“Το όνομα μου: Κορίνα” της Κυριακής Πετρίδου

Το καλοκαίρι είχε μπεί για τα καλά.

Εποχή που λάτρευε η Κορίνα,μια ύπαρξη ετών εικοσιεφτά,φύση χαρούμενη και χαλαρή.

Εκείνο το πρωινό του Ιουνίου την βρήκε κεφάτη να προγραμματίζει το μεσημεριανό μπανάκι της με μια φίλη.Θα περνούσε να την πάρει η Αλίκη περίπου στις δύο οπότε,σκέφτηκε,είχε χρόνο ως τότε να απολαύσει έναν καφέ στην βεράντα της.Απαλή μουσική,ποτήρι με δροσερό νερό εκτός από τον καφέ στον δίσκο και το υπέροχο σκηνικό για να αφεθεί στις σκέψεις της είχε στηθεί.Μετά την πρώτη γουλιά χαλάρωσε.

-Ήρθε η ώρα να αναλογιστώ.Ψιθύρισε στον εαυτό της.

Η Κορίνα έβγαινε δυο μήνες με τον Ανδρέα.Όλα ξεκίνησαν από μια τυχαία συνάντηση σε μια βόλτα που έκανε στο πάρκο της γειτονιάς της.Ήταν άνοιξη και το πρώτο που της άρεσε επάνω του,καθώς τον είδε να κάθεται σε ένα παγκάκι,ήταν ο τρόπος με τον οποίον κοίταζε τα πάντα γύρω του.Το βλέμμα του ήταν ερευνητικό και συνάμα γεμάτο ευγνωμοσύνη.Όπως  τον παρατηρούσε εξεταστικά,χωρίς αυτός να την αντιληφθεί,μάντευε διάφορα.Ευγνωμοσύνη γιατί αυτός είχε το προνόμιο να κάθεται ένα απριλιάτικο απόγευμα έξω στον ήλιο και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή με την δύναμη του.

Η Κορίνα διέκρινε ότι αυτός ο άντρας είχε μια ξεχωριστή φιλοσοφία.

<<Να ένας όμορφος κυρίαρχος >>,σκέφτηκε.<< Πρέπει να βρώ έναν τρόπο να τον προσεγγίσω>>.

Δεν επεξεργάστηκε πολύ αυτή τη σκέψη της.Σηκώθηκε και με τον άκρατο αυθορμητισμό,που την διέκρινε σε όλες της τις εκδηλώσεις προς τους ανθρώπους,τον πλησίασε κσι του έτεινε το χέρι της.

-Καλησπέρα,σε είδα ότι χαίρεσαι τα λεπτά που περνάς εδώ και πριν αυτά γίνουν παρελθόν είπα να τα ζήσουμε μαζί.Ά…και το όνομα μου Κορίνα.

Εκείνος ξαφνιάστηκε αλλά της έδειξε μόνο ένα αληθινό χαμόγελο.Απο εκείνο το απόγευμα και μετά οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες.

Άρχισαν να βγαίνουν μαζί σχεδόν κάθε μέρα.Τα πρώτα ραντεβού περιείχαν μόνο συζητήσεις.Η Κορίνα λάτρευε να ακούει τους ανθρώπους να μιλάνε.Ήθελε να αφουγκράζεται διαφορετικές απόψεις.Και ο Ανδρέας ήταν τύπος που μιλούσε.Ανοιχτός,δεν φοβόταν να εκφράσει κάθε ιδέα του και να ξεδιπλώσει την κοσμοθεωρία του.

Η ερωτική ένωση δεν άργησε να έρθει.Δυο εβδομάδες μετά την γνωριμία τους ήταν και ‘’επίσημα’’ ζευγάρι.Περνούσαν μοναδικές στιγμές μαζί.Το μόνο μικρό αγκαθάκι σε όλη αυτή την ιστορία ήταν η ανεξάρτητη φύση της Κορίνας.Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον σχετικά άνετο οικονομικά δεν είχε έρθει σχεδόν ποτέ αντιμέτωπη με την άρνηση όταν ζητούσε κάτι από τους δικούς της.

