Σεπτεμβριος 2018
Οι «κάλπες» έκλεισαν και το κοινό ψήφησε! Ο διαγωνισμός διηγήματος του MAXMAG και των Εκδόσεων Ψυχογιός ολοκληρώθηκε! Και τώρα έφτασε η ώρα των αποτελεσμάτων. Πρώτη θέση: Φαίη Σουρή με το διήγημα νούμερο 130 με τίτλο «Το όνειρο πρέπει να το ζείς» και 2561 έγκυρες ψήφους. Δεύτερη θέση: Γεωργία Αγγελοπούλου με το διήγημα νούμερο 140 με τίτλο «Χωρίς […]
Ένας μήνας για να γράψεις το διήγημα. Είναι αρκετό όμως; Θα σε φτάσει; Και το άγχος σε κυριεύει. Όμως τα καταφέρνεις και πατάς αποφασιστικά το enter του υπολογιστή σου για να λάβεις μέρος στον διαγωνισμό διηγήματος του MAXMAG σε συνεργασία με τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Και τώρα τι; Τώρα ξεκινά η ψηφοφορία! Οι «κάλπες» άνοιξαν και […]
Στρίβοντας στην γωνιά του δρόμου, το θέαμα με παραξένευσε. Είδα παντού μικροπωλητές να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Δεν θυμόμουν ποτέ τόσα χρόνια να γινόταν κάποιου είδους λαϊκή αγορά στο συγκεκριμένο σημείο και για αυτό τον λόγο πλησίασα να δω τι συμβαίνει. Πλησιάζοντας παρατήρησα έκπληκτη, πως όλοι οι πάγκοι ειχαν πάνω μικρα μπουκαλάκια. Καθένας είχε διαφορετικό […]
Στα καταγάλανα νερά της θάλασσας έχτισα ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που υπερβάλλουν και θα το καταλάβετε στην συνέχεια. Μία βόλτα στη θάλασσα δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο για τους περισσοτέρους, εκείνη η βόλτα, όμως, στα μέσα του Αυγούστου σήμανε την έναρξη της ζωής μου. Ας, γνωριστούμε, λοιπόν. Το όνομα μου […]
Ήξερα ότι εκείνη η Κυριακή θα ήταν δύσκολη. Δεν μου αρέσουν τα ‘αντίο’. Άνοιξα τα μάτια μου. Είδα το φως να διαπερνά την άσπρη κουρτίνα και να καταλήγει στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι. Κατάλαβα ότι είχε έρθει αυτή η μέρα. Δεν κοίταξα το ρολόι. Δεν ήθελα να μάθω πόση ώρα μας μένει. Ήθελα απλά […]
Παντού πόρτες. Ξύλινες ή σιδερένιες, σκουριασμένα απομεινάρια μιας εποχής που πέρασε και χάθηκε για πάντα αφήνοντας μόνο δυσεύρετα χνάρια που αργοσβήνουν σαν πατήματα σε νοτισμένη άμμο. Άλλοτε στιβαρές και άπαρτες σωστές καστρόπορτες. Άλλοτε πάλι γερτές, στηριγμένες σε έναν καημένο μεντεσέ πάσχιζαν μάταια να κρύψουν τα μυστικά τους από επιπόλαιες, περαστική, ξένες ματιές. Ψηλοί τοίχοι από […]
Ο Ηλίας ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου, πήγαινε βλέπεις στην Πέμπτη τάξη και μάλιστα σε διαφορετικό σχολείο, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να γίνουμε κολλητοί. Έμενε με τη μάνα του εδώ πλάι στο ρέμα, ένα στενό μακριά από το δικό μου σπίτι. Τον μπαμπά του δεν τον είχα δει ποτέ αλλά άκουγα ότι μπαινόβγαινε στις […]
Κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια της ακόμα μπορούσε να τον φανταστεί. Την ανάσα του στο λαιμό της, το απαλά του φιλιά κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης που ήταν πιο ανάλαφρα και από πούπουλο, το χάδι του στα μακριά μαλλιά της, τη φωνή του σιγανή και βαθιά καθώς πλησίαζε για να ασπαστεί τα χείλη […]
