Οκτώβριος 2019
Ήταν μικρό αλλά μάλλον λειτουργικό, αυτό το γυάλινο κάστρο. Τις κουρτίνες τις κρέμασες εσύ, τις κουρτίνες που διάλεξα εγώ. Ήταν κάτασπρες για να φέρνουν μέσα όλο το φως του κόσμου. Τα μήκη κύματος του ορατού, όσα μήκη κύματος δεν εξέπεμπες εσύ. Με έλεγες παράφωνη, όταν τραγουδούσα και σιδέρωνα, όταν τραγουδούσα και μαγείρευα, όταν τραγουδούσα. Δεν […]
Οι αναμνήσεις είναι ύπουλο πράγμα. Πρώτον γιατί υπάρχουν στο κεφάλι σου, στο μυαλό σου και ό,τι κατοικεί εκεί είναι μάλλον επικίνδυνο, είναι ίσως ανεξέλεγκτο. Οι αναμνήσεις είναι ένα τεράστιο κεφάλι που ονομάζεται παρελθόν. Ή μάλλον είναι η υποκατηγορία αυτού που επέλεξε ο εγκέφαλος να κρατήσει. Κομμάτια του παρελθόντος τα σβήσαμε και σε άλλα πάτησε το […]
Θέλω τόσα πράγματα να σου πω απόψε. Γιαυτό σε κάλεσα εδώ. Έχω πολύ καιρό να σε δω, τόσο που έχω χάσει το μέτρημα. Είναι μέρες πολλές, είναι μήνες, ίσως χρόνος. Είναι τόσος που δεν είμαι ακόμη σίγουρη πως θυμάμαι ακριβώς τις λεπτομέρειες της μορφής σου. Είμαι όμως σίγουρη όμως πως ακόμη ταράζει το ρυθμό της […]
Νόμιζα πως μου άρεσαν οι αλλαγές. Γιατί βαριέμαι εύκολα. Γιατί κουράζομαι με τις ρουτίνες. Γιατί το μυαλό μου ψάχνει συνεχώς διεξόδους, αναζητά συνεχώς καινούργιους δρόμους. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. πως θα επέλεγα να ζω αέναα αλλάζοντας μορφές, χώρες, τόπους, κυνηγώντας μία ιδέα, που ίσως την έβρισκα ίσως και όχι. Αναζητώντας τροφή για το μυαλό, ανάγκη για […]
Ανόητο παιχνίδι που καταλήγει να ανακατεύει το μυαλό με τον πιο παιδιάστικο και διαπεραστικό τρόπο. Αν θα φανείς αρκετά θαρραλέος για να τολμήσεις κάτι ή αρκετά ειλικρινής για να αποκαλύψεις την αλήθεια. Όχι πως όταν παίζεις θάρρος ή αλήθεια θα κριθούν πολλά αλλά ίσως κριθείς εσύ κι αναρωτηθείς και καταλήξεις, έχεις αρκετό θάρρος για να […]
Οι αποστάσεις που μαθαίναμε στο σχολείο ήταν για δυο σημεία. Το σημείο Α και το σημείο Β απέχουν τόσα εκατοστά. Μαθαίναμε πάντα τις αποστάσεις σα’ να είναι μόνο χωρικά θέματα. Αποστάσεις σε χιλιόμετρα, πόδια, μίλια, έτη φωτός. Πόσο πολύ πιο μακριά είναι κάτι από εμένα, που δε το φτάνει το χέρι μου να το ακουμπήσω, […]
Άσε τους άλλους. Εσύ πώς αγαπάς τον εαυτό σου; Όπως είσαι τον αγαπάς και όπως θες να γίνεις. Με πέντε ή δέκα κιλά παραπάνω, με βαμμένα κόκκινα ή κατάξανθα μαλλιά, πολύ κοντά ή πολύ μακριά. Τον αγαπάς αυστηρό κριτή, απαισιόδοξο ή μίζερο, χαμογελαστό πασιφιστή, λιγομίλητο εσωστρεφή, ή φλύαρο χαζοβιόλη. Μπορεί να είσαι δύστροπος κι ασυνεπής, […]
Αν ερχόσουν, θα ήμαστε ξαπλωμένοι στο ξύλινο πάτωμά σου. Στο δυάρι σου. Στο δυάρι που γέμιζε με λίγο καφέ, λίγο αλκοόλ και πολύ από εμένα. Θέλαμε να το βάψουμε. Σε χρώμα που δεν θα αποφασίζαμε ποτέ. Θα χαζεύαμε το ταβάνι και τους τέσσερις τοίχους και θα σου έλεγα «λιλά και σομόν» και θα αναρωτιόσουν αν […]
