Μια φίλη έβαλε να δει την προηγούμενη εβδομάδα το Miracle in Cell No. 7 και είπε ότι άρχισε να κλαίει μέσα σ’ ένα δεκάλεπτο. Εμένα πάλι μου πήρε κάτι παραπάνω, μιας και τα πρώτα δάκρυα εμφανίστηκαν στα μισά της ταινίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κλάψεις. Και αν δεν συμβεί αυτό (ή έστω βουρκώσεις βρε παιδί μου), οκ, ίσως να είσαι ρομπότ και να μην το ξέρεις. Γιατί η ταινία του Mehmet Ada Oztekin δημιουργεί έντονα συναισθήματα από τη στιγμή που διαβάζεις την υπόθεσή της.
Η υπόθεση
Ο Memo (Aras Bulut Iynemli) είναι ένας Τούρκος βοσκός με κάποιου είδους νοητική υστέρηση που έχει μία κόρη την οποία λατρεύει, την Ova (Nisa Sofiya Aksongur). Μια μέρα όμως καταλήγει στη φυλακή καθώς κατηγορείται για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξε. Οι μέρες στη φυλακή περνάνε πολύ δύσκολα στην αρχή, ενώ το δικαστήριο κρίνει τον Memo ένοχο και διατάζει τη θανάτωσή του. Δύσκολα τα πράγματα για τον ίδιο, και η μικρή Ova κινδυνεύει να μείνει ορφανή. Οι συγκρατούμενοί του προσπαθούν να τον βοηθήσουν, όπως και ένας φύλακας. Θα τα καταφέρουν; Αν θες να μάθεις την κατάληξη, δεν έχεις παρά να μπεις στο Netflix και να δεις το Miracle in Cell No. 7.
Η ετυμηγορία
Μπορεί να είχες δει την κορεάτικη ταινία του 2013 και να έκλαψες. Οκ, μπορεί και όχι. Το τούρκικο Miracle in Cell No. 7 υπόσχεται και αυτό με τη σειρά του από το τρέιλερ να σου κλέψει τα δάκρυα, και -διάολε!- τα καταφέρνει μια χαρά. Λίγο οι εκφράσεις του Iynemli, λίγο τα μάτια της μικρής Nisa, λίγο η υπόθεση, ε δεν θέλει και πολύ. H ταινία γενικά ακολουθεί την υπόθεση της κορεάτικης ταινίας. Έχει, βέβαια, κάποιες διαφορές όπως το ότι η ιστορία εδώ λαμβάνει χώρα στην επαρχία (και όχι στην πόλη), ενώ εδώ όλα ξεκινάνε από ένα σακίδιο της Χάιντι (και όχι της Sailor Moon). Βέβαια, η μεγαλύτερη διαφορά είναι το τέλος της ταινίας, το οποίο προ-φα-νώς δεν θα στο αποκαλύψω.
Το Miracle in Cell No. 7 δείχνει κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει: δεν επικεντρώνεται τόσο στο να δείξει τις σκληρές συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές, όσο στις σχέσεις και τα συναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσα στους κρατούμενους. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις πως οι άνθρωποι αυτοί, ότι κι αν έχουν κάνει, είναι…άνθρωποι. Και, πάνω απ’ όλα, δείχνει πώς είναι η πατρότητα για έναν άνθρωπο με νοητική υστέρηση. Ρομαντικά και εξιδανικευμένα, βέβαια, αλλά τουλάχιστον ασχολείται μ’ ένα ευαίσθητο θέμα. Εν ολίγοις, το Miracle in Cell No. 7 είναι αρκετά σκληρό και πολύ τρυφερό συνάμα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
SHARE:
Λίγα λόγια για τον συντάκτη
