26/03/1988
…Το όνομά μου είναι Ξενοφώντας. Ζω στην Αθήνα σε μια ήσυχη πολυκατοικία, όπου έχω για παρέα τον Κώστα και τον παχουλούτσικο Δημήτρη. Καμιά φορά, όταν τελειώνω το διάβασμα, η μαμά μου με αφήνει να πάω να τους συναντήσω στη γειτονιά και να παίξουμε μαζί μέχρι να γυρίσουμε στα σπίτια μας, εξουθενωμένοι. Υπάρχουν, όμως και φορές που, ενώ έχω τελειώσει το διάβασμά μου, η μαμά μου δεν μου επιτρέπει το παιχνίδι. Και όχι δεν είμαι άτακτο παιδί, ούτε δημιουργώ φασαρίες. Απλά, μία στο τόσο έρχονται επίσκεψη διάφορες φίλες της μαμάς μου και θέλει να είμαι και εγώ μαζί της για λόγους ευγένειας. Τις περισσότερες φορές δεν με ξέρουν και σχολιάζουν πάντα «Α! Μα τι ωραίο όνομα», όταν τους συστήνομαι. Ναι βέβαια, τι ωραίο όνομα. Ο Βασίλης, έχει άλλη άποψη.
Με το Βασίλη, πηγαίνουμε μαζί στο ίδιο Δημοτικό. Δεν είμαι και πολύ χαρούμενος γι’ αυτό όμως. Έφτασα στην Δ’ Δημοτικού και ακόμα πρέπει να τον ανέχομαι κάθε μέρα. Ακούω στις απογευματινές συζητήσεις της μαμάς μου με τις φίλες της να λένε για το πόσο τυχερός είμαι που πηγαίνω σχολείο και μαθαίνω γράμματα. Και βέβαια το πόσο με θαυμάζουν. Η αλήθεια, όμως είναι, ότι δεν είναι όλα τόσο θαυμάσια όσο φαίνονται. Αλλά δεν το ξέρουν, γιατί δεν ξέρουν και για το Βασίλη.
Ο Βασίλης δεν είναι καθόλου καλό παιδί. Στην τάξη, συνήθως αντιμιλάει στην πολυαγαπημένη μου δασκάλα, και αυτή τον μαλώνει συνέχεια. Αλλά ακόμα και όταν κάνουμε ιστορία, που είναι το αγαπημένο μου μάθημα, ο Βασίλης προτιμάει να κάνει φασαρία και να ενοχλεί στην τάξη, φτιάχνοντας σαΐτες και πετώντας τες, συνήθως σε εμένα.
Αυτό, όμως που με ενοχλεί στο Βασίλη δεν είναι η συμπεριφορά του στην τάξη μιας και η δασκάλα μας, η κυρία Άννα, τον τιμωρεί, αλλά κυρίως το γεγονός ότι με κοροϊδεύει. Και δεν με κοροϊδεύει για την εμφάνισή μου, αλλά για το όνομά μου. Κάτι, που μπορεί να μην ξέρατε και μου το είπε η μαμά μου είναι ότι ο Ξενοφώντας ήταν σπουδαίος φιλόσοφος στην Αρχαία Ελλάδα. Δυστυχώς όμως το ξέρει και ο Βασίλης και με κοροϊδεύει, ρωτώντας με γιατί δεν έχω άσπρα μούσια και άσπρα μαλλιά. Του έχω πει ότι με ενοχλεί αυτό που κάνει, αλλά αυτός εκεί να συνεχίζει να με κοροϊδεύει. Μία μέρα, αποφάσισα να το πω στην κυρία Άννα, αλλά το μόνο που μου είπε είναι να μην του δίνω σημασία και ότι ζηλεύει που είμαι καλό παιδί και κάνω κάθε μέρα τα μαθήματά μου. Για μια περίοδο την άκουσα. Αλλά ήταν πολύ άσχημο να με κοροϊδεύει και εγώ να μην κάνω τίποτα.
Ένα, λοιπόν, απόγευμα που έπαιζα με τους φίλους μου τους μίλησα για το πρόβλημά μου. Ο Δημήτρης μου είπε ότι θα έπρεπε να του πω ξανά ότι με ενοχλεί πολύ και να τον πείσω να σταματήσει. Έτσι το επόμενο πρωί πήγα στο σχολείο και όταν άρχισε να με κοροϊδεύει πάλι τον ρώτησα:
- Γιατί Βασίλη με ενοχλείς; Δεν σου αρέσει το όνομα μου;
- Φυσικά και όχι, αφού το όνομά σου είναι πολύ αστείο και μ’αρέσει να γελάω με αυτό.
