“Μικρές Ώρες” της Μαρίας Αϊβάζη Ζάγορα

Ελπίζω να μου κάνει την τιμή απόψε. Φίλε Μορφέα πήγες παντού, εγώ τίποτα…κι όσο αργά κι αν είναι, εσύ βολτάρεις ακόμα. Με το βλέμμα καρφωμένο στις σκιές σε περιμένω, να ηρεμήσω  λίγο από σκέψεις και προβλήματα…μια αγκαλιά ζητώ απόψε, ξέρεις.

Στην πόρτα πάλι πρόβαλε μία φίλη που χρόνια τώρα έχει σταθεί στο πλάι μου σε στιγμές που ήταν ότι πραγματικά είχα ανάγκη. «Άδικα τον προσμένεις μου κρυφογελά, τον έδιωξα, το ξέρεις, μαζί θα το ξενυχτήσουμε και σήμερα». Η φίλη μου Μπρίτζετ – Κέλτικη θεότητα της έμπνευσης- την έκανε και σήμερα την αποκοτιά της. Είναι σίγουρη πως δεν μπορώ να αρνηθώ. Θα σταθώ εκεί, μπροστά της βλέποντας μέσα από τα δικά της μάτια την αλήθεια μου. Να κρύψω τίποτα δεν πρόκειται, ότι κι αν έχω στο μυαλό, δικό της είναι. Καθρεφτίζω  την μορφή μου στην μορφή της και αφήνω στην ποδιά της τα κρυμμένα, τα στοιχειωμένα, αυτά που με ορίζουν και  θέλω να τα δώσω έξω, μα μόνη δεν τολμώ.

Το τι θα πω και τι θα γράψω, ποτέ δεν το προγραμμάτισα. Έρχεται  από κει που μόνο αυτό ξέρει και καθόλου δεν με ενοχλεί. Εδώ είμαι, πέρασε, θα βρεις και συ το χώρο σου. Είσαι δικό μου κομμάτι κι ας είναι μόλις μια στιγμή μου γνωριστήκαμε. Θα με κρατάς για συντροφιά μέχρι το τέλος.

Είναι στιγμές που τόσο γρήγορα κατακλύζουν το μυαλό λέξεις, σκηνές, προσωπικότητες ολοκληρωμένες με παρελθόν παρόν και μέλλον, τοποθεσίες και ιστορίες που βιάζονται την θέση τους να πάρουν στις αράδες. Σπρώχνουν τα χέρια, σφίγγουν τα δάκτυλα και όσο κι αν δεν προλαβαίνω αυτά εκεί, κάνουν του κεφαλιού τους και στοιβάζονται κατά βούληση. Μόνο σαν κοπάσει η ορμή τους παίρνω ανάσα και ανατρέχω πίσω, σε κάποια αρχή, να δω τα κομμάτια ενωμένα και να τα καμαρώσω.

Είναι βραδιές που μόνη γελώ και μόνη κλαίω και σαν με πιάσει το πρωί, κοιτώ τα καμώματα μου και λέω πως πάλι η φίλη μου με παρέσυρε και οικειοθελώς γέμισα εικόνες και χαρτιά με κάτι νέο που εάν δεν έχει βρει ήδη τη θέση του, θα το κάνει σύντομα.

Είναι πολλά τα χρόνια που κολυμπάω και ψάχνω στις ακρογιαλιές που παίζουν με το κύμα να βρω ήχους να με παρασύρουν, πρόσωπα να με ταξιδέψουν και καρδιές να με κερδίσουν. Ένα ηλιοβασίλεμα στο Ενυδρείο της Ρόδου δίνει στην έμπνευση ώθηση ακόμα και στον πιο συγκρατημένο.

Κάπως έτσι, κάπου εκεί, κάποτε έκανα και γω την δική μου αρχή βγάζοντας τα εσώψυχα  μου και καταθέτοντας  ενώπιον σας ότι τολμά να σκαρφιστεί το φτωχό μου μυαλουδάκι.