Συμβιβασμοί μου είπαν κι εγώ σκέφτηκα. Ζήλευα πάντα τα πουλιά γιατί είναι ελεύθερα να ταξιδεύουν παντού. Ζήλευα όμως και τα δέντρα που έχουν ρίζες κι ανήκουν κάπου. Είμαστε όμως άνθρωποι κι έχουμε χρεωθεί συμβιβασμούς, να αγαπάμε το ελεύθερο και να ζητούμε κάπου να ανήκουμε. Κι όσες φορές τα πόδια πατούν στέρεο έδαφος, ζηλεύουμε τα φτερά […]
Αν ήσουν επιτραπέζιο παιχνίδι, ποιο θα ήσουν; Κάποιοι είναι αραχτοί, φωνακλάδες, γκρινιάζουν για τα ασσάκια που φέρνει η ζωή, έχουν άποψη για τις ζαριές που έπαιξες λάθος στη ζωή σου. Άλλοι είναι φιλομαθείς, βασιλιάδες των χρήσιμων και μη πληροφοριών, είναι εκείνοι που θα ρωτήσεις πώς να σπάσεις ένα πρόγραμμα, που θα ταξιδεύουν με ένα μικρό […]
Λένε πως περνάει όλη η ζωή από μπροστά σου. Λένε πως όλα είναι ευκρινή και πεντακάθαρα. Λένε. Είναι δευτερόλεπτα που συνειδητοποιείς δεν μπορείς να αποφύγεις ότι πρόκειται να συμβεί. Σε λίγο θα ξυπνήσεις κι ίσως δε μιλάς, δε θυμάσαι, ίσως δε ξυπνήσεις. Σχεδόν ακούς τον χτύπο της καρδιάς, είναι ταχύς, τη νιώθεις να γεμίζει και […]
Σε θυμόμουν κάτι βράδια σαν κι ετούτο. Δε ξέρω γιατί σαν αυτό, φαντάζομαι αυτά τα πράγματα δεν εξηγούνται, αλλά καταλαβαίνω όταν αποφασίζεις να έρθεις να με βρεις. Και ήθελα να ξαπλώσω πάλι δίπλα σου, ήσυχη και γαλήνια, να βρεθώ στην αγκαλιά σου, να με κρατήσεις και να μη μιλήσεις και να βρει ο κόσμος τη θέση […]
Αγαπημένο 2017, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω ορισμένα πράγματα… Πρώτον, φύγε γρήγορα. Φυσικά και ο χρόνος δεν τεμαχίζεται σε έτη καθορισμένα από τον άνθρωπο και φυσικά τίποτα δε θα αλλάξει επειδή κουτσά-στραβά η Γη ολοκλήρωσε μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο, αλλά εσύ 2017 να φύγεις γρήγορα. Δεύτερον, ήσουν σκάρτη […]
Με δανική παρέα και ιδανικά απρόοπτα. Κανένα ταξίδι δεν ακολούθησε τον προγραμματισμό που προηγήθηκε και όλα τα ακολούθησε ο νόμος του Μέρφυ. Χάθηκαν, τα εισιτήρια, τα διαβατήρια, έσκασε το λάστιχο, καθυστέρησε η πτήση. Όταν ταξιδεύω, αλλάζω, άλλα ζω. Περπατάω μέρη που δεν έχω ξαναπερπατήσει, ίσως ακούω γλώσσες που δεν ξέρω, τρώω ό,τι δεν έχω ξαναφάει. […]
Θα ήθελα να σου το περιγράψω με απλά κι αγνά λόγια αλλά δε νομίζω ότι υπάρχουν τέτοια. Θέλω να σου εξήγησω τι όνειρα βλέπω το βράδυ και τι πηλό πιάνω το πρωί να τα κάνω πράξη, μα ίσως να μην καταλάβεις. Άλλα τα όνειρα που βλέπεις στον βαθύ ύπνο κι άλλα εκείνα που χτίζεις μία […]
Πρέπει να ήταν το προοίμιο των αιτημάτων φιλίας και ήταν ο πιο γλυκός τρόπος έκφρασης για να πεις πως θέλεις να παίξουμε μαζί. Είναι ανεκτίμητοι οι παιδικοί φίλοι. Γνωριστήκατε στο σχολείο ή στο πάρκο της γειτονιάς. Στη αρχή μισιόσασταν κι έπειτα ταιριάξατε. Σε ξέρουν από τότε που δεν ήξερες εσύ τον εαυτό σου, έχετε τόσες […]
