Lion King και Zootopia: Δύο ταινίες με πολιτική συνείδηση

Η πρόταση της βδομάδας: Lion King και Zootopia

Σήμερα σας έχω δύο ταινίες από δύο διαφορετικές εποχές και οπτικές. Προτείνω την παρακολούθηση και των δύο καθώς θεωρώ ότι κρύβουν πολλά κοινά στον τρόπο αντιμετώπισης πολιτικών μηνυμάτων και πιστεύω πως τις απολαύσετε ως ενήλικες όσο τις είχατε απολαύσει ως παιδιά, ίσως και περισσότερο! Το Lion King κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1994 και τώρα ανήκει στην κορωνίδα των κλασσικών ταινιών κινουμένων σχεδίων την Disney. Τα παιδιά που το παρακολούθησαν στο σινεμά ακόμα περιγράφουν τη συγκεκριμένη κινηματογραφική εμπειρία. Όσον αφορά το Zootopia αυτό αποτελεί ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα επιτυχημένης ταινίας κινουμένων σχεδίων καθώς κυκλοφόρησε το 2016. Και οι δύο ταινίες αποτελούν εισπρακτικές επιτυχίες και ανήκουν μάλιστα στις ταινίες κινουμένων σχεδίων με τις μεγαλύτερες εισπράξεις παγκοσμίως.

Το Lion King αποτελεί για την πλειονότητα των ενηλίκων που το έχουν παρακολουθήσει μία μεταφορά του Άμλετ στη μεγάλη οθόνη μετουσιώνοντας τη σαιξπηρική ιστορία σε ένα παραμύθι με λιοντάρια. Ο Σκαρ σαν άλλος Κλαύδιος σκοτώνει τον Μουφάσα (σε μία σκηνή που όλοι θα θυμόμαστε ως μία απ’ τις πιο εμβληματικές σκηνές θανάτου στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων), με σκοπό να καταλάβει την εξουσία. Ταυτόχρονα εξορίζει τον μικρό Σίμπα, ο οποίος μεγαλώνοντας θα γυρέψει εκδίκηση και θα διεκδικήσει πίσω το χαμένο του βασίλειο. Ακόμα μία ομοιότητα – Easter egg – αποτελεί το γεγονός ότι και οι δύο ήρωες βλέπουν το φάντασμα του νεκρού τους πατέρα και κατά κάποιο τρόπο καθοδηγούνται από αυτό.

Advertisements
Διαβάστε επίσης  Άννα: A last of us Story, μία ταινία που "ήρθε" την κατάλληλη στιγμή
Ad 14
Ο βασιλιάς των λιονταριών
Πηγή εικόνας: www.irishmirror.ie

Η πολιτική «καρδιά» όμως του Lion King βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την εξουσία τα δύο αδέλφια, Μουφάσα και Σκαρ. Αρχικά ο Μουφάσα παρουσιάζεται ως ένα λιοντάρι πιο ανοιχτόχρωμο, μυώδες και επιβλητικό, σε αντίθεση με τον σκουρόχρωμο αδελφό του, Σκαρ. Ο Μουφάσα είναι μονάρχης, αγαπητός μεν, μονάρχης δε. Υποστηρίζει την ισορροπία στη φύση και τονίζει πως όλα έχουν τη θέση τους στον «κύκλο της ζωής» έχοντας όμως ταυτόχρονα τις ύαινες στην εξορία (και όντας ο ίδιος στη μεριά των κυνηγών και όχι των θηραμάτων ή των αδικημένων). Με τον κύκλο της ζωής και την ισορροπία που αυτός υπόσχεται, οι θέσεις των ζώων είναι συγκεκριμένες και αναλλοίωτες, κυνηγοί και θηράματα, βασιλιάδες και υπήκοοι. Το ποια είναι η θέση του κάθε ζώου στον κύκλο της ζωής δεν το ορίζουν οι ικανότητες ή η προσπάθειά του, αλλά το τι είχε την τύχη να γεννηθεί.

Στον αντίποδα, ο αποκλίνον θείος Σκαρ επιχειρεί να εισάγει έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης. Σε πολλά σημεία ο λόγος του Σκαρ αποτελεί ξεκάθαρα αναφορά στη φασιστική- ναζιστική ιδεολογία. Για τις ύαινες, που ως τότε αποτελούσαν τους απόβλητους της κοινωνίας, ο Σκαρ είναι ένας ήρωας, καθώς τους προσφέρει μία θέση στη νέα τάξη πραγμάτων με αντάλλαγμα τη βοήθειά τους στην ανατροπή του καθεστώτος. Το καχεκτικό αυτό λιοντάρι, ο απόλυτος κακός του Lion King παρουσιάζει τα κοινά στοιχεία των Χίτλερ και Στάλιν καθώς ο χαρακτήρας του εμπεριέχει τόσο ναζιστικά όσο και κομμουνιστικά στοιχεία (μα πάνω από όλα στοιχεία κάθε είδους ολοκληρωτισμού). Οι ύαινες θα μπορούσαν να αποτελούν τον καταπιεσμένο λαό ο οποίος «πατάει πόδι» και εναντιώνεται στο κατεστημένο (με τα λιοντάρια ως βουρζουάδες) κάτω από τον έλεγχο μιας ηγετικής φιγούρας (η οποία ειρωνικά τυγχάνει και η ίδια να είναι λιοντάρι).