- Θα σου άρεσε, αν καποιός σε κορόϊδευε για το δικό σου όνομα;
- Μα δεν πρόκειται να γίνει αυτό, αφού όλοι με φοβούνται… και τώρα για πες μου παππούλη Ξενοφώντα. Θα συνεχίσεις κι άλλο με τις φιλοσοφίες σου σε εμένα;….
Έτσι γίνεται κάθε φορά. Δεν μου αρέσει όταν το κάνει. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και τίποτα.
Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκα. Με απασχολούσε ο Βασίλης. Μα δεν είμαι παππούς! Νέο παιδάκι είμαι και θέλω να είμαι φίλος με όλους.
Το επόμενο πρωί με πονούσε η κοιλιά μου. Έτσι, τουλάχιστον είπα στη μαμά μου. Γιατί η αλήθεια ήταν πως απλά δεν ήθελα να πάω σχολείο. Η μαμά ευτυχώς με «πίστεψε». Έτσι με άφησε να κοιμηθώ. Αλλά εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν.
Μετά από δύο ώρες και αφού ο μπαμπάς μου έφυγε για τη δουλειά, η μαμά μπήκε στο δωμάτιό μου. Κάθισε κοντά μου, μου χάιδεψε τα μαλλιά και με ρώτησε γιατί της είπα ψέματα…
- Δεν καταλαβαίνω μαμά, αφού σου λέω πονάει η κοιλιά μου
- Και ‘γω σου λέω, πως δεν σε πονάει. Και μην λες ψέματα γιατί θα μεγαλώσει η μύτη σου, όπως στον Πινόκιο!
Αυτό το αστείο με τον πινόκιο μου το λέει συνέχεια. Μου αρέσει όταν το ακούω, γιατί με κάνει να γελάω!
- Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;
- Πες μου, μωρό μου.
- Πώς καταφέρνεις πάντα να καταλαβαίνεις πότε λέω ψέματα και πότε την αλήθεια; Έχεις ανιχνευτή ψεύδους;
- Χαχα, όχι αγάπη μου, αυτό το χάρισμα το έχουν όλες οι μαμάδες, επειδή αγαπούν τα παιδιά τους και ξέρουν πότε είναι καλά και πότε κάτι τους απασχολεί. Εσύ, όμως, θα μου πεις τι σε απασχολεί;
Δεν μπορούσα να της πω όχι. Τώρα ήταν σίγουρη ότι κάτι είχα…
- Ξέρεις μαμά, υπάρχει ένα παιδί στο σχολείο που με ενοχλεί και με κοροϊδεύει για το όνομά μου. Του έχω πει ότι δεν μου αρέσει αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει. Συγγνώμη μαμά.
- Γιατί ζητάς, αγάπη μου, συγγνώμη; Δεν φταις εσύ για αυτό.
- Δεν φταίω εγω;
- Μα φυσικά και όχι. Το ότι κάποιος σε πειράζει δεν πρέπει να σου δημιουργεί ενοχές. Ίσα ίσα εσύ δεν φταίς και έπρεπε να μου το πεις νωρίτερα. Όπως και να ‘χει, αύριο θα πάμε μαζί σχολείο και θα μιλήσω στην δασκάλα σου.
Δεν ξέρω αν η μαμά έπαιξε κάποιο σημαντικό ρόλο, αλλά το απόγευμα πήγα να παίξω με τον Κώστα και τον Δημήτρη και ήμουν πιο χαρούμενος.
- Τι έγινε Ξενοφώντα; Σταμάτησε ο Βασίλης να σε ενοχλεί;, είπε ο Δημήτρης.
- Ναι, είπα, ή τουλάχιστον μάλλον θα σταματήσει.
- Είδες που στα έλεγα; Έπρεπε απλά να του πεις ότι σε ενοχλεί αυτό που κάνει. Άλλη φορά να έρχεσαι σε εμένα, όταν σε απασχολεί κάτι.
- Μα δεν έκανες εσύ κάτι. Δοκίμασα να του μιλήσω αλλά δεν με άκουγε. Μίλησα στη μαμά μου και νομίζω αυτό έπρεπε να κάνω εδώ και καιρό, γιατί τώρα δεν ντρέπομαι να ξαναπάω σχολείο.
- Α! Μάλιστα. Τέλος πάντων έλα να παίξουμε κρυφτό.