Σαν στρέψεις το βλέμμα στα τείχη της Παλιά Πόλης και τα πόδια σου ανηφορίσουν την οδό Ιπποτών δεν ψάχνεις τίποτα άλλο. Ένα χέρι να κρατάς για συντροφιά, ένα βλέμμα να ανταμώσει το χαμόγελο σου και μια κουβέντα να πεις που να αγγίζει μια καρδιά που σε νοιάζεται.

«Τι έγινε θα φιλοσοφείς για πολύ ακόμη;» με επαναφέρει η κολλητη…

Η οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένει αγόγγυστά να πάρω μπρος και να αρχίσω να φορτώνω. Φαίνεται να του αρέσει ,νιώθει πιο γεμάτος μετά από κάθε μας συναναστροφή. Ξέφυγα πάλι! Επαναφορά, επαναφορά!

Κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω κάτι είμαι τελείως απροετοίμαστη δεν κάνω πλάνο, δεν βρίσκω μπούσουλα και πως βαίνουν όλα καλώς στο τέλος άγνωστο.

Η επαφή με τον κόσμο που ανδρώσει  τα γραπτά μου είναι η μαγική στιγμή που τα πυροδοτεί όλα. Να ξέρεις πως άτομα αρχικά άγνωστα θα γίνουν η φωνή και η κίνηση στις λέξεις που γράφτηκαν καιρό πριν και πως σε λίγο θα αρχίσουν να ζωντανεύουν μπροστά σου κομμάτι κομμάτι είναι κάτι το μοναδικό.

Δίνεις το κείμενο, βλέπεις τις φάτσες και μοιράζεις τους ρόλους. Ξεκινάει η ανάγνωση και οι λέξεις αποκτούν φωνή και οι προτάσεις κίνηση και οι διάλογοι πλάνα, κινούμενα και ζωντανά.

Κάθε φορά είναι αλλιώς, κάθε φορά και πιο ωραία λες και θυμάσαι πως στην προηγούμενη θεατρική ομάδα το ίδιο ένιωσες. Ίσως γιατί ο ενθουσιασμός είναι πάντα ίδιος, ίσως γιατί οι εραστές πάντα στην πρώτη επαφή έχουν το ίδιο πάθος. Εραστές στην τέχνη χωρίς περιορισμούς, με την περιέργεια του άγνωστου και την προσμονή της πρώτης επαφής, με την όρεξη της μάθησης και την επιείκεια πως κανείς δεν ξέρει μα όλοι θέλουν να μάθουν και στέκονται ίσοι,  ο ένας δίπλα στον άλλον με μάτια γεμάτα λάμψη και διάθεση.

«Στις πρόβες έχει πλάκα» λένε όλοι. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Βάζεις την ψυχή σου μες τα χέρια τους και τους λες είναι δική σας μπορείτε να την διαχειριστείτε όπως θέλετε. Όταν κάποιος αγαπά αυτό που κάνει δεν βλάπτει ποτέ κανέναν. Αυτή είναι η σιγουριά που σου δίνει το θάρρος να αφεθείς. Όλα θα πάνε καλά και το αποτέλεσμα θα είναι όπως το ονειρεύτηκες, όπως το φαντάστηκες όπως θα ήθελες να το αντικρύσεις μπροστά σου στο τέλος της διαδρομής.

Παίρνεις τους ρόλους στα χέρια σου και σαν να ναι από πηλό, τους δίνεις σχήμα και μορφή, τους ακουμπάς εκεί που θες, τους πλάθεις δίχως όρια και τετριμμένα σχήματα. Το πόσο εύπλαστοι μπορούν να γίνουν, κανείς δεν ξέρει, ούτε φυσικά και αυτοί οι ίδιοι. Μέχρι να βρεις τα δικά τους μονοπάτια, δείχνεις δρόμους και τους αφήνεις να διαλέξουν και τότε σαν από θαύμα πάνε εκεί που ήλπιζες και αυτό είναι φανταστικά υπέροχο.