Διαβάστε επίσης  Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: 57 χρόνια... φαγούρα!

Όπως το Lion King, έτσι και το Zootopia αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων ενώ παράλληλα εμπεριέχει πολιτικές αναφορές. Η ταινία έχει χαρακτηριστεί από κριτικούς ως «η πιο πολιτική ταινία της Disney». Ακόμα μία ταινία με πρωταγωνιστές ζώα και όχι ανθρώπους. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας μικρής λαγουδίνας η οποία ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός. Ενώ τα καταφέρνει, κατεβαίνοντας στη μεγάλη πόλη ζει μόνο το ρατσισμό και την απαξίωση. Μία υπόθεση εξαφάνισης της δίνει την ευκαιρία να αποδείξει την αξία της, αλλά και να ξεσκεπάσει ότι «σαπίζει στη Zootopia».

Με μία πρώτη ματιά, το θέμα που κάνει «μπαμ» στη συγκεκριμένη ταινία είναι το φαινόμενο του ρατσισμού και δικαίως. Ένα μικρό λαγουδάκι (και δη γυναίκα) δε μπορεί να είναι αστυνομικός, μία αλεπού δε γίνεται να μην είναι πονηρή και δολοπλόκησα. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις αντίστροφου ρατσισμού όπως το ότι ένα υπεράνω πάσης υποψίας πρόβατο δε θα μπορούσε να είναι κακό.

Αστυνομία στο Zootopia
Πηγή εικόνας: www.indiewire.com

Το γεγονός ότι τα ζώα στο Zootopia χωρίζονται σε είδη και αυτά τα είδη κατηγοριοποιούνται σε σαρκοφάγα και χορτοφάγα, καλά και κακά, ενώ τους δίνονται ορισμένα de facto χαρακτηριστικά θυμίζει το διαχωρισμό των ανθρώπων σε φυλές και τη στερεοτυπική αντίληψη που επικρατεί για καθεμία από αυτές. Η Zootopia ως πόλη ηχεί στα αυτιά μας ως ουτοπία, όχι τυχαία. Η κοσμοπολιτική μητρόπολη των ευκαιριών παρουσιάζεται ως η γη της επαγγελίας, όπου όλα τα ζώα, κάθε είδους ζουν μαζί και έχουν φαινομενικά κοινές ευκαιρίες. Αυτή όμως είναι απλά η βιτρίνα μιας πόλης κάτω από την οποία εδρεύει ο ρατσισμός και η καχυποψία.

Διαβάστε επίσης  Και αποχαιρέτα το, το Hollywood που χάνεις...

Ακόμα, το αστυνομικό σώμα της Zootopia στο οποίο θέλει να ενταχθεί η πρωταγωνίστρια χαρακτηρίζεται από την ολοκληρωτική παρουσία μεγαλόσωμων ανδρών ενώ ένας χαρακτήρας πιο «μαλακός», ένα εύσωμο τσιτάχ που τρώει ντόνατς και υπονοείται ότι είναι ομοφυλόφιλος έχει τη θέση του μπροστά στα γραφεία και όχι μέσα στο ενεργό αστυνομικό σώμα. Εν τέλει η Zootopia αποτελεί έναν καθρέφτη της μοντέρνας ζωής, μιας ζωής όπου τα προβλήματα και η προκατάληψη κρύβονται «κάτω από το χαλί» αλλά δεν παύουν να είναι εκεί.

Και οι δύο ταινίες χρησιμοποιώντας τα χαριτωμένα ζώα και την παραμυθική μορφή ως δούρειο ίππο  αντιμετωπίζουν και προβάλλουν θέματα πολιτικής τα οποία παρουσιάζονται στις εποχές κατά της οποίες γυρίστηκαν. Είναι προφανές ότι απευθύνονται σε κοινό όλων των ηλικιών καθώς είναι εμμέσως διδακτικές για τα παιδιά και δημιουργούν άμεσους συνειρμούς και προβληματισμούς στους ενήλικες. Ταυτόχρονα, τα Lion King και Zootopia δεν παύουν να είναι άρτια σε όλους τους τεχνικούς τομείς και διασκεδαστικά για όλους, ενώ παρουσιάζουν ενδιαφέρον και οι διαφορές τους στο design και στην -άψογη- μουσική.

Αγαπημένες σκηνές:

  • Lion King: Η σκηνή όπου ο Scar τραγουδάει το Be prepared με τις ύαινες να παρελαύνουν από κάτω
  • Zootopia: Η σκηνή όπου η Judy καλείται να δώσει συνέντευξη τύπου και παρασύρεται (μέσα στην ανάγκη της για αποδοχή) και η ίδια από την προκατάληψη και τα στερεότυπα που κυριαρχούν

Μπορείτε να δείτε τα τρέιλερ εδώ:

Βιβλιόφιλη και κινηματογραφόφιλη με μεγάλη αδυναμία στις γάτες (αλλά και τους σκύλους), το τσάι και τη σοκολάτα.
Οπαδός των επιτραπέζιων και του Netflix (η οποιασδήποτε άλλης πλατφόρμας) n' chill

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

70s boho chic: Το trend που κάνει δυνατό comeback.

Το boho chic των 70s, εμπνευσμένο από την ανεπιτήδευτη αισθητική

Απόγνωση, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ: Μια χειριστική πρόζα

Το αριστούργημα του Ναμπόκοφ, Απόγνωση, συντίθεται με μια συγκλονιστική πρόζα