Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι ένας από τους πλέον πολυγραφότατους και διακεκριμένους συγγραφείς βιβλίων για παιδιά και εφήβους. Βιβλία του διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, ενώ έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού “Διαβάζω” καθώς και με το Βραβείο του ηλεκτρονικού περιοδικού “Ο Αναγνώστης” για δύο μυθιστορήματά του. Επίσης το 2015 απέσπασε το Βραβείο Κοινού Public και το 2018 το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβείο Κόμικς ενώ ο κατάλογος των διακρίσεων συνεχίζεται μακρύς. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς εικονογράφους όπως ο Πέτρος Χριστούλιας, η Λίλα Καλογερή, και ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar).

Με το βλέμμα του στραμμένο προς το μέλλον ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι ένας ευρηματικός συγγραφέας, ενώ χειρίζεται τα μυθοπλαστικά ευρήματά του με μαεστρία χρησιμοποιώντας σωστές δόσεις ρεαλισμού, σαρκασμού, χιούμορ, τρυφερότητας αλλά και σκληρότητας για να αποδώσει με συνέπεια την προτεινόμενη ιστορία του. Ξεκλειδώνει τους  ήρωές του  με φυσικότητα προικίζοντάς τους, ως καλός δημιουργός, με χαρακτηριστικά που χτίζουν έναν στέρεο χαρακτήρα, έτσι ώστε να εκφράζουν με πλήρη πειστικότητα την εποχή τους και να μεταγγίζουν στον αναγνώστη την αλήθεια τους.

Πολύ απλά θα λέγαμε πως ο Βασίλης Παπαθεοδώρου δείχνει να “βρίσκεται μέσα στο μυαλό των παιδιών και των εφήβων”. Τι πιο ωραίο και γόνιμο για έναν συγγραφέα παιδικών – νεανικών βιβλίων!

Επιμέλεια συνέντευξης για το MAXMAG: Άννα  Ρω

Ποιο παιδικό χαρακτηριστικό θα θέλατε να είχατε ή εξακολουθείτε να έχετε;

Θα ήθελα να έχω την ξεγνοιασιά και το γέλιο, όχι όμως και την αφέλεια. Την τελευταία, ομολογώ, πως την έχω ακόμα σε κάποιο βαθμό με τη έννοια της καλοπιστίας προς ορισμένα άτομα. Είναι πάντα μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα να συναντώ χειριστικούς ανθρώπους, άτομα με συγκεκριμένη ατζέντα, η συμπεριφορά των οποίων υπόκειται σε αυτή.

Ποιες διαφορές έχουν τα παιδιά σήμερα από εκείνα της εποχής σας;

Το Ίντερνετ από μόνο του κάνει την τεράστια διαφορά. Κι αυτό γιατί φέρνει ταχύτητα στην πληροφορία, όγκο γνώσεων (που δεν αφομοιώνεται) και νέες τάσεις. Όλα αυτά έχουν τα καλά και τα κακά τους. Για παράδειγμα η υπερπληροφόρηση συντελεί στο να μην θυμάται το παιδί απολύτως τίποτα ή έστω πάρα πολύ λίγα. Επίσης δεν σημαίνει πάντα ανώτερο επίπεδο κοινωνικής ή γενικότερης μόρφωσης, τουναντίον. Άγχη, επιθυμίες, ανασφάλειες ήταν και είναι κοινά, οι συμπεριφορές όμως διαφέρουν. Παρόλα αυτά κι επειδή στα σόσιαλ μίντια έχω φίλους και έφηβους και ενήλικες, παρατηρώ ότι αυτοί που έχουν χάσει το βηματισμό τους είναι κυρίως οι ενήλικες, πράγμα που το μεταδίδουν και στις νεότερες γενιές.

Χρειάζεται να γεφυρώσετε αυτές τις διαφορές για να μπορέσετε να μιλήσετε με τη «γλώσσα» τους στα βιβλία σας;

Χρειάζεται να μπω στη θέση του εκάστοτε αναγνώστη, «αρνούμενος» να έχω και προσπαθώντας να αποβάλλω ενήλικα χαρακτηριστικά μου, τόσο γλωσσικά όσο και εννοιολογικά. Με τη νεανική λογοτεχνία αισθάνομαι πως τα πάω πιο καλά, θεωρώ πως είναι το είδος μου. Γράφω πολύ εύκολα τους διαλόγους στα εφηβικά βιβλία, κάτι που δεν συμβαίνει στα παιδικά. Με την παιδική λογοτεχνία χρειάζεται να προσπαθήσω πάρα πολύ να μπω στη θέση του άλλου, να απλοποιήσω τη γλώσσα, τη δομή των προτάσεων και τη ροή του κειμένου.

