«The Case of the Scorpion’s Tail»: Ένα ιταλικό giallo με θέα την Ακρόπολη

Κατά την δεύτερη απόπειρά του στο επαναστατικό κύμα των gialli, ο Sergio Martino αφοσιώνεται σε μια ιστορία γνήσιου μυστηρίου, τόσο όσο περίπλοκη και σαδιστικά λυτρωτική μετά από μια φλύαρη απομάκρυνση εστίασης από τον θύτη ανά τακτά χρονικά διαστήματα, που όμως προσδίδει ουσιαστικά και όλο το σασπένς στο εγχείρημα. Έπειτα από το κύκνειο άσμα του στο υποείδος («The Strange Vice of Mrs. Wardh»), ο Martino μας παραθέτει δίχως επιφύλαξη την καλύτερή του ταινία, τόσο από σεναριακής όσο κι από σκηνοθετικής απόψεως. Το «Case of the Scorpion’s Tail».

Ένα δυστύχημα ενός εκατομμυριούχου με το αεροπλάνο θα φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή των διάσπαρτων πρωταγωνιστών. Η όμορφη σύζυγός του, βρίσκεται στη θέση του δικαιούχου για το χρηματικό ποσό της ασφάλειας μετά τον αναπάντεχο θάνατό του αλλά κατά συνέπεια και στο στόχαστρο για την δολοφονία του. Ενώ δυστυχώς η υποκριτική της δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο και παρουσία της, προτού προλάβει αυτό να μας ξενίσει, ο Martino μας την παίρνει επιτόπου από τα χέρια και μας το κάνει κατανοητό ότι δεν μιλάμε πια για την πρωταγωνίστρια. Κάπου εδώ είναι και η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι το «Case of the Scorpion’s Tail» δεν είναι ένα οποιοδήποτε giallo.

Οι υποψήφιοι φονιάδες σταδιακά αποδεκατίζονται μαζί με τις ελπίδες μας να επικεντρωθούμε στον πραγματικό ένοχο.Την θέση της κεντρικής ηρωίδας, δεν καθυστερεί να πάρει η εντυπωσιακή Anita Strindberg, στον ρόλο μιας λαμπερής δημοσιογράφου, που με μπρίο και κότσια διερευνά την υπόθεση του φλέγοντος ζητήματος που «βάζει φωτιά» στα πρωτοσέλιδα του τύπου, την Cléo Dupont, η οποία είναι όντως όσο γοητευτική όσο και το γαλλικής προελεύσεως ονοματεπώνυμό της. Ανίκητη αλλά διόλου άκαμπτη, η Cléo χαρίζει επιπόλαια την καρδιά της στον νέο της συνεργάτη, τον Peter, που αναμοχλεύει κι ο ίδιος την υπόθεση. Μεταξύ τους δημιουργείται και το κυρίως ερωτικό ειδύλλιο της ταινίας, κάτι δύσκολο και στην ουσία αδύνατο να μην συμπεριέχει μια τυπική σταχυολόγηση των έργων του είδους. Κάπου ανάμεσα σε γνώριμες φυσιογνωμίες της Χρυσής Εποχής των gialli και των western (συμπεριλαμβανομένου του George Hilton στον ρόλο του Peter), κάνει την εμφάνισή του ο Luigi Pistilli, σε ελαφρώς κόντρα ρόλο, εκείνο του «καλού» μπάτσου (ο «Inspector Stavros»).

Η πλοκή εκτυλίσσεται στην Αθήνα των 70’s. Μια ανανεωμένη, σικ ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, εκ διαμέτρου αντίθετη από την εικόνα που διατηρούμε για εκείνη επανερχόμενοι στο σήμερα. Μια Αθήνα στα «μέτρα» του ιταλικού μυστηρίου, εκείνων που της αρμόζουν, μαζί με όλα τα θελκτικά στοιχεία που εμπεριέχουν και την αναδεικνύουν. Μεταξύ μερικών «filler» πλάνων από ευρωπαϊκές τοποθεσίες, για το αποκορύφωμα δεν μένει τίποτα άλλο παρά το μεσογειακό μπλε των εξωτικών ελληνικών νησιών. Εκεί όπου λαμβάνει χώρα και η μεγαλύτερη δράση. Όσο απολαμβάνουμε το ελληνικό τοπίο στα καλύτερά του, γκουρμέ εστιατόρια με θέα την Ακρόπολη και μπόλικο κρασί, το απέραντο γαλάζιο, ερωτικά πειράγματα και κατά βάση τις διακοπές των κεντρικών ηρώων στην Αθήνα, ο κίνδυνος ενεδρεύει και δεν θα διστάσει να σημαδέψει στο «ψαχνό». Στο μεταξύ, ο σκηνοθέτης ρίχνει τον μεγεθυντικό του φακό στα κίνητρα των πιθανών υπαίτιων, τα οποία τελικά φαίνεται πως περιπλέκουν διπλά τις εικασίες των ντετέκτιβ, καθότι όλοι μοιάζει να επωφελούνται από τα χρήματα της ασφάλειας, ακόμη κι αν αυτά είναι πλέον «βρώμικα». Συνεπώς, το «Case of the Scorpion’s Tail» ως προς την υπόθεσή του, πρόκειται πράγματι για κάτι τόσο λεπτομερές και λεπτεπίλεπτο όπως ακριβώς προμηνύει και ο τίτλος του.

Η σκηνοθεσία του Martino, πιο αιθέρια από ποτέ, σχεδόν αόρατη, με πρωταγωνίστρια μόνο την διακριτική του ματιά, αφήνοντας την ιστορία να μιλήσει από μόνη της, η οποία εδώ είναι αντικειμενικά πιο ισχυρή από ποτέ άλλοτε στο βιογραφικό του. Τα «αέρινα» περάσματά του από σκηνή σε σκηνή, ξετυλίγουν ένα απέραντο σκοινί γεμάτο κόμπους που εμποδίζουν μεν την λύση του μυστηρίου αλλά καθόλου την σκηνοθετική του συμβολή να κάνει τα μαγικά της, ενώ το τέμπο της ταινίας του, σαν μια αριστουργηματική χορογραφία «πατάει» στους στοιχειωτικά ονειρεμένους ήχους του Bruno Nicolai. Οι χαρακτήρες δε, σε μηδενικό βαθμό συγκεχυμένοι από τα δρώμενα αλλά κατά πολύ από την ερωτική και εν γένει ανάλαφρη διάθεση που τους διέπει, δεν προλαβαίνουν στην κυριολεξία να ολοκληρώσουν ούτε την ερωτική πράξη, αφού την διασκέδαση μονίμως τους διαλύουν τα πολλαπλά twists και οι αιματηρές παρεμβολές που ξεπετάγονται από το πουθενά και αναταράσσουν τις ισορροπίες που πασχίζουν να δημιουργηθούν. Αυτή άλλωστε, μην ξεχνάμε, είναι και η διαβολική γοητεία ενός καλού θρίλερ, για το οποίο εν προκειμένω τα εύσημα πηγαίνουν εξ’ ολοκλήρου στον Martino.