Λίγα λόγια περί καραντίνας-Από τον Σωτήρη Χάιδα

Η καραντίνα που ενέσκηψε ορμητικά και ενσωματώθηκε στην ήδη μίζερη καθημερινότητα των (Ελλήνων) πολιτών, δεν είναι καινοφανής. Iοί που δέσποζαν κατά την διάρκεια της ανθρωπότητας, από απολιθωματικές ενδείξεις φυματίωσης που προέρχονται από το κρανίο ενός Homo erectus ηλικίας πεντακοσίων χιλιάδων ετών στην Τουρκία, μέχρι το αιφνίδιο ξέσπασμα της ισπανικής γρίπης την διετία 1918-1919, είναι ένα φυσικό, στατιστικό ενδεχόμενο που επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη στα κεφάλια των λαών, ανέκαθεν. Ασθένειες όπως η πανούκλα («Μαύρος θάνατος»), στο απόγειό της αφάνισε πάνω από τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης, αρχή γενομένης το 1346 και έμεινε άγνωστη η ταυτότητα της για αιώνες, θερίζοντας με περίσσια άνεση το ανθρώπινο είδος κατά εκατομμύρια, με τους πιο καταρτισμένους επιστήμονες της εποχής να το αποδίδουν στην «οργή» του Θεού για τις αμαρτίες μας.

Με μια πολύ σύντομη επισκόπηση των ασθενειών που έπληξαν την ανθρωπότητα διαπιστώνουμε ότι τίποτα από ό,τι συμβαίνει στο παρόν δεν είναι πρωτόγνωρo, πολλώ δε μάλλον, το ίδιο καταστροφικό. Η καραντίνα δια στρατιωτικού νόμου και το πάγωμα του εμπορίου είναι μια πάγια τακτική των κυβερνήσεων για την καταστολή εξάπλωσης του ιού, καθώς και η επιβολή αυστηρών νόμων στους παραβάτες της. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η αντιμετώπιση μέσω εμβολίων και αντιβιοτικών καθυστέρησε εξαιρετικά ή δεν ήρθε ποτέ, παρά την συντονισμένη προσπάθεια των κρατών με την ισχνή όμως επιστημονική γνώση και τις πενιχρές τεχνολογικές δυνατότητες να τους περιορίζουν.

Φτάνοντας στο σήμερα με τον κορονοϊό να έχει ενταχθεί «βιαίως» στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, συνάγουμε επιτόπου τα εξής συμπεράσματα για την εγχώρια αντιμετώπιση του: Πρώτον, ότι οι πολίτες δικαίως απαξιούν για τα κυβερνητικά μέτρα, ως απόρροια της μηδαμινής εμπιστοσύνης που εχει «εμπνεύσει» η κυβέρνηση στο παρελθόν και των εγκληματικών λαθών που έχει διαπράξει. Δεύτερον, ο επιστημονικός αναλφαβητισμός που έχει έρθει στο προσκήνιο και είναι αποτέλεσμα της προαναφερθείσας απαξίωσης, έχει συσκοτίσει το μυαλό των ανθρώπων που είναι ουδέτεροι, που δεν αποδίδουν δηλαδή τον ιό σε κάποια παγκόσμια συνωμοσία αλλά ούτε δέχονται αγόγγυστα τις αποφάσεις των πολιτικών τυράννων που επιβουλέυονται τις ζωές μας και την αξιοπρέπεια μας. Διότι πώς διατείνεσαι ότι επιβάλλεις σε κάποιον κάτι δήθεν για την προστασία του -κάτι που αγνοείτο επιδεικτικά τόσα χρόνια πριν την καραντίνα- όταν εσύ και οι μεσάζοντες σου (δημοσιογράφοι, αστυνομικοί κτλ.) δεν υπακούτε στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές και κάθεστε αφ’ υψηλού να καρατομείτε σαν δήμιοι, τα κεφάλια των «ανυπάκουων» πολιτών ρουφιανεύοντας τους και αποκηρύσσοντας τους ως «αναίσθητους» και «επικίνδυνους».

