“Arctic”: Μια αγωνιώδης περιπέτεια επιβίωσης

Το “Arctic”, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορεί να προκύψει, όταν το ταλέντο, η φρέσκια ματιά και η δουλειά συνδυαστούν, αφήνοντας στην άκρη τα μεγάλα χρηματικά ποσά. Ο βραζιλιανός σκηνοθέτης Joe Penna, κάνει το ντεμπούτο στον κινηματογράφο τραβώντας πάνω του τα βλέμματα. Αξιοποιεί κατάλληλα τα κατάλευκα τοπία της Ισλανδίας και με λιτά μέσα κλιμακώνει την ένταση υποδειγματικά. Συνοδοιπόρος του σ’ αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι, ο σπουδαίος Δανός Mads Mikkelsen. Η δραματική περιπέτεια επιβίωσης έφτασε δίκαια στο διαγωνιστικό κομμάτι του Φεστιβάλ των Καννών και συνεχίζει την πορεία της στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη.

Στο “Arctic”, ο θεατής συμπάσχει από την αρχή με τον τραγικό πρωταγωνιστή που είναι χαμένος κάπου στην Αρκτική. Στην πρώτη σκηνή, ο ταλαιπωρημένος άντρας σκάβει στο χιόνι, που στην συνέχεια καταλαβαίνουμε ότι «γράφει» SOS με σκοπό να τον εντοπίσει κάποιος. Ακολουθούν οι φαινομενικά βαρετές δουλειές της καθημερινότητάς του, όπως το ψάρεμα και η ενασχόληση μ’ έναν απαρχαιωμένο ραδιοπομπό. Στην συνέχεια αποσύρεται στο κουφάρι του αεροπλάνου του, για να φάει και να κοιμηθεί. Όλα αυτά συμβαίνουν σ’ ένα κρύο και αχανές τοπίο. Προσπαθώντας να επιβιώσει και να επιστρέψει στον πολιτισμό, θα κληθεί να προστατέψει μια τραυματισμένη γυναίκα και να αποφύγει τους αμέτρητους κινδύνους.

Η λιτή σκηνοθεσία και η ουσιαστική απουσία διαλόγων, διαμορφώνουν την ταυτότητα της ταινίας. Το “Arctic”, επιλέγει να μην δώσει μασημένες πληροφορίες στο κοινό και έτσι απουσιάζουν πιθανά flashback, γύρω από το ατύχημα και τον πρωταγωνιστή. Επιπλέον, δεν δίνεται επίτηδες σημασία στο χρονικό πλαίσιο. Έτσι, ο θεατής δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο να καταλάβει πόσες ημέρες «διαρκεί» η ταινία, αφού δεν βραδιάζει ποτέ. Το σενάριο, καταφέρνει με ιδιαίτερο τρόπο να μην είναι βαρετό και καθορίζει τον ρυθμό του σασπένς. Ο Mads Mikkelsen από την πλευρά του, εντάσσεται εξαιρετικά στον ρόλο μέσα από μια λιτή, αλλά βαθιά ερμηνεία, η οποία βασίζεται κατά πολύ στην γλώσσα του σώματος.

Η ταινία, χωρίς να είναι αριστούργημα καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή ενεργό. Στην αρχή τον “καθηλώνει” αρνητικά, δείχνοντας του την ζοφερή πραγματικότητα και την ματαιότητα των πράξεων σωτηρίας του πρωταγωνιστή. Στην συνέχεια ,όμως, τον προκαλεί να σηκωθεί από την θέση του και να φωνάξει μαζί του. Το “Arctic”, έχει κάποιες κρυφές αρετές, οι οποίες σε συνδυασμό με την απουσία πολλών κλισέ συνθέτουν το αμφίρροπο τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, που ο άνδρας βλέπει ένα μοβ λουλούδι να έχει ανθίσει μέσα στο παγωμένο τοπίο. Αμέσως, ξεχνάει τις αναρίθμητες δυσκολίες που βιώνει και χάνεται στις σκέψεις του για μερικά δευτερόλεπτα, μέχρι να επανέλθει στην σκληρή πραγματικότητα.

Τέλος, η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετά καλή και υπεράνω προσδοκιών αν ληφθούν υπόψιν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε. Μικρό μπάτζετ, δύσκολες καιρικές συνθήκες και απουσία ομιλίας θα μπορούσαν να αποδειχθούν πραγματικά αγκάθια. Αντιθέτως ,όμως, το “Arctic” τα ξεπέρασε εύκολα. Επιπρόσθετα, δίνοντας σημασία στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής και στην ουσία των πραγμάτων, έδωσε την ευκαιρία σε όσους την παρακολούθησαν, να αλλάξουν την οπτική τους γωνία. Παράλληλα, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια άλλη εκδοχή της μάχης ανάμεσα στον Δαβίδ και τον Γολιάθ. Αυτή την φορά, ανάμεσα στον φαινομενικά ανήμπορο, αλλά πεισματάρη άνθρωπο και την παντοδύναμη φύση!