Στοιχισμένοι χαρακτήρες, μέρη του όλου που θα πλεχτούν αρμονικά στο  σύνολο και θα φροντίσουν να μην εμπλακούν ο ένας στα λημέρια του άλλου. Τόσο κοντά και τόσο μακριά και ακόμα είμαστε στην αρχή. Το τέλος αν και δόθηκε γραμμένο με προσοχή έχουν την ευχέρεια να το μετατρέψουν. «Δεν υπάρχει περιορισμός -λέει ο σκηνοθέτης-, η συγγραφέας είναι εδώ και σας ακούει, θα βάλουμε, θα βγάλουμε… βλέπουμε στην πορεία»

Το καρδιοχτύπι όταν περιμένεις να ακούσεις εντυπώσεις είναι αγχωτικό. Θα γελάσουν εκεί που περιμένεις; Θα καταλάβουν τι εννοείς και πόσο θα ακουμπήσει τον καθένα η δική σου αναλαμπή;

Στη Ρόδο σαν πέφτει ο ήλιος το ιδανικό μέρος για να γράψεις, όταν έχεις το μικρόβιο, είναι το Αρχαίο Στάδιο και εάν αντέχεις τις τελευταίες δυνατές αχτίδες, ο ναός του Απόλλωνα από  πάνω που συνδυάζει μοναδική θέα, ησυχία και έναν ερωτισμό μοναδικό.

Βόλτα σε πάνε τα συναισθήματα στο νησί που δόθηκε στον  Ήλιο και ο Έρωτας κατοικεί  εκεί παρέα με την τόση ομορφιά που δεν άφησε γωνιά για γωνιά ανεκμετάλλευτη. Πώς να μην γράψεις έναν στίχο, πώς να μην μουρμουρήσεις μια στροφή;

Στη φάση της οργάνωσης, βλέπεις τα πρόσωπα να παίζουν, να κινούνται πάνω στη σκηνή όπως εσύ ορίζεις, όπως  εσύ αποφάσισες να κατευθύνεις όταν οι σκέψεις, οι ιδέες και η πλοκή πήρε την άγουσα και βρήκε το απάγκιο  της στο σανίδι. Έχουμε παράσταση.

Τόσο όσο να μην τρελαθείς! Τόση όση μπορεί να αντέξει το μυαλό πίεση πως όλα όσα καιρό ετοίμαζες τώρα θα εκτεθούν σε κοινή θέα. Μονόδρομος και ανήφορος και συ μπροστάρης μοναδικός υπεύθυνος και υπόλογος πράξεων και αποτελεσμάτων.

Όλοι γελούν ανέμελα, ήρθαν για να περάσουν καλά, υπόσχεση και δέσμευση δική σου. Το κανονίσαμε αυτό μαζί με όλα τα άλλα που τόσο έτοιμα νιώθουν να βγουν και να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Έχουμε παράσταση.

Κρατάς τα λόγια κοιτάς στα μάτια και η ομάδα ξεκινά! Περνούν σελίδες και καρφωμένοι στην κάθε λέξη μένουν οι χτύποι της καρδιάς. Στον ήχο ο σκηνοθέτης και συ μαζί με τους ηθοποιούς μέσα, να τους ορίζεις. Μα ποιος κάνει κουμάντο τούτες τις ώρες;  Ότι είναι να γίνει θα λάβει χώρα ανεπιστρεπτί  μιας και  ο έλεγχος είναι στα χέρια αυτού, που τον χτυπάει το φως του προβολέα. Βγείτε και παίξτε παιδιά είναι όλοι εδώ για σας!

Πότε ήρθε η ώρα για το χειροκρότημα; Εγώ είμαι εδώ μόνη με τις σελίδες μου και ακόμα γράφω. Τί ώρα να ναι άραγε; Τα ξαναλέμε Μπρίτζετ…Μάλλον  οι δείκτες δείχνουν ξανά εκείνες, τις μικρές  ώρες…

«Δώσε το χέρι πάμε για υπόκλιση, τα παιδιά τα πήγαν υπέροχα, έλα»