Ποιες πηγές τροφοδοτούν  τη θεματολογία σας;

Έχω γράψει βιβλία που βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, αυτά συνήθως απευθύνονται στις μικρότερες ηλικίες. Τα εφηβικά και νεανικά μου είναι καθαρή μυθοπλασία. Με ενδιαφέρει πάντα να πω μια ιστορία και όχι να περάσω κάποιο μήνυμα. Τα μηνύματα τα αντιλαμβάνεται έτσι κι αλλιώς ο καθένας με τον τρόπο του. Έχω επηρεαστεί από κινηματογράφο και τηλεόραση, μου δίδαξαν κατά κάποιον τρόπο την αφηγηματική οικονομία και μου άνοιξαν μυαλά και ορίζοντες σε σύγχρονη θεματολογία. Έτσι θα έλεγα ότι μπορώ να τροφοδοτηθώ από τα πάντα, αρκεί να μου αρέσει η ερμηνεία που θα δώσω και η ιστορία που θα συνθέσω.

Το  2020 εκδόθηκαν πέντε βιβλία σας. Μιλήστε μας για αυτά.

«Δεν πιστεύω να φοβάσαι»: Προσεγγίζετε ένα θέμα επίπονο για μικρούς και μεγάλους, όπως είναι ο φόβος, και επί πλέον απομυθοποιείτε την μορφή του ατρόμητου ήρωα που τα νικά όλα. Μιλήστε μας για τη σύλληψη αυτής της ιστορίας.

Το βιβλίο αυτό, σε εικονογράφηση Πέτρου Χριστούλια, είναι το πρώτο μου εικονογραφημένο βιβλίο, το πρώτο με πλήρη εικονογράφηση. Ήθελα να επεκταθώ και προς τα κάτω, το έβρισκα πρόκληση, αλλά παράλληλα ήθελα να αποφύγω το ψευτοποιητικίζον ύφος και τη γλαφυρότητα που ταλαιπωρούν την παιδική λογοτεχνία.

Δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα, που επειδή δεν μπορούν να εκδοθούν σε σειρές βιβλίων για ενήλικες, τσουβαλιάζονται, άκοπα τις περισσότερες φορές, σε σειρές παιδικών. Κείμενα προσωπικών σκέψεων, ή λευκωμάτων δημοτικού, που δεν ενδιαφέρουν καθόλου το παιδί, απλά εντυπωσιάζουν με τον ψευτολυρισμό τους τον ενήλικα.

Δεν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο,

δεν ήθελα να είμαι ένας μεγάλος που προσποιείται πως γράφει για πολύ μικρές ηλικίες,

χωρίς το κείμενο στην ουσία να έχει τις ηλικιακές αναφορές των πρώτων τάξεων δημοτικού. Έτσι έγραψα κάτι με χιούμορ, με πλάκα, κάτι με το οποίο γέλαγα κι εγώ ο ίδιος όταν το έγραφα

Υπάρχει ο κίνδυνος να βγει κάτι πραγματικά αξιολύπητο ή κάτι χοντροκομμένο. Υπάρχει ο κίνδυνος να παρεισφρήσουν μέσα στο κείμενο εκφραστικά μέσα ενηλίκων. Ή να γίνει πολύ ψεύτικο. Προσπάθησα να τα αποφύγω αυτά και να γράψω από τη μεριά του παιδιού. Κυρίως να μην βάλω ενήλικα να νουθετεί τον ήρωά μου, το βιβλίο δεν είναι έντυπος δάσκαλος, όσο κι αν δεν γίνεται αντιληπτό αυτό. Τα παιδιά θέλουν διασκέδαση κι όχι κήρυγμα. Σε αυτή την προσπάθεια ο Πέτρος Χριστούλιας υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης.

