«You know his name» λέει πολύ σωστά το tagline της νέας ταινίας του Paul Greengrass. Ξέρουμε το όνομά του, τόσο το αληθινό όσο και το «καλλιτεχνικό». Ξέρουμε κι από πού ξεκίνησε και τι έχει περάσει ή, τουλάχιστον, έχουμε μάθει όσα χρειάζονταν. Κι όπως τα ξέρουμε εμείς, τα ξέρει και o Jason. Γι’ αυτό και η ιδέα μιας ακόμα παραγωγής όπου ο Matt Damon παίζει κυνηγητό ψάχνοντας να βρει την αλήθεια για το παρελθόν του χαρακτήρα του, ήταν φυσικό να αποτύχει. Δεν ήταν όμως η έλλειψη της original ιδέας που έκανε το Jason Bourne εκπληκτικά αδιάφορο. Ήταν η απουσία πλοκής συνολικά, η απουσία κάθε έμπνευσης από το σενάριο, –θυμάμαι τα γλυκύτατα λόγια του Damon για τη δουλειά του Tony Gilroy στο Τελεσίγραφο του Μπορν κι αναρωτιέμαι αν θέλει και σήμερα να κάνει ένα σχόλιο για το screenplay του Greengrass – η υπερβολική δράση και η εκνευριστική σκηνοθεσία.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Bourne χρειαζόταν μια καλή αφορμή για να εμφανιστεί ξανά στο προσκήνιο, να μπλεχτεί ξανά στα πόδια διεφθαρμένων κατασκόπων και να παίξει ξανά κρυφτό, ξύλο και φυσικά ”πιάσε με αν μπορείς” στους τέσσερις τροχούς με έναν δολοφόνο της Υπηρεσίας που έχει προσωπικά μαζί του. Χρειαζόταν καλή αφορμή για να δικαιολογήσεις εσύ, που όλα τα προηγούμενα τα έχεις ξαναδεί, ότι κάθεσαι δύο ώρες στην καρέκλα σου και τα ξαναβλέπεις. Και όχι, αυτό που έψαχνε o Jason δεν ήταν αρκετό για να δημιουργήσει σασπενς, κάτι που ο Greengrass σίγουρα κατάλαβε, αλλά βαρέθηκε να αντιμετωπίσει. Έτσι, μας πρόσφερε αντί αυτού ένα ατελείωτο car chase και μπόλικες σκηνές μάχης, φιλμαρισμένες από τόσο κοντά που δεν είχες ιδέα ποιός έκανε την έξυπνη κίνηση, ενώ περίμενες εναγωνίως ένα ήσυχο καρέ στα κεντρικά της CIA ή το προσωπάκι της Alicia Vikander να σε σώσει. Η Vikander (A Royal Affair, Ex Machina) υποδύεται την Heather Lee, υπεύθυνη του τομέα των Cyber επιχειρήσεων, φιλόδοξη και τολμηρή, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτη και λίγο μικρή για τα παπούτσια που προσπαθεί να φορέσει. Όπως και να ‘χει, ήταν ένας από τους λίγους χαρακτήρες που είχαν κάποιο ενδιαφέρον και προοπτική, και θα έλαμπαν ακόμη περισσότερο αν το σενάριο τους έκανε τη χάρη. Mεταξύ αυτών και ο Aaron Kalloor, περήφανος ιδιοκτήτης μιας νέας, πολλά υποσχόμενης εταιρίας στον χώρο τον social media, που χρωστάει την επιτυχία της σε ένα όχι τόσο ένδοξο μυστικό και τον φέρνει αντιμέτωπο με τον τωρινό διευθυντή της CIA, Robert Dewey (Tommy Lee Jones). Μπορεί να ήταν ιδέα μου, αλλά o Kalloor στο πρόσωπο του Riz Ahmed (The Night Of) και η υπόθεσή του κλέβουν συχνά το spotlight από τον Bourne και εύχεσαι να έμενε το focus της ταινίας πάνω τους, ενώ εσύ και ο Matt Damon παρακολουθείτε μασουλώντας ποπ-κορν.
Είναι προφανές από όσα ακούγονται κι από όσα είδαμε στην αίθουσα, ότι Damon και Greengrass έχουν σκοπό να επανέλθουν και, για να λέμε την αλήθεια, το Jason Bourne θύμιζε λιγότερο ολοκληρωμένη ταινία και περισσότερο τρέιλερ για την επόμενη. Παρά όμως τα όσα σας έγραψα ως εδώ, αν υπάρξει επόμενη, εγώ θα είμαι εκεί. Ίσως και μόνο επειδή την πρώτη τριλογία θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη, θα την ξαναβλέπω ευχάριστα και θα τη νοσταλγώ μόλις ακούσω τη φωνή του Moby στα credits.
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Οι 10 καλύτερες ταινίες δράσης για γερά movie nights
- Πέντε ταινίες για την εκπαίδευση που αξίζει να δεις!
- Ad Astra: Ψυχανάλυση στο διάστημα
- 5 ταινίες… αληθινά γεγονότα
- Τι είδαμε, τι χάσαμε: Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων
