Marcel the Shell with Shoes On: Από μια γωνιά του ίντερνετ στα Όσκαρ

Πριν μερικές μέρες είπα στον αδερφό μου να δούμε το Marcel the Shell with Shoes On. Με ρωτάει τι αφορά και του απαντάω ό,τι χρειάζεται να ξέρεις είναι στο τίτλο. Ωραία μου λέει φαίνεται παράξενο, ας το δούμε. Κανείς από τους δυο μας όμως δεν ήταν έτοιμος για τη πληθώρα συναισθημάτων που βρίσκονται σε αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι.

O Marcel the Shell είναι μία επιτυχία από τις απαρχές του YouTube των Dean Fleischer Camp και Jenny Slate, η δεύτερη δίνει και τη φωνή της στον πρωταγωνιστή. Πάνω από μια δεκαετία μετά επιστρέφουν στη δημιουργία τους και τη μετατρέπουν σε εμπειρία για τη μεγάλη οθόνη και αυτό το ταξίδι είναι σημαντικό για τη κατανόηση της ταινίας. Αξίζει κάποιος να δει τη μεταφορά από παράξενες ταινίες  τεσσάρων λεπτών σε υποψήφια για Όσκαρ ταινία.

Ο Dean ένας ντοκυμαντερίστας μετά το τέλος του γάμου του μετακομίζει σε ένα Airbnb όπου βρίσκει ένα μονόφθαλμο κοχύλι τoν Marcel να ζει στο σπίτι με τη γιαγιά του Connie (Isabella Rosellini) (!) και το κατοικίδιο του Marcel μια μπάλα από χνούδι.Η ζωή τους θυμίζει μιά δύσκολη αγροτική ζωή σε κάποιο ξεχασμένο χωριό. Ο Marcel είναι νεαρός και ενεργητικός αλλά η γιαγιά του είναι μεγάλη και ακόμα και τα πιο απλά πράγματα της είναι δύσκολα πλέον. Τους αρκεί το βράδυ να δουν 60 Minutes από τη τηλεόραση του γείτονα. Αξίζει να αναφερθεί πως η Isabella Rosellini με την απόκοσμη προφορά της και την ήρεμη και εύθραστη χροιά που δίνει στη φωνή της γίνεται επίκεντρο σε όποια σκηνή είναι. Προφανώς ο Dean δε μπορεί να αφήσει την ευκαιρία να τους κάνει το αντικείμενο της επόμενης ταινίας του.Το δίδυμο ζει τη βαρετή κλασσική του καθημερινότητα και απορούν που κάποιος ενδιαφέρεται τόσο γι αυτούς αλλά και εγώ αν έβρισκα δυο κοχύλια που μιλάνε θα το έκανα ντοκυμαντέρ.

H ταινία είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο να κρατήση ζωντανή και αυθεντική την αίσθηση του ντοκυμαντέρ. Δεν μιλάμε για κάποιο mockumentary τύπου Cristopher Guest ή απλά τη μορφή του όπως χρησιμοποίησε το The Office. Υπάρχουν δύο ήδη λήψεων κλασσικά σταθερά πλάνα συνέντευξης και πλάνα κάμερας στο χέρι.Και ακριβώς στα πλάνα στο χέρι ζωντανεύει ο κόσμος. Ίσως φταίει η έλλειψη τεχνικών γνώσεών μου στον τομέα του animation αλλά δεν έχω ξαναδεί τόσο καλά το τέχνασμα τη κάμερας στο χέρι μαζί με stop-motion. Σίγουρα δε θέλω να μάθω περισσότερα για το πως λειτουργεί για να μη χάσω τη μαγεία.

Από τη πρώτη στιγμή που είδα τον Marcel ήξερα πως η φωνή του μπορεί να κάνει και τον πιο σκληροτράχηλο, άψυχο άνθρωπο να λυγίσει και να αγοράσει φιγούρα, μπλουζάκι και ό,τι άλλο υπάρχει Σε αυτό το επίπεδο απόλαυσα και εγώ την ταινία μέχρι το πρώτο τέταρτο. Ενώ ο Marcel μας ξεναγεί στο σπίτι μας δείχνει πόσο άδειο είναι, μας λέει πόσο γεμάτο ήταν και αποκαλύπτει ζωγραφιές που έχει κάνει της οικογένειας του. Όλοι εκτός από τον Marcel και τη γιαγιά Connie εξαφανίστηκαν όταν το ζευγάρι που ζούσε πριν στο σπίτι χώρισε.Σε αυτή ακριβώς τη στιγμή η ταινία δίχνει πραγματικά τι θέλει να κάνει. Ο Marcel λέει στον Dean «Ξέρεις γιατί χαμογελάω;». Ο Dean ρωτάει «Γιατί;».«Επειδή αξίζει» απαντάει ο Marcel. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Αυτή η ταινία που έβαλα να δω με μόνο σκοπό να γελάσω έχει το θάρρος να εκφραστεί με τέτοιο τρόπο χωρίς να νοιάζεται  για έννοιες όπως κλισέ. Στην γεμάτη ειρωνεία εποχή που ζούμε ήταν μια απίστευτα όμορφη και αναζωογονητική στιγμή.

Ο Dean ανεβάζει βιντεάκια του Marcel στο Youtube και γίνεται αμέσως viral. Γιατί να μη χρησιμοποιήσει αυτό το κοινό για να βρει την οικογένειά του; Το κοινό όμως χρησιμοποιεί απλά την ευκαιρία για να βγάλει selfie μπροστά από το σπίτι του Marcel. Η μόνη λύση φαίνεται να είναι η εκπομπή 60 Minutes αλλά ο Marcel ανησυχεί πως τόση αναστάτωση θα κάνει κακό στην υγεία της γιαγιάς του.Η απώλεια κοντινών προσώπων στοιχειώνει την ταινία. Όπως ο Marcel φοβάται πως το κυνήγι για τους χαμένους συγγενείς τον κάνει να χάσει τη γιαγιά του, ο Dean φοβάται να ανοίξει τη καρδιά του στον έρωτα ξανά.

Υπάρχει μεγάλη προκατάληψη για τις ταινίες animation πως είναι για παιδιά. Το μόνο που ξέρω είναι πως τα παιδιά αξίζουν ταινίες animation όπως το Marcel the Shell With Shoes On. Ταινίες που έχουν γέλιο και χαρά μέσα αλλά εκφράζουν συναισθήματα όπως στεναχώρια και φόβος. Ο Guillermo del Toro πρόσφατα δήλωσε πως το stop-motion animation είναι η πιο καθαρή μορφή κινηματογράφου και το απέδειξε πόσο το πιστεύει με το Πινόκιο. Αλλά λυπάμαι κύριε Del Toro μία ανεξάρτητη ταινία δημιούργησε με πιο απλό και ομολογουμένως πρωτόγονο τρόπο το animation θαύμα της χρονιάς.

Όταν τελειώσαμε τη ταινία ο αδερφός μου είπε:«Ωραία, πρέπει τώρα να λέω πως η αγαπημένη μου ταινία είναι για ένα κοχύλι που μιλάει.» Ξέρω μοιάζει αλλόκοτο αλλά αυτή η ταίνια με το κοχύλι είναι τόσο ποιητική και όμορφη.