Σε μια από αυτές τις προεκλογικές δεξιώσεις του Δημάρχου ήταν και ο επιθεωρητής Μάσιμα. Το πιο ενδιαφέρον σε αυτές τις δεξιώσεις, είναι το δωρεάν αλκοόλ που σερβίρεται ανάμεσα σε ψεύτικα χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, από «πελάτες» των «υπηρεσιών» προστασίας της αστυνομίας. Ένα χαμένο σαββατόβραδο, ανάμεσα σε όλο αυτόν το συρφετό. Ήταν κατά τις […]
Μεγάλη η επιτυχία μου λέει. Να δώσω συνέντευξη, οπωσδήποτε, λέει. Να διηγηθώ το success story μου, λέει! Τα λες αυτά κύριε υπεύθυνε προγράμματος, αλλά ξέρεις; Ξέρεις ποιο είναι το success story μου; Ξέρεις ότι άμα το διηγηθώ, εγώ θα γίνω ρεζίλι κι η εκπομπή .. ή που θα πέσει στα τάρταρα ή …. που θα […]
Θυμάσαι; Θυμάσαι πόσο όμορφα ήταν όλα, όταν εσύ με κρατούσες αγκαλιά; Που έδιωχνες μακριά κάθε μου φόβο; Ήμουν το “μπιζελάκι” σου. Έτσι με αποκαλούσες πάντα. Κάθε φορά που έπαιζες μαζί μου, κάθε φορά που με πήγαινες στο σχολείο ή στη παιδική χαρά. Έτσι με αποκαλούσες και όταν με βοηθούσες με τις ασκήσεις του σχολείου. Γελούσα […]
Ἧταν μια ἀπλὴ σημερινὴ μέρα, στάθηκε στὴν πλατεία και τους κοιτοῦσε τους διαβάτες, ἕνας κάποιος, ἀπλός σαν ὅλους τους ἄλλους, ἀξεχώριστος. Νέος ἤ γέρος δεν ἔχει σημασία, φερμένος ἤ ὄχι ἀπὸ πρώτερο ἀρχαίο χρόνο, ἄλλωστε τι ἄλλαξε μόνο τὰ ρούχα, τὰ κτίρια. Και οἱ ἐξουσίες πάντα τυρρανιές μα κι οἱ προδοσίες, λίγοι ἐκ τῶν ὑστέρων […]
Δεν μιλούσε ποτέ. Δεν ξέρω αν ήταν μουγγός ή αν απλώς δεν ήθελε πάρε δώσε με κανέναν. Κυκλοφορούσαν πάντως γι’ αυτόν διάφορες ιστορίες. Ότι είχε μπλέξει με τη μαφία, πρόδωσε μυστικά και του ’κοψαν τη γλώσσα. Ότι όταν ήταν μικρός, είδε τις απόκριες κάποιον ντυμένο αρκούδα, τον πέρασε για αληθινή αρκούδα κι απ’ το σοκ […]
Τα σωληνάκια στην μύτη μου με ενοχλούσαν απερίγραπτα μετά από δύο μήνες. Και δυστυχώς ο χρόνος δεν έλεγε να περάσει. Ήταν σαν να βρισκόμουν παγιδευμένος να ζω την ίδια μέρα για χρόνια. Και ένα παιδί στα επτά του διψάει για περιπέτεια, να γνωρίσει τον κόσμο. Και εγώ βρισκόμουν κλεισμένος σε άσπρους τοίχους, με κολλημένο πάνω […]
Ο Μανώλης ήρθε σπίτι μου κατά τις εννέα. Έμοιαζε πεινασμένος αλλά δεν είχα τίποτα να τον κεράσω παρά κάτι παρατημένες κονσέρβες τόνου και μακαρόνια. «Τι έγινε δεν έφαγες τίποτα στο δρόμο;» τον ρώτησα. «Έχουνε πάει δυομιση ευρώ τα πιτόγυρα!» «Ας έπαιρνες φαλάφελ» του αντιγύρισα και πέταξα στη χύτρα τα μακαρόνια ξέροντας ότι ήταν μάταιος ο […]
Η ώρα είχε φτάσει δώδεκα! Μια νέα μέρα σε λίγο θα ξεκινούσε. Και για μια ακόμα φορά ο μικρός Ανδρέας βρισκόταν στην ταράτσα της πολυκατοικίας του και κοιτούσε τα λαμπερά αστέρια που φώτιζαν τον κατάμαυρο ουρανό. Δεν τα μετρούσε, ούτε έκανε ευχές. Μόνο τα καταπράσινα μάτια του τα κοιτούσαν για ώρες ολόκληρες. Τις περισσότερες φορές […]
