«Εάν είσαι αρκετά γενναίος να πεις Αντίο, η ζωή θα σε ανταμείψει με ένα νέο Γεια!»
Paulo Coelho
Η πραγματικότητα όμως, μάλλον απέχει μίλια μακριά. Προσπάθησα να πω «αντίο» στην οικογένειά μου, έφυγα από το σπίτι, έκοψα τις επισκέψεις και μείωσα κατά πολύ τις επικοινωνίες. Έχω ένα εξαιρετικό διαμέρισμα στην καρδιά της πόλης, μια δουλειά που με πληρώνει υπερβολικά καλά, ένα γιο που μεγαλώνει όμορφα, φίλους για τα μοναχικά βράδια, όμορφη εμφάνιση και έξυπνο μυαλό. Όχι και λίγα για μια 26χρονη στην σημερινή Ελλάδα, σωστά; Αυτό νόμιζα και εγώ! Μέχρι που ανακάλυψα το μυστικό! Το μυστικό εξαιτίας του οποίου κάθε συναισθηματική, ερωτική και διαπροσωπική μου σχέση έχει καταλήξει στο τέλος με τον ίδιο άσχημο, ψυχοφθόρο και ισοπεδωτικό τρόπο: την οικογενειακή κατάρα που κουβαλάω μέσα μου!
Πρόκειται για ένα διαρκές, πανομοιότυπο μοτίβο συμπεριφοράς, συνδεδεμένο από τη μια γενιά στην άλλη το οποίο μας αναγκάζει υποσυνείδητα να προβαίνουμε σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο λάθος σχέσεων, ακατάλληλων συντρόφων, ανεπίτρεπτων δραστηριοτήτων και ως συνέπεια ενός-μαθηματικά δεδομένου επίπονου-επιλόγου.
Σκεφτείτε το! Πόσοι από εσάς έχετε καταλήξει- καταντήσει σας τους γονείς σας; Ελπίζω και εύχομαι να ανήκετε στην κατηγορία της κατάληξης-μιας όμορφης και happily ever after κατάληξης-που όλοι ζηλεύουμε και ποθούμε ταυτόχρονα, αλλά για όλους τους υπόλοιπους τα νέα δυστυχώς δεν είναι τόσο θετικά! Μετά από επισκέψεις σε ψυχολόγους, συζητήσεις με πνευματικούς και αρκετή δόση Tanqueray, νοιώθω αρκετά ώριμη να αποδεχτώ πως η οικογενειακή κατάρα υπάρχει και όσο πιο σύντομα το αποδεχτούμε και το καλωσορίσουμε στην ζωή μας, γιατί ήδη υπάρχει, τόσο πιο εύκολη και ήρεμη θα είναι η συνύπαρξη μας με τους άλλους. Όταν καταφέρουμε να αντιληφθούμε πως είναι ένα με το σώμα μας και την ψυχής μας, πως είμαστε εμείς, πως δεν αλλάζει-όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή κατά βάθος δεν θέλει-τότε θα βρούμε την πραγματική λύτρωση και αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού.
Είμαστε οι γονείς μας, οι επιλογές τους, οι απόψεις τους, οι ενέργειες τους, οι καταλήξεις τους! Όσο θετική ή αρνητική σχέση έχουμε μαζί τους, όσο μακριά ή κοντά ζουν, όσο αγάπη ή μίσος νιώθουμε για εκείνους, δεν έχει καμία απολύτως σημασία διότι τους κουβαλάμε ήδη μέσα μας με όλες τους τις αποσκευές. Είναι η διαδρομή που έχει ήδη γραφτεί για εμάς, χωρίς καν να το γνωρίζουμε, χωρίς καν να το επιλέγουμε και πολλές φορές χωρίς καν να το θέλουμε.
Ο εύκολος δρόμος είναι να το αποδεχτούμε, να το αγκαλιάσουμε, να πορευτούμε μαζί του και να κρατήσουμε οποίο μάθημα μας διδάξει η ζωή μέσα από αυτό. Ο δύσκολος δρόμος; Η άρνηση ότι υπάρχει! Ελπίζω μια μέρα ο γιος μου να καταλάβει και να με συγχωρέσει. Μέχρι τότε με συγχωρώ εγώ και ως συνέπεια συγχωρώ τους γονείς μου.
Αφήστε ένα σχόλιο