“Το αντίο” της Σοφίας Σαμιωτάκη

Ήξερα ότι εκείνη η Κυριακή θα ήταν δύσκολη. Δεν μου αρέσουν τα ‘αντίο’.
Άνοιξα τα μάτια μου. Είδα το φως να διαπερνά την άσπρη κουρτίνα και να καταλήγει στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι. Κατάλαβα ότι είχε έρθει αυτή η μέρα. Δεν κοίταξα το ρολόι. Δεν ήθελα να μάθω πόση ώρα μας μένει. Ήθελα απλά να απολαύσω τη στιγμή. Ήθελα απλά για λίγο ακόμα να αισθάνομαι αυτήν την ασφάλεια και την ψυχική ηρεμία που μου προσέφερες. Βλέποντάς σε να κοιμάσαι δίπλα μου, σιγουρευόμουν όλο και περισσότερο ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Θεέ μου, ήσουν τόσο όμορφος!
Μετά από λίγη ώρα άνοιξες και εσύ τα μάτια σου. Μου χαμογέλασες. “Ήταν ο πιο ήρεμος ύπνος που έχω κάνει ποτέ” μου είπες. “Ήξερα ότι ακόμα και με κλειστά μάτια, εσύ θα είσαι δίπλα μου”. Με αγκάλιασες. Είχες καταλάβει και εσύ ότι έφτασε η μέρα που δε θέλαμε να έρθει. Και πονούσες για αυτό. Δεν μου το είπες, το αντιλήφθηκα μόνη μου. Αυτή η σφιχτή αγκαλιά, λέει πολλά. Μακάρι να μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα. Στην αγκαλιά που με έκανε να αισθάνομαι ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι κανείς και τίποτα δε θα μπορέσει να μου κάνει κακό. Ότι όσες δύσκολες καταστάσεις και αν έρθουν, στο τέλος της ημέρας θα έχω αυτήν την αγκαλιά να με γιατρεύσει.
Περάσαμε όλο το πρωινό στο κρεβάτι. Με κοιτούσες με τρόπο που ποτέ δεν με έχουν ξανακοιτάξει. Αναπολούσαμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τους περιπάτους μας στο κέντρο της Αθήνας, από το Μοναστηράκι και την Πλάκα μέχρι το Ζάππειο. Ανακάλυπτες όλο και περισσότερα μυστικά για αυτήν την πόλη. Οι ταράτσες στην Ακρόπολη και τα στενάκια του Ψυρρή ήταν αυτά που σου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Αυτό όμως που εμένα θα μου μείνει αξέχαστο είναι εκείνη η βόλτα στο Θησείο. Ένας ταλαντούχος μουσικός, έδινε μια άλλη νότα στην περιοχή. Έπαιζε παλιές ροκ μπαλάντες, όπως το Still loving you των Scorpions, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ποτέ δε σου άρεσε η Αθήνα. Δεν μπορούσες αυτό το άγχος και τη ρουτίνα των πρωτευουσιάνων. Σε νευρίαζε η κίνηση στο δρόμο και η πολυκοσμία. Εκείνες οι μέρες όμως, ήταν οι καλύτερές σου.
Θέλοντας ή μη, έπρεπε να σηκωθείς για να ετοιμάσεις τη βαλίτσα σου. Ακούμπησες στο κρεβάτι τα ρούχα που θα φορούσες για το ταξίδι. Το γκρι παντελόνι με την μπορντό μπλούζα. Μ’ άρεσε πολύ αυτή η μπορντό μπλούζα. “Αυτή η μπλούζα εσένα θα σου είναι φόρεμα” μου είπες. Έτσι τη δοκίμασα, μπας και γελάσουμε λιγάκι. Και έτσι έγινε. Η μπλούζα ήταν σαν μίνι φόρεμα πάνω μου και αυτό σου φάνηκε πολύ αστείο. Όσο περισσότερο γέμιζε η βαλίτσα, τόσο πιο μελαγχολικό γινόταν το βλέμμα σου. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να βάλεις και το τελευταίο πράγμα, το δώρο που σου είχα κάνει. “Θα το βλέπω κάθε μέρα και θα σε σκέφτομαι”είπες με ένα μικρό χαμόγελο. Και αυτός ήταν ο σκοπός αυτού του δώρου άλλωστε. Αρχικά για να σε ευχαριστήσω που έκανες αυτό το ταξίδι για να με δεις – παρ’όλο που η Αθήνα δεν ήταν στα βάθη της καρδιάς σου. Και δεύτερον, για να κοιτάς το δώρο, και να με σκέφτεσαι. Να φέρνεις στην μνήμη σου αυτές τις μέρες που περάσαμε μαζί και να ανυπομονείς για τις επόμενες. Να ονειρεύεσαι εμάς!
Προσπαθήσαμε να καλύψουμε τον χρόνο που μας απόμενε βλέποντας φωτογραφίες. Φωτογραφίες με φίλους, οικογένεια, συναυλίες… Στη συνέχεια βάλαμε μουσική. Δεν διέφεραν πολύ τα γούστα μας, οπότε είχαμε αρκετά κοινά αγαπημένα τραγούδια. Ήξερες ότι ενθουσιάζομαι να μιλάω για την μουσική και θαύμαζες το γεγονός ότι ήξερα τα πάντα για τα συγκροτήματα που βρισκόντουσαν στην κορυφή της λίστας μου. Εσύ από την άλλη, δεν παθιαζόσουν τόσο με τη μουσική, αλλά με τις ταινίες. Είχες δει αρκετές τις οποίες εγώ δεν είχα καν ακουστά. Θυμόσουν απ’ έξω την υπόθεση της κάθε ταινίας, καθώς και σημαντικές λεπτομέρειες. Έτσι, φτιάξαμε ένα μικρό πρόγραμμα για την επόμενή μας συνάντηση. Εγώ θα σου έδινα πληροφορίες για τα κοινά μας συγκροτήματα – πότε ξεκίνησαν, πώς ξεκίνησαν, περιοδείες, βραβεία – και εσύ θα προσπαθούσες να καλύψεις τα αμέτρητα κενά που είχα στον τομέα του κινηματογράφου. Επίσης, θα βλέπαμε την αγαπημένη μου
