Σεπτεμβριος 2018
Δε χρειάζομαι πολλά για να χαρώ, για να αισθανθώ καλά με μένα, για να αισθανθώ καλά με μας. Μου αρκεί μια νύχτα, μια βόλτα στην παραλία, ίσως και λίγο κρύο, έτσι ώστε να βρω την ευκαιρία να κουρνιάσω πάνω σου, να μυρίζω τα ρούχα σου και τα μαλλιά σου, να αισθανθώ καλά με μένα. Αυτή […]
Κόσμος. Ένα τόσο τεράστιο σύνολο, με ακόμα πιο τεράστια πλήθη ανθρώπων σε αυτό, και ακόμα πιο τεράστιες θέσεις, απόψεις και θεωρίες πάνω στο αμέτρητο ποσοστό γεγονότων και συμβάντων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά. Υπάρχει τόσο μεγάλη θεματολογία σε όσα δύνανται να τεθούν σε ισχύ που δημιουργεί ταυτόχρονα ένα χάσμα ανάμεσα στις οπτικές σκοπιές εκατομμυρίων ανθρώπων. Από […]
Γενικά δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες. Καθόλου καλά. Εντάξει, θυμάμαι πότε είναι τα γενέθλιά μου, άντε, και τα γενέθλια του αδερφού μου, αλλά γενικά δεν το έχω. Πάντως, θυμάμαι στο περίπου, δε θα χάσω κάθε αίσθηση του χρόνου, αν και μερικές φορές έχω ευχηθεί μερικούς μήνες αργότερα στη μάνα μου. Γενικά έχει περάσει […]
Δε με συνάρπαζαν ποτέ τα γενέθλιά μου… Για μένα είναι μια μέρα, τίποτα παραπάνω. Είναι μια μέρα που δε θα είναι διαφορετική από την προηγούμενη, και σίγουρα, παρ’ όλες τις υποσχέσεις που θα δώσω στον εαυτό μου, δε θα είναι και διαφορετική από την επόμενη ή από τις επόμενες. Θεωρώ πως τα γενέθλια είναι μια […]
Τον Σεπτέμβρη του 1939, τα στρατεύματα του Αδόλφου Χίτλερ, ορμώμενα από την Γερμανία, ξεκίνησαν την πορεία τους προς την κατάκτηση του κόσμου. Το Τρίτο Ράιχ, όπως ήταν το όνομα αυτής της αρμάδας πολεμιστών, σύντομα θα συντάρασσε τις πεδιάδες ανά την Ευρώπη, αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια νεκρούς, αιχμαλώτους, ατέρμονες ιδέες και ακόμα περισσότερα δάκρυα και αγωνία. […]
Κοίτα, θα είμαι ειλικρινής… Είμαι εγωιστής. Εν μέρει, τουλάχιστον, αλλά είμαι. Ίσως όχι ο τύπος που θα υπερηφανευτεί για αυτόν χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά σίγουρα ο τύπος που θα σε αφήσει σε δεύτερη μοίρα, ίσως και σε τρίτη, αν δεν του κάνεις πια. Και ίσως ακούγεται κάπως βιβλικό σαν τιμωρία αυτό, αλλά θαρρώ πως ο καθένας […]
Οι ανθρώπινες εκφράσεις τείνουν να ποικίλουν, όπως ακριβώς και τα αντίστοιχα συναισθήματα που τις συντροφεύουν και τις ενεργοποιούν. Ωστόσο, πολλές φορές έρχεται στην επιφάνεια η απορία, σχετικά με το πόσο αυτές είναι ρεαλιστικές απεικονίσεις του εσωτερικού κόσμου του ατόμου ή αν είναι προϊόν προσποίησης. Αυτή η τέχνη, λοιπόν, των ελεγχόμενων, ουσιαστικά, συναισθημάτων, προκαλεί κίνητρο στον […]
Όσο με θυμάμαι νιώθω μόνος. Μόνος σε παρέες, μόνος σε σχέσεις, μόνος σε οικογενειακές μαζώξεις. Και μπορεί να το κρύβω καλά, να μασκαρεύομαι πίσω από χαζά αστεία, από χαμόγελα και από πειράγματα, να ξεγελάω ακόμα και μένα, αλλά πάντα νιώθω μόνος. Πάντα είμαι μόνος. Η μοναξιά στα μάτια μου δεν είναι απαραίτητα ο εγκλεισμός σε […]