«Τη νύχτα που έσβησαν τ` αστέρια»: Πρόκειται για επανέκδοση ενός βιβλίου με πολυπρόσωπες αφηγήσεις οι οποίες κατά τη γνώμη μου αποκαλύπτουν τα αποστήματα της κοινωνίας μας. Ποια είναι τα προβλήματα που θέλετε να θίξετε μέσω των προσώπων που έχετε δομήσει;

Αυτό το βιβλίο ήταν, αν μπορώ να το πω, ένα ρίσκο για μένα, λόγω βασικού καμβά της ιστορίας. Ρίσκο βέβαια στο μυαλό μου. Θεωρούσα πως δεν θα έχει εμπορική επιτυχία, πως ενδεχομένως κάποιοι το φοβηθούν. Από την άλλη δεν βασίζομαι στο εμπορικό αντίκρισμα όταν γράφω, μόνο στην πλοκή, σε μια ιστορία που με ιντριγκάρει.

Ήξερα πως δεν μπορούσα να γράψω κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, καθώς το μυαλό μου θα ήταν κολλημένο στη «Νύχτα». Διαψεύστηκα ως προς την αποδοχή, μια ευχάριστη διάψευση. Το γεγονός είναι πως δεν θέλω να θίξω κάποια προβλήματα, θέλω να πω μια ιστορία, που μοιραία θα φέρει μια προβληματική. Κοινώς δεν γράφω με το σκεπτικό να πω κάτι για την ενδοοικογενειακή βία λ.χ. Γράφω μια πλοκή που θα εντάσσει μέσα της την ενδοοικογενειακή βία, όπως και πολλά άλλα. Αλλιώς αυτό που θα βγει δεν θα είναι αληθινό, αν ασχολείται εμμονικά με ένα μόνο θέμα.

Η ζωή δεν είναι μονοθεματική, έχει άπειρες αποχρώσεις, άπειρους συνδυασμούς και άπειρους δρόμους που μπλέκονται μεταξύ τους, είμαι κατά των θεματικών στην παιδική κι εφηβική λογοτεχνία.

Κι αυτό γιατί εμπεριέχουν την παρουσία του ενήλικα, πράγμα που το σιχαίνομαι. Είναι σαν να λέει κάποιος: Ας γράψω ένα βιβλίο για να μιλήσω στα παιδιά για το άλφα ή βήτα θέμα. Οι αναγνώστες φυσικά αντιλαμβάνονται τον σκοπό του βιβλίου και απωθούνται –ίσως μια για πάντα- από την ανάγνωση. Στη λογοτεχνία ενηλίκων κανείς δεν έχει αναρωτηθεί ποια προβλήματα θίγει ένα βιβλίο, αλλά μόνο αν του αρέσει η υπόθεση. Έτσι επιβάλλεται να γίνεται και στο παιδικό βιβλίο, προσοχή, όχι είναι καλό να γίνεται, αλλά επιβάλλεται.

«Όλο κάτι μου τη σπάει!»: Συνέχεια του βιβλίου «Μα γιατί μου φταίνε όλα:!» – Το βιβλίο της γκρίνιας. Μιλήστε μας για την ταυτότητα του έργου. Με το δεύτερο βιβλίο της γκρίνιας αναπτύσσεται μια νέα σειρά με το ίδιο μοτίβο;

Το βιβλίο αυτό, ένα γελοιογραφικό κόμικ ενηλίκων, που έγινε με τη συνεργασία του Tasmar και τα εκπληκτικά του σκίτσα, ήταν ένα πείραμα. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, πιο αστείο, πιο ανάλαφρο, και στην πορεία κατάλαβα ότι αντιμετώπιζα μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε να σκηνοθετήσω με ατάκες στην ουσία, πράγμα που δεν το είχα κάνει.

Πίσω από τη δημιουργία του κρύβονται εξαιρετικά πολλές ώρες δουλειάς, κάτι που δεν είχα φανταστεί.

Ας σημειώσω εδώ πως κάθε βιβλίο μου το αντιμετωπίζω σαν πρόκληση, θέλω το νέο, το διαφορετικό, να βάζω άλλα όρια και στάνταρντς κάθε φορά. Φυσικά με την παραδοχή ότι κάνω αυτό που μπορώ και όσο μπορώ, δεν θα έγραφα δηλαδή δοκίμιο για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, χωρίς να έχω καν ασχοληθεί με το είδος. Έτσι προέκυψε μια μίνι σειρά δύο βιβλίων, ενδεχομένως μελλοντικά να προστεθεί και ένα τρίτο, δεν το αποκλείω, αλλά για την ώρα δεν έχω ασχοληθεί με αυτό.

