Οκτώβριος 2019
Brazil (1985) -Αφήστε τα, είμαι ένα δράμα… -Με λες κωμωδία, αλλά έχω κι εγώ τα υπαρξιακά μου. -Έχω αναγνωρισιμότητα και ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Εσείς? -Ξεσκονίζω τα παπούτσια μου από τη σκόνη των μεγάλων αλωνιών με τις κουρτίνες των μεγάλων σαλονιών. -Ω! Με λένε 1984. -Είμαι το άλλο σας μισό. -… -Με λένε Brazil. Οι φίλοι με […]
Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα (Nineteen Eighty Four, 1984) Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες αναφερθήκαμε σε δύο ταινίες του 1984, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, διότι και τα γούστα και οι διαθέσεις και οι άνθρωποι διαφέρουν και ποικίλουν και πολύ καλά κάνουν. Και αυτός ακριβώς ο πλουραλισμός (και το δικαίωμα σε αυτόν) είναι -μεταξύ άλλων- το θέμα μας […]
This Is Spinal Tap (1984) Η χρονιά 1984 αποδείχθηκε γόνιμη για το σινεμά και με μεγάλη ποικιλία στους καρπούς της. Μετά τη μνεία μας στο Blood Simple την προηγούμενη εβδομάδα, θα παραμείνουμε στο ίδιο έτος για να δούμε τι άλλο καλό ζωντάνεψε πάνω στο πανί, που να αξίζει να το γευτούμε, αν δεν το ‘χουμε […]
Αυτήν την εβδομάδα θα κινηθούμε σε ατμόσφαιρα δυσοίωνη και ερεβώδη, αλλά μην τρομάζετε. Όπως όλοι ξέρουμε, όταν στον κινηματογράφο αυτό συμβαίνει επιτυχημένα, μιλάμε για εξαίσιες δημιουργίες και μια τέτοια θα μας απασχολήσει… Δεν είναι ακριβώς κλασσική, δεν είναι εντελώς αυτό που κάποιοι αποκαλούν cult. Είναι ένα κομμάτι από ένα αξιόλογο ψηφιδωτό ταινιών, και τι κομμάτι… […]
Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (1959) Κλασσική περίπτωση κλασσικής ταινίας που την πετυχαίνεις από τη μέση και μετά σε κάποιο κρατικό κανάλι, κάποιο απομεσήμερο Κυριακής, δεν καταλαβαίνεις Χριστούλη απ΄την υπόθεση και μετά επιδίδεσαι σε ανελέητο ζάπινγκ μέχρι που σου κάθεται βαρύ το υπόλοιπο σκουπιδαριό και το κλείνεις τελικά το παλιοκούτι για να χωνέψεις τα κυριακάτικα γιαπράκια στον […]
Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε φθινόπωρο, στις συζητήσεις ανάμεσα στους φίλους του σινεμά, παραδοσιακά φροντίζει και ξετρυπώνει το όνομα του Woody Allen, μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες αλλά και τις πιο ευρέως αποδεκτές ιδιοφυίες του χώρου. Πολύς λόγος λοιπόν τελευταία για τον ίδιο και το Cafe Society, της πιο πρόσφατης ταινίας του, η οποία προβάλλεται στις […]
Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (1972) Υπάρχουν πάντα εκείνα τα αριστουργήματα που, αν και πασίγνωστα, αν και διαχρονικά, τυχαίνει να μας έχουν ξεφύγει, να μην τα γευτήκαμε… ίσως είναι η ώρα. Συζητώντας προσφάτως με μια ενδιαφέρουσα ομήγυρη για το αν και κατά πόσο η σαρκική επαφή μπορεί να είναι εφάμιλλα ψυχοθεραπευτική με τη συναισθηματική […]
Υπάρχουν πάντα εκείνα τα αριστουργήματα που, αν και πασίγνωστα, αν και διαχρονικά, τυχαίνει να μας έχουν ξεφύγει, να μην τα γευτήκαμε. Για άλλους λιγότερα, για άλλους περισσότερα, αλλά ο κανόνας μας θέλει όλους σ’ αυτή τη μοίρα
