Εμπορικόν “Βασιλεύς Μποντουέν”, 5°12’19.9″S 11°03’43.8″E, 2 Ιούλη 1958

Εμπορικόν «Βασιλεύς Μποντουέν»,
5°12’19.9″S 11°03’43.8″E
2 Ιούλη 1958.

Έφη μου,

έχει λίγες μέρες που κινήσαμε από τη Μπόμα του Βελγικού Κονγκό για την επιστροφή μας. Μέχρι να τελειώσει ο Αύγουστος θα ΄χουμ’ αράξει Αμβέρσα, κι από ΄κει επιτέλους θα γυρίσω να δω την πατρίδα… Επιτέλους θα σε δω, μετά από όλον αυτόν τον καιρό και την απόφαση που πήρα να μπαρκάρω…
Οι μέρες κυλούν κοιτώντας τον Ατλαντικό… Αυτή η πράσινη αντανάκλαση που βλέπω το σούρουπο στα νερά, δε μπορεί να μου φέρει στο μυαλό τίποτε άλλο, εκτός από τα δικά σου μάτια… Θλίψη και μοναξιά με λίγα λόγια…
Στο Βέλγιο ήδη άνοιξε η έκθεση! «Διεθνής Έκθεσις EXPO ’58»… Άραγε πόσα θαυμαστά πράγματα θα δω ΄κει πέρα…; Γιατί θα πάω! Μόλις το καράβι αράξει και πάρω τα λεφτά στο χέρι, φεύγω για Βρυξέλλες! Σα’ μικρό παιδί που του ΄δειξες ένα ξύλινο αλογάκι κάνω! Έτσι θα έλεγες κι εσύ «σταμάτα να κάνεις σαν παιδάκι», και μετά εγώ θα ΄χα εκνευριστεί, και πάλι θα ΄χαμε μαλώσει, όπως τόσες και τόσες φορές…
Προορισμός Σοβιετικό περίπτερο λοιπόν! Να αντικρίσω κι εγώ τον Σπούτνικ! Για φαντάσου, μια μπάλα στο διάστημα! Λες να δούμε και τον άνθρωπο εκεί πάνω;! Αυτά έλεγα και πριν ξεκινήσουμε απ’ τη Μπόμα, που είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Ζαν-Μισέλ τον κλητήρα του γραφείου μας στις Βρυξέλλες. Μου ΄πε πως είναι θαυμάσιος! Κάτσε να δεις πώς το ‘πε… Σατελίτ, ή κάπως έτσι! Και μου ΄λεγε κι άλλα παράξενα, για κάτι ατόμιουμ και τέτοια…
Τώρα θα λες «και τι με νοιάζουν εμένα όλα αυτά;» και θα έχεις και δίκιο… Σου έγραψα ένα κάρο ασχετοσύνες. Το γιατί όμως το ξέρεις καλά… Μου λείπεις. Και το γράμμα αυτό είναι σαν να σου μιλάω, και πίστεψέ με, είναι τόσο δύσκολα εδώ… Θάλασσα γύρω μας, κι εμείς ψυχές φυλακισμένες σ’ ένα καράβι… Ήδη μετάνιωσα που μπάρκαρα, μα δε γινόταν αλλιώς. Δε μπορούσα να ζω στην Αθήνα με όλο αυτό το κυνηγητό, κι εμάς να μαλώνουμε κάθε τρεις και λίγο… Μα δε μπορώ άλλο έτσι… Στην Αθήνα θέλω να μιλήσουμε… Να σου πω ξανά πως θέλω μια ευκαιρία… Τελευταία ε!!! Αφού τώρα κατάλαβα κάθε λάθος που έκανα, και είμαι αποφασισμένος να μη μαλώσουμε ξανά…
Αγαπιόμαστε ρε ΄συ… Αγαπιόμαστε αυτά τα 4 χρόνια από ΄κεινο το καλοκαίρι που σε γνώρισα. 4 χρόνια που όλο χανόμαστε, κι όλο σε ξαναβρίσκω, κι όλο ξανά χανόμαστε, και κύκλος πάει η δουλειά…Όπως την τελευταία φορά που είπες πως δε τραβάει, κι εγώ αποφάσισα να φύγω από τη ζωή σου… Έτσι βρέθηκα στον Πειραιά να βγάλω ναυτικό δελτίο, κι έτσι έμαθα για τη Βελγική εταιρεία… Τα υπόλοιπα τα θυμάσαι: Ένα σημείωμα στο παράθυρό σου, κι η φυγή… Έφυγα για να μη πονάω, για να μη βλέπω πως σε αγγίζει άλλος, για να μη ζω όλο αυτό το πλάκωμα στο στήθος κάθε λεπτό που περνάει κι εσύ δεν είσαι εδώ…
Μα αποφάσισα να τα αλλάξω όλα αυτά. Οι μήνες που έμεινα σ΄αυτό το καράβι μ΄έκαναν να σκεφτώ το πόσο αγριάνθρωπος υπήρξα από δικής μου πλευράς, και το πόσες φορές σου ΄βγαλα την πίστη. Κι έτσι, τώρα που έρχομαι, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να επιδιώξω να ΄μαι μαζί σου, κοντά σου, εκεί που πραγματικά νιώθω πλήρης κι ευτυχισμένος…
Έβαλα ένα δίσκο στην καμπίνα. «Για μια μικρή λευκή αχιβάδα» του Μάνου Χατζιδάκι… Η μουσική απ’ το πιάνο με ταξιδεύει… «Τι σε ταξιδεύει ρε; Αφού σε πλοίο είσαι!» θα αναρωτηθείς τώρα! Ναι, με ταξιδεύει. Κοντά σου. Στη μουσική που άκουγα στο κεφάλι μου όταν περπατούσαμε μαζί, όταν με πήρες αγκαλιά, όταν σε φίλησα. Με ταξιδεύει σε στιγμές που μου λείπουν. Και που θα ‘θελα να ξανασυμβούν…
Ας μη σε πρήξω άλλο. Πρώτο και τελευταίο γράμμα που στέλνω από ‘δω. Θα στο ταχυδρομήσω μόλις πιάσουμε Λάγκος. Ελπίζω να το λάβεις μέχρι εγώ να ΄μαι πίσω… Προς το παρόν, ας σε ονειρευτώ μέσα από τον καπνό και τη μουσική του Μάνου…

