Beatlemania: το πρόσωπο της εμμονής των 60s

Το συγκρότημα The Beatles θεωρείται από τα πιο γνωστά των εποχών, που όπως είχε πει και ο ίδιος ο John Lennon το 1966, έγιναν πιο διάσημοι ακόμη και από το Χριστό (more popular than Jesus). Πρόκειται για ένα αγγλικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Liverpool το 1960. Το συγκρότημα, του οποίου η σύνθεση αποτελούνταν από τον John Lennon, τον Paul McCartney, τον George Harrison και τον Ringo Starr, θεωρείται ως η μπάντα που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως.  Ως πρωτοπόροι, οι Beatles έφεραν επανάσταση σε πολλές πτυχές της μουσικής βιομηχανίας και συχνά δημοσιεύονταν ως ηγέτες των νεανικών και κοινωνικοπολιτισμικών κινημάτων της εποχής.

Το ξέσπασμα των fans

Ο όρος Beatlemania χαρακτηρίζει το φανατισμό που περιέβαλε το συγκρότημα Beatles στη δεκαετία του 1960. Η δημοτικότητα του συγκροτήματος αυξήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο καθ ‘όλη τη διάρκεια του 1963, μετά την προώθηση των singles Please Please Me, From Me to You και She Loves You. Μέχρι τον Οκτώβριο του έτους αυτού, ο τύπος υιοθέτησε τον όρο Beatlemania. Με αυτόν τον όρο περιγράφει τις σκηνές εθισμού που διαδραματίζονταν σε συναυλίες του συγκροτήματος. Από τις αρχές του 1964, οι παγκόσμιες περιοδείες τους οδήγησαν σε μεγαλύτερα επίπεδα υστερίας και έντονης κραυγής από γυναίκες οπαδούς.  Σε συναυλίες αλλά και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του γκρουπ οι θαυμαστές ήταν απανταχού παρόντες .

Οι σχολιαστές παρομοίασαν την ένταση αυτής της λατρείας με θρησκευτικό πάθος και τις αντιδράσεις τους σα μία έκφραση γυναικείου αυνανισμού. Οι θαυμαστές πλησίαζαν το συγκρότημα με την πεποίθηση ότι είχαν υπερφυσικές θεραπευτικές δυνάμεις. Όπως δηλαδή θεωρείται πως είχε ο Ιησούς. Ξεπέρασαν τα προηγούμενα παραδείγματα λατρείας συγκροτημάτων και στην ένταση και στο εύρος της λατρείας του. Οι οπαδοί ήταν κυρίως νεαρές γυναίκες, μερικές φορές αποκαλούμενες teenyboppers. Κατά τη δεκαετία του 1960, η Beatlemania αποτέλεσε αντικείμενο ανάλυσης από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους. Μια μελέτη του 1997 αναγνώρισε το φαινόμενο ως μια πρώιμη απόδειξη της πρωτο-φεμινιστικής δύναμης των κοριτσιών.

Τον Φεβρουάριο του 1964, η εμφάνιση των Beatles στις τηλεοπτικές παραστάσεις του The Ed Sullivan Show, καθιέρωσε το διεθνές τους μέγεθος και η πρωτοφανής κυριαρχία τους αντικατοπτρίστηκε σε πολλές άλλες χώρες. Η συναυλία του Αυγούστου 1965 στο Shea Stadium της Νέας Υόρκης σηματοδότησε την πρώτη φορά που ένα μεγάλο υπαίθριο γήπεδο χρησιμοποιήθηκε για τέτοιο σκοπό, και με κοινό 55.000 άτομα, έσπασε ρεκόρ. Το άλμπουμ τους τον Δεκέμβριο του 1965, Rubber Soul, μετασχημάτισε τη δυναμική τους, καθώς πολλοί οπαδοί των Beatles εκτίμησαν την προοδευτική ποιότητα στις εμφανίσεις, τους στίχους και τον ήχο του συγκροτήματος, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο αυτήν τη φρενίτιδα.

Η ζωή των Beatlemaniacs

Αρχικά, το βασικό χαρακτηριστικό που απαιτούνταν να υιοθετήσει κανείς ήταν τα ουρλιαχτά-όπως θα έκανε άλλωστε κάθε μανιακός. Σε συνεντεύξεις που έδιναν θαυμαστές, έλεγαν πως καμία φορά δεν ήξεραν γιατί ουρλιάζουν. Έπρεπε απλώς να το κάνουν. Ήταν σαν κάποιου είδους λατρευτικό στοιχείο, που θα χρησιμοποιούσαν όσοι ανήκουν σε θρησκευτικές λατρείες. Όταν οι Beatles κατέφτασαν για πρώτη φορά στις Η.Π.Α., το πλήρωμα του αεροπλάνου δεν ήταν σίγουρο αν αυτό που ακούει ήταν οι κινητήρες του αεροπλάνου ή τα ουρλιαχτά τους.

Οι “πιστοί” των Beatles, λοιπόν, μαζεύονταν και έκαναν τα πάντα για να αποκτήσουν κάτι που να άνηκε στο συγκρότημα. Ακόμη και μία πεταμένη γόπα τους. Άρχισαν να κλέβουν, να κρύβονται κοντά τους, να κατασκοπεύουν, να τους περιτριγυρίζουν παντού. Έμπαιναν κρυφά στα σπίτια τους για να κλέψουν ένα παντελόνι ή μία τρίχα από τα μαλλιά τους. Όπως είχαν δηλώσει και οι ίδιες “Αν ήταν κάτι που είχαν αγγίξει, εμείς το θέλαμε”. Κατέληγαν να φωνάζουν σαν φοβισμένες ύαινες, κάθε φορά που έβλεπαν ακόμη και τα σκουπίδια των Beatles, σα να έβλεπαν το Μεσσία. Το 1964, μια ομάδα οπαδών προσπάθησε να φτάσει στα αγόρια κρυφά μέσα από τη ζώνη μεταφοράς αποσκευών στο αεροδρόμιο του Λονδίνου.

Γενικά, επρόκειτο για έναν όχλο που κανείς θα απέφευγε όταν έβλεπε. Όταν νόμιζαν ότι το συγκρότημα ήταν σε κάποιο ξενοδοχείο, έμπαιναν μέσα, χτυπούσαν όλες τις πόρτες και τους ξεσήκωναν όλους. Όταν νόμιζαν ότι ήταν σε κάποιο αυτοκίνητο, φρόντιζαν το αυτοκίνητο να μη μετακινηθεί μέχρι να επιβεβαιώσουν ότι δεν είναι μέσα. Λέγεται πως μία φορά κολύμπησαν σε λίμνη και σε υπονόμους, ώστε να διαρρήξουν το διαμέρισμα τους μέσω του μπάνιου. Ένας άλλος οπαδός σύρθηκε μέσα σε υπονόμους, ώστε να καταφέρει ακούσει την ηχογράφηση του άλμπουμ Rubber soul.

Για να προστατευτούν από τους οπαδούς τους, οι Beatles ταξίδευαν συνήθως στις συναυλίες με τεθωρακισμένο αυτοκίνητο. Στο τέλος όμως, απογοητευμένοι από τους περιορισμούς που τους ανάγκαζαν να παίρνουν και ανίκανοι να ακούσουν τον εαυτό τους πάνω από τις κραυγές των οπαδών τους, το συγκρότημα σταμάτησε να περιοδεύει και δούλευε μόνο στο  στούντιο. Η δημοτικότητά τους και η επιρροή τους επεκτάθηκαν σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, ενώ η Beatlemania συνέχισε σε μειωμένη κλίμακα από τότε και στη σόλο καριέρα των μελών.