Μιλάνο. Μία πόλη που το όνομά της θα μπορούσε να είναι συνώνυμο της κομψότητας και της μόδας αλλά και του σύγχρονου design, το οποίο γίνεται ένα με τα εντυπωσιακά ιστορικά κτίρια που βρίσκονται διάσπαρτα στη πόλη. Δίπλα στη Galleria Vittorio Emanuele II -έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Giuseppe Mengoni- στέκει επιβλητικά, ο καθεδρικός ναός της πόλης. Το, 108 μέτρων, κτίριο δεσπόζει στον μιλανέζικο ουρανό και αποτελεί το σημείο αναφορά των ντόπιων αλλά και των εκατομμυρίων τουριστών που συρρέουν, στην Piazza del Duomo, ούτως ώστε να φωτογραφηθούν μπροστά του.
Η ιστορία του ναού
Οι Μιλανέζοι φαίνεται πως πάντα επιθυμούσαν την κατασκευή ενός ναού, στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, καθώς ήδη από το 355 μ.Χ. το σημείο καταλαμβάνει μία βασιλική αφιερωμένη στην Αγία Θέκλα, ενώ πέντε αιώνες αργότερα, το 836 μ.Χ. χτίζεται μία ακόμη εκκλησία, στον τύπο της βασιλικής. To χρονολογούμενο περί το 335 μ.Χ. οκταγωνικό βαπτιστήριο (Battistero Paleocristiano), που βρίσκεται κάτω από τον καθεδρικό, είναι ακόμη και σήμερα επισκέψιμο. Ωστόσο, αμφότεροι οι ναοί καταστράφηκαν από πυρκαγιά το 1075. Η κατασκευή του σύγχρονου ναού ξεκινάει το 1386 με πρωτοβουλία του αρχιεπισκόπου Antonio da Saluzzo, παράλληλα με την άνοδο στην εξουσία του πανίσχυρου Gian Galeazzo Visconti. Καθώς ο Visconti ήθελε να ενισχύσει το κύρος του Μιλάνου, αποφασίστηκε η κατασκευή να ακολουθήσει ένα περισσότερο ευρωπαϊκό αρχιτεκτονικό στυλ. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξηγηθεί η επιλογή του Γάλλου αρχιμηχανικού Nicolas de Bonaventure, το 1389, ο οποίος και προσέθεσε στο ναό το γνωστό του Rayonnant γοτθικό στυλ. Ο πλίνθινος σκελετός του κτιρίου θα καλύπτονταν με μάρμαρο προερχόμενο από το λατομείο της Καντόλια. Περί το 1402, τη χρονιά που ο Visconti πεθαίνει, ο καθεδρικός είχε κατασκευαστεί στο ήμισυ επιβεβαιώνοντας το γρήγορο ρυθμό των εργασιών. Η κατασκευαστικές εργασίες, όμως, σταμάτησαν μέχρι το 1480, εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης και ιδεών. Από το 1500 μέχρι το 1510, υπό τη διοίκηση του Ludovico Sforza, ολοκληρώθηκε ο οκτάγωνος τρούλος και το εσωτερικό διακοσμήθηκε με τέσσερις σειρές αγαλμάτων. Καθεμία από αυτές αποτελούνταν από 15 αγάλματα αγίων, προφητών και άλλων βιβλικών μορφών.
Το εξωτερικό θα παραμείνει χωρίς διακόσμηση, με εξαίρεση τον οβελό του Αμαντέο (Guglietto dell’Amadeo), ο οποίος κατασκευάστηκε το 1507-1510. Το 1682 ολοκληρώθηκε η επικάλυψη της στέγης, ενώ το 1762 ανεγέρθηκε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του ναού, ο οβελός της Madonnina (ύψους 108,5 μέτρων) έργο του Carlo Pellicani. Στην κορυφή βρίσκεται το άγαλμα της Madonnina, έργο του Giuseppe Perego. Τις 20 Μαΐου 1805, με διαταγή του Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη (ο οποίος ετοιμαζόταν να στεφθεί βασιλιάς της Ιταλίας), συνεχίστηκε η αποπεράτωση της πρόσοψης από τον Pellicani, o οποίος και ακολούθησε το παλαιότερο σχέδιο, προσθέτοντας παράλληλα μερικές νεογοτθικές λεπτομέρειες στα άνω παράθυρα. Ως ένδειξη ευχαριστίας, ένα άγαλμα του Ναπολέοντα βρίσκεται στην κορυφή ενός από τους οβελούς της στέγης. Ο Ναπολέων στέφθηκε βασιλιάς της Ιταλίας στο duomo, την ίδια χρονιά. Με το πέρασμα των χρόνων υπήρξε η σταδιακή κατασκευή των περισσότερων αντηρίδων και οβελών. Κατά τη διάρκεια του συμμαχικού βομβαρδισμού του Μιλάνου, κατά τον Β’Π.Π., ο ναός υπέστη μερικές καταστροφές, αν και όχι τόσο σημαντικές όσο άλλα κτίρια της περιοχές, όπως η Σκάλα του Μιλάνου. Ωστόσο, επιδιορθώθηκε γρήγορα, προσφέροντας τόπο διαμονής και τους εκτοπισμένους κατοίκους του Μιλάνου. Οι τελευταίες λεπτομέρειες του ναού ολοκληρώθηκαν στις 6 Ιανουαρίου 1965, με την αποπεράτωση της τελευταίας πύλης.
Αρχιτεκτονική
Το σχέδιο του ναού, ουσιαστικά είναι μία βασιλική, αποτελούμενη από ένα κλίτος με τέσσερις πλευρικούς διαδρόμους, το εγκάρσιο κλίτος και στη συνέχεια τη χορωδία και το ιερό. Το ύψος του κεντρικού αυτού κλίτους είναι 45 μέτρα, το ψηλότερο σε γοτθικό ναό που έχει ολοκληρωθεί. Τα τέσσερα μεγάλα κλίτη του ναού, τα οποία χωρίζονται με 40 κίονες, είναι αντίστοιχα των πυλών που βρίσκονται στη πρόσοψη του ναού, στην οποία κανείς έχει πρόσβαση από την Piazza del Duomo. Αντίστοιχα, πλευρικούς διαδρόμους διαθέτουν και τα εγκάρσια κλίτη. Οι κίονες των κλιτών έχουν ύψος 24,5 μέτρα και οι διαστάσεις των παραθύρων του ιερού φτάνουν τα 20,7 επί 8,5 μέτρα. Ο ναός διαχέεται από άπλετο φως μέσω των εντυπωσιακά διακοσμημένων, με βιτρό, παραθύρων, χαρίζοντας μία μοναδική αίσθηση στον επισκέπτη, ο οποίος εντυπωσιάζεται τόσο από τον άριστο και λεπτομερή σχεδιασμό του εσωτερικού χώρου, βασιζόμενου σε γεωμετρικές αρχές΄όσο και από τον σχεδόν αχανή εσωτερικό χώρο. Η οροφή είναι προσβάσιμη στους τουρίστες, μέσω 150 σκαλοπατιών (στην κατασκευή έχει προστεθεί ανελκυστήρας καθιστώντας ευκολότερη τη πρόσβαση), από όπου είναι ορατά αρκετά από τα αγάλματα του ναού. Η οροφή είναι διάσημη για τους οβελούς της και τις αντηρίδες της αλλά και την ανεμπόδιστη θέα που προσφέρει.
Πηγές άρθρου
Ντουόμο του Μιλάνου. Ανακτήθηκε από https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BC%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85. (τελευταία πρόσβαση 29/03/2020).
Advertising
Advertising