Σ’ αγαπάω.
Ο στραβός κι ανάποδος…

ΥΓ:Εάν τελειώσει όλο αυτό μεταξύ μας, να ξέρεις, δεν έχω για μάτια γι΄ άλλη γυναίκα… Δε θέλω κάτι άλλο… Προτιμώ να ΄μαι μια ζωή μόνος…

Advertisements

Διαβάστε επίσης  «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρ Ουγκώ: ένα διαχρονικό μυθιστόρημα

Φθινοπώριαζε όταν πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Με 2000 Δολλάρια στην τσέπη, και ένα κάρο δώρα για φίλους και γνωστούς. Μα αυτό που τον ένοιαζε ήταν να δει την Έφη. Κι έτσι, μόλις τακτοποιήθηκε, πήγε και την έστησε στη γειτονιά της για να την πετύχει.

Ήταν απόγευμα όταν την είδε. Μιλήσανε λίγη ώρα, κι αυτή του επέστρεψε το γράμμα που της είχε στείλει, λέγοντάς του πως δε γίνεται να συνεχιστεί πια όλο αυτό… «Καλύτερα να μη συναντηθούμε ξανά… Αντίο». Μόνο αυτά του ΄πε και έφυγε. Απέμεινε να την κοιτάζει αποσβολωμένος… Το βράδυ το πέρασε μεθυσμένος σπίτι του κλαίγοντας βουβά, αντί να πάει στα γραφεία της ΕΔΑ όπως είχε κανονίσει, για να τους περιγράψει το Σοβιετικό περίπτερο και τον Σπούτνικ…

Αν και στην αρχή είχε αποφασίσει να μη μπαρκάρει ξανά, τελικά το έκανε. Βέβαια 3 χρόνια μετά, και με τα χίλια ζόρια, αφού μεσολάβησε κι η εξορία που του ρίξανε λόγω «κοινωνικών φρονημάτων»…

2 Ιούλη 2018. Μία ζαρωμένη γέρικη φιγούρα διαβάζει ένα κιτρινισμένο γράμμα καθισμένη σε μία πολυθρόνα… Στο πικάπ έπαιζε Χατζιδάκις… «Για μια μικρή λευκή αχιβάδα»… Σηκώθηκε και το ‘κλεισε. Ήθελε να πάει μια βόλτα, αφού η καλοκαιρινή αυτή βραδιά ήταν τόσο όμορφη και ζεστή, αλλά τον πονούσαν τα πόδια του. Στα 86 του πλέον, κι οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει…

Έπεσε βαρύς στην πολυθρόνα ξανά. Κράτησε το γράμμα στα χέρια του κι αναστέναξε. Τριγύρω του, σκόρπια ενθύμια από ταξίδια, φωτογραφίες, βιβλία και σημειώσεις. Το μάτι του έπεσε σε μία έκδοση βιβλίου σχετικά πρόσφατη. «ΕΧΡΟ 58» του Jonathan Coe από τις εκδόσεις «Πόλις». Γέλασε πικρά κάνοντας τον παραλληλισμό, ενώ ταυτόχρονα άναβε ένα ακόμη τσιγάρο…

Πλέον στο δωμάτιο ακουγόταν μόνο το εκκρεμές του ρολογιού που ΄χε αγοράσει απ’ το Liverpool το ΄66. Παιδιά, σκυλιά, γατιά δεν υπήρξαν ποτέ. Ούτε και άλλη γυναίκα. Το λόγο που ΄δωσε στο γράμμα τον κράτησε. Την Έφη όμως δε την ξανάδε ποτέ, κι ας ήταν κάθε λεπτό όλα αυτά τα χρόνια στην καρδιά του…

Μία απότομη βαριά ανάσα. Ένα αγκομαχητό. η γόπα κύλησε στο πάτωμα. Ρόγχος. Το κιτρινισμένο γράμμα παρέμεινε κολλημένο στα χέρια της ακίνητης πια φιγούρας, τη στιγμή που το εκκρεμές σήμαινε 11 το βράδυ…