Μια ιστορία θα σας πω για μάχη φοβερή
που δόθηκε κάποτε σε κήπο μαγικό.
Κήπο καταπράσινο, γεμάτο δέντρα και λουλούδια,
με μικρούς κατοίκους πουλιά, ζώα και ζουζούνια.
Ο κήπος αυτός ήταν γνωστός και όλοι τον επισκεπτόταν
για ένα δέντρο όμορφο που όποιος κοίταζε θαμπωνόταν.
Στον κήπο αυτόν που λέτε έστεκε καμαρωτό
σπάνιας ομορφιάς καλλωπιστικό φυτό.
Μπουκαμβίλια τ’ όνομά της
και μεθυστικό το άρωμά της.
Χρώματα γεμάτη με άνθη σαν καρδιές
λυγερόκορμη έστεκε στου κήπου τις σκιές.
Για την ομορφιά και το ύψος της όλοι την θαμάζανε
και όταν την αντίκριζαν βασίλισσα την φωνάζανε!
Του κήπου τ’ άλλα δέντρα τα έπιανε η ζήλεια καμιά φορά,
«Εμένα δεν μου φαίνεται κάτι ιδιαίτερο» ψιθύριζε η λεμονιά.
«Αυτή δεν κάνει φρούτα σαν εμένα» έλεγε η πορτοκαλιά…
Μα τον κήπο αυτή ομόρφαινε, τον έκανε να μοιάζει με μαγεία
που να φανταζότανε όμως πως πόλεμος θα ξεσπούσε
και αυτή θα ήταν η αιτία.
Βλέπετε η φήμη της έφτασε στο βασίλειο των πουλιών,
έτσι κάθε λογής πτηνό θέλησε από κοντά να την γνωρίσει,
φωλιά να φτιάξει στα κλαδιά της και να την κατακτήσει!
Καρδερίνες, σπουργιτάκια , περιστέρια και σπινάκια
καρακάξες, μπούφοι και κοτσύφια με τσουλούφι
όλα θέλαν να φτιάξουν μια φωλιά
στης μπουκαμβίλιας την όμορφη αγκαλιά.
«Εμείς και άλλος κανείς» έλεγε το σπουργίτι
«θα φτιάξουμε στα γερά κλαδιά της καινούργιο σπίτι»!
«Αμ, δε σας τα είπανε καλά» φώναζαν οι καρακάξες με μανία
«Πίσω αν δεν κάνετε, θα γίνει φασαρία!»
«Για δες τους έξυπνους» είπε η πέρδικα η κυρά-Παγώνα
«Έχετε ακούσει την παροιμία που λέει
‘Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα;»
«Μα χώρος υπάρχει για όλους» είπε το κοτσύφι,
«Σιγά μην κάνω εγώ χωρίο με σας» απάντησε ένα σπουργίτι.
Τον λόγο πήρε τότε η καρδερίνα «Το πρόβλημα είναι ένα!
Στης μπουκαμβίλιας τα κλαδιά
δεν θα μπορέσουν τα πουλιά να ζήσουν μονιασμένα.»
«Πόλεμος είναι η λύση» φώναξαν τα περιστέρια
«Γιατί είναι γνωστό πως στην μάχη εμείς είμαστε τα ξεφτέρια».
«Πόλεμος!» φωνάξαν θυμωμένα όλοι με μανία
και ετοιμάστηκαν για μία μάχη που θα ‘μένε στην ιστορία!
Μόνο η κουκουβάγια η σοφή , παρακολουθούσε από ψηλά
δίχως να μιλάει και ήταν σκεπτική.
«Άμυαλα πουλιά τι πάτε να κάνετε;» αναρωτιόταν,
και την καταστροφή που πλησίαζε όλο και σκεφτόταν.
Σαν έφτασε το βράδυ παντού επικρατούσε ησυχία,
τα πουλιά σκεφτόντουσαν την επόμενη μέρα μ’ αγωνία.
«Μήπως πίσω να κάνουμε;» θα ψιθύριζαν μεταξύ τους
μα η περηφάνια δεν τ’ άφηνε να δείξουν τη ντροπή τους.
Όταν έφεξε του ήλιου η πρώτη ακτίνα
ακούστηκε του πολέμου η σειρήνα.
Καρυδότσουφλα φόρεσαν τα πουλιά για κράνη
και ασπίδες έφτιαξαν από δάφνινο στεφάνι.
Μάζεψαν καρπούς, κουκούτσια και τσουκνίδες
για να τα πετάξουν σαν να ήτανε οβίδες.
Μυτερά κλαδάκια πήραν για ξίφη
και ετοιμάστηκαν να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.
