Εννιά χρονών κι επιστρέφοντας από το μάθημα των Αγγλικών είδα ένα πεταμένο μαγιό στην μέση του δρόμου. Δεν θυμάμαι πια πως ήταν εκείνο το μαγιό, το θυμάμαι ωστόσο λίγο γαριασμένο, ταλαίπωρο και πατημένο στην άσφαλτο, σαν είχε πέσει από ένα σάκο αναψυχής, σαν να είχε προσπαθήσει να αποδρασει από την απευκταία κατάληξη του στον κάδο των σκουπιδιών, κι έτσι βαραίνοντας τον νου μου κατηφόρισα κι έφτασα σπίτι και μπήκα μέσα κάπως στεναχωρημένος κι έκατσα κι αφηγήθηκα στην μάνα μου όλη αυτή την φανταστική ιστορία για ένα εγκαταλελειμμένο μαγιό στην μέση του δρόμου και για κάποιον δύστυχο που κλαίει κι οδύρεται τώρα με την κακοτυχία να χάσει το ένα και μοναδικό πανάκριβο μαγιό του κι η μάνα μου θυμάμαι χαμογέλασε κι έτσι απλόχερα και στοργικά με πήρε αγκαλιά, προσγειώθηκα εκεί μέσα μαζί κι η φαντασία κι η θλίψη που μου είχε προκαλέσει εκείνο ειδικά το μαγιό από τα λόγια της : “Αγόρι μου, το πετάξαν το μαγιό, θα πηρέ άλλο αυτός που το είχε, δεν το χρειάζεται πια”
Ώστε το πέταξε! Λοιπόν, δεν το χρειάζεται πια…
Πέρασαν τα χρόνια γρήγορα κι έμαθα κι εγώ μεγαλώνοντας πως έτσι είναι τα πράγματα, όπως ακριβώς τα είχε περιγράψει η μάνα μου, άχρηστα αντικείμενα, ξεπερασμένα από την μόδα, τα φευγαλέα νέα όνειρα, την ίδια την γρηγοράδα της ζωης, για αυτό και πατημένα, κι αφού είναι έτσι λησμονημένα.
Κι έτσι ξαφνικά ένα βράδυ, χρόνια μετά, σαν αλαφιασμένος ξύπνησα από τους θορύβους, συνωμοτικά ψιθυρίσματα κι αλλόκοτα μουρμουρητά, δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι, λούφαξα κάτω από το πάπλωμα μου τρομαγμένος προσπαθώντας ν’ ακούσω τους στασιαστές στο σαλόνι, κάμποσες φωνές που αλυχτούσαν κι επιχειρούσαν εις βάρος μου, εμένα και των βλέψεων μου, στην ύστατη προσπάθεια τους ν’ αποφύγουν εκείνον τον έσχατο τόπο των αχρήστων πραγμάτων που είχα φτιάξει από την εφηβεία μου, κι αυτές είναι οι φωτογραφίες των συνωμοτών, αυτή που σας παραθέτω είναι η ιστορία τους, για ένα μέρος ζοφερό που καταλήγει κάθε τι πεταμένο, για μια σκοτεινή χώρα ξεχασμένων ονείρων ή παραφράζοντας τα λόγια του ποιητή, για ένα μαγιό πεταμένο, για μιαν Ελένη.
(Οι “ήρωες” του “δράματος” με σειρά εμφανίσεως)
Joel Bats Jean Laffite Freddy Krueger Freddie Mercury
(ως αυτοκόλλητο (ως play-mobile) (ως φωτογραφία από (ως εξώφυλλο από δίσκο)
χαρτάκι Panini) κινηματογραφικό περιοδικό)
«Από μικρός βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου»
Ν. Καββαδίας
- Θα την πετάξει σας λέω, να το δείτε, θα την πετάξει
- Μην φωνάζεις ρε, θα μας ακούσει
- Θα την πετάξει, σας το λέω, τον άκουσα που μονολογούσε, συμφώνησε κι η άλλη η ακαρδη, θα την πετάξουν, αύριο νωρίς το πρωί
- Έτσι μου έρχεται να μπω εκεί μέσα και να τον λιανίσω με τις λεπίδες μου, χραπ, χραπ, χραπ, να τον ξεντεριάσω τον άτιμο
- Ψυχραιμία αγαπητοί, ψυχραιμία.