Σπουδαγμένη στην Αγγλία στον τομέα της διαφήμισης είχε καταφέρει λίγο καιρό μετά τον γυρισμό της στην Ελλάδα να βρεί δουλειά σε μια εταιρεία στο τμήμα της προώθησης προϊόντων  και να νοικιάσει ένα μικρό, άνετο όμως για τα μέτρα της ,διαμέρισμα.

Η ζωή της φερόταν καλά. Πάντα ονειρευόταν την αυτονομία της και τώρα ζούσε το όνειρο της.Οι γονείς της,που δεν την είχαν πιέσει ποτέ,τώρα την έβλεπαν και χαιρόντουσαν.

Διατηρούσε κάποιες στενές φιλίες από το λύκειο ακόμη.Με αυτούς τους φίλους έβγαινε όποτε ο φόρτος εργασίας της,της το επέτρεπε.Μεγάλους αισθηματικούς δεσμούς δεν είχε ποτέ καθότι μετά την αποφοίτηση της από το λύκειο έφυγε κατευθείαν για την Αγγλία και τις σπουδές της.

Η αναπόληση της προηγούμενης  ζωής της σταμάτησε απότομα όταν οι σκέψεις της την έφεραν πάλι στον δεσμό της με τον Ανδρέα.

-Σε αγαπώ….

Η φράση του αυτή την κυνηγούσε από τότε που την άκουσε πριν τρείς μέρες.

Ήταν μόνο δυόμιση μήνες μαζί και όμως εκείνος διατεινόταν ότι είχε αρχίσει να αισθάνεται πιο βαθιά πράγματα για αυτήν.Και όταν της ξεστόμισε και αυτό εκείνη πάγωσε.Ο καυγάς μεταξύ τους ήταν αναπόφευκτος.

-Σε αγαπώ.

Της ψιθύρισε καθώς την κρατούσε αγκαλιά και βλέπαν ταινία ένα βράδυ στο σαλόνι της Κορίνας.

Η απάντηση της άμεση.

-Εγώ περνάω όμορφα μαζί σου.

-Τι? Μόνο αυτό??

-Ναι μωρό μου.Χαλαρά και όμορφα.Έτσι περνάω.Δεν είναι υπέροχα έτσι χωρίς πιέσεις??

-Και χωρίς συναίσθημα θες να πείς.

Ύψωσε τη φωνή του στη τελευταία φράση του και η Κορίνα ένιωσε προσβεβλημένη.Του αφιέρωνε σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο της,του είχε επιτρέψει να φέρει και κάποια προσωπικά του αντικείμενα στο σπίτι της και περνούσαν πολλές νύχτες μαζί.Το διαμέρισμα της ήταν πιο κοντά στη δουλειά της και την βόλευε περισσότερο αυτό από το να πηγαίνει στο δικό του σπίτι.Ο Ανδρέας ήταν πια ο ένας άνθρωπος στη ζωή της.Και τώρα έβλεπε μπροστά της ότι ο ίδιος δεν το ένιωθε αυτό.Οι πράξεις της μιλούσαν και αυτός ήθελε να ακούει λόγια μόνο.

-Θα προτιμούσα να κοιμηθείς σήμερα στο σπίτι σου.Του είπε κοιτάζοντας τον κατάματα.

-Και εγώ θα προτιμούσα να κάτσεις να σκεφτείς τι ακριβώς είμαι εγώ για σένα.

Της φώναξε και έφυγε νευριασμένος αφήνοντας την άφωνη.

Ο Ανδρέας.Δυόμιση μήνες μαζί και ώρες ώρες σκεφτόταν ότι θα ήθελε να ακουμπήσει επάνω του την αυτονομία της και να ξεκουραστεί για λίγο.Αυτό το συναίσθημα της έβγαζε.

Δεν ήξερε αν αυτό ήταν αγάπη ή ήταν απλά η αίσθηση της ασφάλειας που της έβγαινε με την περιποιητικότητα του.

Ήταν πάντα εκεί όποτε τον χρειαζόταν.Η δουλειά του,δημόσιος υπάλληλος,του το επέτρεπε αυτό.Έβλεπε όμως ότι ήταν κτητικός.Θαύμαζε την φιλοσοφία του,την εντυπωσίαζε το γεγονός ότι αυτός είχε τον αέρα του νικητή απέναντι στη ζωή αλλά έβλεπε ότι ήθελε να την αισθάνεται δική του.Με όλη τη σημασία της λέξης.

