Μου αρέσει να παρατηρώ τα σύννεφα που κινούνται αδιακόπως και αιωνίως. Δε σου κεντρίζει εσένα το ενδιαφέρον αυτή η μαγική κινητήρια δύναμη αυτών των φουσκαλίδων από βαμβάκι; Είναι ό,τι πιο παραμυθικά πλασμένο υπάρχει στην καθημερινότητά μας, αν το καλοσκεφτείς. Μέσα σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο της ρομποτικής σκέψης και της ανεξήγητης συνεχούς κίνησης, υπάρχουν ξαφνικά τα σύννεφα! Δεν είναι λύτρωση; Δεν είναι ένας λόγος για να πάρεις μια ανάσα από την τροχιά που για κάποιο λόγο κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να σε τοποθετήσει;
-Θα συνεχίσετε για πολύ ώρα να μου μιλάτε για τα σύννεφα, κύριε;
-Ω! Συγνώμη. Σας κούρασα φαίνεται. Ξέρετε μπορώ να γίνω αρκετά φλύαρος κάτι στιγμές. Με πιάνει και η καφεΐνη, βλέπετε. Άλλα έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στον καφέ και δεν μπορώ να σταματήσω την κατανάλωσή του. Θυμάμαι η πρώτη φορά που….
-Αν δεν σας πειράζει, θα βάλω τα ακουστικά μου, κύριε, οπότε θα πρέπει να κρατήσετε για τον εαυτό σας την ιστορία. Πληροφόρησε κάπως με αγένεια η νεαρή κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά και το έντονα σκούρο ντύσιμο.
-Ω! Ναι ναι, βεβαίως. Στην ηλικία σου κι εγώ λάτρευα την μουσική. Μάλιστα έχω ακόμη μια τεράστια συλλογή με CD. Άκουγα rock γιατί είχα επηρεαστεί από τον μεγαλύτερό μου αδερφό. Βασικά έκανα παρέα με άτομα σαν και ‘σένα. Με μαύρα ρούχα και αλυσίδες. Ω! Έχεις και tattoo! Διαπίστωσε ο φλύαρος κύριος δείχνοντας αδιάκριτα το χέρι της κοπέλας που καθόταν δίπλα του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
– Θέλεις κάτι, κύριέ μου; Έβγαλε απότομα το ένα ακουστικό από το αυτί της η νεαρή κοπέλα και τον κοίταξε με οργή.
-Το tattoo είναι εντυπωσιακό! Σημαίνει κάτι;
-Το ξέρεις ότι δεν σε ξέρω καν;
-Ναι ναι, το γνωρίζω. Επί τη ευκαιρία: Αριστείδης Λάμπρου. Βοηθός Επίκουρου Καθηγητή Χημείας. Χαίρω πολύ.
– Εγώ πάλι δεν ξέρω αν χαίρομαι, κύριε…
-Αριστείδη. Λέγε με Αριστείδη. Δεν έχουμε δα και τόση μεγάλη διαφορά. Μη σε ξεγελάνε τα μαλλιά που έχουν αρχίσει και γκριζάρουν. Τριάντα ένα ακριβώς είμαι, παρακαλώ.
-Να τα εκατοστίσετε, αλλά θα ξαναβάλω τα ακουστικά μου.
-Τι μουσική ακούς, αν επιτρέπεται;
– Riot Squad. Τους ξέρετε;
-Στον ενικό μίλα μου, δεν είμαι και τόσο μεγάλος είπαμε, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν τους έχω ακουστά.
-Λογικό.
-Γιατί λογικό;
-Γιατί είναι punk. Δεν νομίζω πως κάποιος σαν και σένα θα άκουγε τέτοια μουσική.
-Δηλαδή πιστεύεις στα στερεότυπα; Τα αναπαράγεις για την ακρίβεια…
-Όχι, και βέβαια όχι. Δεν πιστεύω σε κανένα στερεότυπο και κανένα cliché που κάποιοι αδρανείς σαν και ‘σένα έχουν πλάσει.
-Ω! Δεσποινίς, πριν λίγο η ίδια είπες πως δεν με ξέρεις καν.
-Ναι, το είπα. Και; Ρώτησε υποτιμητικά η κοπέλα αρχίζοντας να κουνάει νευρικά πάνω-κάτω το αριστερό της πόδι.
-Δεν μπορείς, λοιπόν, να γενικεύεις και να κάνεις πως ξέρεις εμένα ή οποιοδήποτε σαν κι εμένα.
-Δεν υπάρχει κανείς που να μου το απαγορεύει.
-Κάνεις κατάχρηση των ορίων αγένειας.
-Δεν κάνω καμία κατάχρηση. Μπήκα στο καταραμένο τραίνο για να πάω στην δουλειά μου όχι για να ακούω έναν τριαντάρη με starάκια να μου μιλάει για τα σύννεφα και για οτιδήποτε άλλο του έρχεται στο μυαλό.
