Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ανάμεσα στις υποψηφιότητες των Όσκαρς για καλύτερη ταινία και όχι μόνο, βρίσκεται μια κορεάτικη συμμετοχή, η οποία όμως είναι αμερικανικής παραγωγής και με Αμερικανό σκηνοθέτη, κορεάτικης καταγωγής. Το «Minari», είναι ένα οικογενειακό δράμα που μέλλεται να δούμε αν θα έχει την επιτυχία της περσινής ομοεθνούς συμμετοχής, «Parasite».
Υπόθεση
Μια οικογένεια κορεάτικης καταγωγής, μετακομίζει από την Καλιφόρνια σε ένα τροχόσπιτο στην αγροτική εξοχή του Αρκάνσας, με σκοπό να καλυτερεύσει την ζωή της. Εκεί, τόσο η μητέρα όσο και τα δύο παιδιά θα δυσκολευτούν να εγκλιματιστούν στις δύσκολες συνθήκες, ενώ ο Τζέικομπ, ο πατέρας της οικογένειας, θα προσπαθήσει να τους πείσει πως είναι το καλύτερο για αυτούς και πως με τον καιρό θα έρθει η ευημερία. Τα πράγματα αλλάζουν ροή όταν στο σπίτι φτάνει η γιαγιά από την Κορέα, μητέρα της Μόνικα, με σκοπό να μείνει μαζί τους και να αναλάβει την φροντίδα των παιδιών, όταν οι γονείς απουσιάζουν.
Κριτική
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Το «Minari», ξεκινάει και καταλήγει αργά, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικό, δίνοντας έμφαση στα γεγονότα που επιθυμεί να πυροδοτήσουν την εξέλιξη του. Κατά την διάρκεια της ταινίας γινόμαστε μέρος των γεγονότων ή και ταυτιζόμαστε με χαρακτήρες και καταστάσεις, αφού σε μια οικογένεια υπάρχουν συχνά διαφωνίες και προβλήματα για πολλαπλούς λόγους. Ο Τζέικομπ και η Μόνικα έχουν ως προτεραιότητα την καλύτερη διαβίωση της οικογένειάς τους, γι’ αυτό και η δεύτερη εμπιστεύεται τον σύζυγό της στην εύρεση ενός καλύτερου τόπου διαμονής. Στην αρχική θέαση του τροχόσπιτου η Μόνικα απογοητεύεται, και τα παιδιά αναρωτιούνται «γιατί το σπίτι τους έχει ρόδες». Ο Τζέικομπ καταφέρνει να την πείσει υποστηρίζοντας πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ανέλθουν οικονομικά και να βελτιώσουν τον βίο τους. Συγκεκριμένα αυτό θα γίνει μέσω αγροτικών καλλιεργειών από τις οποίες θα πουλά τις σοδειές του, αφού το επάγγελμά τους ως chicken sexers δεν τους προσφέρει ούτε την στοιχειώδη οικονομική άνεση.
Στην διάρκεια προσπαθειών και των δύο να εργάζονται και έπειτα να επιστρέφουν στις οικογενειακές υποχρεώσεις , και του Τζέικομπ να έρχεται αντιμέτωπος με ατέλειωτα εμπόδια μέχρι να καταφέρει να ορθοποδήσει ως αγρότης, γινόμαστε μάρτυρες των αντίξοων συνθηκών που τους περιβάλλουν. Για μια οικογένεια Κορεατών που το μόνο που ζητά είναι μια καλύτερη ζωή στην Αμερική, τίποτα δεν είναι εύκολο. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες μετατρέπουν κατά συνέπεια το οικογενειακό κλίμα σε πεδίο μάχης, δίνοντας ως καταφύγιο στα νεύρα και στις απογοητεύσεις, το πρόσωπο των άλλων. Η Μόνικα δεν έχει την ζωή που ονειρεύεται για την οικογένειά της, ο Τζέικομπ δεν καταφέρνει συχνά να δημιουργήσει αυτό που εξαρχής οραματιζόταν, και τα παιδιά παραμένουν ανήμπορα στις αποφάσεις των γονιών τους. Ο μικρός Ντέιβιντ με την αδύναμη καρδιά του, βρίσκει ένα μέρος με άπλα να τρέξει αλλά η ασθένειά του δεν το επιτρέπει. Η αδερφή του, τον φροντίζει όσο μπορεί, μέχρι που φτάνει η γιαγιά από την Κορέα.
Η γιαγιά είναι μια παιχνιδιάρα, σκερτσόζα και εξαιρετικά ενεργή για την ηλικία της, πράγμα που εκνευρίζει τον Ντέιβιντ γιατί όπως λέει «δεν είναι μια κανονική γιαγιά, βρίζει και δεν κάνει μπισκότα». Μπορεί πράγματι να μην είναι η ιδανική γιαγιά που είχε στο μυαλό του, αλλά η συνέχεια της σχέσης των δύο θα αποδειχτεί δυνατή. Όσο τον εκνευρίζει τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, τόσο κοντά της έρχεται όταν εκείνη αρχίζει να δυσκολεύεται. Ο Ντέιβιντ σταδιακά δένεται με την γιαγιά, η οποία του έφερε να φυτέψουν σπόρους «minari», καταλήγοντας ακόμη και να τρέξει για εκείνη όταν χρειαστεί, αψηφώντας την αδυναμία της καρδιάς του, γεγονός που δημιούργησε μια από τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ταινίας.
Το «Minari», είναι αδιαμφισβήτητα ένα δράμα που προκαλεί πλήθος συναισθημάτων. Συμπονούμε τους χαρακτήρες, λυπόμαστε για όσα τους συμβαίνουν, και σίγουρα υποκύπτουμε στην γλυκύτητα με την οποία αποτυπώνεται η έκφραση της ανιδιοτελούς αγάπης και φροντίδας.
Ο Αμερικανός αλλά με κορεάτικη καταγωγή σκηνοθέτης, Lee Isaac Chung, αποτύπωσε στην ταινία τα δικά του προσωπικά βιώματα, πράγμα που εξηγεί τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο μεταδίδεται το συναίσθημα. Το απλό αλλά γλυκόπικρο σενάριο, με την επίσης απλή αλλά όμορφη σκηνοθεσία, αποτελούν μέρη που συντελούν στο αποτέλεσμα του «Minari» με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Αυτό είναι φανερό και από την διάκριση της ταινίας στα φετινά Όσκαρς, αφού είναι υποψήφια για θέσεις όπως καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, μουσικής, Α’ ανδρικού και Β’ γυναίκειου. Η διάκριση αυτή, θα λέγαμε πως μας θυμίζει την περσινή επιτυχία του κορεάτικου «Parasite», αλλά οι δύο ταινίες είναι εμφανώς πολύ διαφορετικές.
Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=KQ0gFidlro8
SHARE:
Λίγα λόγια για τον συντάκτη
