Ίσως η μεγαλύτερη κινηματογραφική έκπληξη αυτής της χρονιάς, το «Moonlight» του Barry Jenkins , που έκανε πρεμιέρα στην Αμερική το φθινόπωρο και στη χώρα μας τον τελευταίο μήνα, ακολουθεί την πορεία ενός νεαρού Αφροαμερικανού που προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητά του και να βρει τη θέση του στον κόσμο. Θα μπορούσε να πρόκειται για άλλη μια στερεοτυπική ιστορία ενηλικίωσης, αλλά ο τρόπος που η ταινία ακολουθεί τον πρωταγωνιστή της, της δίνει μια αίσθηση εσωτερικότητας, διευκολύνοντας την ταύτιση του θεατή μαζί του.
Το γεγονός ότι ο εν λόγω πρωταγωνιστής είναι επίσης ομοφυλόφιλος, και μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που μόνο δεκτικό δεν είναι απέναντί του, κάνει την ταινία ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός ευρύτερου διαλόγου (και) για τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Με άλλα λόγια, παρουσιάζεται μια ιστορία που δε βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο -πόσοι Αφροαμερικανοί γκέι χαρακτήρες έχουν εμφανιστεί σε ταινίες και στα media γενικότερα;
Το «Moonlight» είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Tarell Alvin McCraney, «In Moonlight Black Boys Look Blue» και ο ίδιος ο συγγραφέας συνεργάστηκε με τον Barry Jenkins για το σενάριο της κινηματογραφικής διασκευής. Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη, κατά τη διάρκεια των οποίων ο πρωταγωνιστής ερμηνεύεται από τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς.
Στο πρώτο μέρος, με τον τίτλο «Little», ο Alex Hibbert υποδύεται τον Chiron στην παιδική του ηλικία, ένα ντροπαλό και φοβισμένο παιδί που μεγαλώνει σε μια φτωχική γειτονιά του Miami, με μια μητέρα (Naomie Harris) που είναι πρακτικά αλλά και συναισθηματικά ανίκανη να τον μεγαλώσει. Τα υπόλοιπα παιδιά τον φωνάζουν «Little» εξαιτίας του μικρού αναστήματος και της συμπεριφοράς του και εκείνος γίνεται συχνά το θύμα των βίαιων ξεσπασμάτων τους. Ο μοναδικός άνθρωπος που καταφέρνει να εμπιστευτεί, κι αυτό μετά από πολλή προσπάθεια, είναι ο Juan (Mahershala Ali), ένας έμπορος ναρκωτικών που τον παίρνει υπό την προστασία του και τον συμβουλεύει να πάρει μόνος του αποφάσεις για τη ζωή του, χωρίς να επηρεάζεται από τις γνώμες των άλλων για αυτόν.
Το δεύτερο μέρος, «Chiron», αφηγείται την εφηβεία του αγοριού (με τον Ashton Sanders να αναλαμβάνει το ρόλο), τις δυσκολίες και το συστηματικό εκφοβισμό που αντιμετωπίζει στο σχολείο από κάποιους συμμαθητές του, την ολοένα και πιο ταραχώδη σχέση με τη μητέρα του, που έχει εθιστεί στα ναρκωτικά, και τα πρώτα, πολύ μπερδεμένα ερωτικά συναισθήματα που νιώθει για έναν συνομήλικό του. Το τρίτο και τελευταίο μέρος που τιτλοφορείται «Black», ξαναβρίσκει τον ήρωα (τη «σκυτάλη» παίρνει ο Trevante Rhodes) στην ενήλικη ζωή του, να έχει αφήσει εν μέρει το σκληρό παρελθόν του πίσω του, αλλά ακόμα να παλεύει να αποδεχτεί την ταυτότητά του και να βρει ένα μέρος που πραγματικά ανήκει.
Κοινός γνώμονας και στα τρία μέρη είναι η σχέση του Chiron, αφενός με τη μητέρα του και αφετέρου με τον μοναδικό κοντινό του φίλο, τον Kevin, για τον οποίο έχει αρχίσει να αναπτύσσει και άλλου είδους συναισθήματα. Το σενάριο, που ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας του Jenkins και του McCraney, κατέληξε να αντανακλά πολλά στοιχεία των πραγματικών ζωών και των δύο, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι οι μητέρες και των δύο είχαν προβλήματα με τον εθισμό. Η ταινία γυρίστηκε στην περιοχή Liberty Square του Miami, όπου μεγάλωσαν και οι δυο τους στην πραγματικότητα.
Η υποκριτική είναι ένα από τα δυνατότερα κομμάτια της ταινίας, αφού και οι τρεις ηθοποιοί που υποδύονται τον Chiron, πέρα από την προφανή εμφανισιακή ομοιότητα που όντως έχουν μεταξύ τους, κάνουν εξαιρετική δουλειά στο να αποδώσουν τη μοναξιά και την εσωτερική του «πάλη». Πέρα από τους διαλόγους, σε πολλές σκηνές απλά παρατηρούμε τον πρωταγωνιστή μας, και ο Hibbert, o Sanders και ο Rhodes, εκφράζουν τα συναισθήματά του χωρίς να χρειαστεί να πουν ούτε μια λέξη. Στη σχετικά σύντομη εμφάνισή του, ο Mahershala Ali κλέβει την παράσταση στο ρόλο του «μέντορα» του μικρού Chiron, δίνοντας μια τρυφερή ερμηνεία σε ένα ρόλο-κλειδί για την εξέλιξη της ταινίας. Αλλά και η Naomie Harris, αν και ήταν διστακτική αρχικά απέναντι στο ρόλο, αποδίδει πολύ πειστικά την εξέλιξη του χαρακτήρα της.
Η ταινία ξεχωρίζει για τη φωτογραφία της, προϊόν της δουλειάς των James Laxton και Alex Bickel, που χρησιμοποίησαν διαφορετικά χρωματικά μοτίβα για την κάθε ιστορία, κι έδωσαν στο «Moonlight» ένα πανέμορφο οπτικό αποτέλεσμα, με το δέρμα των πρωταγωνιστών να λάμπει κυριολεκτικά κάτω από το φως της σελήνης. Η μουσική του Nicholas Britell για την ταινία είναι επίσης ιδιαίτερη και χαρακτηριστική.
Το «Moonlight» κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Δραματική Ταινία, ενώ είχε άλλες πέντε υποψηφιότητες και εμφανίστηκε σχεδόν σε κάθε απονομή κινηματογραφικών βραβείων φέτος. Στα βραβεία Όσκαρ, έχει οχτώ υποψηφιότητες, διεκδικώντας μεταξύ άλλων διακρίσεις για τη σκηνοθεσία του, τις ερμηνείες του Ali και της Harris, το σενάριό του, αλλά και αυτό της καλύτερης ταινίας της χρονιάς. Σε μια άλλη απονομή ίσως να μιλούσαμε για ένα ξεκάθαρο φαβορί, αλλά το «Moonlight»… ατύχησε να συμπέσει στην ίδια χρονιά με τον τυφώνα «La La Land»! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανεξαρτήτως των βραβείων, πρόκειται για μια ιστορία που έπρεπε εδώ και καιρό να είχε ειπωθεί, και που καταφέρνει με μια γερή δόση αλήθειας, αλλά και λυρισμό ταυτόχρονα, να στείλει ένα πολύ δυνατό μήνυμα. Ένα μήνυμα που ειδικά στο σημερινό κόσμο ίσως να χρειάζεται λίγο περισσότερο να ακουστεί.
