Είμαι ένας θανατοποινίτης. Δεν έχει σημασία το όνομα μου, η ηλικία μου, η δουλειά που έκανα πριν,
αν έχω οικογένεια. Αυτή η λέξη με προσδιορίζει πια, εμένα και τους υπόλοιπους 4 του ίδιου κελιού.
Γελάω ωστόσο όταν σκέφτομαι πως δε ξέρω κάποιον που δε θα εκτίσει την ποινή του θανάτου
κάποια στιγμή. Ίσως είναι καλύτερα που εμείς υποχρεωθήκαμε να το αντιληφθούμε νωρίτερα. Λόγω
των μοντέρνων καιρών, στις μοντέρνες κοινωνίες με τις μοντέρνες ιδέες που έχουν, μου επέτρεψαν
για ένα χρόνο να βγω από τη φυλακή.
Θα επέστρεφα βέβαια για να καθίσω στην καρέκλα αυτή που τόσο έχει υμνηθεί, αυτή που συνδυάζει την αποχαύνωση του καθισιού με την ιδιοφυΐα του ηλεκτρισμού. Μου έδωσαν μια χάρη, ένα δώρο που ταιριάζει τόσο με την ποινή μου, θέλαν να θυμηθώ πως είναι η ζωή και γιατί θα έπρεπε να θεωρείται τιμωρία το να μου τη στερούν.
Να δω τον θάνατο ως ποινή και όχι ως απελευθέρωση μετά τα 33 χρόνια κλεισμένος εκεί μέσα, στην
απομόνωση. Ναι, ξέρω ότι σας είπα πως είμαι μαζί με άλλα 4 άτομα, τους 4 συν-θανατοποινίτες μου.
Αλλά 4 μηδενικά ποτέ δεν αθροίστηκαν σε κάτι πέρα από μηδέν. Φοβόμασταν. Θα πω εγώ στους
μαλθακούς ανίδεους συγγραφείς για φόβο στο άνοιγμα μιας πόρτας. Φόβο που όμοιό του δεν θα
νιώσει ποτέ κανείς τραγικός ερωτευμένος χαρακτήρας όταν το έτερον του ήμισυ ανοίγει την πόρτα
και τον εγκαταλείπει. Κι αυτό γιατί εμένα με εγκατέλειψε η ελπίδα όταν τραβώντας το χερούλι
αντίκρισα τον νέο τόπο διαμονής μου και έτρεμα στην ιδέα ότι όταν θα το ξανατραβήξω,
σκουριασμένο όπως είναι πια, για να εξέλθω, θα με εγκαταλείψει η ζωή. Γιατί εκείνη θα το κάνει.
Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ όσο περνούσε από το χέρι μου. Όχι γιατί είμαι θρήσκος. Όχι. Η αυτοκτονία
είναι το ισχυρότερο, ίσως και μοναδικό δικαίωμα που είχα ποτέ. Ένα δικαίωμα που επικαλείσαι μία
μόνο φορά. Δεν θα το έκανα για αυτούς. Σαν να έχεις μια σκατένια σειρά από τραπουλόχαρτα, με
έναν άσσο που όλοι ξέρουν ότι κρατάς στα χέρια σου και περιμένουν να τον παίξεις.
Αλλά εμένα στο όνειρο του πως θα ήθελα να πεθάνω, έτσι κι αλλιώς στη φυλακή μόνο αυτό ονειρεύονται και όχι πως θα ήθελαν να ζήσουν, με βλέπω πεσμένο από την καρέκλα του τραπεζιού που συνεχίζεται η στημένη παρτίδα, με μια σφαίρα στο κεφάλι και τον άσσο μου στο χέρι μου, να τον κοιτάζω με τα αδειανά από ζωή ορθάνοιχτα μάτια μου. Μην μου κλείσετε τα βλέφαρα. Όχι ο άσσος μου δεν θα ναι στο
τραπέζι, θα ναι στο χέρι μου. Και εγώ δεν θα είμαι στην καρέκλα, θα έχω πέσει, θα έχω ξεφύγει από
αυτή.
Όταν έφτασε το πρωί της μέρας για να βγω, η πρώτη από τις 365 αυτές ελεύθερες μέρες,
ξεκίνησα να απομακρύνομαι από την φυλακή και όσο προχωρούσα επέστρεφαν όλα. Με λέγαν
Θωμά, 65 χρονών, ήμουν τροχονόμος, είχα μια γυναίκα και μια κόρη. Τι ήθελα όμως να θυμάμαι ό,τι
ξέρω πως δεν υπάρχει πια; Περίεργο πράγμα η φυλακή. Στον δρόμο που κατευθύνεται προς αυτή
ξέρεις ποιος δεν είσαι τώρα. Στον δρόμο που ξεμακραίνει από αυτή αναγνωρίζεις ποιος ήσουν πριν.
Εντός της συνειδητοποιείς όλα αυτά που δε θα γίνεις ποτέ ξανά.