Η σιωπή λένε είναι χρυσός. Και το σχόλιο, λοιπόν, της κοπέλας για τα αγαπημένα πάνινα παπούτσια που φορούσε ο φλύαρος Άρης τον έκανε να σωπάσει όλως περιέργως. Ωστόσο, όσα δεν έβγαζε σε φωνή, τα μετουσίωνε σε φαιά ουσία. Μπορεί ο εγκέφαλός του να μεταμορφώθηκε και σε σεισμογράφο εν ώρα σεισμικής δόνησης πολλών Ρίχτερ με τόσες σκέψεις που έκανε ανά δευτερόλεπτο. Ήταν σαν να πραγματώνεται ολόκληρη δίκη στο μυαλό του περίεργου Άρη και ο ίδιος ήταν ο κατηγορούμενος, ο υπερασπιστής, οι ένορκοι και ο δικαστής. Είχε την μανία να ανακαλύπτει επιχειρήματα, αντεπιχειρήματα και όλα τα παράπλευρα στοιχεία προκειμένου να καταλήξει κάπου.
Τώρα συνέχιζε να κοιτάει τα σύννεφα από το παράθυρο της θέσης του. Σχεδόν ξέχασε τον λόγο που σταμάτησε να απευθύνει τον λόγο στην νεαρή κοπέλα που καθόταν δίπλα του. Άρχιζε να συλλογίζεται άλλα. Να σκέφτεται την δουλειά. Τι έκανε σήμερα και τι θα χρειαστεί να κάνει αύριο. Άρχιζε να δυσανασχετεί που πρέπει να πάει στους δικούς του. Πόσο θα ήθελε να πάει ένα ταξίδι! Πόσο θα ήθελε να του είχε πει η Έλενα για ποιον λόγο τον παράτησε έτσι στα ξαφνικά πριν δύο χρόνια. Πόσο θα ήθελε να μην είχε πεθάνει ο σκύλος τους! Πόσο σιχαίνεται τα ασημί ταξί. Και συνεχίζει να ακολουθεί με τα μυωπικά του μάτια τα σύννεφα.
-Εισιτήρια, παρακαλώ! ακούστηκε η φωνή του ελεγκτή.
Η νεαρή κοπέλα έβγαλε τα ακουστικά και άνοιξε απότομα τα κοιμισμένα μάτια της από το σκούντημα του ελεγκτή. Έριξε μια γρήγορη ματιά στον Αριστείδη και έμεινε να παρακολουθεί τις κινήσεις του υπαλλήλου.
– Και γιατί πρέπει να μας έβαλε κάποιος σε μια τροχιά; Ρώτησε αποφασιστικά τον Αριστείδη η νεαρή κοπέλα.
– Σε μένα απευθύνεσαι;
-Ναι, σ’ εσένα. Όταν έλεγες για τα σύννεφα, είπες πως για κάποιο λόγο κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να μας τοποθετήσει σε μια τροχιά.
– Ω! Ναι, μάλλον τελικά πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Μπορεί και στον Θεό. Πέρασα πολλά χρόνια στην ηλικία σου θεωρώντας τον εαυτό μου αναρχικό και άθεο. Αλλά ξέρω, ένας τριαντάρης με starακια δεν θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι τέτοιο, σωστά; Χαμογέλασε γλυκά ο Αριστείδης.
-Συγνώμη αν σε πείραξε τόσο, αλλά ξέρεις δεν είναι ό,τι πιο φυσιολογικό να μιλάς τόσο πολύ και μάλιστα σε κάποιον που δεν ξέρεις. Δεν σου μάθανε να μη μιλάς σε αγνώστους όταν ήσουν μικρός; Έκανε με μια δόση humor η κοπέλα.
-Έχεις δίκιο. Απλά κάτι ώρες είμαι ασυγκράτητα ομιλητικός. Νιώθω πως αν δεν εξωτερικεύσω κάποιες πληροφορίες, θα εκραγώ.
-Creepy αλλά τελοσπάντων. Πάντως δεν είχες δίκιο πριν. Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα.
-Μάλλον όχι. Φαίνεσαι επαναστάτρια. Με τι ασχολείσαι;
-Σπουδάζω. Φιλοσοφία.
– Δεν φαίνεται να το λες με ενθουσιασμό.
-Ίσως γιατί αν όντως κάποιος μας έχει βάλει σε μια τροχιά, σίγουρα εγώ έχω εκτροχιαστεί.
-Α! Μην το λες. Μπορείς πάντα να κάνεις otostop. Είπε και χαμογέλασαν και οι δύο.
-Θα σου πω την ιστορία του otostop. Κάποτε που λες, πώς είπαμε το όνομά σου;
-Φαίη.
-Κάποτε που λες, Φαίη, ήμουν σε ένα ταξίδι από αυτά που συνήθιζα να κάνω μόνος μου………
