Μία φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, λένε. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί και από το πλήθος των πληροφοριών, που εμπερικλείει μία εικόνα. Οι φωτεινότητα, οι αντιθέσεις των χρωμάτων, τα επιμέρους θεματικά στοιχειά που την αποτελούν,πληροφορίες που το ανθρώπινο μάτι συλλέγει και δημιουργεί πληροφορία. Τι συμβαίνει όμως, όταν ο καλλιτέχνης επιλέγει να αφαιρέσει τέτοιου είδους στοιχεία; Δημιουργεί κάτι παραπάνω από ένα «βαρετό» σύνολο,γεννάει τη μινιμαλιστική φωτογραφία.
Το ιδεώδες της μινιμαλιστικής φωτογραφίας, είναι η απλότητα. Η απλότητα που επιτυγχάνεται, με την αφαίρεση κάθε μορφής «διάσπασης» από το θέμα. Η κίνηση αυτή απογυμνώνει ένα συγκεκριμένο θέμα, από μεγάλο αριθμό χρωμάτων, υφών, σχημάτων και γραμμών, χρησιμοποιώντας την παλέτα του λευκού φωτός. Η μινιμαλιστική φωτογραφία φιλοδοξεί να επιτρέψει στον φωτογράφο να συνδεθεί με το θεατή,με αποτελεσματικό τρόπο, χωρίς «θορύβους», με μία μαθηματικογενή σχέση που συνοψίζεται στις τρεις λέξεις «less is more».
Για πολλούς αυτό το είδος φωτογράφησης, είναι υπερβολικά λιτό, χωρίς ενδιαφέρον ή και ανούσιο… Για τους λάτρεις του όμως, αποτελεί ένα τρόπο έκφρασης μοναδικών δυνατοτήτων. Για αυτούς, υπάρχουν ενδιαφέροντα κάδρα παντού, αρκεί πάντα να έχουν «τα ραντάρ τους ανοικτά…», όπως δηλώνει ο ανερχόμενος καλλιτέχνης της μινιμαλιστικής φωτογραφίας Marcus Cederberg.
Ο μινιμαλισμός σαν εικαστική κίνηση,ταυτίζεται συνήθως με τη ζωγραφική. Παρόλα αυτά,εφαρμόζεται αποδοτικά στη μουσική σύνθεση, στην εσωτερική διακόσμηση, ακόμα και στο θέατρο. Όμως, πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με αυτόν; Είναι στην κουλτούρα μας,να περιβαλλόμαστε από πολλή πληροφορία. Ο εγκέφαλος μας ο ίδιος, είναι προγραμματισμένος να ανταποκρίνεται σε αυτή. Αν όμως αφαιρούσαμε κάποιες πληροφορίες, ίσως να αναπτυσσόταν περισσότερος χώρος για ελεύθερη σκέψη. Ορισμένοι άνθρωποι εκτιμούν το άνοιγμα αυτής της ιδέας, η οποία περιλαμβάνει της ελευθερία της ερμηνείας, ενώ άλλοι την απεχθάνονται λόγω έλλειψης θέματος και κατεύθυνσης.
Πώς όμως επιτυγχάνουμε, μία αυθεντική μινιμαλιστική φωτογραφία; Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι κάτι εύκολο, αν και ίσως φαίνεται απλό. Μία καλή αρχή είναι να επιλέξετε ένα εντυπωσιακό και ελκυστικό θέμα, που θα αποτελέσει το ισχυρότερο στοιχείο της φωτογραφίας, ανεξαρτήτου μεγέθους. Στη συνέχεια, σταθείτε και επεξεργαστείτε για λίγο την σύλληψη-σύνθεση της εικόνας. Σημαντικό είναι, ο χώρος γύρω από το θέμα να τονίζει την εξέχουσα θέση του. Ο αρνητικός χώρος -δηλαδή ο χώρος γύρω από το θέμα- είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο της σύνθεσης,και είναι απαραίτητη η πετυχημένη ενσωμάτωση του στη σύνθεση. Ο αρνητικός χώρος δίνει την αίσθηση ισορροπίας στην εικόνα, ενισχύει τη σύνθεση, βοηθάει στο να επιστήσει την προσοχή στο θέμα, να δώσει περισσότερη δυναμική στη σύνθεση και προσθέτει μεγάλο ενδιαφέρον στη φωτογραφία. Αν το χρώμα σας ελκύει σαν φωτογράφους, η μινιμαλιστική φωτογραφία το επιτρέπει. Χρησιμοποιείστε ελκυστικά χρώματα, όπως πορτοκαλί, μπλε, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και μοβ για να τονίσετε το αντικείμενο και κάποιο άλλο χρώμα για το φόντο. Σε εξωτερικούς χώρους μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για φόντο τοίχους, το χιόνι, τη θάλασσα, τον ουρανό, ή και την άμμο. Η υφή, αποτελεί θεμέλιο της μινιμαλιστικής τέχνης. Εξετάστε αν υπάρχει κάποια κατεύθυνση στην υφή, και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά στη σύνθεση,μέσω του φωτός.
Τέλος, εκφράζοντας ένα ερώτημα που θα με προβλημάτιζε, θα ήταν, το γιατί να αγαπήσει κανείς την μινιμαλιστική φωτογραφία σε ένα περιβάλλον κατακλυσμού οπτικών και συναισθηματικών ερεθισμάτων. Ίσως, η απάντηση κρύβεται πίσω από την ενδόμυχη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου, να εκφραστεί πιο σεμνά, να νιώσει ελεύθερος να εκφραστεί και εν κατακλείδι να αποφορτιστεί.
Leave a Reply