<<Και τώρα??Πως θα ξεμπερδέψω από όλο αυτό??>>Σκέφτηκε δυνατά πίνοντας και την τελευταία γουλιά του καφέ της.Απο εκείνο το βράδυ που μάλωσαν δεν είχαν επικοινωνήσει ξανά.

Όμως έπρεπε να γίνει μια συνάντηση.Όσο και να θύμωνε με αυτά που είχε ακούσει,ένιωθε ότι δεν του άξιζε μια συνεχόμενη αναμονή.Μέσα της είχε ήδη αποφασίσει ότι δεν θα μπορούσε να αισθάνεται πίεση για μια ολόκληρη ζωή.Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του και φυσικά δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να τον αλλάξει.

Αφού ετοιμάστηκε,για να μην αφήνει τη φίλη της να περιμένει όταν θα ερχόταν να την πάρει,του τηλεφώνησε.Κανόνισε ένα ραντεβού μαζί του αργά το βράδυ.Μπορούσε να ξενυχτήσει καθώς ερχόταν η Κυριακή.

Σκόπευε σε αυτή την συνάντηση να του εξηγούσε αναλυτικά όλα όσα ένιωθε για αυτόν.Αλλά να του μιλούσε και για το πώς ονειρευόταν την ζωή της.Πως δεν μπορούσε εκείνη,μια ελεύθερη ψυχή και περήφανη μέχρι τώρα στη ζωή της να μπεί στο δικό του το κλουβί.

Ήθελε έναν άντρα δίπλα της.Ναι ήθελε.Επιθυμούσε εκείνον όμως που θα ήθελε και αυτός με τη σειρά του μια σπουδαία γυναίκα δίπλα του.Και σπουδαίο για εκείνη ήταν ότι την αναζωογονούσε το φρέσκο αεράκι μιας ωραίας σχέσης και όχι η κλεισούρα ενός στερεότυπου δεσμού.

Η μέρα της πέρασε με όλες αυτές τις σκέψεις να γυρνάνε ξανά και ξανά στο μυαλό της.

Η ώρα είχε φτάσει.Δεν ήθελε αναμέτρηση μαζί του.Μόνο μια ήσυχη συζήτηση.Μάντευε ότι και ο ίδιος αυτό ήθελε.

Διάλεξαν ένα όμορφο παραλιακό εστιατόριο.Την ώρα του φαγητού συμπεριφέρονταν και οι δυό σαν να μην είχαν μαλώσει ποτέ.Αφού τελείωσαν το δείπνο,η Κορίνα πρότεινε να πάνε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα.Σαν τα μικρά παιδιά έβγαλαν τα παπούτσια τους και άρχισαν να περπατάνε δίπλα στη θάλασσα.

-Βλέπεις τι ωραία που είναι η αίσθηση της ελευθερίας??Και όμως,παρόλο που περπατάω έτσι χωρίς παπούτσια,χωρίς δεσμά,εσένα επιλέγω να με συντροφεύεις σε αυτή μου τη βόλτα….Νιώσε ποια είμαι.

-Εγώ πάλι θα ήθελα να φοράς και τα παπούτσια σου κάποιες στιγμές.Της απάντησε εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι και μια αίσθηση πίκρας.

Δεν ταίριαζαν.Το βλέπανε τώρα ολοκάθαρα και οι δυό τους.

-Ξέρεις κάτι??Και εγώ σε αγαπώ τελικά….Και σε αγαπώ τόσο όσο για να σε αφήσω ελεύθερο τώρα που είδα ότι εμείς οι δυό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί.Έτσι νιώθω την αγάπη εγώ.Εκεί την βρίσκω.Στην ελεύθερη βούληση του άλλου που θα τον κάνει χαρούμενο και αποφασισμένο να σταθεί πλάι μου. Έτσι θα ήθελα να την εισπράξω και εγώ.

Λοιπόν…. και εγώ σε αγαπώ….

Ά…. Και το όνομα μου θα είναι πάντα Κορίνα…. Χωρίς την ανάγκη ενός επωνύμου.