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ, αν φταίμε όλοι, αν φταίνε κάποιοι ή κάποιοι άλλοι. Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο να γεννηθείς σε μια πανέμορφη χώρα με αβέβαιο μέλλον ή να τα καταφέρνεις σε μια χώρα που γεωπολιτικά δεν σε ιντριγκάρει να ζήσεις. Δεν ξέρω αν θέλω, δεν ξέρω αν μπορώ, δεν ξέρω πότε και πως. […]
Πόσες φορές στεκόμαστε ενεοί μπροστά στο χάος της καθημερινότητάς μας, έτσι όπως αυτή έχει σκιαγραφηθεί από εμάς; Πόσες φορές αρνούμαστε να ξεφύγουμε, να δοκιμάσουμε κάτι το πρωτότυπο και εχθρό της ρουτίνας, να αποφύγουμε τη συνεχή βαρεμάρα στην προετοιμασία για τη δουλειά; Πόσες φορές εμμένουμε σε προγράμματα και σε σταθερές, μην δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε […]
Πόσα πράγματα που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα, πόσες ενέργειες που σήμερα τις θεωρούμε λογικές, πόσες σκέψεις που σήμερα τις θεωρούμε απαραίτητο κριτήριο για την επίτευξη της προόδου της κοινωνίας έχουν προκύψει από τη ψυχολογία και τα πειράματά της… Διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφορετικά μέτρα πρόληψης, διαφορετικοί θύτες και θύματα, διαφορετικοί στόχοι και ιστορίες κάθε νέα φορά, σε […]
Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα σε μια οργανωμένη παραλία. Βασικά με εκνευρίζουν όλα τα πράγματα σε μια οργανωμένη παραλία. Από τις τυχάρπαστες πετσέτες που πετάνε χώμα ανεξέλεγκτα και ανελέητα εδώ και εκεί, στις ομπρέλες που δεν είναι ομπρέλες και σε αφήνουν με έγκαυμα 2ου βαθμού στην καλύτερη, και από τους κοινούς Ναδάλ και Φέντερερ στο τεραίν […]
Τα μέλη κεντρικού νοσοκομειακού κέντρου της Αττικής παγώνουν κατά την είσοδο ενός ηλικιωμένου ατόμου στο χώρο εργασίας τους. Ένας κατά τα άλλα υγιής ηλικιωμένος κύριος δεν θα ήταν ικανός να τρομάξει προσωπικό και ασθενείς σε ένα κτίριο συνδεδεμένο με την θεραπεία κάθε ασθένειας. Μόνο που ο συγκεκριμένος κύριος εισήλθε στο νοσοκομείο δαγκώνοντας τα ήδη αιμόφυρτά […]
Η αϋπνία του σεξ είναι μία ιδιαίτερα σπάνια μορφή αϋπνίας, που, παρά την κλίση του ατόμου στην απώλεια ύπνου και ξεκούρασης, τον ωθεί σε παράλογες συμπεριφορές, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από το σεξ και τους οργασμούς του. Και όλα αυτά ενόσω κοιμάται και δεν αντιλαμβάνεται ότι το σώμα του λειτουργεί κανονικά. Οι συγκεκριμένες σεξουαλικές ενέργειες […]
Ανά τα χρόνια, έχουν κάνει την εμφάνισή τους πάμπολλες ασθένειες, οι οποίες φροντίζουν να συνθλίβουν το ανοσοποιητικό σύστημα του εκάστοτε ασθενή. Φθείρουν το σώμα του, αποδυναμώνουν την υγεία του και, σίγουρα, του στερούν πρόσφορες σκέψεις και αισιοδοξία. Άλλες, πάλι, στρέφουν την προσοχή τους στο ψυχολογικό τμήμα του οργανισμού, δημιουργώντας παραισθήσεις, εξάρσεις και υστερία. Τα επονομαζόμενα […]
Ξέρεις, όταν συνηθίζεις κάτι, όσο βλαβερό και αν είναι, δεν είσαι ικανός να κρίνεις κατά πόσο αυτό μπορεί να σου προσφέρει κάτι, είτε πρόκειται για το ποτό και τα τσιγάρα διάφορης σφαιρικής πραγματικότητας, αλλά με κάθε τι σε αυτόν τον ματωμένο τόπο.Το σκέφτεσαι, ε; Ναι, για εκείνη τη γκόμενα λέω. Αναπολείς το παρελθόν μαζί της. […]
