Ψάχνω το παραμύθι μου, ένα βιβλίο για όλους (ή αλλιώς το βιβλίο που μου έφαγε ο σκύλος)

Ανάμεσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, θα βρει κανείς ένα βιβλίο κακοποιημένο. Όχι από αντιηλιακά, άμμους και θάλασσες, ούτε λόγω ηλικίας αλλά επειδή μου το έφαγε ο σκύλος. Ναι, καλά διαβάσατε, μου το έφαγε ο σκύλος. Θυμάστε εκείνες τις δικαιολογίες που λέγαμε μικροί στη δασκάλα για το πώς εξαφανίστηκαν ξαφνικά οι εργασίες κλπ κλπ; Ε ακριβώς αυτό. Ευτυχώς έβγαλε όλο του το μένος στο εξώφυλλο και γενικώς στα εξωτερικά μέρη (ξέρετε τι σημαίνει λαμπραντόρ έξι μηνών;) οπότε το βιβλίο μου έχει σωθεί, και δεν πήγα ποτέ να το ξαναγοράσω καινούριο μιας που μου αρέσει πολύ τα βιβλία μου να έχουν την ιστορία τους. Το κακοποιημένο (από σκύλο!) λοιπόν βιβλίο είναι το “Ψάχνω το παραμύθι μου”.

Κατ΄αρχήν αν πηγαίνετε ταξίδια με φίλους, παρέα ή τον/τη σύντροφό σας και δεν έχετε συνήθειο να διαβάζετε μαζί ένα βιβλίο, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο ένας οδηγάει, ο άλλος διαβάζει κι αυτή η ομαδική ανάγνωση/σχολιασμός είναι μια εξαιρετική εμπειρία, πολύ διαφορετική από τον κλασσικό ατομικό τρόπο ανάγνωσης. Το “Ψάχνω το παραμύθι μου” ήταν το βιβλίο που διάλεξα να πάρω μαζί μου στο roadtrip μας με τελικό προορισμό το Βουκουρέστι κι έτσι έγινε βιβλίο ταξιδιού. Έκτοτε το άνοιξα και το ξανάνοιξα αρκετές φορές για να σημειώσω, να εμπνευστώ, να ξεκουραστώ.

Το βιβλίο είναι περίπου αυτό που λέει ο τίτλος, μια μικρή ανεπιτήδευτη προσπάθεια να βρούμε το παραμύθι μας. Αποτελείται από μικρές καθημερινές σκέψεις και εξιστορήσεις (φορές σε μορφή ελεύθερων ποιημάτων) από τις προσωπικές εμπειρίες του πατρός Ανδρέα Κονάνου κυρίως από την επαφή του με τους ανθρώπους. Τώρα, αν δε γνωρίζετε ποιος είναι ο π. Ανδρέας Κονάνος, πάρτε λίγο χρόνο να τον βρείτε online και πιστέψτε με δεν θα το μετανιώσετε. Ένας νέος ιερωμένος με πολλή απλότητα, διάθεση για αυτοσαρκασμό, πολύ χιούμορ και μεταδοτικότητα, δοσμένος στην υπηρεσία του ανθρώπου για την αγάπη του Θεού. Μια από τις πιο ταπεινές και συνειδητοποιημένες προσωπικότητες της ελληνικής εν γένει πνευματικής σκηνής που αντιλαμβάνεται ότι Εκκλησία δίχως κοινωνία μεταξύ των προσώπων δεν μπορεί να υφίσταται και ξέρει να προσεγγίζει τους ανθρώπους και να αφουγκράζεται σε βάθος τα προβλήματά τους (ακόμα κι αν ο ίδιος δεν έχει εμπειρία τους).

Κάθε “ποίημα” είναι μια καθημερινή εμπειρία, πότε προσωπική και πότε εμπειρία επικοινωνίας και σε κάθε προβληματισμό του ξεδιπλώνει με απλότητα τις δικές του σκέψεις -πολύ σημαντικό: αφιλτράριστες- για κάθε περιστατικό. Πολλές από τις αφηγήσεις του προέρχονται από τον λογαριασμό του στο facebook, και την διαδικτυακή επαφή του με ένα σωρό κόσμο που χωρίς να τον γνωρίζει προσωπικά, νιώθει την ανάγκη να του στείλει ένα μήνυμα, να απευθύνει μια ερώτηση, έναν προβληματισμό. Άλλωστε είναι γνωστό πως στις ομιλίες του γίνεται χαμός στην προσέλευση των ανθρώπων. Είναι πολύ όμορφο πράγμα να υπάρχουν τέτοιοι νέοι πνευματικοί άνθρωποι με διάθεση να επικοινωνούν με τον κόσμο πόσο δε μάλλον όταν έχουν και συγγραφικό χάρισμα όπως ο π. Αντρέας.

Advertisements

Αν σας αρέσουν τα βιβλία σκέψεων, προβληματισμού, αυτοβελτίωσης αλλά αναζητάτε κάτι αυθεντικό το ‘Ψάχνω το παραμύθι μου” θα σας ξεκουράσει, θα σας γλυκάνει, θα ανοίξει μέσα σας μια πόρτα προς τον βαθύτερο άνθρωπο, αυτόν που εγκαταλείψαμε λίγο μετά την παιδική μας ηλικία και φοβηθήκαμε να τον αφήσουμε ποτέ να εκφραστεί. Ακόμα κι αν δεν πιστεύετε. Κι εγώ σε τέτοια παρέα το διάβασα κι η ικανοποίηση όλων ήταν φανερή.

Το “Ψάχνω το παραμύθι μου” είναι ένα ταπεινό βιβλίο και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορεί να διαβαστεί ανά πάσα στιγμή. Δεν χρειάζεται προετοιμασία, ούτε διάθεση, πόσο δε μάλλον προσπάθεια. Ζητάς λίγη ξεκούραση, λίγη αλήθεια, στο τέλος της μηχανιστικής μέρας; Έχε το στη βιβλιοθήκη σου πρόχειρο κι άνοιξε μια-δυο τυχαίες σελίδες και θα δεις.