Ποινικοποίηση της έκτρωσης
Ακόμα ένα φλέγον ζήτημα, το οποίο παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις ακόμα και στον δυτικό κόσμο. Η ποινικοποίηση της έκτρωσης, ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμού ή κινδύνου της ζωής της γυναίκας, έχει θεσμοθετηθεί το τελευταίο διάστημα σε χώρες της Δύσης, καθιστώντας το ζήτημα για ακόμα μια φορά στην επικαιροτητα.
Και πάλι, το ζήτημα προσπίπτει σε ηθικά και θρησκευτικά ζητήματα, ενώ τίθεται και το ερώτημα ανθρωπίνου δικαιώματος όπως το ελεύθερο ο κάθε άνθρωπος -συγκεκριμένα η κάθε γυναίκα- να έχει λόγο πάνω στο σώμα της.
Εμείς κάναμε την ερώτηση αυτή στους αρθρογράφους μας! Πάμε να δούμε τις απαντήσεις τους!
« Είστε υπέρ ή κατά της έκτρωσης; »
Αλέξανδρος Κουτσοχρήστος
Σε καθαρά γενικά πλαίσια είμαι κατά της έκτρωσης. Θεωρώ, πως θα πρέπει ένα ζευγάρι να λαμβάνει όλες τις απαιτούμενες προφυλάξεις για να μη φτάσει σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Το έμβρυο δεν ευθύνεται σε τίποτα και, ασφαλώς, δεν πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες για την επιπολαιότητα του ζευγαριού.
Τώρα, αν μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις, όπως η εγκυμοσύνη μετά από βιασμό ή αν τίθεται σοβαρό θέμα υγείας της μέλλουσας μητέρας ή του εμβρύου, τότε ο τελευταίος λόγος πρέπει να ανήκει σε εκείνη (στην περίπτωση του βιασμού) ή σε εκείνη και το σύντροφό της (στο θέμα της υγείας).
Εύη Μωραϊτη
Αρχικά θα έλεγα οτι οι περιπτώσεις βιασμού είναι οι σημαντικότερες στις οποίες θα έπρεπε να επιτρέπεται. Ωστόσο επειδή όλοι στα σπίτια μας ζούμε πίσω απο μια κλειστή πόρτα θα έπρεπε να είναι νόμιμη γενικότερα. Γιατί; Γιατί για να αποδείξεις την πιθανότητα βιασμού πρέπει να υπάρχει ιατροδικαστική απόφαση. Ωστόσο υπάρχουν έφηβες κοπέλες που κακοποιούνται από τον πατέρα ή άλλα συγγενικά πρότυπα και υπάρχει φόβος που δεν τους αφήνει να πανε σε ιατροδικαστή. Επίσης γυναίκες με συζύγους αλκοολικούς κακοποιούνται σεξουαλικά και για τον ίδιο λόγο δεν πάνε σε ιατροδικαστή. Νόμιμη έκτρωση + σεξουαλική αγωγή (που την τρέμουμε στην Ελλάδα θαρρείς και τα παιδιά στο ίντερνετ δεν μπορούν να βρουν τα πάντα ή σε μεσημεριανές σειρές να ακούσουν διάφορα) οδηγούν σε λιγότερες εκτρώσεις και υγιέστατη σεξουαλική ζωη. Παράδειγμα οι σκανδιναβικές χώρες.
Κωνσταντίνος Χριστόπουλος
Η ποινικοποίηση της έκτρωσης θα πρεπει να κρινεται πάντα κατά περίπτωση. Κρίσιμη θα πρέπει πάντως να είναι η βούληση της κυοφορουσας ή/και διάφοροι αλλοι σοβαροί προσωπικοί λόγοι. Η ποινικοποίηση της έκτρωσης σε κάθε μια εκ των περιπτώσεων εξισώνει λόγους, πρόσωπα, καταστάσεις γενικοποιώντας το ζήτημα, παρ’ όλο που πρόκειται για κάτι τόσο λεπτό, ειδικό και άξιο εμβάθυνσης – κυριως νομικής.
Λένα Μπίρμπα
Δυστυχώς είμαι υπέρ της έκτρωσης, ειδικά σε περιπτώσεις βιασμού ή κάποιας γενετικής ανωμαλία, στην οποία οι γονείς θέλουν να τερματίσουν την κύηση καθώς είναι ένα βαρύ φορτίο και για τους ίδιους αλλά και για το παιδί αργότερα, καθώς η κοινωνία δεν είναι και δε νομίζω να είναι ποτέ έτοιμη να αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά. Από την άλλη μεριά, κάποιες φορές καλύτερα να γίνεται έκτρωση στον πρώτο μήνα της εγκυμοσύνης, καθώς πόσα παιδιά δεν βλέπουμε να καταλήγουν σε ιδρύματα από ανεύθυνους ή ναρκομανείς γονείς.