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για τον θεσμό της Εκκλησίας, που αρνείται πεισματικά πολλές φορές να ανταποκριθεί στο καθολικό κάλεσμα συμμόρφωσης και να προσαρμοστεί στις δύσκολες παρούσες συνθήκες που βιώνουμε όλοι, προτιμώντας να αναπολεί εποχές προ επιστημονικής επανάστασης και μεσαιωνικού σκοταδισμού. Με την επικίνδυνη αδιαφορία της να διαχέεται επιδεικτικά, την ίδια στιγμή που μικρομεσαίοι βιοπαλαιστές ιδροκοπούν για τα προς το ζην αναγκασμένοι να τηρούν τα μέτρα και να κινδυνεύουν να μείνουν στην απόλυτη ένδεια. Δεν είναι τυχαίο ότι χάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος της έλξης της που (νομίζει) ότι έχει, λόγω αυθαίρετων και επιπόλαιων ενεργειών σε καταστάσεις που μόνο η επιστήμη μπορεί να δώσει πραγματικές, απτές λύσεις ενώ η ίδια υποδαυλίζει την αντιπαλότητα πασχίζοντας να πάρει με το μέρος της άβουλους, καταρρακωμένους πολίτες κάνοντας εμπόριο πίστης. Μένει (όπως πάντα) καθησυχασμένη στο απυρόβλητο, καθώς η κυβέρνηση για ψηφοθηρικούς λόγους δεν πατάσσει την αδικία που συμβαίνει. Παρόλο που θα έπρεπε να κατέχει έναν συμβολικό χαρακτήρα και μόνο, αντ΄αυτού επιδιώκει να υπνωτίσει τους πιστούς, υιοθετώντας αντιεπιστημονικούς ισχυρισμούς και επικαλούμενη την δήθεν ιερότητα της, παίρνει παράνομες πρωτοβουλίες παραβλέποντας τις σχετικές απαγορεύσεις, κατά το δοκούν. Φυσικά αυτό δεν ισχύει συλλήβδην για όλες τις πτυχές της Εκκλησίας και για όλους εκείνους που την υπηρετούν είτε εκ των έσω είτε ως απλοί πιστοί, αλλά είναι σίγουρα ένα μεγάλο μέρος από αυτήν που αντενεργεί επικίνδυνα και ένα άλλο που είναι πιο ευσυνείδητο αλλά όμως κάνει τα στραβά μάτια και δεν προβαίνει στις απαραίτητες συστάσεις που θα όφειλε.

Η οργή του κόσμου είναι έκδηλη και απόλυτα δικαιολογημένη, αρκεί να μην παρασύρεται από εγωπαθείς, αλαζόνες συνωμοσιολόγους που για να διατρανώσουν την σημαντικότητα τους, μηχανεύονται και υιοθετούν ανορθολογικές και αντιεπιστημονικές απόψεις συμπαρασύροντας τους «αναποφάσιστους» συνανθρώπους τους που δέχονται άκριτα ο, τι μπουρδολογία μπορεί να ακούσουν. Αυτό δεν σημαίνει από την άλλη ότι πρέπει να επηρεάζονται από ανήθικους λαοπλάνους πολιτικούς που προσπαθούν να πολώσουν την κοινή γνώμη, τοποθετώντας την στα δύο αντίθετα άκρα. Μέτρον άριστον.

Η επιστήμη έχει δώσει τεράστιες μάχες για ασθένειες που τώρα μας φαίνονται απλοϊκές την ίδια στιγμή, που παγκόσμιοι πόλεμοι μαίνονταν και εκατόμβες νεκρών γεμίζαν το υπέδαφος. Αυτό που τώρα θεωρούμε δεδομένο – να μην πεθάνουμε δηλαδή από απλές ασθένειες- κάποτε είχε τις ίδιες πιθανότητες με νικητή λοταρίας (ίσως λίγο υπερβολικό) αυτός που θα καταφέρει να ζήσει πάνω από τα 40. Φυσικά πάντα υπάρχει το περιθώριο εξέλιξης και προόδου χωρίς εφησυχασμούς αλλά δεν είναι κακό να είμαστε ευγνώμονες, μακριά από την πολιτική γάγγραινα που χρησιμοποιεί την επιστήμη και έπειτα την κατηγορεί για τα δικά της λάθη.

Ακρογωνιαίος λίθος της κριτικής σκέψης είναι προφανώς η παιδεία (με την ευρύτερη έννοια) και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι από την μεταπολίτευση ειδικά και έπειτα, γίνεται μια συστηματική εξ-ηλιθίωση του λαού με στόχο την αποδυνάμωση και εν τέλει τον ξεριζωμό της κριτικής σκέψης -που είναι ο πυλώνας της δημοκρατίας και της ελευθερίας- προς την άνευ όρων καθυπόταξα του ατόμου. Η μόνη λύση είναι να επιστρατεύσουμε την λογική και έναν υγιή σκεπτικισμό απέναντι στην ελίτ και την κομματική δικτατορία που μαστίζει τούτη την χώρα, βγαίνοντας όλοι στους δρόμους και απαιτώντας τα στοιχειώδη κεκτημένα μας που έχουν φαλκιδευτεί, καθώς δεν αργεί η στιγμή που τα εργατικά χέρια δεν θα είναι χρήσιμα πια (αλματώδης άνοδος της τεχνητής νοημοσύνης) και ως εκ τούτου καμία ανάγκη να ληφθούν υπόψη από την εξουσία. Οι οργουελικές και χαξλεϊκές προφητείες είναι πολύ κοντά να στο να πραγματοποιηθούν έστω και με κάποιες παραλλαγές, καθώς όσο η προπαγάνδα και τα fake news είναι ζιζάνια που φυτρώνουν στο εύφορο έδαφος του ολοκληρωτισμού και η δημοκρατία είναι ένα φυτό που για να ευδοκιμήσει χρειάζεται πολύ συγκεκριμένες ευνοϊκές, κοινωνικές συνθήκες, πάμε ολοταχώς προς τον όλεθρο…