σειρά. Ήξερες πόσο σημαντική είναι για εμένα αυτή η σειρά. Δεν ήταν απλά ήρωες και γεγονότα. Ήταν η καθημερινότητά μου και η ταύτιση που ένιωθα με πρόσωπα και καταστάσεις. Ήθελες να διαπιστώσεις και μόνος σου λοιπόν το λόγο που με έκανε να νιώθω έτσι για αυτή τη σειρά.
Αποφασίσαμε να πάμε για ένα καφεδάκι πριν μπεις στο λεωφορείο για το γυρισμό. Έτσι, πήρες τη βαλίτσα σου και φύγαμε. Στο ταξί μου κρατούσες όλη την ώρα το χέρι. Μερικές στιγμές το χάιδευες απαλά. Με κοίταζες στα μάτια και χαμογελούσες. Δεν ήθελα με τίποτα να χαθεί αυτό το χαμόγελο. Δε θα το άντεχα.
Καθίσαμε σε μια καφετέρια, λίγα λεπτά από τον σταθμό των ΚΤΕΛ. Θα ερχόταν και ο κολλητός σου με τη δική του κοπέλα, και έπειτα όλοι μαζί θα παίρνατε το δρόμο για το γυρισμό. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που θα τους γνώριζα. Δεν παραδέχτηκα όμως ποτέ ότι είχα λίγο άγχος. Άγχος γιατί ξέρουμε όλοι ότι σε μια αντρική φιλία, μετράει απίστευτα η γνώμη του κολλητού. Είναι η φάση που πρέπει να κάνεις καλή εντύπωση στον κολλητό, για να σε εγκρίνει. Μετά από λίγη ώρα λοιπόν, ήρθαν. Αφού συστηθήκαμε, περιγράφαμε ο καθένας από τη δική του πλευρά, πώς περάσαμε αυτές τις τελευταίες μέρες. Φυσικά, δεν έλειψαν τα αστειάκια μεταξύ των δύο κολλητών. Μάλιστα, υπήρξαν αυτά τα πονηρά βλέμματα που ανταλλάζουν δύο φίλοι, τα οποία καταλαβαίνουν μόνο αυτοί και κανένας άλλος. Όσο έπεφταν αυτά τα … βλέμματα εγώ με την κοπέλα συζητούσαμε για τη σχολή μας και για τα σχέδια μας μετά από αυτήν. Μπορώ να πω ότι είναι μια κοπέλα που μπορείς να συζητήσεις χιλιάδες θέματα μαζί της. Άνετη και πάντα πρόθυμη να ανοίξει μια συζήτηση. Τα πήγαμε καλά. Και όπως μου εκμυστηρεύθηκες και εσύ αργότερα, το άγχος που είχες εσύ και ο κολλητός σου ήταν μήπως δεν “τα βρούμε” οι δύο κοπέλες.
Όσο περνούσε η ώρα γινόσουν όλο και πιο μελαγχολικός. Όλο και πιο λιγομίλητος. Έτσι, πήγαμε οι δυο μας μια τελευταία βόλτα. Περπατούσαμε χέρι χέρι γύρω από μια πλατεία. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να κάνει την αρχή και να πει μια κουβέντα. Σε κάποια στιγμή μου έσφιξες το χέρι. Κατάλαβα ότι ζοριζόσουν όπως και εγώ. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι, αγκαλιά. Ακόμα ησυχία. Ακόμα να μιλήσει κάποιος. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Το πρώτο δάκρυ κύλισε. Και το δεύτερο. Και το τρίτο. Και ακολούθησαν πολλά. Οι παλμοί της καρδιάς άρχισαν να ανεβαίνουν και η αγκαλιά γινόταν όλο και πιο σφιχτή. Πού να βρω τη δύναμη να σε αφήσω; Πώς διατάζει κάποιος τον εαυτό του να αφήσει από την αγκαλιά του τον άνθρωπο που αγαπά; Δεν ξέρω ποιες υποτίθεται ότι είναι οι σωστές κουβέντες σε τέτοιες στιγμές, αλλά εγώ το μόνο που μπόρεσα να πω είναι “θα μου λείψεις”. Με φίλησες μια τελευταία φορά και με είδες να απομακρύνομαι. “Μέχρι την επόμενη φορά, να προσέχεις”
Πόσο δύσκολο είναι να πεις ένα ‘αντίο’; Αν με ρωτάτε, είναι απίστευτα δύσκολο. Κατακλύζεσαι από όλα τα αρνητικά συναισθήματα του κόσμου. Λύπη που αποχωρίζεσαι τον άνθρωπό σου. Φόβο για το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Ανησυχία, για το πώς θα τα καταφέρεις χωρίς αυτόν. Δεν ξέρεις τι να πεις για να απαλύνεις τον πόνο του άλλου, αλλά παράλληλα και τον δικό σου. Ξέρεις μόνο ότι είναι άδικο να λες ‘αντίο’ σε κάποιον που νοιάζεσαι και αγαπάς.
Δεν μου αρέσουν τα ‘αντίο’…

Πηγή φωτογραφίας: https://www.instagram.com/p/BNKjYUFD-x2/?taken-by=larisaevents.gr

Κράτα το