Μόνη στο δωμάτιο με συντροφιά ένα βιβλίο. Το είχε συνηθίσει. Η ώρα 8 το απόγευμα και όλα έξω είχαν ήδη σκοτεινιάσει. Όπως και το πρόσωπο της τον τελευταίο καιρό. Δε θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φόρα που είχε νιώσει ζωντανή τους τελευταίους 2 μήνες. Η ώρα 8:30. Χτυπάει το κινητό της. Τρόμαξε! Καιρό είχε να […]
Τα μάτια της είχαν το σπινθηροβόλο βλέμμα του ανθρώπου που, μετά από μια αναζήτηση που διαρκεί όσο μια ζωή, ανακαλύπτει την αλήθεια, φτάνει στο τέλος της διαδρομής. “Δηλαδή, μ’ αγαπάς τόσο πολύ; Τόσα χρόνια το είχες επτασφράγιστο μυστικό στη καρδιά σου. Γιατί;” Το λευκό χέρι της χάιδεψε το πρόσωπό του ξεκινώντας την πορεία του από […]
Σήμανε νύχτα, ώρα που όλοι βγαίνουν στους δρόμους. Ανήμερα λοιπόν 14 Φεβρουαρίου και η πόλη σε κάθε γωνιά μοσχοβολάει έρωτα, τα σκοτεινά σοκάκια έχουν γεμίσει από ερωτευμένα ζευγαράκια κάνοντας έτσι την πόλη να χορεύει στον ρυθμό του έρωτα αγκαζέ με την δική της μοναδική αγάπη. Και εγώ με την σειρά μου να περπατάω μονάχος μέσα […]
Ο πρωινός ήλιος τρύπωσε μέσα από τις ξεχαρβαλωμένες γρίλιες και αντανακλούσε στον καθρέφτη. Το ρολόι έδειχνε 6 το πρωί. Τώρα που καλοκαίριασε, ο ήλιος βγαίνει νωρίς. Απ’ έξω ακουγόταν η βοή του φρεσκοξυπνημένου κόσμου που πήγαινε βαριεστημένα στις δουλειές τους. Όσοι είχαν ακόμη δουλειά. Η Μαίρη στεκόταν βαμμένη από το προηγούμενο βράδυ. Το ρίμελ γύρω […]
Πατρινό καρναβάλι 1987. Δίπλα από τα καρναβαλικά άρματα που παρελαύνουν, ένα νεαρό ζευγάρι τρέχει χορεύοντας και γελώντας ντυμένο ομοιόμορφα με τη στολή ενός από τα πολυάριθμα, πολύχρωμα καρναβαλικά γκρουπ. Η βροχή που δεν έχει σταματήσει να πέφτει από το πρωί δεν δείχνει ικανή να τους σταματήσει. Με μεγάλα βήματα περνούν μπροστά από το πλήθος […]
ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ Χαμηλώναν τα μάτια σκύβοντας το κεφάλι και προχωρούσαν ακάθεκτοι. Έτσι περιδιάβαιναν οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο δίπλα από τη στάση του λεωφορείου. Λες και υπήρχε κάτι το επιλήψιμο στο γεγονός πως απέφευγαν κάθε επαφή με το περιβάλλοντα κόσμο. Προσπερνούσαν τους πάντες και αντιπαρέρχονταν τα πάντα, έχοντας το πρόσχημα της αναγκαίας βιασύνης. Μιας βιασύνης που […]
Ημερολόγιο Λεσίλ Λινς Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2015 Δάσος Σικάρ, 85 χλμ. βορειοδυτικά της Σκωτίας Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα σε αυτό το «κρυμμένο από τον κόσμο» μέρος. Το ονόμασα έτσι, γιατί μοιάζει απόκοσμο και σκοτεινό, τόσο, που θα μπορούσα να πω ότι κοιτάζοντάς το… με φοβίζει λίγο. Αλλά η “πραγματική” αλήθεια είναι ότι με […]
Το κράνος του έσφιγγε το κρανίο και του προκαλούσε έναν τόσο έντονο πονοκέφαλο, που νόμιζε πως το κεφάλι του θα έσπαγε από στιγμή σε στιγμή. Και η αλήθεια ήταν πως μερικές φορές ίσως να είχε σκεφτεί ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για αυτόν, παρόλο που δεν είχε τολμήσει να το πει σε κανέναν. Όμως, […]