Ηλίας Καράμπελας
Η έκτρωση είναι μία πράξη ιατρική, επομένως είναι αδιανόητη η ποινικοποίησή της και κατά προέκταση ο κίνδυνος της ζωής της εγκύου ή η γέννηση ενός νεογνού με μοναδική προοπτική τον θάνατο μέσα στους επόμενους μήνες. Το ηθικό δίλημμα τίθεται όταν δε συντρέχουν ιατρικοί λόγοι για την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης. Σε αυτήν την περίπτωση η ισχύουσα νομοθεσία στη χώρα μας ορίζει πως η έκτρωση σε απλώς ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη επιτρέπεται εφόσον δεν έχουν παρέλθει 12 εβδομάδες από την εμφύτευση στη μήτρα. Θεωρώ λογική αυτήν τη νομοθεσία, αφού η ολική απαγόρευση στη γυναίκα να τερματίσει μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη την καθιστά αυτομάτως «σκεύος» για τη διαιώνιση της ζωής υποβαθμίζοντας την προσωπικότητά της.
Χριστίνα Βακαλούμη
Είμαι κατα της έκτρωσης εκτός και αν οι λόγοι είναι ειδικοί όπως βιασμος ή ακόμη και κάποιο πρόβλημα υγείας. Θεωρώ πως στο 2017 δε νοείται άνθρωπος να μην παίρνει προφυλάξεις. Όχι μόνο για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους! Ένα παιδί δεν είναι επιλογή! Το θέλω ή όχι.
Ράνια Γκαγκαστάθη
Ακροβατώντας ανάμεσα σε θεωρήσεις ηθικές, φιλοσοφικές, θεολογικές και επιστημονικές, το μόνο συμπέρασμα είναι πως οι απόψεις διίστανται. Οι μεν θεωρούν “έγκλημα” την αφαίρεση της ζωής ενός μωρού, οι δε σύγχρονοι βιολόγοι υπογραμμίζουν ολοένα και περισσότερο την άποψη ότι το έμβρυο περνά από ένα αρχικό προ-εμβρυακό στάδιο των πρώτων 2-3 εβδομάδων κατά το οποίο το έμβρυο δεν χαρακτηρίζεται ως ανθρώπινο ον με ολοκληρωμένη εγκεφαλική λειτουργία και ψυχική ιδιότητα οπότε και η άμβλωση μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν λογίζεται και ως αφαίρεση ζωής.
Επιπλέον, σαφώς η φεμινιστική ιδεολογία τίθεται υπέρ της γυναικείας φύσης και επικαλείται την προάσπιση των δικαιωμάτων και της ελεύθερης βούλησης της γυναίκας να επιλέξει ελεύθερα το να κρατήσει ή όχι το μωρό της. Αποφεύγοντας να επεκταθώ στις περιπτώσεις βιασμού (όπου η επιλογή της έκτρωσης είναι αναμφισβήτητα αναγκαία, αν και επιθυμητή) και να υπενθυμίσω την σημασία της ενημέρωσης και εφαρμογής της προστασίας κατά την σεξουαλική δραστηριότητα, θεωρώ πως είμαι υπέρ της επιλογής της έκτρωσης.
Ασπάζομαι ένα συνδυασμό ιδεών που αφορμούν από τις προαναφερθέντες θεωρήσεις και εκτιμώντας πως σίγουρα είναι μια δύσκολη απόφαση να σταματήσεις μια κύηση, αν είναι αναπόφευκτο και αναγκαίο, τότε φυσικά και μια γυναίκα θα πρέπει να δύναται να καταφύγει σε μια τέτοια επιλογή. Εδώ στο τραπέζι της νομιμοποίησης παίζονται άλλα κι άλλα ζητήματα (δες μαριχουάνα/κάνναβη ή την ίδια την ύπαρξη παρανομίας) ή αντιστρόφως δεν καταπολεμούνται απάνθρωπα (κι όχι μόνο ανήθικα) θέματα (δες γυναικεία κλειτοριδεκτομή), σε ένα θέμα που σχετίζεται με την ατομικότητα και την ζωή ενός ανθρώπου (και εννοώ της γυναίκας) θα κωλώσουμε; Και οι συντηρητικοί ας κάνουν μια προσπάθεια αυτοκριτικής πριν βιαστούν να κρίνουν.