- Τι ψυχραιμία ρε Φρεντυ, όλο αμπελοφιλοσοφίες και συναισθηματισμοί είσαι, πρέπει να δράσουμε, αλλιώς ξέχασε την, πόσες ώρες έχουμε μπροστά μας ;
- Θα την πετάξει παιδιά, το έχει βάλει σκοπό, την άμοιρη θα την πετάξει, θα παραχωθεί κι αυτή εκεί μέσα, είναι άσχημα εκεί μέσα παιδιά, ακούστε κι εμένα
- Εσύ όλα τα ξέρεις, δεν πας να πιάσεις κανένα πέναλντι λέω εγώ
- Τι θες να πεις; Τι θες να πεις; Ξέρεις πόσα πεναλντι έχω αποκρούσει εγώ με την Βραζιλία ;
- Περασμένα μεγαλεία, και τώρα τι κάνεις; ένα αυτοκόλλητο έχεις καταντήσει σε άλμπουμ, χα!
- Μιλάς κι εσύ ρε παλιοπλαστικούρα με αυτά τα χεράκια τα ψεύτικα χωρίς δάχτυλα και τον βρομερό αυτό λοφίο με την νεκροκεφαλή στην κεφάλα σου;
- Εμένα με έχει ερμηνεύσει ο Yul Brynner αν θες να ξέρεις!
- Κι εγώ πήρα Ευρωπαϊκό κύπελλο παρακαλώ!
- Αγαπητοί, αγαπητοί, ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Το θέμα μας είναι να σώσουμε την φίλη μας από εδώ, σοβαρευτείτε πια
- Εγώ λέω να πάω εκεί μέσα να τον ξεκοιλιάσω να τελειώνουμε, τι λέτε;
- Ναι αλλά μετά πάει, θα πεθάνουμε όλοι, ποιος θα ενδιαφερθεί να κρατήσει χαρτάκια, δίσκους, ταινίες και play Mobil σπίτι του; Πάει, αυτό θα είναι το τέλος, δεν υπάρχει σωτηρία έτσι
- Μήπως να του τραγουδήσω μια άρια; το Love of my life ίσως ; κάποτε έβαζε τα κλάματα με το Love of my Life
- Κάποτε ρε συ Φρεντυ, κάποτε, τώρα μεγάλωσε, κοτζάμ γουρούνι σαράντα χρονών, δεν τον ακούς πως ροχαλίζει τον κάφρο; σου φαίνεται ευσυγκίνητο αυτό το πράγμα; χονδρόπετσο έχει γίνει
- Τότε να τον ξεσκίσω να τελειώνουμε, ε;
- Βρε μπελάς που μας βρήκε με αυτόν. Ρε σκατόφατσα δεν καταλαβαίνεις; Αν πεθάνει πεθάναμε κι εμείς, να τον λογικέψουμε πρέπει, να τον φέρουμε με το μέρος μας με λόγια, με συναίσθημα, όχι βαρβαρότητες, δεν το καταλαβαίνεις; δες τι απέγινε ο Jason Voorhees, έχεις αναρωτηθεί πως περνάει εκεί που είναι ο Leatherface; εσύ την έχεις γλυτώσει επειδή σε θεωρεί cult φιγούρα, για αυτό, ποιος διάολο μετά από αυτόν θα σε κρατήσει ως κάτι ενδιαφέρον και γραφικό;
- Ε ρε και να είχα την αρμάδα μου τώρα να δεις τι θα έκανα
- Τι θα έκανες ρε Ζαν;
- Θα την έκρυβα στο αμπάρι, θα έβαζα τα σαΐνια μου να παραφυλάνε και να έχουν τα μουσκέτα τους γεμάτα μην τυχόν και την αναζητήσει κι εκεί, θα την εξαγόραζα εν ανάγκη με φλουριά μοναχά για να συγκρατήσω κάτι από το παρελθόν της μαζί μας κι έπειτα…
- Παιδιά, παιδιά, σταματήστε τα όνειρα, θα ξημερώσει σε λίγο, σας το λέω, θα την πετάξει
- Sail Away Sweet Sister, Sail Away from me, Maybe you ‘ll find Somebody to Love you as much as me
- Τι πράγμα;
- Το έχει γράψει ο Brian και το είχα ερμηνεύσει, υπέροχο κομμάτι