Ανοίγω τα χέρια μου, που όλο τον κόσμο χώρεσαν, και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα. Εγώ ήμουν φοιτήτρια, κι ούτε θυμάμαι πως ξεκίνησα να ακούω τα τραγούδια του. Με θυμάμαι όμως σε μία συναυλία του, να περιμένω να πει το Φωτιά μου, να ανυπομονώ, και κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή, θυμάμαι να τραγουδάμε όλοι […]
Κι αφού πάντοτε τον έλκυαν ετούτες οι λέξεις, οι λέξεις με το έψιλον και το λάμδα, θες η Ελλάδα, η ελπίδα, είτε μία Ελένη που ήταν τότε ερωτευμένος, η ελευθερία, όλες αυτές που αρχίζουν από «ελ» – σκέφτηκα να αρχίσω αυτό το αφιέρωμα έτσι. Κι έπειτα, ήρθε το γράμμα ύψιλον, που για εκείνον ήταν το […]
Έχει χιλιοειπωθεί, σε ιστορίες, σε στίχους τραγουδιών, σε πεζά και ποιήματα. Είναι ανελέητα κυρίαρχος. Είναι ανελέητα ανελέητος. Δε διακρίνει παρά δύο είδη, τον εραστή και τον ερώμενο. Αυτόν που έγραψε τους στίχους για εκείνον που του ανήκουν. Ο Πλάτωνας είπε, ήμαστε τερατάκια κάποτε με τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια, μας φοβήθηκαν οι θεοί, μας […]
Ο «Σουπερχιούμαν» Λόρι (Hugh Laurie) είναι ένας -βρετανικής καταγωγής- ηθοποιός, συγγραφέας, μουσικός και σκηνοθέτης. Στους περισσότερους ηχεί με την ιδιότητα του τηλεοπτικού γιατρού, Γκρέγκορυ Χάουζ. Πρώτα χρόνια Γεννήθηκε στην Οξφόρδη, στις 11 Ιουνίου του 1959. Όντας έφηβος, υπήρξε αρκετά προσκολλημένος στον εαυτό του, με καταθλιπτική διάθεση, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, χωρίς καμία απολύτως […]
Θα ήθελα να δω το γκρίζο, το σκοτάδι, να δω τα δάκρυα στα μάτια σου. Θέλω να σε δω να τριγυρνάς στους δρόμους μεσάνυχτα, μεθυσμένος από θλίψη. Θέλω να σε δω να λυγίζεις, να πονάς, να φθείρεσαι. Δε θέλω να φοβάσαι. Μη φοβάσαι, μίλα μου. Θέλω να έρθεις ένα βράδυ και να μου πεις πως […]
Είχα μάθει να ζωγραφίζω χωρίς τα δικά σου χρώματα, είχω συνηθίσει να περπατάω χωρίς εσένα δίπλα μου, να ονειρεύομαι χωρίς την αύρα σου και να πορεύομαι χωρίς τη μορφή σου, χωρίς το καταφύγιο σου. Είχα ζήσει τα πάντα με εσένα μείον. Τα παιχνίδια, τις χαρές, τις λύπες, τις απογοητεύσεις, τις τρέλες και τα ταξίδια πλην εσένα […]
Οι πικροδάφνες είναι δηλητηριώδη φυτά. Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό, δεν ξέρω. Τα ρομάντζα στο μυαλό μου δεν ήταν έτσι. Πρόσεχα να μην πατώ στις γραμμές των πεζοδρομίων, είναι κατάλοιπο των ψυχαναγκαστικών συνηθειών μου. Ίσως φοβόμουν να κοιτάξω βαθιά στα μάτια σου, ίσως ήλπιζα αν πέσω και να με κρατήσεις. Στη μοίρα δεν […]
«Έχω αρκετό κουράγιο για να δίνω στ’ όνειρο τη θέση μονάχα του ονείρου». – Ναζίμ Χικμέτ. Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμη. Κι είναι η ελπίδα και το πάθος ενός επικολυρικού ποιητή, που από όσα μπόρεσε να γευτεί, να πιεί, από τις χώρες που είδε, όσα άγγιξε κι ένιωσε, τίποτα δεν τον […]
