Το καλοκαίρι έχει τελειώσει και έφτασε η ώρα να καλωσορίσουμε το φθινόπωρο. Τις προηγούμενες βδομάδες πόσες φορές έκανες την πρόποση ή την άκουσες από φίλους, οικογένεια και συντρόφους σου “άντε και καλό χειμώνα”; Για πλάκα ή όχι, οι ευχάριστες και ξέγνοιαστες ιστορίες του θέρους περάσαν και μείναν οι αναμνήσεις.

Τέλειες, μέτριες ή άσχημες αυτές οι στιγμές σε καθορίζουν και σε γεμίζουν με εμπειρίες για την καινούργια σεζόν. Κοινότοπο και χιλιοειπωμένο το ξέρω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εικόνες και στιγμές τις κλείσαμε στο κινητό και στο μυαλό μας, μας συνεπήρε, ερωτευτήκαμε και πονέσαμε. Ποστάραμε παραλίες, κύματα να σκάνε στην ακρογιαλιά, παγωμένα κοκτέιλ σε κάποιο παραθαλάσσιο μπαράκι, φιλιά από αλμύρα, αγκαλιές όλο νόημα, την ομπρέλα από καλαμιές στο έλεος του μελτεμιού, παιχνίδια στην άμμο και ατελείωτες ώρες να κοιτάς τον ουρανό. Περπάτησες στην ακροθαλασσιά και κοιτούσες τα ίχνη της πατούσας σου να διαγράφονται στην βρεγμένη άμμο, ξάπλωσες σε μια αιώρα τρώγοντας καρπούζι και μέτρησες τα αστέρια έτσι για να ξεχαστείς λίγο. Μεγαλώνοντας οι υποχρεώσεις αυξάνονται, λίγες είναι οι στιγμές που μπορείς να μείνεις με τον εαυτό σου και να ξεχαστείς μαζί του. Κάπως έτσι οι καλοκαιρινές άδειες κι ο χαρισματικός ελληνικός ήλιος σε βοηθούν να μείνεις ψυχικά υγιής. Μελαγχολικά τα βράδια του Σεπτέμβρη, με μια μεγάλη υπόσχεση για το επόμενο καλοκαίρι για αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε, όμως στάσου μια στιγμή… Πόσα δεν πρόλαβες να κάνεις; Πόσα επέλεξες να ζήσεις; Αν δεν ήταν αυτά, ποιο το νόημα για το επόμενο μαγικό σου καλοκαίρι.

Αυτά τα τελευταία καλοκαίρια κοιτάω γύρω μου και βλέπω αμάξια να πηγαινοέρχονται στη πόλη για ένα σαββατοκύριακο, μας κλέψανε λίγο από την κατασκευασμένη λάθος αθωότητά μας, μας υποχρέωσαν σε διήμερες και μονοήμερες αποδράσεις. Δεν κρίνω τον λόγο ή τον τρόπο που φτάσαμε εδώ τώρα. Υπάρχουν εξάλλου πιο καταρτισμένοι από εμένα για να αναλύσουν τον εφιάλτη. Όμως είμαστε εδώ, ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι διαφημιστικό σποτ αναψυκτικού, ρουφάμε την κάθε παγωμένη μπουρμπουλήθρα από το ποτό της ζωής μας. Καθίσαμε σε τραπέζια με μεγάλες οικογένειες, ήπιαμε, μεθύσαμε, φάγαμε, κάναμε προπόσεις, λογομαχήσαμε, αγκαλιαστήκαμε για καληνύχτα και πήγαμε για ύπνο με ανοιχτά παράθυρα και ιδρωμένα σεντόνια. Αποφασίσαμε με βαριά καρδιά πως έχουμε κάνει και κάνουμε ακόμα και τώρα πολλά λάθη. Έχουμε πολλές αδυναμίες που μας φέραν εδώ, να κοιτάμε μια οθόνη και να μας λένε πόσα πρέπει να πληρώσουμε. Χρωστάμε ή μας χρωστούν, στον καθρέφτη της ζωής μας ξέρουμε ο καθένας μας πως να γινόμαστε καλύτεροι. Το καλοκαίρι μπορεί να έφυγε αλλά είμαι σίγουρος πως οι ιστορίες του καθενός μας, αποτελούν θραύσματα ενός καλύτερου εαυτού.

Τελικά αυτά που πρέπει να κάνουμε, αυτά που πρέπει να δουλέψουμε, όλα αυτά που πιεστικά πρέπει να γίνουν σε μια συγκεκριμένη ώρα, δημιουργούν την ευκαιρία για τα καλοκαίρια της ζωής μας. Χωρίς αυτά, όλα θα ήταν ίδια και τίποτα δεν θα είχε την ίδια αξία. Προστακτικές και πρέπει μας κρατούν όρθιους και περήφανους, ώσπου να έρθει το επόμενο καλοκαίρι. Ο επόμενος προορισμός, να αράξουμε στην αγαπημένη μας παραλία, να εξερευνήσουμε το νησί, να απλώσουμε αντηλιακό, να βάλουμε μαύρα γυαλιά και να κοιτάξουμε αποτυχημένα κατάματα τον ήλιο. Κάπου εδώ μια μητέρα φωνάζει σε ένα παιδί να πάρει ένα μπουφανάκι διότι θα κρυώσει κι εκείνο την αγνοεί γιατί ακόμα είναι καλοκαίρι. Κάπου εδώ ακούγονται προστακτικές να μην τρώμε πολλά παγωτά και γρανίτες, να μαζέψουμε τα τραπέζια μετά το φαγοπότι στο χωριό, να γυρίσουμε πριν τα μεσάνυχτα.