Το “Capernaum”, είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος. Ένα σκληρό και άκρως ρεαλιστικό δράμα που επιδιώκει να συγκλονίσει τον θεατή από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Η πρώην ηθοποιός Nadine Labaki σκηνοθετεί ερασιτέχνες ηθοποιούς μέσα στην «ασχήμια» της κοινωνίας και δικαιώνεται. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο της επιτροπής στις Κάννες, ενώ βρέθηκε και στα Όσκαρ με υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο αγαλματίδιο.
Στην καταραμένη βιβλική πόλη της Καπερναούμ, που χρησιμοποιείται σαν μεταφορά, ένα 12χρονο αγόρι βιώνει τα πάνδεινα στην προσπάθεια του να επιβιώσει. Αναλαμβάνει ευθύνες δυσανάλογες της ηλικίας του και καταλήγει να μηνύει τους γονείς του, επειδή τον γέννησαν. Όλα αυτά συμβαίνουν στις φτωχογειτονιές του Λιβάνου, εκεί που η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.
Το “Capernaum” βασίζεται περισσότερο στις εικόνες, παρά στους διαλόγους. Είναι μια άκρως εκφραστική ταινία στα πρότυπα του σύγχρονου ρεαλιστικού σινεμά. Οι ερμηνείες αν και από ερασιτέχνες είναι παραπάνω από καλές. Αυτό δικαιολογείται βέβαια, αφού οι πρωταγωνιστές επιλέχθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να ταυτιστούν με την πραγματικότητα της ταινίας. Η Nadine Labaki ρίσκαρε ολοκληρωτικά για την υλοποίηση του οράματος της (καλλιτεχνικά και οικονομικά) και χάρισε μια ταινία που αφήνει το στίγμα της σε όποιον επιλέξει να την παρακολουθήσει.
Το “Capernaum”, όμως, είναι προσεγμένο και ολοκληρωμένο απ’ όλες τις απόψεις. Επιλέγει έναν μη γραμμικό τρόπο αφήγησης με πολλά φλας μπακ. Σε αυτό συμβάλλει το αξιοζήλευτο μοντάζ της που χτίζει την αγωνία μεθοδικά. Η φωτογραφία παραπέμπει περισσότερο σε ντοκιμαντέρ και δένει ιδανικά με την άσχημη αστική πραγματικότητα. Τέλος, το μελοδραματικό σάουντρακ με τα βιολιά που «κλαίνε» οδηγούν στην τελική αποθέωση της τραγωδίας που βιώνει ο αδύναμος αλλά γεμάτος ελπίδα πρωταγωνιστής.
Advertising
Η ταινία μπορεί να κατηγορήθηκε για τις δήθεν λαϊκίστικες συμπεριφορές της να εκμαιεύσει συναισθήματα, αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά αλήθεια ή έστω μια κακή αλήθεια.
Είναι μια σκληρή ταινία, έκκληση απέναντι στην φιλεύσπλαχνη, αλλά αδιάφορη Δύση.
Πετυχαίνει, λοιπόν, τον σκοπό της αν και χάνει τις ισορροπίες αλλά δίνει έμφαση στην συναισθηματική φύση του ανθρώπου. Όπως και να έχει, αποτελεί μια ταινία ορόσημο για τον διεθνή κινηματογράφο και συγκαταλέγεται εύκολα στις καλύτερες ταινίες της προηγούμενης χρονιάς.
Advertising
