Η πρόταση της βδομάδας: Μεσάνυχτα στο Παρίσι (Midnight in Paris)
Τέλη Μαΐου. Ελεύθεροι πλέον μπορούμε να τριγυρίσουμε ξανά (με προσοχή πάντα) στα σοκάκια της Αθήνας. Ο ανοιξιάτικος ρομαντισμός άργησε αλλά επιστρέφει δυναμικά. Βόλτες τα βράδια στην πλάκα, τα απογεύματα παρέα με το Πειραϊκό αεράκι, τα πρωινά στο Φλοίσβο. Αυτή τη βδομάδα λοιπόν αποφάσισα να πάμε μαζί μια μεταμεσονύχτια βόλτα στο Παρίσι. Οφείλω να ομολογήσω ότι το Μεσάνυχτα στο Παρίσι είναι η αγαπημένη μου ταινία. Ελπίζω η ομορφιά και τα συναισθήματα που μετέφερε σε μένα να συντροφεύσουν κι εσάς σε αυτή την Μαγιάτικη προβολή.
Ο Woody Allen επέστρεψε το 2011 πιο φρέσκος από ποτέ. Σε μία από τις ταινίες στις οποίες ο ίδιος βρίσκεται μόνο πίσω από τις κάμερες ο Woody αναβιώνει με έναν παιχνιδιάρικο και αθεράπευτα ρομαντικό τρόπο τη ζωή κατά τα μεσάνυχτα της δεκαετίας του ’20. Στο σύγχρονο Παρίσι λοιπόν περιπλανάται ο Γκιλ ένας αθεράπευτα ρομαντικός σεναριογράφος του Χόλιγουντ, ο οποίος επιθυμεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ως συγγραφέας. Το κομμάτι που τον χαρακτηρίζει και θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ταινία, είναι η ως ένα βαθμό η ακατανόητη νοσταλγία του για τη ζωή κατά τη δεκαετία του ’20. Στο Παρίσι τον συντροφεύουν, παρέα με τη συμβατική ζωή του, η αρραβωνιαστικιά του και οι γονείς της. Κατά τη διάρκεια μίας βόλτας «φυγής» του πρωταγωνιστή, όταν το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα, κάτι μαγικό συμβαίνει. Περιπλανιέται στην ίδια πόλη, την ίδια ώρα, αλλά στη δεκαετία που τόσο επιθυμούσε να ζει.
Ενώ ο Γκιλ συνεχίζει τις μαγευτικές μεταμεσονύχτιες βόλτες του στο αλλιώτικο αυτό Παρίσι γνωρίζει τους ήρωές του, ανθρώπους μιας άλλης εποχής όπως ο Fitzgerald και ο Hemingway. Μέσω των γνωριμιών αυτών, παίρνει σάρκα και οστά το απωθημένο του ως καλλιτέχνης, το οποίο είχε ως επί το πλείστον ματαιωθεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο ήρωας κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που δε διαθέτει την αίγλη και την πνοή που έδωσαν οι μεγάλες αυτές μορφές στο Παρίσι και που δεν έχει χώρο για τη ρομαντική υπόσταση και τα απωθημένα του. Κάθε μεσάνυχτα ζει το όνειρο για να ανακαλύψει το πρωί ένα κομμάτι τη φορά για την πραγματικότητα.
Η ταινία καθ’όλη τη διάρκεια της τονίζει την ανάγκη του ήρωα να αποδράσει από την πραγματικότητα υπενθυμίζοντας πως αυτές οι αποδράσεις, το «όνειρο» διαρκεί όσο και οι μικρές ώρες μετά τα μεσάνυχτα στο Παρίσι. Οι βόλτες αυτές θα τον κάνουν να δει βαθιά μέσα του και να καταλάβει αφενός ότι η κάθε δεκαετία έχει τα δικά της καλά και κακά χαρακτηριστικά και αφετέρου να τοποθετήσει ο ίδιος τον εαυτό του εκεί που θέλει να είναι, στα πλαίσια της πραγματικότητας.
Ο Owen Wilson φαίνεται να το ζει καθώς παρουσιάζει τον Γκιλ τόσο ενθουσιώδη και ρομαντικό που πείθει ακόμα και τους πιο δύσπιστους, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να βγάλει με ευκολία και το εσωτερικό «ταξίδι» του ήρωα προς τα έξω. Οι Rachel McAdams και Marion Cotillard τον πλαισιώνουν η μία στην πραγματικότητα και η άλλη στο όνειρο υποδειγματικά. Οι εικόνες που εναλλάσσονται στην ταινία είναι ονειρικές. Ο Woody Allen με τη σκηνοθεσία και το σενάριο του Μεσάνυχτα στο Παρίσι καταφέρνει να ταξιδέψει και να ικανοποιήσει τόσο τους «σταθερούς ακόλουθούς» του, όσο και τον μέσο θεατή που ψάχνει λίγη μαγεία.
Αγαπημένη σκηνή: Το εμβληματικό «guest» του Adrien Brody ως Salvador Dali.
Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ εδώ:
