ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2020Τα μάτια μου ανοίγουν αργά, νωχελικά, άγουρο θαρρώ το ξύπνημα ετούτο. Από το μυαλό μου περνούν χιλιάδες σκέψεις, όλες τους μοιάζουν να αναδύονται αργοσάλευτα μέσα από ένα νέφος που σαν παραπέτασμα με εμποδίζει να δω ξεκάθαρα. Το μόνο ευδιάκριτο στην αχλή είναι η καλλίγραμμη σιλουέτα μιας γυναίκας που ακαθόριστη είναι η φυσιογνωμία της. Έχω όμως […]
Είμαι στη Μεσοποταμία, βαδίζω στον περιφερειακό δρόμο από τη μεριά του γηπέδου. Στην άκρη του χωριού κάποιος ασύνετος έχει ανάψει φωτιά στα θερισμένα σπαρτά και οι φλόγες που μου μαγνητίζουν το βλέμμα, κάνουν πολλούς από τους χωρικούς, φοβούμενοι για τις περιουσίες τους, ανήσυχοι να συγκεντρώνονται στο σημείο. Οι πύρινες γλώσσες δεν απέχουν παρά λίγα μέτρα […]
Το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα, αν δεν πεθάνω από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, σίγουρα θα αποχαιρετίσω τα εγκόσμια από ασιτία. Λησμόνησε να φάει, ο απερίσκεπτος! θα γράφει στην επιτύμβια μου επιγραφή. Τέτοια μακάβρια σκέφτομαι με διάθεση αυτοσαρκαστική και ξυπόλυτος περπατώ προς το μπάνιο. Τα μαλλιά μου, κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, έχουν μακρύνει ασυνήθιστα πολύ, […]
Σύννεφα βαριά αποτινάζουν το περιττό τους βάρος και το διασπείρουν στης Καστοριάς τα όμορφα χωριά, που σαν λευκοντυμένες κόρες απλώνονται γύρω από ψηλά βουνά και πεδινές περιοχές, ολόγυρα της λίμνης Ορεστιάδας. Βαρυχειμωνιά! λένε οι συγχωριανοί μου καθώς περπατούν στους δρόμους τουρτουρίζοντας. Εγώ τους βλέπω και δεν αντιλαμβάνομαι την αντίδραση τους τη φοβική στα καιρικά φαινόμενα. […]
Νόστος Είδα πίσω από γωνίες σκοτεινές, από του Φθινοπώρου την αργοσάλευτη περπατησιά, τον έρωτα να ανθίζει μέσα στο σώμα της Ελπίδας, μηνύματα εξακόντιζε προς το μέρος μου καθημερινά, μόνο που εγώ φοβάμαι πως στέρεψα από ευγενικά αισθήματα, σημαδεύτηκε θαρρείς από αθεράπευτο τραύμα η ψυχή μου. Την αυλή του σπιτιού της συχνά κοσίζω, και στην καρδιά […]
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, ο νεφελοσκεπής ουρανός μου φαίνεται πως σκοπό το έχει βάλει να πέσει και να με πλακώσει. Τα φώτα της πόλης οκνηρά, λόγω των συνθηκών, διαχέουν τις κεχριμπαρένιες τους εκκρίσεις στο οδόστρωμα κάτω στον κεντρικό δρόμο της Αθανασίου Διάκου. Η ατμόσφαιρα φέρνει λίγο από Φθινόπωρο, ειδικά για μένα που είμαι στο […]
Η νυχτιά με βρίσκει σε μέρος ερημικό, ακολουθώ μονοπάτι δύσβατο, ελικοειδές και κατηφορικό, κάνω βήματα αργά, είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός γιατί φοβάμαι, έτσι θεοσκότεινα που είναι, πως θα πέσω στον γκρεμό που υπάρχει στα δεξιά μου. Λιθαράκια σκορπίζουν στο διάβα μου καθώς σέρνω τα πόδια μου, φοβούμενος μήπως και σκοντάψω. Ακούω που και που να κυλούν […]
Στα φρυγμένα μονοπάτια του χωριού, στους κακοτράχαλους αγροτικούς δρόμους, λιάζονται φίδια στις χωμάτινες κοιλότητες που σημαδεύτηκαν και βάθυναν από τα πατήματα τροχοφόρων οχημάτων, και κάπου κάπου, εκεί, στις άκρες των ατραπών, αλλάζουν το δέρμα τους και διαπνέονται από την επιθυμία να αναζωογονηθούν ̶ γιατί όχι και να αναγεννηθούν. Τι ωραία που απεκδύονται με φυσικό […]