«Μπάμπου, το σκυλάκι του τσουνάμι» & «Σκάρλετ η γάτα της φωτιάς»: Δυο βιβλία που ανήκουν στη σειρά  «Απρόσμενοι Φίλοι». Ποιος είναι ο στόχος της σειράς; Θα μας πείτε ποιο ζωάκι θα φιλοξενήσετε στην επόμενη ιστορία σας;

Δεν θα κρύψω το γεγονός πως ήθελα να κάνω κάτι πιο mainstream κι εμπορικό, μια σειρά δηλαδή, η οποία θα είχε κάτι οραματικό. Δεν μου αρκούσε η μυθοπλασία, ήθελα να υπάρχει και η πραγματική ιστορία, όπως έχει καταγραφεί στον τύπο (έντυπο και διαδικτυακό), όπως και ένα παράρτημα με κάποιες βασικές γνώσεις, όπως λ.χ. τι είναι ο Βόρειος Πόλος.

Το παιδί θα διάβαζε μόνο του ή με τους γονείς του την ιστορία, αργότερα, όταν μεγάλωνε λίγο θα διάβαζε την πραγματική ιστορία και ίσως έριχνε και μια ματιά στο παράρτημα. Κοινώς επιζητούσα μια σειρά για παιδιά από την προσχολική ηλικία έως και την Δ΄ Δημοτικού. Και τι καλύτερο από το να τους παρουσιάσεις πραγματικές ιστορίες με ζωάκια, ιστορίες θάρρους, πίστης, αγάπης και αυτοθυσίας.

Στόχος λοιπόν είναι η ευχαρίστηση, η γνώση, αλλά και η συγκίνηση μέσω των ηρωικών αυτών πράξεων.

Η σειρά όμως έχει τις δυσκολίες της. Πρέπει να έχει διαφορετικά ζώα, διαφορετικές πράξεις, οι ιστορίες πρέπει να ξετυλίγονται σε διαφορετικά μέρη και άλλες εποχές.

Βαρύνουσα σημασία έχει η εικονογράφηση της Λίλας Καλογερή, η οποία μελετά εποχές, κοστούμια, τοπία, κτίσματα, κλπ, προτού αρχίσει να εικονογραφεί. Έτσι μαθαίνουμε και οι δυο μας. Με τη Λίλα έχω δέσει πολύ ως ντουέτο συγγραφέας-εικονογράφος, έχουμε κάνει μαζί και άλλα τρία βιβλία πλην των οχτώ της σειράς. Τα επόμενα δύο θα αναφέρονται σε ένα πόνυ και σε ένα γουρουνάκι, στην Μάτζικ και στη Λούλου.

Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς εικονογράφους. Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία μεταξύ κειμένου και εικόνας;

Έχω συνεργαστεί και ως συγγραφέας και ως υπεύθυνος τμήματος των Εκδόσεων Καστανιώτη. Η φιλοσοφία μου συνοψίζεται στη φράση «πάρτο πάνω σου, εκφράσου ελεύθερα». Δεν καπελώνω τον εικονογράφο, δεν προσπαθώ να του επιβάλλω αυτό που έχω στο μυαλό μου. ο εικονογράφος είναι εκεί για να ερμηνεύσει με τη δική του ματιά το κείμενο, να το εμπλουτίσει και να το διευρύνει ή περάσει σε άλλα επίπεδα, όχι για να ζωγραφίζει ό,τι κατεβάζει το κεφάλι καθενός. Είναι δημιουργός, όχι εκτελεστής. Δουλειά μου είναι να σωπαίνω, έχοντας προφανώς συζητήσει εκ των προτέρων κάποια πράγματα, δουλειά του είναι να ερμηνεύει και να ισορροπεί κείμενο και εικόνα. Είναι διακριτές τέχνες η συγγραφή και η εικονογράφηση και όχι το δεύτερο υποτακτικό του πρώτου.