Αφού σταμάτησε για λίγο, γύρισε και μου είπε:
- Ξέρεις και εμένα ένα παιδί με πειράζει στο σχολείο για τα παραπανίσια κιλά μου, αλλά δεν ήθελα να στο πω, για να μην με κοροϊδεύεις και εσύ.
- Μα γιατί να σε κοροϊδέψω, είπα. Εσύ και ο κώστας είστε οι καλύτεροί μου φίλοι.
- Ε ναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… τέλος πάντων μπορείς να με βοηθήσεις; Τι να κάνω;
- Το καλύτερο θα ήταν να το πεις στη μαμά σου. Να μη φοβάσαι. Και εγώ αυτό έκανα και αύριο θα με πάει αυτή σχολείο, για να σταματήσει ο Βασίλης να με ενοχλεί.
- Εντάξει αυτό θα κάνω, σε ευχαριστώ πολυ!!!
Την επόμενη μέρα με πήγε η μαμά στο σχολείο. Αφού με άφησε στην τάξη μου, την έπιασα με την άκρη του ματιού μου να μιλάει στη δασκάλα. Χάρηκα όταν την είδα. Ένιωθα πιο σίγουρος.
Όταν κάναμε προσευχή και μπήκαμε στην τάξη η δασκάλα μας είπε:
- Λοιπόν παιδιά, σήμερα θα αργήσουμε να αρχίσουμε το μάθημα στη Γλώσσα, όπως λέει το πρόγραμμα. Ένα πουλάκι μου είπε ότι εδώ στην τάξη δεν σέβεστε ο ένας τον άλλον…
Όσο μιλούσε η δασκάλα, η καρδούλα μου χτυπούσε δυνατά. Νόμιζα ότι κάτι κακό θα συμβεί. Αλλά συνέχισε λέγοντας:
- Βάσιλη, εσύ ας πούμε! Συμπεριφέρεσαι με σεβασμό στους συμμαθητές σου;
Ο Βασίλης έκανε πως δεν καταλαβαίνει.
- Βασίλη, στο διάλειμμα θέλω να σου μιλήσω και ιδιαιτέρως.
Στο διάλειμμα, λοιπόν, κατεβήκαμε όλοι στο προαύλιο και παίζαμε αρκετή ώρα. Ένιωθα ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από τους ώμους μου. Και αφού χτύπησε το κουδούνι ανεβήκαμε στις αίθουσες για την δεύτερη ώρα. Είχαμε ιστορία! Και για πρώτη φορά ο Βασίλης δεν με ενοχλούσε, ούτε μου πετούσε σαΐτες. Χάρηκα γι’ αυτό και σήκωσα χαρούμενος το χέρι μου για να πω μάθημα.
Στο επόμενο διάλειμμα δεν με ενόχλησε. Καθόταν σε μια γωνία μόνος του. Πήγα εκεί. Και αρχίσαμε να μιλάμε:
- Τι έχεις και είσαι στη γωνία, βασίλη;
- Τίποτα….
- Πώς τίποτα, αφού δεν κάνεις παρέα με κανέναν.
- Ξέρεις… συγγνώμη που σε κορόιδευα για το όνομά σου. Απλώς και εγώ δεν είχα με ποιον να παίζω στα διαλείμματα και ήθελα να ασχοληθώ με κάτι άλλο για να μη νιώθω μόνος.
- Δεν πειράζει Βασίλη. Μπορούμε να γίνουμε φίλοι αν θες και εσύ. Θες να πάμε να παίξουμε όλοι μαζι;
- Ναι, θα το ήθελα πολυ.
Καθώς κατεβαίναμε μου είπε:
«Ξενοφώντας, λοιπον ε; Ωραίο όνομα!»
Από εκείνη τη μέρα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με το Βασίλη. Είχε σταματήσει να με ενοχλεί πια και ήμουν και ‘γω πιο ανακουφισμένος. Όλο αυτό το οφείλω στη μαμά μου. Έπρεπε να της είχα μιλήσει νωρίτερα…
«Πωπώ, πώς πέρασαν έτσι 30 χρόνια και πόσο ξεχασμένο αυτό το ημερολόγιο;» σκέφτηκα, ενώ ξεκαθάριζα και τα τελευταία πράγματα από την αποθήκη. «Τότε τα μάτια μου ήταν δακρύβρεχτα από ντροπή, τώρα από συγκίνηση γι’ αυτήν την κατάθεση της παιδικής ψυχής μου».
«Ξενοφώντας.. Ωραίο όνομα!».
