Επικαιρότητα | Όταν ο θεός ξέχασε τη Γιουγκοσλαβία

Με αφορμή μία τραγική επέτειο…

18 χρόνια συμπληρώνονται στις 23 Μάρτη από τη Νατοϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.

Προσωπικά μπορώ να πω, πως από τα γεγονότα αυτά θυμάμαι αρκετά πράγματα. Αυτό το οφείλω στους δικούς μου. Διότι, σε αντίθεση με άλλα παιδιά της Α’ Δημοτικού -τόσο ήμουν τότε-, δε με έστελναν για ύπνο αλλά με άφηναν να βλέπω τις ειδήσεις των 20:30. Μέσα από αυτές, απέκτησα μία θολή έστω εικόνα για ό,τι συνέβαινε τότε στη Γιουγκοσλαβία.

Μάρτης του 1999. Το ΝΑΤΟ ξεκινάει την επιχείρηση “Merciful Angel”, δηλαδή “Άγγελος του Ελέους” (!!!) βομβαρδίζοντας από αέρος το Κοσσυφοπέδιο, αλλά και περιοχές της κεντρικής Σερβίας, ακόμη και την πρωτεύουσα της Γιουγκοσλαβίας, το Βελιγράδι. Αιτία, οι υποτιθέμενες διώξεις της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς εναντίον των Αλβανών του Κοσόβου. Πραγματική αιτία, η επιθυμία των ΗΠΑ και της Ε.Ε. να δημιουργηθεί ένα ακόμη κρατίδιο – προτεκτοράτο στην περιοχή , το οποίο θα αποσχισθεί από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, η οποία αρνούνταν επανειλημμένα να «ευθυγραμμιστεί» με τις πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων και στρατιωτικών επεμβάσεων που επιβλήθηκαν στις άλλες χώρες της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας από τον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους Διεθνείς Οργανισμούς (όπως π.χ. το status quo του κράτους της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης).

Οι συγκρούσεις στο χώρο της Γιουγκοσλαβίας βέβαια είχαν ξεκινήσει από τον Μάρτη του 1998, με τον Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου (U.C.K. στα Αλβανικά), να πραγματοποιεί ένα είδος ανταρτοπολέμου εναντίον του Γιουγκοσλαβικού στρατού, με σκοπό την απόσχιση από την Ομοσπονδία. Η αντίδραση του στρατού ήταν άμεση, και οι συγκρούσεις συνεχίζονταν επί ένα χρόνο. Αυτή ήταν και η αφορμή που έψαχνε το ΝΑΤΟ για να επέμβει.

Οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν στις 23 Μάρτη του 1999, και αποτέλεσαν (κατά την προσωπική μου άποψη) ένα στυγνό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, καθώς στόχος των Νατοϊκών δυνάμεων αποτέλεσαν όχι στρατιωτικής σημασίας τόποι, αλλά κατοικίες αμάχων, επιβατηγά τραίνα, εργοστάσια και κρατικές υποδομές (όπως γέφυρες και το εργοστάσιο της Zastava στην περιοχή του Kragujevac). Επίσης βομβαρδίστηκε ακόμα και το κτήριο της Γιουγκοσλαβικής Τηλεόρασης, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 16 δημοσιογράφοι και τεχνικοί. Το έγκλημα όμως που παραλίγο να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με την Κίνα, ήταν το χτύπημα στην κινεζική πρεσβεία, κατά το οποίο σκοτώθηκαν 3 Κινέζοι δημοσιογράφοι που εργαζόντουσαν στην πρεσβεία.

Το μεγαλύτερο τίμημα όμως το πλήρωσαν οι άμαχοι. Η κοινωνία της Γιουγκοσλαβίας είδε οικογένειες να ξεκληρίζονται, και μικρά παιδιά να τραυματίζονται ή και να χάνουν τη ζωή τους. Τα χτυπήματα του ΝΑΤΟ περιελάμβαναν ακόμα και νοσοκομεία (όπως την παιδιατρική – μαιευτική κλινική του Βελιγραδίου).

Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. μιλούσαν για μία «ανθρωπιστικής φύσεως» επέμβαση, με σκοπό την απελευθέρωση του Κοσσυφοπεδίου από τους Σέρβους.

Λίγο περίεργη η άποψή σας περί ανθρωπισμού, «κύριοι» των διεθνών οργανισμών.

Η επέμβαση σταμάτησε σχεδόν 3 μήνες μετά, στις 10 Ιούνη του 1999, με την υπογραφή ανάμεσα σε Γιουγκοσλαβία και ΝΑΤΟ, της αποχώρησης του Γιουγκοσλαβικού Στρατού από το Κοσσυφοπέδιο, επιτήρηση και διοίκηση της περιοχής από στρατιωτικές δυνάμεις του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, χωρίς όμως το Κοσσυφοπέδιο να αποσχισθεί από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν μία απόφαση που ο πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αναγκάστηκε να πάρει, για να αποφευχθεί η αιματοχυσία του λαού του. Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού από το ΝΑΤΟ, διότι σύμφωνα με τη μαρτυρία του πρώην Αμερικανού διπλωμάτη και καθηγητή Gregory Elich στο δημοσιογράφο Boris Malagurski το 2011, στην περίπτωση που ο Μιλόσεβιτς και ο Γιουγκοσλαβικός στρατός συνέχιζαν να αντιστέκονται σθεναρά στην επέμβαση του ΝΑΤΟ, τότε το Βελιγράδι θα βομβαρδιζόταν ανηλεώς, με τουλάχιστον 500.000 νεκρούς. Έτσι, η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας αποδέχτηκε την -κατ’ ουσίαν- συνθηκολόγηση για να αποφύγει τη μεγάλη αυτή αιματοχυσία.

Ο επίλογος της ιστορίας άρχισε να γράφεται το φθινόπωρο του 2000, με την ήττα του Μιλόσεβιτς στις εκλογές. Έπειτα, διατάχθηκε η παραπομπή του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ειρωνεία, διότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο αυτό, θα έπρεπε να καθίσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ο υπεύθυνος στρατιωτικής ασφάλειας της Ε.Ε., Χαβιέρ Σολάνα, και ο αρχηγός των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, στρατηγός Κλαρκ.

Ο Μιλόσεβιτς λοιπόν, πέθανε στη φυλακή από καρδιακή προσβολή, στις 11 Μάρτη του 2006. Ήταν στην ουσία μία δολοφονία, διότι οι αρχές του Ανωτάτου Δικαστηρίου φρόντισαν ώστε να μη του παρασχεθεί επαρκής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μερικά χρόνια αργότερα, το ίδιο δικαστήριο με απόφασή του, αθώωσε το Μιλόσεβιτς. Μία αθώωση χωρίς ουσία πλέον για τον ίδιο και την οικογένειά του, αφού ο άνθρωπος αυτός φυλακίστηκε και οδηγήθηκε στο θάνατο.

Ο απολογισμός των νεκρών κατά την επέμβαση αυτή ήταν να βρουν τραγικό θάνατο περίπου 1.200 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους άμαχοι, και να τραυματιστούν 5.173. Επίσης, η ζημιά στη Γιουγκοσλαβική οικονομία ανήλθε στο ποσό των 29,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων, απολογισμός καταστροφικός για τα οικονομικά δεδομένα, όχι μόνο της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και οποιασδήποτε χώρας.

Και όλα αυτά, με τις «ευλογίες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία καταδίκασε τον Μιλόσεβιτς, και έστειλε στρατιωτική βοήθεια στο ΝΑΤΟ (π.χ. η κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα της Ιταλίας, και Ζοσπέν της Γαλλίας). Πριν από όλα αυτά, ο εφοδιασμός του U.C.K. από το 1998 με γερμανικά όπλα. Τα συμπεράσματα δικά σας αγαπητοί αναγνώστες. To μόνο που έχει να πει ο Σερβικός λαός πλέον για εκείνες τις ημέρες είναι ένα μεγάλο “Zasto?” (“γιατί;” στα σερβοκροάτικα).