4 το πρωί. Ξαπλωμένη σε εμβρυακή στάση, μπερδεύομαι με σκέψεις, ερωτήματα, συναισθήματα. Τι είναι αυτό που τελικά μένει σε αυτή την ζωή φίλε μου συνάνθρωπε; Αξίζει να παλέψεις γι’ αυτό;
Τι σε ωθεί να ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί και να λες: «εδώ είμαστε, πάμε ξανά»;
Από που άραγε αντλείς δύναμη επανεκκίνησης ,όταν έχεις αγγίξει το σημείο μηδέν; Μηδέν. Γιατί τόσος ντόρος, με το μηδέν; Δεν είναι απλά ένας αριθμός; Πάρτο αλλιώς λοιπόν!
Μαζεύω τα γόνατα μου πιο κοντά στο στήθος μου, σαν να έχει λίγο ψύχρα. Σεπτέμβρης και θα ξεκινήσει να βραδιάζει γρήγορα πάλι. Ανοίγουν τα σχολεία. Τρέξιμο, υποχρεώσεις, γκρίνια, μελαγχολία. Μπα, δεν μου ταιριάζει όλο αυτό πια. Θα το πάρω αλλιώς! Πάμε λοιπόν.
Πόσες μέρες για τα Χριστούγεννα; Δέντρο, τζάκι, ζεστασιά, μυρωδιές, χαρά, αγάπη,, δώρα. Ε, ναι. Έτσι, καλύτερα τώρα. Τι λέγαμε όμως; A!ναι. Mια χαρά αριθμός το μηδέν, λοιπόν φίλε μου. Σε φέρνει κοντά στο Θεό. Στον δικό σου Θεό.
Ναι, ένα όμορφο ευλογημένο μηδενικό ήρθε και στην δική μου ζωή. Με έχει βάλει τώρα αξημέρωτα, να αποτυπώνω σκόρπιες σκέψεις, σε ένα κομμάτι λεκιασμένο, καφεκίτρινο χαρτί. Μην φανταστείς λόγω παλαιότητας, αλλά λόγω αδεξιότητας.
Από μωρό την είχα ξέρεις. Ήθελα, θαρρείς να τα προλάβω όλα, να τα κάνω όλα. Να μιλήσω για όλα. Μάλλον ήταν η εσωτερική μου ανάγκη να ακουστώ, να δώσω το στίγμα της ύπαρξης μου. Στον βωμό αυτής την ανάγκης λοιπόν, σήμερα, πήγε άκλαυτος ο χτεσινός καφές ως αποτέλεσμα της ατσουμπαλοσύνης μου.
Είναι στιγμές που αυτές οι φωνές μέσα στις σκέψεις με ωθούν να αφήσω το κρεβάτι μου και να τρέξω στο γραφείο. Να πάρω χαρτί και μολύβι και να ξεκινήσω το κυνήγι των λέξεων. Αυτό έγινε τώρα και το τετράδιο μου απέκτησε την πεπαλαιωμένη όψη, που μου άρεσε πολύ!
Δεν είναι δα και τόσο εύκολο, όμως να ξέρεις, αυτές οι ατίθασες λέξεις να μπουν σε σειρά. Nομίζω θα το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα αν με διαβάζεις. Eπικρατεί μια αναρχία μέσα στο μυαλό μου. Μη νομίζεις όμως ότι με στεναχωρεί αυτό. Όχι, το απολαμβάνω.
Χρόνια ήμουν απόλυτα τακτική. Ναι με έλεγες και υποχονδρία, εμμονική με την τάξη. Τα ″πρέπει″ και τα ″μη″, ατέλειωτοι κανόνες όλη μου η ζωή.
Ένα ″πρέπει″ και ένα ″μη″ φίλε μου, οι αρχηγοί μου. Έτσι όπως με παρατηρώ από μακριά, πολλή καταπίεση. Και ήρθε τώρα όλο αυτό μάτια μου και πήρε ζωή, ζωντάνεψε μέσα στο σώμα μου. Μεταξύ μας, η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα μου “φώναζε” το κορμί μου, με πολλούς τρόπους. Όμως, δεν υπήρχε εσωτερική ακοή. Μια νεύρωση στο στομάχι, δώσε κάτι πόνους στα πόδια και τη μέση. Από την άλλη και ένα «ουφ», που αναπνοή στον πνεύμονα δεν έφτανε. Εκεί στο λαιμό σταματούσε, σε έναν κόμπο καλύτερο και από ναυτικό. Λίγο και το κρεβάτι μου,που να το αποχωριστώ δεν έλεγα από την αδυναμία. Τι παραπάνω να σου κάνει και αυτό το ταλαιπωρημένο σώμα; Έστελνε μηνύματα, βαρούσε καμπανάκια αλλά έξω έριχνε καρεκλοποδαρα και εγώ μάλωνα με αυτόν που με «έφτυνε».