Η περίοδος 1948-1987 για την επαρχία Γκουάντονγκ της Κινέζικης Δημοκρατίας σημαδεύτηκε από την άμεση επαφή των τοπικών κλινικών και νοσοκομείων με μια πρωτόγνωρη πάθηση των γεννητικών οργάνων. Για την ακρίβεια, όμως, η υγιής κατάσταση των γεννητικών οργάνων ήταν αποδεδειγμένη, αυτό που χώλαινε ήταν η άποψη του εκάστοτε ασθενή πως συρρικνώνονται ραγδαία και δύνανται να εξαφανιστούν […]
Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για την αγάπη άραγε; Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί σε σταθμούς λεωφορείων, σε λιμάνια, σε αεροπλάνα; Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί από την αντίθετη μεριά, μέσα σε αυτά τα λεωφορεία, μέσα σε αυτά τα πλοία και τα αεροπλάνα; Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί στο ταξίδι του αποχωρισμού, όταν την βλέπεις για τελευταία φορά, όταν […]
Ο ένας κολλητός Σέριφο, ο άλλος Πόρο, διάφοροι γνωστοί διακοπές, κάποιοι άλλοι σεζόν. Οι λοιποί συγγενείς έχουν αφήσει και αυτοί την Αθήνα, την έχουν ξεγράψει για τα καλά από το μυαλό τους, την έχουν αφήσει να αιωρείται ως μια δυσάρεστη υποχρέωση το καλοκαίρι. Αλλά εγώ εδώ. Να προσπαθώ να ξεχωρίσω τι να πρωτο-μισήσω από μια […]
Το μακρινό 605 π.Χ, ο Ναβουχοδονόσορ ο 2ος, μέχρι πρότινος πρίγκιπας και άμεσος διάδοχος, στέφεται βασιλιάς των αποικιών της Βαβυλώνας, διαδεχόμενος στο θρόνο τον εκλιπόντα Ναβοπολάσσαρ. Απώτερος στόχος του νέου βασιλιά δεν ήταν άλλος από την ανασυγκρότηση των συνόρων και της επικράτησης μιας ορθολογικής εξωτερικής πολιτικής, που θα επέφερε και ένα υγιές περιβάλλον γύρω από […]
Κάνε ένα πείραμα. Ρώτα ένα μικρό αγόρι τι θα ήθελε να κάνει όταν μεγαλώσει, τι θα τον μάγευε να το ακολουθήσει, τι θα τον ερέθιζε τόσο κάθε στιγμή της μέρας. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, των περιπτώσεων θα αναδείκνυαν το ποδόσφαιρο ως το μελλοντικό επάγγελμα, που μόνο επάγγελμα δε θα ήταν… Ένα μικρό παιδί δεν […]
Ο Διογένης γεννήθηκε το μακρινό 412 π.Χ στη Σινώπη, νησί της Μαύρης Θάλασσας. Όταν αποφάσιζε να εγκατασταθεί μερικά χρόνια αργότερα στην Αθήνα, σε μια ιστορικά πλούσια εποχή, δεν περίμενε ούτε ο ίδιος τη συμβολή του τόσο στη φιλοσοφία, όσο και τη σύγχρονη ψυχολογία. Ο Διογένης σύντομα έγινε διάσημος φιλόσοφος στο εύρος της αρχαίας Αγοράς, ενώ […]
Καλοκαίρι στο χωριό. Ξυπνητήρι στις 11, μπας και προλάβουμε έστω και μια καρεκλίτσα στην κοντινότερη παραλία, ξύλο με τον πατέρα μου για «5 λεπτά παραπάνω», ελάχιστες βρισιές, τσίμπλες που ριζώνουν καλά στo μάτι και τον εγκέφαλο και δε με αφήνουν να ξυπνήσω. Ξυπνάω… Μερικές γρήγορες ανταλλαγές ματιών με τον αδερφό μου, σαν να παρακαλάμε για […]
Εγώ είμαι εγώ. Δεν είμαι εσύ. Δεν είσαι εγώ. Ποτέ δε θα αποκτήσουμε κοινό παρελθόν, κοινό μέλλον, κοινά όνειρα και καριέρα, ποτέ δε θα αποκτήσουμε κοινές τύψεις. Όσο και αν σου φαίνεται απίθανο, δε θα περπατήσουμε ποτέ στο ίδιο στενό, ούτε καν στους ίδιους σταθμούς μετρό δε θα κατέβουμε. Με κόβω για πιο ροκά, δε […]
