The Public Eye: Ένα “ξεχασμένο” neo-noir

Το χαμένο φίλμ The Public Eye αποτελεί ένα δείγμα υποδειγματικού neo-noir, με κομψό στυλ, καλογραμμένο σενάριο και τον βετεράνο Joe Pesci.

Πριν ακόμη προβληθεί η πρώτη σκηνή της ταινίας, καταλαβαίνουμε από τα credits το ύφος και το στυλ της ταινίας. Στα credits λοιπόν βλέπουμε mugshots,  ασπρόμαυρες φωτογραφίες από σκηνές εγκλημάτων και μια σκιαγράφηση της νυχτερινής Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’40. Την ίδια στιγμή στο background ακούμε τα πνευστά που συνθέτουν ένα άξιο noir soundtrack.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ήδη ότι αυτά που προηγήθηκαν ήταν φωτογραφίες του μικρόσωμου και δαιμόνιου φωτογράφου, που είναι και ο πρωταγωνιστής του The Public Eye. Το όνομα του είναι Leon “O Μεγάλος Bernzini” Bernstein.

Το “Μεγάλος” δεν αντιπροσωπεύει το ύψος του ή τη ρωμαλεότητα του, αλλά την ανυπέρβλητη ικανότητα του να απαθανατίζει με τη φωτογραφική του μηχανή, όλες τις σκηνές εγκλημάτων και τις καταστάσεις για τις οποίες διψάει το κοινό και προσφέρουν τα φθηνά tabloids.

Ο Leon Bernstein κατανοεί ότι είναι ο καλύτερος στον χώρο και για αυτό κάνει τα πάντα για να βρίσκεται πρώτος στις σκηνές εγκλήματος και στα “νεκρά” αντικείμενα που φωτογραφίζει. Σε κάποιο σημείο ντύνεται μέχρι και καθολικός ιερέας για να εισχωρήσει με την φωτογραφική του δίπλα σε ένα πτώμα. Χρησιμοποιεί ένα κινητό εργαστήριο φωτογραφιών στο πίσω μέρος του αμαξιού του, γιατί ο χρόνος για την επόμενη φωτογραφία δεν είναι ποτέ αρκετός.

Όμως, ο Bernstein λέγεται “Μεγάλος” διότι και πολλά άτομα -σίγουρα όχι της καλής κοινωνίας-της Νέας Υόρκης τον γνωρίζουν. Τον ίδιο και κυρίως τις ικανότητες του. Όμως η σχέση του με τον σκιερό υπόκοσμο της Νέας Υόρκης θα γίνει πολύ πιο “στενή” απ’ότι ο ίδιος επιθυμεί, όταν μια νύχτα θα φωτογραφίσει το πτώμα ενός Μαφιόζου. Αυτή η φωτογραφία θα οδηγήσει τον Μεγάλο Bernzini σε ένα κύκλωμα φόνων, χρήματος και υποψίας.

Σε ένα κόσμο που είναι πολύ επικίνδυνος για να φωτογραφηθεί!

Τη ταινία The Public Eye έψαχνα να τη βρω με διάφορους τρόπους, εδώ και πολύ καιρό. Είναι μια ταινία που δεν βρίσκει κάποιος εύκολα και κυρίως είναι μια ταινία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή. Ωστόσο, λόγω της neo noir φύσης της και του πρωταγωνιστή της, δεν θα ησύχαζα μέχρι να τη δω.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Περίμενα μια φθηνή ταινία neo noir, με μέτριες ερμηνείες και σενάριο που θα ξεχνούσε κανείς την επόμενη μέρα. Ευτυχώς όμως το The Public Eye με διέψευσε σε όλα τα παραπάνω επίπεδα.

Η ερμηνεία του Joe Pesci δεν είναι τίποτα λιγότερο από στιβαρή, το σενάριο είναι έξυπνο -σίγουρα όχι τέλειο- και η αισθητική της ταινίας το πιο δυνατό σημείο της. Οι κοφτοί διάλογοι, το αλα Edward Robinson γρήγορο και σπινθηροβόλο στυλ του Pesci, σε συνδυασμό με το μόνιμα μεγάλο πούρο στο στόμα προσφέρουν μια μοναδική αφιέρωση στις παλιές noir ταινίες του ’30 και  του ’40.

Επίσης, ο κεντρικός χαρακτήρας εκτός από τη φωτογραφική του κάμερα, χρησιμοποιεί και το μάτι του σαν φωτογραφική μηχανή. Παρακολουθεί και μνημονεύει άτομα, των οποίων δεν μπορεί να έχει την ίδια ζωή. Αυτό προσφέρει μια μοναδική οπτική πάνω στον χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης γράφει ένα love letter στους αρχετυπικούς, μοναχικούς και μυστηριώδεις πρωταγωνιστές των παλιών film-noirs.

Συνοπτικά, το The Public Eye είναι μια πολύ αδικημένη ταινία neo-noir που όλοι οι λάτρεις του είδους πρέπει να δουν. Επίσης, είναι από τις πιο άγνωστες και συνάμα ενδιαφέρουσες ταινίες των 90s και στη φιλμογραφία του θρυλικού Joe Pesci.