Κινηματογράφος | Sinister: Γιατί το 1 γέμισε τις φλέβες μου με αγωνία και το 2 το στόμα μου με χασμουρητά

Το Sinister αποτελεί ένα sequel horror με την πρώτη ταινία να προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2012 και το δεύτερο μέρος το 2015 (και ελπίζεις αυτά τα 3 χρόνια να έχουν κυοφορήσει κάποιο masterpiece, αλλά εις μάτην). Sinistιριωδώς (υποχθόνια στην κοινή ελληνική) μου την έφερε το δεύτερο μέρος, που με τόση αγωνία περίμενα (και κάπου στη διάρκεια ξέχασα).

Και ξαπλώνω στον καναπέ, ανοίγω τον υπολογιστή, αρχίζω να καταβροχθίζω τα ποπ-κορν και τις σκέψεις μου για το πόσο βρώμικο είναι το πληκτρολόγιο τις διακόπτει μια μαύρη οθόνη με eerie μουσική. Η ταινία ανοίγει αυλαία με ένα βίντεο που απεικονίζει μια οικογένεια τεσσάρων μελών να αιωρείται κάτω από ένα δέντρο με τα κεφάλια τους μέσα σε τεράστια σακιά σανού και τους τραχείς λαιμούς τους περασμένους σε θηλιές σχοινιού. Ένα αόρατο σε μας (τους ανυποψίαστους θεατές) νήμα τραβά το σχοινί και ένα απειλητικό κλαδί δέντρου προκαλεί το θάνατό τους… Δι ‘απαγχονισμού, όπως θα έλεγε και το ίνδαλμά μου, Τζαφάρ (βλ. Αλλαντίν).

Μήνες αργότερα, ένας πραγματικός συγγραφέας εγκλήματος (αυτή η γνωστή δίψα για αίμα, ξέρετε, που παραπέμπει σε ιστορίες βρικολάκων) Ellison Oswalt (Ethan Hawke) μετακομίζει σε ένα σπίτι με τη σύζυγό του Tracy (Juliet Rylance) και τα δύο τους παιδιά: την επτάχρονη Ashley (Clare Foley), μια νεογνή καλλιτέχνιδα που εκτονώνει το καλλιτεχνικό της ταπεραμέντο στους τοίχους και τον δωδεκάχρονο Trevor (Michael Hall D’Addario), ο οποίος υποφέρει από εφιάλτες (όπως και η μισή υφήλιος). Η κάμερα φεύγει από τη σκηνή και μας επαναφέρει στην αναπαράσταση του ανατριχιαστικού δέντρου με τα μέλλοντα πτώματα να παρασέρνονται σαν δείκτες εκκρεμούς και μας γίνεται γνωστό (και ναι, αναγνωρίζω πως μάλλον πρόκειται για μεγάλη έκπληξη) ότι αυτό το σπίτι είναι το ίδιο όπου η οικογένεια Stevenson απαγχονίστηκε.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) μόνο ο Ellison γνωρίζει ότι το σπίτι αναπνέουν, διακοσμούν, χρησιμοποιούν, τρώνε και ρεύονται αποτελεί τη σκηνή ενός παλιού εγκλήματος. Και φυσικά δεν αποκαλύπτει nada, καθώς σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την υπόθεση της δολοφονηθείσας οικογένειας ως υλικό για το νέο του βιβλίο (μήπως και ο Steven King χρησιμοποιεί παρόμοια τεχνάσματα;) και ελπίζει παράλληλα πως η έρευνά του θα αποκαλύψει την τύχη του πέμπτου μέλους της οικογένειας Stevenson, ένα δεκάχρονο κορίτσι, τη Stephanie, η οποία εξαφανίστηκε μετά τις δολοφονίες, χωρίς ποτέ να έχει βρεθεί… Και το μυστήριο ξεκινά…

Το Sinister 1 αποτελεί ένα horror ορόσημο με ίσως αναμενόμενο σενάριο, αλλά πολύ αγωνία, κοψοχολιάσματα, άτακτα χτυποκάρδια και έντονες στιγμές (τις οποίες δεν ονοματίζω για όσους δεν το έχουν ακόμη παρακολουθήσει), οδηγώντας εντέλει στη λύση του μυστηρίου (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τελείωνει και ο τρόμος). Και σε αυτό το σημείο παίρνει τη σκυτάλη το Sinister 2, προς αρχικά μεγάλη μου αδημονία (και μετέπειτα με παράλληλο scrolling στο facebook).

Η πλοκή παραμένει η ίδια: ξεκινά με ένα α λα παλαιάς λήψης βίντεο που απεικονίζει μια οικογένεια που στέκεται σαν σκιάχτρο σε ένα χωράφι. Τα κεφάλια τους καλυμμένα με (τι άλλο;) σακιά και στο επόμενο δευτερόλεπτο απολαμβάνουμε την αποτέφρωσή τους, όταν ένας αναπτήρας τύπου Zippo (μάλλον πρέπει να ήταν καινούργιος, γιατί εγώ όσες φορές προσπάθησα να τον γεμίσω, κατέληγα να κάνω τράκα από περαστικούς) πέφτει σε μια λίμνη βενζίνης. Το βίντεο αυτό αποτελεί τον εφιάλτης του εννέα ετών Dylan Collins, ο οποίος διαμένει σε αγροτική αγροικία δίπλα σε μια εγκαταλειλημμένη Λουθηρανική Εκκλησία, με τον δίδυμο αδελφό του Zach και τη μητέρα τους Courtney (Shannyn Sossamon). Ο Dylan ακούει ένα θρόισμα στην ανοιχτή ντουλάπα και από το πουθενά εμφανίζεται ένα τρομακτικό πρόσωπο, ξεκινώντας να ξεδιπλώνει μια ιστορία που έμελλε να με κοιμήσει πιο γρήγορα και από τις θείες που φτιάχνουν σπιτικές πίτες στο 4Ε.

Οι ερμηνείες απλά μέτριες και ατονικές, το σενάριο μια βαρετή επανάληψη και παρόλο που το budget ήταν παραπάνω από τριπλάσιο σε σχέση με την πρώτη ταινία (10 εκατ. έναντι 3 της πρώτης), το αποτέλεσμα αποδείχτηκε τραγικά φτωχό (σε σημείο να χαρακτηρίζεται και ερασιτεχνικό). Η πιο εντυπωσιακή σκηνή; Όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους (αποτρέποντας τη φρικτή κατά τα άλλα οικογενειακή δολοφονία, που η ταινία μας προλόγιζε από τα πρώτα λεπτά). Αφήνοντας για μία ακόμη φορά την υπόνοια πως το θρίλερ συνεχίζεται…

Ο επίλογος; Μην εμπιστεύεστε τα sequels horror movies (εκτός κι αν πρόκειται για το κλασσικό πλέον The Ring ή το Insidious, all chapters). Κλείστε τον υπολογιστή και πηγαίντε μια βόλτα έξω, που η θερμοκρασία είναι πια υποφερτή (και δροσερή!). Ο έρωτας της ζωής σας, μπορεί να περιμένει με αναμμένο τσιγάρο στη γωνία…