«Δεν ήταν κάποια αρρώστια από αυτές που κυκλοφορούν όλοι με τις μάσκες και που δυστυχώς αφήνουν πίσω τους πολλά θύματα». Δέκα χρόνια πριν περιγράψατε ότι ζούμε αυτή την περίοδο, στο βιβλίο σας «Μια αστεία επιδημία». Σήμερα θα γράφατε για την πανδημία;

Το πιθανότερο είναι πως όχι. Επειδή είναι στη μόδα. Είμαι της άποψης ότι η λογοτεχνία πρέπει να προειδοποιεί, κατά κάποιον τρόπο, για τα μελλούμενα και όχι να τρέχει πίσω από καταστάσεις, απλά για να τις περιγράψει. Όχι όλα τα είδη λογοτεχνίας φυσικά, δεν εννοώ τα βιωματικά ή τα ιστορικά μυθιστορήματα, αλλά τουλάχιστον αυτό το είδος με το οποίο καταπιάνομαι. Πολλοί μου έχουν πει για τα νεανικά μου ότι είναι προφητικά, εγώ απλά λέω ότι μάλλον παρατηρώ και διαβάζω καλά τις ειδήσεις που δεν είναι πρωτοσέλιδο, αλλά που ενδεχομένως έχουν μια δυναμική να μας επηρεάσουν μετά από χρόνια. Συνεπώς η πανδημία δεν παρουσιάζει κάποιο σεναριακό ενδιαφέρον για μένα, αυτή την περίοδο.

Τι γνώμη έχετε για τις εφηβικές τηλεοπτικές σειρές; Μπορεί να αποδοθεί ένα λογοτεχνικό βιβλίο επαρκώς στην τηλεόραση;

Η άποψή μου είναι πάρα πολύ καλή για τις εν λόγω σειρές, δηλαδή δεν είμαι από αυτούς που θα πουν «τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μυρωδιά του χαρτιού». Δεν συγκρίνεται, επειδή είναι ανόμοια: Άλλη τέχνη το βιβλίο, άλλη η τηλεόραση, άλλες απαιτήσεις. Προφανώς και όταν μιλάμε για μεταφορά βιβλίου στην τηλεόραση πρέπει να ξέρουμε ότι το σενάριο είναι διασκευασμένο, δηλαδή εξ’ορισμού βιβλίο και τηλεόραση δεν μιλούν για το ίδιο πράγμα. Προσωπικά βλέπω πάρα πολύ και πάρα πολλές εφηβικές σειρές, με βοηθάνε στους χαρακτήρες, στην πλοκή και κυρίως στο μοντάρισμα των σκηνών.

Ποια είναι η εμπειρία σας από τις επισκέψεις σας στα σχολεία μέσω του προγράμματος «Φιλαγνωσία»;

Έχω ζήσει πολύ ωραίες εκδηλώσεις σε σχολεία, έχω κάνει φίλους, έχω διασκεδάσει και γελάσει και έχω δεθεί με τους ανθρώπους. Οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί που έχουν γίνει και προκύψει είναι στιγμές μοναδικές. Παρόλα αυτά έχω ζήσει και μοναδικές στιγμές από την άλλη πλευρά, όταν σε καλούν και δεν ξέρουν καν ποιος είσαι, γιατί πας και τι έχεις κάνει. Ευθύνη φέρουν οι πάντες γι’ αυτό, οι πάντες πλην των παιδιών, που τα εξαιρώ όχι για να τα κολακέψω, αλλά λόγω μη υπαιτιότητας.

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι το βιβλίο δεν είναι προέκταση του μαθήματος, δεν φωνάζεις έναν συγγραφέα για να μιλήσει απλά στα παιδιά και να φύγει, χωρίς να έχει γίνει προετοιμασία στην τάξη. Λογοτεχνική προετοιμασία, όχι θεματολογική ή εκπαιδευτική. Αλλιώς γιατί να μη φώναζε κανείς και έναν κωπηλάτη;

Ο σκοπός και ο στόχος αυτών των συναντήσεων είναι το βιβλίο, όχι το γέμισμα κάποιων ωρών ή η ανάρτηση των εκδηλώσεων στα ιστολόγια των σχολείων και στα σόσιαλ μίντια.

Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι βαρύνουσας σημασίας είναι οι επιλογές των συγγραφέων, κοινώς δεν νοείται ως «συγγραφέας» όποιος βγάζει ένα βιβλίο. Με αυτό θέλω να επισημάνω την αναγκαιότητα της σωστής επιλογής βιβλίων, ως προς τη λογοτεχνικότητά τους και όχι ως προς τα «θέματα-κλειδιά» που υποτίθεται πως πραγματεύονται. Τέλος πρέπει να αναφερθεί ότι ο συγγραφέας παντού στον κόσμο, πλην της Ελλάδας, νοείται σαν επαγγελματίας, όχι σαν χομπίστας (ή ψώνιο), που του κάνουν τη χάρη να τον φωνάξουν, επειδή έτσι «διαφημίζεται» το βιβλίο του. Κοινώς τα βιβλία πρέπει να αγοράζονται και να διαβάζονται. Ο συγγραφέας γίνεται γνωστός μέσα από το έργο του και γι’ αυτό προσκαλείται, δεν καλείται ως πλασιέ του έργου του. Πέραν τούτου και για να μην υπάρχει παρανόηση, πάντα λέω πως για τα βιβλία δουλεύουν άνθρωποι, μια ολόκληρη αλυσίδα παραγωγής, δεν προκύπτουν έτσι στα ξαφνικά περιμένοντας τους πάντες να τα φωτοτυπήσουν.

Η αγορά του βιβλίου όμως είναι σημαντικότατη και για έναν άλλο λόγο, που δυστυχώς παραγνωρίζεται ή αποσιωπάται: Τον παιδαγωγικό.

Τα παιδιά πρέπει να δεθούν με το αντικείμενο βιβλίο για να το αγαπήσουν, κανείς δεν έχει λατρέψει τις φωτοτυπίες. Επίσης πρέπει να μάθουν ότι οφείλουν να καταβάλουν ένα αντίτιμο για την απόκτησή του, ειδάλλως θα είναι το μόνο αντικείμενο ή υπηρεσία που θα προσφέρεται δωρεάν. Δεν είναι δημόσιο αγαθό τα βιβλία, είναι πνευματικό. Δεν καταλαβαίνω πως εκφράζονται αντιρρήσεις για αγορά ενός και μόνου βιβλίου από τους μαθητές, βιβλίο που ίσως είναι το μοναδικό σε όλη τους τη σχολική ζωή, ενώ παρόμοιες αντιρρήσεις δεν εκφράζονται για εισιτήρια σε κινηματογράφους, σχολικά λεωφορεία, τυρόπιτες και μίλκο.

Κακά τα ψέματα και πέρα από την πλάκα, η οικονομική περιφρόνηση που δείχνεται απέναντι στο βιβλίο, ότι δηλαδή είναι ένα είδος για το οποίο δεν οφείλει κάποιος να πληρώσει, έχει συνεισφέρει και στον αντίστοιχο μαρασμό της φιλαναγνωσίας.

Έχετε αποσπάσει πολλά βραβεία και διακρίσεις. Ποιο νομίζετε ότι είναι το χαρακτηριστικό που κάνει την ειδοποιό διαφορά στα βιβλία σας;

Αυτό μάλλον δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ, ίσως να το προσεγγίσω. Θεωρώ ότι τα νεανικά μου βιβλία είναι πολύ κοντά στο νεανικό κι εφηβικό κοινό. Μαθητές μου λένε ότι οι ήρωες είναι σαν να μιλάνε αυτοί, δηλαδή αυθεντικοί, πραγματικοί. Πέραν τούτου, ακριβώς επειδή εστιάζω στην ιστορία, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα, απαλλάσσει τα βιβλία μου από έναν κακώς νοούμενο διδακτισμό, αν όχι πάντα, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Προσωπικά πιστεύω πως είμαι συνεπής στον εαυτό μου και στο αναγνωστικό κοινό και με αυτό εννοώ πως αν έχω γράψει κάποιο βιβλίο και τελειώνοντάς το δεν μου αρέσει, το βάζω στο συρτάρι και το παρατώ. Ναι, πολλά πράγματα πρέπει να μένουν στα συρτάρια ή να πετιούνται, και όχι να κυκλοφορούν οπωσδήποτε.

Ένας τίτλος βιβλίου που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό σας;

Δεν ξέρω, ειλικρινά, δεν είμαι τόσο καλός στο να ανασύρω τίτλους, ήρωες, κ.λπ ή στο να αναφέρω τι μου έχει αποτυπωθεί. Ίσως το «13 reasons why» ή το «Κάθε μέρα άλλος», τα οποία είναι και υπέροχα βιβλία.

Κι ένας τίτλος που θα ξόρκιζε αυτό που ζούνε τα παιδιά σήμερα;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, δεν μπορώ να προτείνω κάτι.

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου βρίσκεται στο διαδίκτυο : https://vassilispapatheodorou.com/ – https://www.facebook.com/BasilesPapatheodorou/