Το κινηματογραφικό έτος 2020, η Ελλάδα συνέβαλλε στην λίστα των καλύτερων διεθνών παραγωγών, κινώντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον ως προς το μέρος των ελληνικών (στο οποίο εγχείρημα έβαλε το λιθαράκι της και η συμπαραγωγή της ηθοποιού Cate Blanchett αλλά και η μετέπειτα επιλογή της για υποψηφιότητα στα Όσκαρ των ετών 2020-2021), με την ταινία «Μήλα» («Apples»), του Χρήστου Νίκου. Μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ ταινιών της Βενετίας, έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στην Ελλάδα, μόλις λίγους μήνες αργότερα. Η επερχόμενη επιτυχία της στα μάτια του κοινού και στις ελληνικές «πέννες» των κριτικών, είναι απλώς ιστορία…
Σε ένα σκοτεινό, μελλοντικό σύμπαν, οι άνθρωποι καταρρακώνονται από μια πρωτοφανή ασθένεια (η οποία εκ πρώτης όψεως φαντάζει ανίατη), που περιλαμβάνεται από ολική αμνησία σε ανυποψίαστο χρόνο κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ζωής. Η ιστορία ακολουθεί τον Άρη (υποδυόμενος από τον Άρη Σερβετάλη), που έχει προσβληθεί από ξαφνική αμνησία και μέσα από τα δικά του μάτια, αρχίζουμε από εδώ και ύστερα να βιώνουμε μαζί του την ιδιόρρυθμη ζωή του και όλων αυτών που ζουν με το αντίστοιχο «βάρος». Αφότου βγει από την κλινική, οι γιατροί του τον βοηθούν να ανασυνταχθεί και να επανενταχθεί εκ νέου στην καθημερινότητα του σήμερα, σε έναν κόσμο που κυλάει με φυσιολογικούς ρυθμούς και συνεπώς δεν τον περιμένει να συμβαδίσει μαζί με τους υπολοίπους. Τις μέρες του, συνηθίζει να τις περνάει υπό την φωνητική υπόκρουση της μαγνητοσκοπιμένης φωνής του γιατρού του, που του παραθέτει ορισμένες δραστηριότητες για να ακολουθήσει και έπειτα να τις απαθανατίσει, φωτογραφίζοντάς τες ως στιγμές, τις οποίες θα συμπληρώσει στο άδειο φωτογραφικό άλμπουμ που του έχει δοθεί, προκειμένου να «δημιουργήσει» νέες αναμνήσεις. Στην συνέχεια, θα ανακαλύψει κι άλλους προσβληθέντες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και ζουν εξίσου με τις οδηγίες των ειδικών και συγκεκριμένα την Άννα (μια νεαρή κοπέλα που πάσχει από την ίδια αρρώστια με εκείνον) αλλά και το βασικό αντικείμενο του ερωτικού του ενδιαφέροντος. Αγαπημένο του γεύμα, αποτελούν τα μήλα («Apples»), δεδομένου ότι είναι και μια από τις ιαματικές τροφές για την μνήμη (αλλά και ένας καλός λόγος για τον ψαγμένο τίτλο να προκαλέσει «ντόρο»).