Σαν ήρθε όμως ο καιρός και αυτή η φωνή απέκτησε όνομα, ήταν σαν κάτι να πήρε το αυτί μου. Εκεί κολλάει αυτό που λέει η πιτσιρικαρία και πολύ γελώ«την άκουσα φίλε μου, στερεοφωνικά».
Καρκίνος αγάπη-έλα πες το και εσύ μαζί μου-καρκίνος. Μην ξεχνάς πάντα αυτόν τον ευλογημένο να τον λες με το όνομα του.
Ο καρκίνος είναι αυτός που με έφερε κοντά στο δικό μου μηδενικό.Το θυμάσαι που το ανέφερα πιο πάνω; Α! μπράβο αυτό. Να ‘ναι καλά το «παλικάρι». Πολύ τον αγάπησα βρε παιδιά. Μεγάλος δάσκαλος, λυτρωτής.
Λοιπόν, εσύ που είσαι εκεί έξω και πονάς. Αν τύχει και τραβάς ζόρι μεγάλο, με αυτόν τον τύπο θα σου έλεγα να τον “διαβάσεις” αλλιώς Ναι ξέρω. Και εγώ στις αρχές τον φοβήθηκα, τον μίσησα, τον καταράστηκα. Όμως ξέρεις κάτι; Τώρα, άγιο τον αποκαλώ.
Μεγάλος μάγκας άνθρωπε μου, του λόγου του. Μάγκας από αυτούς τους παλιούς, που σε μαθαίνουν να σέβεσαι, να εκτιμάς, να θαυμάζεις. Να, τέτοιος είναι σου λέω. Ξέρεις αυτός δεν μπήκε έτσι στην ζωή σου για να στην διαλύσει. Με καλό σκοπό ήρθε κοντά σου. Πίστεψε με. Να! Δες εμένα. Με πήρε στάχτη, όντας ένα καταθλιπτικό, υποτακτικό και άβουλο πλάσμα με βρήκε στην αρχή. Και να σήμερα που τα λέμε εδώ. Πρώτο “αλάνι” με έχει κάνει, που λένε και τα παιδιά μου.
Μου έμαθε να με ακούω, να με σέβομαι, να με υπολογίζω. Μου έμαθε να με σηκώνω, να πολεμώ, να διεκδικώ και να κερδίζω. Μου έμαθε να ζω. Μου έμαθε να με αγαπώ και μέσα από μένα να αγαπώ και τον συνάνθρωπο. Μου έμαθε να ζω με συναίσθηση. Τι σπουδαίο πράγμα. Γιατί τι μένει τελικά σε αυτή τη ζωή φίλε μου; Το τι άνθρωπος υπήρξες. Και ναι, αξίζει μέχρι τελευταίας ανάσας να ζεις προσφέροντας αγάπη, στήριξη και παρουσία εκεί που το έχουν ανάγκη και το αξίζουν.
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπημένε μου, αν είσαι εσύ αυτός που βασανίζεσαι. Αν αισθάνεσαι ότι τα πάντα οδεύουν προς την καταστροφή και σου φωνάζουν τέλος, είτε γιατί μπήκε στην ζωή σου ο καρκίνος ,είτε γιατί έχεις βουτήξει στην κατάθλιψη είτε γιατί πάλι πηγαίνουν τα πάντα λάθος στην ζωή σου, για σένα είμαι εδώ σήμερα. Να σου πω και να σου φωνάξω αυτό που είπα και στον εαυτό μου πριν λίγο καιρό: «Πάρτο αλλιώς»!
Όταν όλα σου φωνάζουν τέλος και πόρτες υψώνονται γύρω σου διπλοκλειδωμένες, άφησε το βλέμμα σου να τρέξει περιμετρικά. Ψάξε. Κάπου εκεί θα υπάρχουν τα κλειδιά που θα σε οδηγήσουν στην νέα σου ζωή. Και αυτό είναι υπόσχεση…