- Δεν υπάρχει τίποτα υπέροχο και μαγικό εκεί παιδιά, συνέλθετε, ξεχάστε την αν ξημερώσει και δεν του έχουμε αλλάξει μυαλά, παλιοσίδερα και λιωμένες λαμαρίνες θα γίνει η φίλη μας, να πως θα καταλήξει, σας το λέω, ξέρω εγώ
- Κι από πού τα ξέρεις ρε παλιολιγδιάρη τερματοφύλακα;
- Ξέρω, ξέρω σας λέω, ένας οχετός λήθης που σε οδηγεί στην περιβόητη αυτή τοποθεσία κι έπειτα τίποτα εκεί, δεν σημαίνεις τίποτα εκεί και για κανέναν, άψυχα πλαστικά, σκισμένα κουρέλια, ένα βάρβαρο κολαστήριο συναισθημάτων κι ονειρώξεων, μεγάλα καζάνια βράζουν και πυρακτώνουν τις μνήμες, παιδικά παιχνίδια θρυμματισμένα κι άκαμπτα και σκεβρωμένα σε φρικαλέες στάσεις και θέσεις, άδειες πολλά υποσχόμενες κάποτε αγκαλιές, κομμένα μετέωρα χέρια, προδομένες φιλίες, τρύπιες καρδιές, ο Νιλς Χολγκερσον με ένα ξεπουπουλιασμένο τομάρι χήνας στην πλάτη του, ο Βίλλυ ανήμπορος να πετάξει χωρίς φτερά, ο Μπολεκ χωρίς τον Λολεκ…
- Δεν ακούγεται και τόσο άσχημα, χαχαχα!
- Μου τα έχουν γράψει φίλοι από τα παλιά, ακούστε με, ξέρω εγώ, μια ολάκερη ομάδα του subbuteo με σπασμένα χέρια και κεφάλια, ο Δρυίδης κρεμασμένος ανάποδα μέχρι να ομολογήσει το μυστικό του μαγικού του φίλτρου, ο μπάρμπα – Στρουμφ έγκλειστος μόνιμα στον θάλαμο βασανιστηρίων, κάθε τι που έχει παραιτηθεί με ελαφριά κι αλόγιστη διάθεση στους δρόμους και τους κάδους βρίσκεται εκεί να μαρτυρήσει γιατί κάποτε άξιζε τόσα και τώρα έχει αποτύχει να διατηρήσει την βαρύνουσα σημασία και φρεσκάδα του, όλα εκεί.
- Θα τον σφάξω τον άτιμο, θα τον σφάξω…
- Κοιταξτε! Χαράζει. Θα ξυπνήσει σε λίγο
- Θα την πετάξει σας λέω, θα την πετάξει, πρέπει να βιαστούμε
- Θυμάμαι μια χαραυγή έξω από το Μπισκυ bay με μια μιγάδα σκλάβα να κοιμάται στα πόδια μου, στα χέρια ένα γεμάτο μπουκάλι ρούμι, έχοντας ρίξει το βάρος μου πάνω στην κουπαστή, δεν θυμάμαι πιο όμορφο ξημέρωμα από εκείνο στο Μπισκυ bay, όμορφα χρόνια
- Ρε σεις τι θα κάνουμε τελικά;
- Τι ώρα σηκώνεται για την δουλειά;
- Να απαγάγουμε τον σκύλο του! Έχει αδυναμία στον σκύλο του, να τον ανταλλάξουμε εκείνην
- Εγώ λέω να του μιλήσω, να του θυμίσω τον ημιτελικό στο Μουντιάλ του 1986, μαζί της με είχανε δει και με θαυμάζανε, δεν μπορεί θα τον αγγίξει κάτι τέτοιο.
- Εγώ πάλι λέω ν’ αρχίσω να σέρνω τις λεπίδες μου στον τοίχο του χολ να κατατρομάξει κι όταν πεταχτεί όρθιος από τον φόβο του να τον κατασφάξω να μάθει που κάθεται και παίζει με την ύπαρξη μας
- Σσσς! Μου φαίνεται σηκώθηκε
- Ωχ! Ωχ!
- Σήμερα εκείνη, αύριο εμείς…
- Σσσς
- Ακαρδε!
- Άτιμε !
- Who Wants to Live Forever When Love Must Die
Αφιερωμένο στην 30χρονη Nordmente μου
Καλό Ταξίδι…