Τα νέα για την μάχη έφτασαν και στ’ αυτιά των υπολοίπων,
έντομα, ζώα και φυτά έτρεξαν να δουν το θέαμα στον κήπο.
Κάποιοι πιο συνετοί θέλησαν τα πνεύματα να ηρεμήσουν
μα τα πουλιά κουβέντα δεν άκουγαν όλα έλεγαν θα τα διαλύσουν.
«Χαχα ποιος να το φανταζόταν» πετάχτηκαν κι οι πάπιες
«Μήπως ευκαιρία βρούμε ν’ αρπάξουμε κανά μεζέ;» έλεγαν οι γάτες…
Τα νέα όταν έμαθε η μπουκαμβίλια , δεν μπορούσε να το πιστέψει
κι έντρομη λύση έψαχνε τον πόλεμο από το να γίνει ν’ αποτρέψει.
«Βοηθήστε με, δέντρα μου καλά,
μυαλό να βάλουμε σε τούτα τα πτηνά.
Γιατί αν τ’ αφήσουμε πόλεμο να ξεκινήσουν
ούτε κλαδάκι όρθιο σ’ αυτό τον κήπο δε θ’ αφήσουν.»
«Αχ, προσπαθήσαμε να τους αλλάξουμε γνώμη»
είπε με δάκρυα στα μάτια μία ανεμώνη.
«Μέχρι που τους προσφέραμε τα δικά μας τα κλαδιά
για να φτιάξουν τις φωλιές τους» συνέχισε η αμυγδαλιά.
«Μα δεν ακούνε λέξη , θέλουνε να δούνε στο τέλος ποιος θ’ αντέξει!
Νικητής της μάχης ποιος θα βγει
και βασιλιάς των πουλιών θ’ ανακηρυχθεί!»
«Εσύ φταις μπουκαμβίλια που μας βρήκε τέτοια λαχτάρα,
θα έπρεπε να ξέρεις πως η ομορφιά μπορεί να είναι και κατάρα!»
είπε με κακία ένα δέντρο που το λέγαν ακακία….
Τότε την μπουκαμβίλια τα κλάματα την πήραν
και ευχήθηκε χειμώνας να ερχότανε μήπως και ξεραινόταν.
Βασίλισσα του κήπου να μην την έλεγαν πια
και φωλιές πάνω της να μην ήθελαν να φτιάξουν τα πουλιά.
Μα την σκέψη της διέκοψε μια φασαρία που τον κόσμο είχε χαλάσει
και κατάλαβε πως αυτό που φοβόταν, η ώρα της μάχης, είχε φτάσει.
Στρατιές πουλιών μικρών και μεγάλων κατέφταναν απ’ τον αέρα
και ο κήπος χωρίστηκε σ’ αντίπαλα στρατόπεδα πέρα ως πέρα.
Τα ζώα και τα δέντρα κράτησαν την ανάσα τους, προετοιμάστηκαν την μάχη να παρακολουθήσουν,
ενώ η μπουκαμβίλια απελπισμένη τα πουλιά παρακαλούσε τον πόλεμο να σταματήσουν.
Μα τα πουλιά ήταν αποφασισμένα,
σκεφτόντουσαν πως αν υποχωρούσαν θα νόμιζαν πως ήταν φοβισμένα!
Άρχισαν λοιπόν να κράζουν θυμωμένα όλα μαζί,
σημάδι πως ήταν έτοιμη η σύρραξη να ‘ρθει.
Κι από ένα κοντινό σπίτι τ’ άκουσαν και είπαν κάποια παιδάκια
«Πω πω, άκου τι ωραία που κελαηδούνε τα πουλάκια».
Που να ήξερε η γειτονιά πως αυτό το τιτίβισμα δεν ήταν μελωδία, μήτε φιλικό, μα ήταν προμήνυμα πως θα γίνει το κακό!!!
Σαν ετοιμάστηκαν όμως τα πουλιά τις σάλπιγγες να ηχήσουν,
το σύνθημα να δώσουν πως τη μάχη θα ξεκινήσουν,
κάτι περίεργο συνέβη, κάτι ανησυχητικό.
Κάποιοι άνθρωποι πλησίαζαν στον κήπο με βλέμμα εχθρικό.
Κουβαλούσαν εργαλεία για του κήπου την ξυλεία.
Πριόνια, τσεκούρια και γκασμάδες,
τσάπες, φτυάρια και τσουγκράνες.
Για την ωραία μπουκαμβίλια τους άκουσαν να συζητούν,
είχε ψηλώσει λέει πολύ και τα κλαδιά της έπρεπε να κοπούν.
Και όταν τ’ άνθη της έριχνε και έμενε αδειανή,
θα την ξερίζωναν μέσα από την γη.
Πανικόβλητα κοιτάχτηκαν όλα,
πουλιά, δέντρα, έντομα και ζώα.
Κατάλαβαν τι κακό στην μπουκαμβίλια οι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν
έτσι μες σε μια στιγμή αποφάσισαν τις διαφωνίες τους στην άκρη να τις βάλουν.
Κανέναν δε θα αφήναν το σπίτι τους να καταστρέψει
και την όμορφη βασίλισσά τους να την κλαδέψει!
Μπροστά μπήκαν τα πουλιά, πίσω τα ζουζούνια,
ενώ τα δέντρα είχαν γίνει από το θυμό τους κόκκινα σαν μπαρμπούνια!
Σαν ξεκίνησε η απόφαση των ανθρώπων πραγματικότητα να γίνει
«ΕΠΙΘΕΣΗΗΗΗ» ακούστηκε δυνατά από ένα καναρίνι.
«Εμπρός παιδιά, μην τους αφήσετε σε ησυχία»
είπε ένα σκαθάρι φορώντας πανοπλία!
«Με τσιμπιές και με νυχιές θα τους αποκρούσουμε εμείς»
φώναξε ένα κοτσύφι και ξεκίνησε ευθύς.
«Πικρά θα το μετανιώσουν» δήλωσαν τα δέντρα «οι άνθρωποι αυτό,
γιατί αρχηγοί είμαστε εμείς στον κήπο τούτο εδώ.»
«Μπουκαμβίλια μου γλυκιά μην ανησυχείς,
κανείς δεν θα σε πειράξει όσο είμαστε εμείς»
Είπαν με μια φωνή όλα τα πλάσματα του κήπου
και πήραν θέσεις μάχης αποφασισμένα να νικήσουν!
Οι άνθρωποι στην αρχή δεν είχαν καταλάβει τι τους περιμένει
μα όταν σήκωσαν πριόνια και τσεκούρια έμειναν απορημένοι.
Γιατί ξαφνικά εμφανίστηκαν από παντού κάθε λογής πουλιά
που άρχισαν να τους τσιμπάνε και με πετραδάκια να τους κυνηγάνε.
Τα μικρά τα σπουργιτάκια πάνω σε μία λεμονιά καθισμένα
στα κεφάλια των ανθρώπων καρπούς πετούσαν θυμωμένα.
Ενώ οι καρακάξες τους τσιμπούσαν τις καράφλες!
Οι μέλισσες ορμήσαν και με τα κεντριά τους όλους τους τσιμπήσαν.
Οι γάτες και τα ποντικάκια έγιναν φιλαράκια
και στα πόδια τους μπλεκόντουσαν
και οι άνθρωποι μπουρδουκλωνόντουσαν!
Τα δέντρα τις ρίζες τους απλώσανε
και τους περικυκλώσανε.
Ενώ η μπουκαμβίλια θυμωμένη ξεφυσά
και σαν έπιασε αέρας δυνατός τα κλαδιά της τα κουνά!
Γυναίκες και άντρες τις φωνές τρομαγμένοι τότε έβαλαν
και πικρά μετάνιωσαν γι’ αυτό που έκαναν.
Άρχισαν να φωνάζουν ΄Μανούλα μου βοήθεια!΄
΄Τι την ήθελα την κηπουρική εγώ;΄
΄Ήμαρτον, Θεούλη μου πάμε να φύγουμε από ‘δω!
Έτσι οι άνθρωποι στα πόδια το βάλανε
και τα πλάσματα του κήπου όλη μέρα το γιορτάζανε!
Γιορτάζανε τη μεγάλη τους νίκη
γιατί προστάτεψαν αυτό που τους ανήκει!
Η μπουκαμβίλια έστεκε εκεί σαν βασίλισσα καμαρωτή
και την ευγνωμοσύνη της εξέφρασε συγκινημένη πολύ.
«Όλους σας ευχαριστώ γι’ αυτό που κάνατε σήμερα για μένα
και εσάς πουλιά παρακαλώ να πείτε περασμένα ξεχασμένα…
Για όλων την φωλιά υπάρχει χώρος ,
γιατί αυτός ο κήπος είναι ένα μεγάλο δώρο!»
Τα πουλιά συγκινήθηκαν, έφτασαν να δακρύσουν
και αποφάσισαν τις διαφορές του στην άκρη ν’ αφήσουν.
Και από εκείνη την ημέρα όλα μαζί πουλιά, ζώα μα και φυτά
μονιασμένα ζουν και κάθε μέρα τραγουδούν.
Κι από ένα κοντινό σπίτι τ’ ακούνε και λένε τα παιδάκια
«Πω πω, άκου τι ωραία που κελαηδούνε τα πουλάκια».
