσει για λίγο ή και περισσότερο χρονικό διάστημα το απάγκιο του συντρόφου;
Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος συχνά δημιουργεί σχέσεις με πρόφαση τη δημιουργία κοινών βιωμάτων. Αυτό που πραγματικά τον ωθεί στις δεύτερες, όμως, είναι η ανάγκη ν’ ανακαλύψει την ταυτότητά του, κοινώς να νιώσει “κάποιος”. Ψάχνει συνεχώς για το “άλλο του μισό”, γιατί χωρίς ένα στήριγμα δίπλα του νιώθει απροστάτευτος, μόνος ή λίγος. Συνήθως, ξεχνά τις ανάγκες του άλλου, εστιασμένος στο “εγώ”. Ασφαλώς μια σχέση από απόσταση περιορίζει το σύνολο των κοινών στιγμών, γεγονός που δε μπορεί ν’ αποδεχθεί το άτομο γι’ αυτό και προχωρά σε αναζήτηση άλλου συντρόφου, διαφορετικής πραγματικότητας.
Μήπως, λοιπόν, αυτό που αποζητά ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάποιες ευχάριστες ώρες κοινών εμπειριών; Σε αυτή την περίπτωση τα συναισθήματα δε διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Η απουσία, επιφέρει όχι μόνο αδιαφορία αλλά και δυσφορία. Το άτομο δε δύναται να δεχθεί πως το “άλλο του μισό” μπορεί να υπάρχει -έστω και για κάποιες ώρες- χωρίς το ίδιο, πως είναι ανεξάρτητο. Συνεπώς, τα συναισθήματα “ενεργοποιούνται” αποκλειστικά κατά τις ώρες της συνεύρεσης.
Σχέση από απόσταση: Γιατί ναι/ Γιατί όχι
Αν, ωστόσο, μελετήσουμε το ζήτημα λιγότερο καχύποπτα και περισσότερο ρομαντικά, θα οδηγηθούμε ίσως στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε ερωτευμένος, παρακινούμενος από τα έντονα συναισθήματά του, επιδιώκει, σχεδόν διεκδικεί δίχως λογική ή ωριμότητα, να βρίσκεται αδιαλείπτως στη ζωή του άλλου. Λόγω αυτού, τυχόν ενδεχόμενο μιας σχέσης από απόσταση τον τρομάζει κι αρνείται να το δεχθεί, διότι κατ’ αυτόν το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό.
Όποια κι αν είναι η εξήγηση, η πλειοψηφία- στη θεωρία τουλάχιστον- καθίσταται συγκρατημένα αισιόδοξη σχετικά με την έκβαση της εν λόγω κατάστασης. Κρίνει πως οι προσπάθειες για μια τέτοια σχέση πιθανότατα να υπάρξουν αποδοτικές αν κι εφόσον ξεκινήσουν μετά το πέρας μιας μακράς πορείας κατά την οποία το ζευγάρι θα ζει και θα ενεργεί μαζί, θα γνωρίσει σε βάθος ο ένας το χαρακτήρα του άλλου. Επιπλέον, η σχέση από απόσταση απαιτεί δυνατούς, ακέραιους χαρακτήρες, έτοιμους να υπομείνουν την περίοδο αυτή της “δοκιμασίας”, τη στέρηση του άλλου. Ένα άτομο ευάλωτο στους πειρασμούς, που δεν έχει κατασταλάξει στο τί ζητά απ’ τη ζωή του, ένα άτομο αδύναμο να ξεκινήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, αδύναμο να βιώσει τη σχέση του από απόσταση σαν να τη βιώνει από κοντά και μαζί με τον άλλο, δε θα επιδείξει αντοχή απέναντι στις αντιξοότητες.
Υπάρχει τελικά μυστική “συνταγή”;
Εκτός, όμως, απ’ το χαρακτήρα της σχέσης και των μελών που τη συναποτελούν, υπάρχει κάποιο άλλο μυστικό για την επιτυχία; Εδώ, η πλειονότητα των αναγνωστών (67%), επέλεξε την κατανόηση και την από κοινού θέληση και σεβασμό ως απάντηση. Κι η αλήθεια είναι πως σε μια σχέση από απόσταση, απαιτείται ισχυρότερη επιθυμία για το “είμαστε”, παρά για το “είμαι”. Απαιτείται, σαφώς, σε βάθος συνειδητοποίηση των αναγκών του άλλου, των προτιμήσεων και των σκέψεών του. Αυτό το τελευταίο είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τη συζήτηση και την πρόθεση για ενσυναίσθηση, εκατέρωθεν. Βασικότερος, όμως, καθίσταται ο σεβασμός. Ο σεβασμός απέναντι στα “πιστεύω”, τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φύσης του άλλου. Ο σεβασμός είναι εκείνος που επιφέρει την κατανόηση κι ενισχύει τη θέληση. Ο σεβασμός, που κρίνεται βαθύτερος κι απ’ την αγάπη.
Σε κάθε περίπτωση, για να φθάσει κανείς σε μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να πράξει σκεπτόμενος με σύνεση, λογική, διορατικότητα, ακούγοντας πάντοτε την ψυχή και τα βαθύτερα “θέλω” του εαυτού του. Πριν προβεί, όμως, σε οποιαδήποτε επιλογή, χρειάζεται να κοιτάξει πίσω, προς την πλευρά του δρόμου που έως τώρα έχει διανύσει η σχέση του, απαντώντας στην εξής ερώτηση: “Αξίζει να πάρω το ρίσκο, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα θεωρείται προκαθορισμένο;”…