Αποτελεί μια από την πληθώρα ταινιών που αντιπροσωπεύουν το διαδεδομένο ελληνικό weird wave, ενώ οι προδιαγραφές της «φλέρταραν» εξ’ αρχής με την διεθνή αναγνώριση των ξένων κινηματογραφικών φεστιβάλ. Γεγονός που επιδιώκει η πλειοψηφία των Ελλήνων δημιουργών, ιδίως τα τελευταία χρόνια και φυσικά αιτιολογημένα, κρίνοντας από τα αδύναμα «θεμέλια» του ελληνικού κινηματογράφου του σήμερα και την ανικανότητά του να προωθήσει αξιοπρεπώς την τέχνη του. Εντούτοις, είναι πράγματι τα «Μήλα» («Apples»), μια ταινία σταθμός για το ελληνικό σινεμά, που ειχειρηματολογεί και εμπράκτως την φήμη του; Ίσως να κατάφερε να «ταράξει» τα λιμνάζοντα νερά των δύσκολων καιρών που διανύουν οι τέχνες (με μια μικρή έμφαση στην έβδομη) και να διαφημίστηκε κατάλληλα για το ανυποψίαστο κοινό, όμως δεν παύει να ακολουθεί την μανιέρα των παραπλήσιων θεματολογιών με τις οποίες ασχολούνται οι περισσότερες ελληνικές ταινίες που «σαρώνουν» τα διεθνή φεστιβάλ, από τις Λανθιμικές εποχές και έπειτα. Όμως, παρά τις αφηγηματικές της ατέλειες και την σημαντική έλλειψη πλοκής, θα ήταν άδικο να μην σημειωθεί ότι κατάφερε να καταστεί απροσδόκητα επίκαιρη. Διότι, εκτός από όλες τις άλλες, μια από τις σημαντικότερες κρίσεις που υπέστη ο ανθρώπινος λαός σε παγκόσμιο επίπεδο κατά την διάρκεια της πανδημίας, είναι η κοινωνική. Όμως, η αδυναμία των ελλήνων σκηνοθετών στην απεικόνιση της ανθρώπινης μιζέριας, της αποξένωσης, της κατάθλιψης και της απομόνωσης, εκτός από εξουθενωτική για τα μάτια του υποψιασμένου -πλέον- κοινού, σήμερα κινδυνεύει να γίνει και πιο εύστοχη από ποτέ. Κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να φανταστεί ή να σκιαγραφίσει κανένας, πιο τρομακτικά από ότι η σκληρή πραγματικότητα.
Ο Άρης Σερβετάλης, δίνει μια παιδικά αθώα προσέγγιση στον χαρακτήρα του συνονόματου πρωταγωνιστή, ξεχνώντας ενίοτε την συνολική υποκριτική ανεπάρκεια που αναβλύζει στα πρόσωπα των «ρομποτικών» συμπρωταγωνιστών του, οι οποίοι φαίνεται να σπεύδουν να ολοκληρώσουν τους διαλόγους του σεναρίου. Ο Άρης, ακολουθεί μια προκαθορισμένη πορεία, που του επιβάλλουν οι «ειδικοί», με σκοπό να μπορεί να συγκαταλέγεται με τους φυσιολογικούς ανθρώπους της ηλικίας του, ενώ σταδιακά φανερώνονται διάφορα ψήγματα που προδίδουν, ότι η πάθησή του, δεν είναι απαραίτητα εν αγνοία του. Αλλά συμπληρώνει κι αυτή με την σειρά της, την πρόγνωση της τρομακτικής επικαιρότητας, κατά την οποία, πολλοί θα προτιμούσαν να ξεχάσουν την ζωή τους όπως ήταν πριν και να συνηθίσουν εκείνη που ζουν τώρα, ακόμη και αν αυτή βρίσκεται υπό καθοδήγηση. Ίσως, το φασιστικό καθεστώς που επιβάλλεται στον ήρωα, να είναι ένα ακόμη από τα γνωρίσματα του μελλοντικού σύμπαντος που επινόησε ο σεναριογράφος. Η φωτογραφία από την άλλη (που επιμειλείται ο Bartosz Świniarski), δεν διαφέρει κατά πολύ από τις υπόλοιπες ταινίες του ελληνικού weird wave, παραμένοντας σκοτεινή και ψυχρή, όπως άλλωστε και οι ανούσιοι διάλογοι, που συβάλλουν στην «περιεργίλα» της ήδη υπάρχουσας ατμόσφαιρας.
Η ταινία «Μήλα» («Apples»), «δηλώνει» μια βαθύτατα συγκινητική ιστορία, που αφορά όλους αλλά ταυτόχρονα και κανέναν. Στην πραγματικότητα, οι συζητήσεις για την ποιότητά της, είναι πολύ περισσότερες από ότι η αληθινή της αξία και η τόλμη για ακόμη μια φορά είναι σχεδόν ανύπαρκτη, καταλήγοντας να δείξει ελάχιστα από αυτά που επιβάλλει το εξαιρετικά ενδιαφέρον concept της και η προσμονή των εναπoμείναντων λάτρεων των τεχνών, τις οποίες τώρα βλέπουν να καταρρέει μια προς μια.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας («Apples»):
