Όταν το δάκρυ θα γίνει ένα με την βροχή. (6ο μέρος)

Οι δείχτες του ρολογιού έδειχναν εννέα και δέκα. «Όπου να’ ναι αρχίζει η ταινία» σκέφτηκε.
Σηκώθηκε από το καναπέ, και ετοιμάστηκε με γρήγορο ρυθμό έτοιμος για το βραδινό κρυφό ραντεβού του.
Πέρασε από τη πλατεία να σιγουρευτεί ότι δεν είναι κανείς από τη παρέα. Όλοι ήταν σινεμά, πέντε βήματα πιο πέρα και απολάμβαναν την ταινία. Αν τον έβλεπε κάποιος γνωστός θα έλεγε ότι βγήκε να πάρει λίγο καθαρό αέρα να του περάσει ο πονοκέφαλος Κι ότι εντελώς τυχαία συνάντησε και τη Χαρά. Όλα τα είχε τακτοποιήσει μια χαρά στο μυαλό του αλλά το άγχος που τον κυρίευε δεν περιγράφονταν.
Την είδε! Το δροσερό αεράκι της χάιδευε το πρόσωπο και τα ξανθιά μαλλιά της έπεφταν ανέμελα κάτω από τους ώμους. H καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή όσο ένιωθε να τον πλησιάζει λες και ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε με κοπέλα. Το ελαφρύ άρωμά της του γαργάλησε τα ρουθούνια μόλις στάθηκε δίπλα του.
«Γεια σου Πάνο».
«Γεια σου Χαρά».
Της άρεσε της Χαράς αυτός ο νέος. Της άρεσε η αμηχανία του. Ήταν ντροπαλός, συνεσταλμένος, δεν έμοιαζε με τους περισσότερους νεαρούς που έκανε παρέα, που το μόνο που κοίταζαν ήταν να τη ρίξουν στο κρεβάτι. Όχι ότι ήταν δύσκολη, απλά κοίταζε κι εκείνη να περνάει καλά επιλέγοντας πάντα όμως τον καλύτερο! Ο Πάνος ήταν διαφορετικός. Φαινόταν ένα αγνό, άπειρο, αθώο παιδί, που τώρα γνώριζε τις γυναίκες και αυτό την τρέλαινε.
«Μ’ αρέσει πολύ να περπατάω ξυπόλητη στην άκρη της θάλασσας. Είναι υπέροχα. Σ’ ευχαριστώ που δέχτηκες να έρθεις μαζί μου Πάνο».
«Είχα σκοπό να στο προτείνω αλλά…»
«Αλλά;» τον διέκοψε κοιτάζοντας τον κατάματα.
«Δεν ήξερα πως θα το έπαιρνες Χαρά. Είναι λίγες μέρες που γνωριζόμαστε, είμαι και καινούργιος στην παρέα, δεν ήθελα να πούνε τίποτα οι άλλοι. Καταλαβαίνεις».
Το χλωμό φεγγάρι τους ακολουθούσε αυτή την όμορφη ρομαντική βραδιά, στο ατέλειωτο περπάτημα τους. Είπαν πολλά. Πάρα πολλά. Κάτω από το φως των άστρων ανέλυσαν όλη σχεδόν την παιδική τους ζωή. Όταν κουράστηκαν να περπατάνε, κάθισαν στον μόλο πίσω από τα βράχια και συνέχισαν να μιλάνε.
«Κρυώνω πολύ», είπε σε κάποια στιγμή η Χαρά.
«Έλα!» Άνοιξε την αγκαλιά του κι εκείνη κούρνιασε σαν πουλάκι μέσα.
«Μα εσύ τρέμεις. Τόσο πολύ κρυώνεις;» τη ρώτησε και την έσφιξε περισσότερο.
«Όχι, αλλά μ’ αρέσει η αγκαλιά σου» του αποκρίθηκε χαμογελαστή και έσμιξε τα χείλη της με τα δικά του, έτσι απρόβλεπτα, ξαφνικά! Εκείνος ξαφνιάστηκε! Δεν το περίμενε! Γρήγορα όμως συνήρθε! Σ’ ένα βαθύ ερωτικό φιλί, ένιωσε τη γλύκα των χειλιών της και αφέθηκε στο ομορφότερο φιλί που είχε νιώσει ποτέ. Έπλεξε τη γλώσσα του με τη δική της! Μια γλυκιά ανατριχίλα ένιωσε να περνάει τη ραχοκοκαλιά του και ένα μικρό μούδιασμα σε όλο του το σώμα. Οι παλμοί της καρδιάς του όλο και δυνάμωναν. Κόντευε να σπάσει.
Στην ζάλη του επάνω, σκέφτηκε πως έπρεπε να φύγει αμέσως από αυτό το μέρος γιατί θα έκανε κάτι που ίσως θα το μετάνιωνε αργότερα. Δεν ήταν του χαρακτήρα του να πηγαίνει με μια κοπέλα μόνο για μια φορά και να τη παρατάει . Πόσο μάλλον με μια δεκαεφτάχρονη. Ανήλικη κιόλας. Ο Πάνος ήταν της μόνιμης σχέσης γι’ αυτό και δεν είχε ποτέ. Απομάκρυνε απαλά την κοπέλα απ την αγκαλιά του και σηκώθηκε!
«Πρέπει να πηγαίνουμε» είπε κοιτάζοντας τον δρόμο. «Νομίζω πως έχει τελειώσει από ώρα το έργο, θα πρέπει σε λίγο να πάει ο Πέτρος στο σπίτι».
«Μη στεναχωριέσαι, θα πάνε στο σπίτι του Μιχάλη να καθίσουν. Αλλά από ότι κατάλαβα θέλεις να φύγουμε».
«Χαρά, θα σου πω κάτι και να το θυμάσαι. Εγώ αύριο φεύγω, ίσως να μη με ξαναδείς ποτέ, ίσως και να είμαστε μαζί αν το θελήσεις. Δεν θα κάνω κάτι μαζί σου απόψε, απλώς για να περάσουμε καλά. Δεν μ’ αρέσουν αυτά. Ούτε εσύ είσαι κοπέλα της μιας βραδιάς, ούτε εγώ σε βλέπω έτσι. Θέλω μια σχέση σωστή και σοβαρή, μια κοπέλα που θα με σέβεται και θα με εκτιμά! Μια κοπέλα που θα είναι μόνο για μένα. Ίσως ακούγονται γελοία όλα αυτά που σου λέω από το πρώτο μας ραντεβού αλλά επειδή βλέπω ότι σ’ αρέσω ξεκαθαρίζω τη θέση μου απέναντί σου. Ακούγομαι πολύ ρομαντικός, αλλά αυτός είμαι».

Η Χαρά, όση ώρα μιλούσε όρθιος, με τα χέρια στις τσέπες τον κοιτούσε προσηλωμένη στα μάτια. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά άκουγε αντρίκια λόγια, και ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών.

«Πάνο, σ’ ευχαριστώ! Είσαι πολύ καλό παιδί και αυτό που με ελκύει πάνω σου είναι η ωριμότητα, η ειλικρίνεια και ο σεβασμός που δείχνεις, απέναντι σε μια κοπέλα. Είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας. Ποια κοπέλα δεν θα ήθελε να έχει μια σοβαρή σχέση μαζί σου;»

Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρο το διήγημα εδώ