Το Whiplash ή «Χωρίς Μέτρο» είναι ένα δράμα με πολλές ηθικές διαστάσεις, που κυκλοφόρησε το 2014 και οδήγησε τους θεατές σε ένα διαρκές οδυνηρό ψυχολογικό ταξίδι. Η ταινία προβληματίζει, διασκεδάζει μουσικά και αφήνει αρκετά περιθώρια σκέψης σε διάφορα ζητήματα.
Υπόθεση
Ο Άντριου είναι ένας νέος ντράμερ που φοιτά στο καλύτερο ωδείο της χώρας του, το Shaffer. Εκεί, βρίσκεται ένας απαιτητικός μαέστρος με… στρατιωτική πειθαρχία, ο οποίος διευθύνει μια τζαζ μπάντα. Έπειτα από την γνωριμία του Άντριου με τον αυστηρό μαέστρο Τέρενς Φλέτσερ (J.K Simmons), ο πρώτος πασχίζει να του αποδείξει την ικανότητά του, ώστε να γίνει ο καλύτερος ντράμερ της μπάντας του. Η πορεία προς την απόδειξη αυτή αναμένεται σκληρή, επίπονη, με συγκρούσεις και ταπείνωση που θα μετατραπεί σε πείσμα.
Κριτική
Advertising
Το Whiplash είναι μια ταινία που πραγματεύεται αρκετά την ηθική διάσταση της εκπαίδευσης καθώς και τον τρόπο με τον οποίο κανείς μαθαίνει καλύτερα. Ο Φλέτσερ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια θετική εκπαίδευση, με ενθάρρυνση και επαίνους, αντ’ αυτού επιλέγει μια σκληρή αντιμετώπιση διαρκούς υποτίμησης, εξαναγκασμού για επανάληψη μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι να επέλθει το τέλειο. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο τρόπος αυτός ωθεί και πεισμώνει τους νέους μουσικούς, οδηγώντας τους στο να γίνουν καλύτεροι. Βέβαια το κατά πόσο τους βοηθάει είναι ένα ζήτημα που μπορεί να πάρει πολλές διαστάσεις. Στην διάρκεια του Whiplash, βλέπουμε τον Άντριου να υποφέρει, να ματώνει και να χάνει τον εαυτό του. Η συμπεριφορά του Φλέτσερ είναι ιδιαίτερα προβληματική, όσο και αν εν τέλει οδηγεί τους μαθητές σε θετικά αποτελέσματα. Οι μαρτυρίες παλαιότερων μαθητών αποδεικνύουν την σκληρή σχέση του μαέστρου με τους μουσικούς του, και η ιστορία του Άντριου δεν μας αφήνει μακριά από αυτό.
Η σχέση του Φλέτσερ με τον Άντριου είναι ιδιαίτερη, ο μαθητής έχει εκμυστηρευτεί στον μαέστρο την οικογενειακή του κατάσταση, και ο δεύτερος δεν διστάζει να τον ταπεινώσει μπροστά σε ολόκληρη την μπάντα, όταν «δεν βρίσκεται στο τέμπο του». Ο Φλέτσερ είναι πραγματικά αμείλικτος, αλλά δεν διστάζει να «σπάσει» μπροστά στην μπάντα του, όταν μαθαίνει άσχημα νέα για έναν παλαιότερο μαθητή του. Στο σημείο αυτό είναι σαν να δείχνει στους μαθητές πως όσο βάναυση και αν είναι η συμπεριφορά του προς το μέρος τους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν νοιάζεται για εκείνους, αφού η αγριότητα γίνεται για το καλό τους, την εξέλιξή τους.
Ο Άντριου φτάνει στο αποκορύφωμα του, περνάει από πολλές πίστες συναισθημάτων, οργίζεται, θυμώνει, πεισμώνει και συνεχίζει ακάθεκτα να προσπαθεί για το καλύτερο, να αποδείξει ότι μπορεί και θα γίνει ο καλύτερος. Γνωρίζει πως είναι ο καλύτερος στην οικογένεια του, θεωρεί αυτό που κάνει σημαντικότερο από ένα αδιάφορο ποδοσφαιρικό ταλέντο των ξαδερφιών του, ειρωνεύεται, και καταδεικνύει με κάθε τρόπο πως αυτό που έχει καταφέρει είναι σημαντικό, και θα γίνει ακόμη καλύτερο. Απαρνιέται σχέσεις και προσωπικό χρόνο, αφιερώνει κάθε λεπτό της ζωής του στα ντραμς, ματώνει τα χέρια του, και κάθε φορά έχει να αντιμετωπίσει μια σκληρή κριτική από τον Φλέτσερ.
Σίγουρα το Whiplash μας αφήνει την εντύπωση ενός δράματος που στέκεται μπροστά μας χωρίς να μένει λεπτό αδιάφορο, μας μιλάει, στρέφουμε το βλέμμα μας προς τους ήρωες και νιώθουμε κάθε συναίσθημά τους. Η οσκαρική ερμηνεία του J.K Simmons είναι καθηλωτική, εκπέμπει σεβασμό και ένα σφίξιμο, κάθε φορά που εμφανίζεται στο πλάνο. Συνολικά είναι μια ταινία πράγματι «Χωρίς Μέτρο», και αυτό αφήνει σίγουρα θετικές εντυπώσεις.
Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=7d_jQycdQGo
Advertising