Έχω κατεβάσει το κεφάλι, όσο η εκτυφλωτική λάμψη του ήλιου με αναγκάζει να κρατώ τα μάτια μου μισόκλειστα. Είναι λογικό τώρα που οδεύουμε προς το τέλος του Καλοκαιριού, το ακτινοβόλο αστέρι να χαμηλώνει το βλέμμα, να υποστέλλει τη σημαία της αλαζονείας και να υποτάσσεται στην ισχύ του αποπνικτικού για μένα, γεμάτου βροχοπτώσεις, φθινοπώρου. Η μπάλα […]
Ένα απόγευμα καλοκαιρινό, μα συνάμα και κάπως μελαγχολικό αφού ψηλά στους αιθέρες μαινόταν μάχη σκληρή ανάμεσα σε γκρίζους και λευκούς επιδρομείς, κει που το στερέωμα το γαλανό μαζεύτηκε το δύσμοιρο για να προφυλαχθεί, έτυχε να περνώ από την πλατεία του χωριού. Πατούσα σε λίθους μεγάλους και πλακωτούς, καλυμμένους με αρμό για να μην δημιουργούνται ανάμεσά […]
Σκίζω με μεγάλους διασκελισμούς το νερό, που στη δύναμή μου υποχωρεί άτακτα και χώρο μου ανοίγει. Ακούω πίσω μου την φωνή της. «Ε, που πας; Γιατί φεύγεις;» Αγνοώ τις εκκλήσεις της να επιστρέψω και ακάθεκτος βγαίνω στην αμμουδιά. Φοράω όπως όπως τα ρούχα μου και με βήμα ταχύ αφήνω στα κρύα του λουτρού τη νεαρή […]
Ζεσταίνομαι, ο καιρός έχει απλώσει δίχτυ πνιγηρό στο όμορφο χωριό μου, από το πέπλο του άπνοια σκέπασε τις σκεπές των κτιρίων και τις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπω στα πρόσωπα των συγχωριανών μου την οκνηρία. Πολλοί, εργάτες ακάματοι κατά τα άλλα, αποκαρωμένοι ξημεροβραδιάζονται στους καφενέδες και τις καφετέριες. Πάνε μέρες που η μικρή μας γειτονιά, κρυμμένη […]
Πρωινό Δευτέρας, η λιόχαρη μέρα περνά αισιόδοξα μηνύματα, η οχλοβοή κάτω στην Αθανασίου Διάκου δεικτικά το αποδεικνύει, ο κόσμος πραγματικά απολαμβάνει τη θέρμη της καλοκαιριάς. Ο υαλοπίνακας στο γραφείο μου, λούζεται από την φωτοχυσία του χρυσοστόλιστου αστεριού. Φεγγοβολάει ελπίδα ο ουρανός και γέμισε από το ανοιχτό παραθύρι μου οσμές ο χώρος. Φουρνίζει μυρωδάτο ψωμί πάλι […]
Τα βατράχια κοάζουν ξέφρενα, φταίει που η ατμόσφαιρα είναι κάπως υγρή. Είχε ρίξει νωρίς το απόγευμα μια ψιχάλα που δρόσισε την διψασμένη γη. Το νοτισμένο έδαφος δεν μας πτοεί, σφύζουμε από ζωή και νιάτα. Είμαστε ξαπλωμένοι στην άκρη του έλους, σε έναν από τους τρεις ιδιότυπους -ιδιότυπους γιατί δημιουργήθηκαν από χέρι ανθρώπου και όχι […]
Νιώθω μοναξιά! Είναι Παρασκευή, κι όμως, η πόλη είναι πιο άδεια από ποτέ. Κάποτε τις Παρασκευές η Καστοριά έσφυζε από ζωή. Έβγαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους και τα μαγαζιά, και ειδικά το απόβραδο, οι περισσότεροι ξεχύνονταν στην ανηφορική οδό Μητροπόλεως. Θυμάμαι τα μπαράκια, δεξιά και αριστερά του δρόμου, γεμάτα από νεαρόκοσμο να είναι. Ενώ τώρα… […]
Ήτανε μια εποχή που κυλιόμουν σε άσπιλα (από τα πατήματα ανθρώπων) λιβάδια, που ξάπλωνα ανάσκελα σε στρώμα χλοερό κοιτάζοντας τον ουρανό, εκστασιασμένος από τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις όμορφες τρίλιες που σκαρφίζονταν οι πετούμενοι αοιδοί. Ενώ παρατηρούσα τα σύννεφα να ζωγραφίζουν με πινελιές γκριζαρισμένες ή και λευκές αριστοτεχνήματα καλύτερα και από έργα των πιο […]
Τ ο MAXMAG είναι ένα περιοδικό που μπήκε δυναμικά στο χώρο της διαδικτυακής ενημέρωσης. Κοινό όλων: η αγάπη για την αρθρογραφία, την οποία ο καθένας ξεχωριστά τη συνδέει με το αντικείμενο που γνωρίζει καλά και, συνήθως, έχει σπουδάσει.
